[Τέλος] Έκρηξη δικαιοσύνης

-Αυτά είναι τα όπλα που ζήτησες, του είπε δίνοντας του ένα μεγάλο σάκο. Ακόμα δεν ξέρω γιατί θέλεις τον δυναμίτη.
-Ούτε εγώ ακριβώς, θα αυτοσχεδιάσω.
-Ξέρεις, μπορεί να είσαι αναγκασμένος λόγω της θέσης και κατάστασης σου να μας βοηθήσεις αλλά ελπίζω να δεις την μεγάλη εικόνα. Αυτοί οι πειρατές μας καταδυναστεύουν εδώ και αρκετό καιρό. Δεν μπορούμε να το ανεχτούμε πλέον. Οπότε σε παρακαλώ να το δεις ως αυτό που είναι, ως απονομή δικαιοσύνης.

Στο άκουσμα της λέξης  «δικαιοσύνη» ήταν λες και κάτι αναδεύτηκε στα έγκατα της μνήμης του. Δεν επρόκειτο για κάποια συγκεκριμένη ανάμνηση αλλά περισσότερο σαν να ξαναντάμωνε μετά από καιρό με ένα στενό του φίλο. Ήταν λες  και θυμόταν ένα σκοπό που ληθαργικά είχε ξεχάσει. Για πρώτη φορά γέμισε με αισιοδοξία.

-Ναι, είπε. Δικαιοσύνη… Απολυτή δικαιοσύνη!
-Ακριβώς, του απάντησε ο δήμαρχος λιγάκι σαστισμένα . Ακόμα δεν θυμήθηκες το όνομα σου; Οι συγχωριανοί μου θέλουν να ξέρουν πως λέγεται αυτός που διακινδυνεύει τη ζωή του για τις υποθέσεις τους.
-Δεν έχει πολύ μεγάλη σημασία, απάντησε ο ναυαγός και ξεκίνησε.

Το σημείο συνάντησης  όπου θα διεξαγόταν η συναλλαγή δεν βρισκόταν πολύ μακριά. Χρειάστηκε μόλις μια ώρα ποδαρόδρομος μέσα στο σκοτάδι μέχρι ο ναυαγός να φτάσει στον προορισμό του.

Στον δρόμο πέρασε από τις παρυφές τους χωριού Tempest όπου σε λίγο θα διεξαγόταν η κύρια μάχη με μπροστάρη των δήμαρχο.  Τα φώτα του χωριού τρεμόπαιζαν ενώ ένα ολόγιομο φεγγάρι είχε αρχίσει να βγαίνει πίσω από τον λόφο. Ακόμα και την νύχτα ο τελευταίος φαινόταν κατακόκκινος.  Το κρησφύγετο των πειρατών ήταν μια μεγάλη, υπόγεια πλημυρισμένη σπηλιά με ένα φαρδύ  άνοιγμα στην μεριά της θάλασσας που άνετα χωρούσε κάποιο πλοίο. Ο ναυαγός εντόπισε, όπως του είχαν υποδείξει οι κάτοικοι, μια σχισμή ανάμεσα στους βράχους και χώθηκε αθόρυβα μέσα στη σπηλιά.   Ήταν αρκετά φωταγωγημένη , με πυρσούς να ρίχνουν άπλετο φως στα τοιχώματα της και στο θαλασσινό νέρο που την είχε κατακλίσει. Ένας αυτοσχέδιος μόλος είχε στηθεί και πάνω του βρίσκονταν ήδη μερικοί άνδρες που συνομιλούσαν.  Ο ναυαγός κατάλαβε ότι η συναλλαγή ήταν σε εξέλιξη. Μερικοί πειρατές ξεφόρτωναν από μια βάρκα πάνω στον μόλο μεγάλα βαρέλια με μια νεκροκεφαλή πάνω τους. Μετά από λίγο ένας ψηλός και μυώδης άντρας τους πλήρωσε και απέπλευσαν με την βαρκούλα. Οι πειρατές ετοιμαστήκαν να μεταφέρουν τα βαρέλια πάνω στο δικό τους καράβι που ήταν επίσης δεμένο στον μόλο όταν ο ναυαγός έκανε την εμφάνιση του.

Καθώς αποκάλυπτε την παρουσία του στους εχθρούς του παρατήρησε, με κάποια ανησυχία, οτι δεν ένιωθε φόβο όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος του οποίου η ζωή βρισκόταν σε κίνδυνο. Αντίθετα αδρεναλίνη τον είχε κατακλύσει και ταυτόχρονα στο μυαλό του υπήρχε μονάχα μία φράση: Απόλυτη δικαιοσύνη.

-ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΩΡΑ ΟΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΒΡΩΜΕΡΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ, φώναξε ενώ ήταν ανεβασμένος σε έναν βράχο για να φαίνεται σε όλους.

Οι περισσότεροι πειρατές σάστισαν, μερικοί τράβηξαν τα όπλα τους ενώ ο ψηλός και μυώδης άνδρας κοίταξε τον ναυαγό εξεταστικά.

-Εάν εκτιμάτε τις ζωές σας  παραδοθείτε τώρα και δώστε μου… εεε…  δώστε μου ότι λάφυρα έχετε μαζί σας.

Δεν ήθελε να αποκαλύψει ότι στόχος του ήταν το δηλητήριο γιατί μπορεί να ειδοποιούσαν τους υπόλοιπους πειρατές στο Tempest. Μερικοί τον σημάδεψαν και άλλοι έβαλαν τα γέλια, τα οποία όμως τους βγήκανε ξινά. Ο ναυαγός έβγαλε από την ζώνη του τα δυο περίστροφα που του είχαν δοθεί και έβρεξε σφαίρες.  Πρώτα πυροβόλησε όλους εκείνους που είχαν τραβήξει τον οπλισμό τους . Τρεις πειρατές έπεσαν αιμόφυρτοι αλλά οι υπόλοιποι πρόλαβαν να καλυφθούν και ανταπέδωσαν τα πυρά. Ο ναυαγός γλίστρησε πίσω από έναν βράχο για να αποφύγει τις σφαίρες. Το γέλιο του άρχισε να αντηχεί σε ολόκληρη την σπηλιά προκαλώντας ανατριχίλα στους αντιπάλους του.

Ακόμα οχτώ πειρατές ήταν ετοιμοπόλεμοι. Περίμεναν τον αντίπαλο τους να ξετρυπώσει από την κρυψώνα του για να τον γεμίσουν τρύπες.  Όμως αυτό που είδαν να εμφανίζεται από τον βράχο δεν το περίμεναν. Τρείς δυναμίτες πέταξαν στον αέρα και προσγειώθηκαν ακριβώς δίπλα στο δηλητήριο.

-ΚΑΛΥΦΤΕΙΤΕ , φώναξε ο ψηλός μυώδης τύπος αλλά ήταν πλέον αργά.

Οι δυναμίτες έσκασαν με το οστικό τους κύμα να πολλαπλασιάζεται από το οξύ που, όπως είχε μαντέψει σωστά ο ναυαγός, ήταν εξαιρετικά εύφλεκτο. Η σπηλιά σείστηκε και φλόγες έκαψαν τα πάντα.  Οξύ εκσφενδονίστηκε πάνω στους πειρατές, οι οποίοι άρχισαν να καίγονται από το ίδιο τους το όπλο. Η σπηλιά γέμισε καπνούς και πέτρες που ξεκόλλησαν από την οροφή. Επρόκειτο για θαύμα που δεν κατέρρευσε ολόκληρη. Ο ναυαγός πετάχτηκε από την κρυψώνα του, όσο τα αυτιά του βούιζαν από την έκρηξη, και άδειασε τα όπλα του σε όσους πειρατές    στέκονταν ακόμα όρθιοι. Όμως του έλειπε ένας.

-Εμένα ψάχνεις; Ρώτησε ο ψηλός, μυώδης άνδρας καθώς έβγαινε από τα θολά, ανακατεμένα νερά. Μόλις είδε τους δυναμίτες είχε πηδήξει στη θάλασσα.  Ξέρεις τι ζημιά προκάλεσες;
-Ξέρω ότι δεν θα μπορείτε πλέον να εκβιάζετε τους κατοίκους του νησιού. Η δικαιοσύνη νίκησε, απάντησε θριαμβευτικά ο ναυαγός.
-Ώστε γι’αυτό ήρθες εδώ; Δεν έχει σημασία. Ακόμα και χωρίς το δηλητήριο η δύναμη του καπετάνιου μας είναι πολύ μεγάλη. Κανείς δεν θα καταφέρει να νικήσει τον Bayan. Όσο για σένα ετοιμάσου να συναντήσεις το τέλος του από τον Zap. Τα χέρια μου θα σε συνθλίψουν , είπε ενώ τα ανοιγόκλεινε απειλητικά σαν τανάλιες.

-Θα τα χρειαστείς αυτά τα χέρια για να μετρήσεις τα δόντια σου, απάντησε γελώντας ο ναυαγός και του επιτέθηκε.

Μπορούσε να χρησιμοποιήσει το σπαθί του αλλά δεν το έκανε . Σεβόταν το γεγονός ότι ο αντίπαλός του είχε το μυαλό να γλυτώσει από την έκρηξη. Ένιωθε την αδρεναλίνη και των δύο στον αέρα. Σαν  άγρια ζώα γεμάτα από την ορμόνη της επιβίωσης, έτοιμα να δώσουν μία μάχη μέχρι το τέλος. Σε αυτή τη σύγκρουση δεν θα υπήρχε μυαλό και τεχνική, μόνο ωμή δύναμη. Αυτός που θα στεκόταν τελευταίος στα πόδια του θα ήταν και ο νικητής. Η μία γροθιά έπεφτε μετά την άλλη. Κανένας δεν προσπαθούσε να τις αποφύγει. Προσγειώνονταν στο πρόσωπο, στο στομάχι, στα πλευρά στο στέρνο.  Αίμα άρχισε να βάφει τη σπηλιά καθώς τα χέρια δούλευαν πάνω στον κορμί που είχαν απέναντι τους. Η ανάσες ήταν βαριές και διακοπτόμενες  από τη δύναμη των χτυπημάτων.   Ο Zap μπορεί να ήταν πελώριος αλλά του έλειπε η ταχύτητα. Από την άλλη ο ναυαγός  κινούταν σαν αστραπή καi  ταυτόχρονα είχε μια αξιοπερίεργη ανΤοχή. Χτυπιόντουσαν ανελέητα και ασταμάτητα για πάνω από είκοσι λεπτά. Η πέτρα που πατούσαν είχε αποκτήσει το χρώμα του λόφου στο κέντρο του νησιού.  Τελικά τα γόνατα του Zap ήταν εκείνα που λύγισαν πρώτα. Έπεσε καταγής με το στόμα του να αναβλύζει αίμα και το δεξί του μάτι πρησμένο και μελιτζανί.

Γέλια αντήχησαν στην σπηλιά που όμως δεν ήταν του ναυαγού.

-Γιατί γελάς; Ρώτησε ενώ έφτυνε ένα δόντι
-Γιατί η ζωή είναι γεμάτη ειρωνεία. Ήρθες εδώ σήμερα γυρεύοντας δικαιοσύνη. Σκότωσες μια δεκαριά ανθρώπους και για πιο λόγο; Τι νομίζεις ότι τις κάναμε τις φράουλες; Μόνοι μας τις τρώγαμε; ΧΑΧΑΧΑ! Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. Τις πουλούσαμε στους εμπόρους των διπλανών νησιών. Ήξεραν ότι ήμασταν πειρατές. Ήξεραν  ότι είχαμε καταλάβει τον λόφο. Δεν τους ένοιαζε, από την στιγμή που τις έπαιρναν σε καλύτερη τιμή. Όλοι το ήξεραν! Οι έμποροι, η Παγκόσμια κυβέρνηση, οι Marines! Απλά δεν τους ένοιαζε να ασχοληθούν, από την στιγμή που οι φράουλες έφταναν στο πιάτο τους. Αυτή είναι η δικαιοσύνη που υπηρετ…

-ΒΟΥΛΩΣΕ ΤΟ, ούρλιαξε ο ναυαγός και με μια γονατιά άφησε τον Zap αναίσθητο και δυο δόντια φτωχότερο.

Δεν είχε οργιστεί καθ’όλη την διάρκεια της μάχης, αλλά την στιγμή που άκουσε τον Zap να
υπονομεύει την έννοια τις δικαιοσύνης έχασε τον αυτοέλεγχό του.  Άφησε πίσω του τα πεσμένα κορμιά των αντιπάλων του και ανέβηκε στο καράβι τους. Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να ανακαλύψει το αμπάρι με τον θησαυρό. Μερικά κοσμήματα και κυρίως χρυσά νομίσματα τον αποτελούσαν. Επρόκειτο μάλλον για τα κέρδη από τις φράουλες. Αν και ο ναυαγός γέμισε δύο σακιά και τα φόρτωσε στους ώμους τους, υπήρχε ακόμα πολύς χρυσός στο αμπάρι.

Το τελευταίο πράγμα που έπραξε πριν φύγει από την υπόγεια σπηλιά ήταν να ανατινάξει με τον περισσευούμενο δυναμίτη το πλοίο των πειρατών. Με αυτό τον τρόπο δεν θα είχαν μέσο διαφυγής ούτε θα μπορούσαν να χαρούν τα παράνομα κέρδη τους.  Καθώς περπατούσε τον δρόμο του γυρισμού είδε στο δεξί του χέρι το Tempest να φλέγεται. Αμφιταλαντεύτηκε για λίγο αλλά τελικά αποφάσισε να κατευθυνθεί προς τα εκεί.  Μπορεί ο δήμαρχος να χρειαζόταν την βοήθεια του.  Πλησιάζοντας η νύχτα φωτίστηκε και τα ρουθούνια του γέμισαν απο την μυρωδιά του ξύλου που καίγεται. Όμως δεν περίμενε να αντικρίσει αυτό που ήταν μπροστά του.  Μια εικόνα αντίθεσης χαράχτηκε στο μυαλό του. Από τη μία τα συντρίμμια ενός χωριού που ακόμα φλεγόταν, με πεσμένα κορμιά διάσπαρτα στο χώμα. Από την άλλη οι κάτοικοι του νησιού, με όπλα στα χέρια, να πανηγυρίζουν αυτό που μάλλον ήταν η νίκη τους. Μόλις αντίκρισαν τον ναυαγό έπεσαν πάνω του με κραυγές χαράς, έξαψης, ανακούφισης και ενθουσιασμού. Από τα χέρια τους τον έσωσε ο δήμαρχος του νησιού που τον τράβηξε παράμερα.

-Τα καταφέραμε! Οι περισσότεροι πειρατές είναι είτε νεκροί είτε έχουν παραδοθεί. Δυστυχώς στους λίγους που ξέφυγαν ήταν και ο καπετάνιος τους. Πήραμε πίσω τον λόφο μας! Τον πλούτο μας!

Ο δήμαρχος βρισκόταν σε παραλήρημα ευτυχίας  

-Μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να πάνε πουθενά όσοι σας γλύτωσαν. Ανατίναξα το πλοίο τους.
-Και το δηλητήριο;
-Το ανατίναξα και αυτό, είπε ο ναυαγός με ένα χαμόγελο που δεν φαινόταν λόγω της χαρτοσακούλας.  Πάρε και αυτά, είπε πετώντας στα πόδια του τα σακιά με τον θησαυρό.  Υπάρχει πολύ περισσότερος στον πάτο της σπηλιάς, εάν τον χρειαστείτε.

Ο δήμαρχος επιχείρησε να τον αγκαλιάσει αλλά τον σταμάτησε μια δυνατή φωνή που αντήχησε σε ολόκληρο το πεδίο της μάχης .

-ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΑΡΤΟΣΑΚΟΥΛΑΣ, φώναξε δείχνοντας με το γερό του χέρι ο Duncan.

Πίσω του βρισκόντουσαν μια δεκαριά marines. Ο δήμαρχος δεν χρειάστηκε να μιλήσει. Αρκούσε ένα βλέμμα του και αμέσως οι κάτοικοι του νησιού έπεσαν πάνω στους marines για να τους καθυστερήσουν.  Την επόμενη στιγμή ο δήμαρχος  έχωσε στην αγκαλιά του ναυαγού τον ένα σάκο με τον θησαυρό.

-Φύγε, του ψιθύρισε και στην συνέχεια έτρεξε και αυτός προς τους marines φωνάζοντας για τους πειρατές και τον φυγά καπετάνιο τους.

Ο Ναυαγός έβαλε τον σάκο στον ώμο και εξαφανίστηκε τρέχοντας στο σκοτάδι της νύχτας. Κοιτάζοντας τον απελευθερωμένο λόφο ευχήθηκε  να άξιζε όσες ζωές είχαν χαθεί εκείνο το βραδύ.

Έξι ώρες αργότερα ο ψαρό-Θωμάς γυρνούσε στην καλύβα του. Ήταν πολύ γέρος για να έπαιρνε μέρος στη μάχη, όμως είχε ξενυχτήσει μαζί με τα υπόλοιπα γυναικόπαιδα στην πόλη προσμένοντας το αποτέλεσμά της. Όταν έμαθαν τα χαρμόσυνα μαντάτα κραύγασαν από χαρά. Ό ίδιος είχε σύρει τον χορό της νίκης στην πλατεία της πόλης, γύρω από το άγαλμα-σύμβολο του νησιού. Δυστυχώς η ευθυμία τους είχε κηλιδωθεί από ένα ατυχές συμβάν. Ο δήμαρχος του νησιού είχε σχεδόν έρθει στα χέρια με τον αρχηγό της φρουράς. Ο λόγος ήταν πως ο τελευταίος είχε καλέσει το ναυτικό που αναζητούσε έναν τσαρλατάνο με σακούλα στο κεφάλι, ο οποίος όμως είχε γίνει ιδιαίτερα αγαπητός στους κατοίκους. Κάποιοι έλεγαν πως είχε βοηθήσει και στη μάχη. Ο Duncan είχε δικαιολογηθεί λέγοντας πως θα έκανε τα πάντα ώστε να κινητοποιήσει το ναυτικό, προκαλώντας το να έρθει στο νησί και να συλλάβει τους πειρατές. Ισχυρίστηκε πως εάν η έκβαση της μάχης ήταν αρνητική, τότε μόνο το ναυτικό μπορούσε να τους σώσει. Ο ψαρό-Θωμάς σκεφτόταν πως ο Duncan είχε δίκιο και ας του κρατούσε μούτρα όλο το νησί. Αυτός ο Χαρτοσακούλας, έτσι πλέον τον αποκαλούσαν οι συμπατριώτες του, ήταν χαρακτήρας ανισσόροπος.

Δυο μέρες πριν, χωρίς κανένα λόγο και ενώ ο ίδιος ψάρευε στα ανοιχτά, ο Χαρτοσακούλας είχε εισβάλει και ισοπεδώσει το σπιτικό του. Ευτυχώς ο δήμαρχος τον είχε διαβεβαιώσει ότι θα του δίνονταν κάποιου είδους αποζημίωση. Εξάλλου αυτός ο Χαρτοσακούλας, περά από ανισσόροπος πρέπει να ήταν και επικίνδυνος. Οι marines φαινόταν να ενδιαφέρονται πάρα πολύ για το που κρυβόταν και προχώρησαν σε ανακρίσεις πολλών κατοίκων. Τώρα χτένιζαν το νησί από άκρη σε άκρη για να τον εντοπίσουν. Όπως και να είχε, ξημέρωνε μια καλύτερη μέρα. Οι πειρατές είχαν ηττηθεί και ο αλλοπρόσαλλος είχε εξαφανιστεί. Όλα μπορούσαν να επιστρέψουν στην πρότερη, φυσιολογική κατάσταση τους.  Αυτά σκεφτόταν ο ψαρό-Θωμάς με ανακούφιση ενώ πλησίαζε στην καλύβα του. Κοίταξε την παραλία και τον ήλιο που ανέτελλε και ένιωσε ευγνωμοσύνη. Κάτι όμως  τάραζε την ειδυλλιακή εικόνα. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι ο ψαρό-Θωμάς να συνειδητοποιήσει με τρόμο ότι έλειπε η βάρκα του από τον μόλο. Άρχισε να τρέχει προς τα εκεί ενώ ταυτόχρονα τραβάτε τα λιγοστά μαλλιά του από την αγανάκτηση. Ποιος μπορεί να του είχε προκαλέσει τέτοιο κακό; Ήταν ο Χαρτοσακούλας ή κάποιος από τους φυγάδες πειρατές; Όταν έφτασε τελικά λαχανιασμένος στον μόλο δεν φαινόταν πουθενά η βάρκα του. Το μόνο που βρήκε, προς μεγάλη του έκπληξη, ήταν ένας σάκος γεμάτος χρυσό.

ΤΕΛΟΣ