[Τέλος-Minion] Κόκκινη Κλωστή Δεμένη...

"Αλήθεια, έχεις εκπαιδεύσει ποτέ σκύλο;"

Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου. Θεώρησα την ερώτηση άσχετη και ανούσια. Πολύ σύντομα θα ανακάλυπτα βέβαια πως δεν ήταν. Εντούτοις, εξαρχής η απάντηση μου δεν είχε καμία σημασία. Ο άνδρας έτρεξε το δάχτυλό του επάνω στην κόψη του ξίφους και αμέσως μετά χτύπησε με αυτό ρυθμικά δύο φορές το ξίφος του επάνω στα κάγκελα των κελιών. Είδα τα παιδιά να σηκώνονται σαν άβουλα κουφάρια και να πλησιάζουν με ασταθή βήματα τα κάγκελα.

"Όλα εξαρτώνται από το αν θέλεις να είναι φίλος και φύλακας ή ένα θηρίο για να ξεσκίζει με τα δόντια τους εχθρούς σου. Αφαίρεσε τη στοργή και έχεις το δεύτερο..."

Το χέρι του χάιδεψε το κεφάλι του πιο κοντινού παιδιού που μάταια έψαχνε και μύριζε με λαχτάρα τη χούφτα του άνδρα. Ήξερα προς το παγερό χαμόγελό του απευθυνόταν προς τα εμένα, και ότι κάθε λεπτό που περνούσα εκεί μέσα γινόταν όλο και πιο βασανιστικό. Τι έπρεπε να κάνω όταν θα έβγαινα από εκεί; Δεν ήμουν σίγουρος. Στη ζωή μου είχα δει πολλές βιαιότητες αλλά τίποτα σαν κι αυτό.

Νομίζω ήταν επόμενο ο επόπτης όλων αυτών να ήταν ο πρώτος που θα έφτανε στη σκηνή να εξασφαλίσει την σωτηρία του έργου του ή μάλλον την κάλυψη των ενεργειών του, ότι η φασαρία στο παλάτι δε θα τα αναστάτωνε αρκετά για να αποκαλυφθούν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να περιγράψω την έκφρασή μου όταν στρεφόμενος να δω σε ποιον ανήκαν τα βήματα πίσω μου αντίκρισα στην άκρη της σκάλας τον Χένκεν. Ως εκείνη την ώρα δεν ήθελα να το πιστέψω, θεωρούσα ότι μπορεί να είχε γίνει κάποιο λάθος, ίσως να ήμουν γελοία αισιόδοξος. Ο έμπιστός μου, ο άνθρωπος πάνω στον οποίο έβλεπα το μέλλον του νησιού, ο ευφυής νέος που γοήτευε τους πολίτες και τους εμπόρους που έρχονταν στο νησί. Χένκεν, γιατί; Μόνο αυτό κατάφερα να αρθρώσω την ίδια ώρα που έδειχνε εξίσου ξαφνιασμένος από την παρουσία μας εκεί.

"Υποθέτω ότι δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε άλλο," αναστέναξε σχεδόν με ανακούφιση σαν να αποκαλύφθηκε το πιο απλό μυστικό του κόσμου. "Ήταν λάθος μου που δεν κράτησα ενισχυμένη τη φύλαξη, αυτό το ομολογώ," έκανε μια ελαφριά υπόκλιση.

Νομίζω πως ακόμη και εκείνη τη στιγμή περίμενα να τα αρνηθεί όλα, ότι ίσως ο παρανοϊκός άνδρας που με επισκέφθηκε εκείνο το βράδυ να είχε στήσει κάποια πλεκτάνη. Ναι, πράγματι, ανόητη σκέψη, όμως βλέποντας μπροστά μου τον άνθρωπο που θεωρούσα σχεδόν παιδί μου, τη ζωηράδα που τον διέκρινε ακόμη και τότε, τα γαλάζια του μάτια που έμοιαζαν σαν παιδιού που διψούσε για μάθηση κάθε στιγμή, θα ξανθά του μαλλιά που συνήθως έλαμπαν κάτω από τον ήλιο. Ο Χένκεν για εμένα ήταν αυτό που δεν ήμουν ποτέ, αυτό που θα ήθελα να είμαι, είχε ένα λαμπρό μέλλον μπροστά του, είχε τις ικανότητες, ήταν ο νέος που ήθελα να αφήσω στη θέση μου... όμως δεν ήταν αυτό που περίμενα.

"Φαντάζομαι είναι επίπονο να διαλύονται οι προσδοκίες σου..."

Ήταν...

"Σκέψου όμως κι εμένα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο ήταν να πρέπει να ανταποκριθώ σε αυτές."

Κατέβασα το κεφάλι μου, τι θα έπρεπε να απαντήσω σε αυτό; Μήπως θα μπορούσα να τα διαγράψω όλα; Μήπως θα μπορούσα να καλύψω όλα όσα είδα εκείνο το βράδυ; Η απόκριση μου όμως ήταν το τελευταίο που τον απασχολούσε εκείνη τη στιγμή. Το γέλιο του άγνωστου άνδρα αντήχησε μέσα στο υγρό υπόγειο, έκανε μερικά βήματα μπροστά σέρνοντας την άκρη του σπαθιού του επάνω στο πέτρινο έδαφος.

"Μη μου πείτε ότι σκέφτεστε να έχετε συγκινητική σκηνή πατέρα-γιου σε αυτό το μέρος... Πες μου, κύριε Χένκεν... Ήταν ενδιαφέρον να δουλεύεις εδώ;"
"Χμμμ... αφάνταστα."

Απάντησε ήρεμα και προσπέρασε τον άγνωστο νέο με σταθερό βήμα. Ο κοκκινομάλλης νεαρός δεν φάνηκε εντυπωσιασμένος από την αντίδραση, μόνο τον ακολούθησε με το βλέμμα του ενώ ο Χένκεν έβγαζε από την τσέπη του μια δεσμίδα κλειδιά. Διάλεξε το μεγαλύτερο από αυτά και γύρισε προς τον άγνωστο χαμογελώντας.

"Μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω με τα πολυαγαπημένα μου μικρά αδέρφια στο κάτω κάτω."

Αδέρφια;

"Α... Α, μάλιστα! Τώρα καταλαβαίνω..."

Αντίθετα με εμένα, η αρχική έκπληξη που προκάλεσαν τα λόγια του δεν είχε το ίδιο αντίκτυπο στον κοκκινομάλλη άνδρα. Φάνηκε μάλιστα σχεδόν διασκεδασμένος με την ιδέα, δάγκωσε τα χείλη του από τα γέλια και άνοιξε διάπλατα τα χέρια του σφίγγοντας τη λαβή του σπαθιού του πιο δυνατά.

"Τότε ίσως θα έπρεπε να να σε φωνάζω αδερφούλη, είμαι κι εγώ ένα από τα πολυαγαπημένα σου αδέρφια ξέρεις..."
"Χμ..."

Ο Χένκεν ανασήκωσε το ένα του φρύδι...

"Θα σε παρακαλούσα να μη μας συγκρίνεις με κάποιον σαν κι εσένα που δεν ξέρει να υπακούει στους νόμους της οικογένειας... Σχεδόν με αηδιάζεις."
"Με πληγώνεις... Άλλωστε κάθε οικογένεια δεν έχει έναν επαναστάτη μέσα της;"
"Επαναστάτη; Εμένα μου μοιάζεις περισσότερο για παιδάκι που περνάει από εφηβεία," χαμογέλασε προκλητικά προς τον άγνωστο.
"Χεεεε...." τα φρύδια του κοκκινομάλλη έσμιξαν. "Μεγάλα λόγια από κάποιον που γλείφει το χέρι που τον βαράει."
"Χα! Μόνο κάποιος χωρίς σκοπό θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο! Τι πιο έξυπνο από το να εκμεταλλεύεσαι τη δύναμη που σου έχουν δώσει; Αντίθετα με εσένα έχω όνομα και μία θέση στη κοινωνία, έτσι ξεχωρίζουν τα αγρίμια από τους ανθρώπους."
"Χμ; Τότε γιατί δεν εκμεταλλεύτηκες διαφορετικά αυτή τη θέση για να ξεφύγεις από όλο αυτό; Αυτός ο ανόητος ήταν έτοιμος να σου ανοίξει την αγκαλιά του και να το παίξει πατέρας, έτσι δεν είναι;"

Δεν μπορώ να πω ότι το κοροϊδευτικό του γέλιο δεν με πλήγωσε. Ένιωσα προδομένος μα ακόμη περισσότερο ένιωσα ανόητος. Ποτέ δεν κατάφερα να μάθω πολύ καλά τους ανθρώπους, ο παλιός μου εαυτός δεν εμπιστευόταν απόλυτα κανέναν άλλωστε. Με τον καιρό μαλάκωσα αλλά έδειξα εμπιστοσύνη σε λάθος άτομο.

"Μη με κάνεις να γελάω. Δεν μπορώ να πω, ήταν καλά όσο κράτησε το θέατρο αλλά τι παραπάνω θα μπορούσε να μου δώσει αυτός ο γέρος."
"Χμ, κατάλαβα, οπότε ήταν από επιλογή..."
"Αρκετά όμως με τα λόγια... Φαντάζομαι θα πεθαίνεις να γνωρίσεις την υπόλοιπη οικογένεια..."

Το χαμόγελο ικανοποίησης του Χένκεν ήταν απερίγραπτο όταν σήκωσε το κλειδί που κρατούσε στο χέρι του και το έβαλε στην κλειδαρότρυπα. Τράβηξε την βαριά, σιδερένια πόρτα και το χαμόγελό του γινόταν όλο και πιο πλατύ. Αμέσως ακούστηκαν γρυλίσματα από μέσα και όσο η πόρτα άνοιγε τόσο πιο ευδιάκριτες γινόταν οι νεαρές φιγούρες από μέσα. Ταυτόχρονα ξεπήδησε μια απαίσια μυρωδιά. Ανίκανος να κρατηθώ πάλι, ξέρασα στο πλάι ενώ το μωρό στην αγκαλιά μου που ήταν ανήσυχο για αρκετή ώρα άρχισε να κλαίει. Ο Χένκεν με κοίταξε υποτιμητικά αλλά ήταν το τελευταίο που πρόσεχα εκείνη την ώρα.

Στην πόρτα ξεπρόβαλαν οι σιλουέτες πέντε παιδιών, αγόρια-κορίτσια δεν μπορούσα να καταλάβω, όλα τους ήταν τόσο σκελετωμένα, άπλυτα, με μακριά μαλλιά, τα ρούχα τους δεν απείχαν πολύ από έναν αμμόσακο με τρύπες και πάνω τους μπορούσες να διακρίνεις κόκκινα σημάδια, σαν αίμα ξεραμένο. Τα πόδια του ξυπόλητα με νύχια μεγάλα και μαύρα. Έζησα τόσο καιρό στα καράβια αλλά δεν είχα ματαδεί κάτι τέτοιο. Γρύλιζαν σαν ζώα, από το στόμα τους άφριζε το σάλιο.

"Πώς σου φαίνονται;" ρώτησε ο Χένκεν σχεδόν με καμάρι και ακούμπησε τα χέρια τους στους ώμους του ενός.

Περίμενα να δω τον άνδρα να εκνευρίζεται, να φωνάζει ή έστω να γελάει, όμως έδειχνε πιο νηφάλιος από ποτέ και τι ήταν αυτό; Θα έλεγα σχεδόν ότι διέκρινα λύπη στο πρόσωπό του, λες και όλη η υπόλοιπη ένταση έφυγε από πάνω του. Και το τρομαχτικό ήταν το χαμόγελο του. Ξαφνικά έγινε τόσο απαλό, τόσο γαλήνιο που αν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα αυτόν τον άνδρα ίσως και να τον εμπιστευόμουν.

"Θαυμάσια..." αποκρίθηκε. "Μη φοβάστε... ο μεγάλος σας αδερφός θα παίξει μαζί σας."
"Χαχαχα..." ο ψεύτικο γέλιο του Χένκεν ξεχώρισε ανάμεσα στα γρυλίσματα των παιδιών. "Μόνο που δε χρειαζόμαστε τέτοιον αδερφό στη οικογένεια," το πρόσωπό του σκοτείνιασε απότομα και με το τακούνι του παπουτσιού του χτύπησε τρεις φορές ρυθμικά το πάτωμα. "Ορμίστε του."

"Λοιπόν... Πώς σου φαίνεται ο μικρός σου αδερφός όπως λες;"

Το χαχάνισμα του Χένκεν, περιπαικτικό και σιγανό έσπασε τη σιωπή.

"Το όνομά του;"
"Ορίστε;"

Για πρώτη φορά ο Χένκεν έδειξε έκπληκτος εκείνο το βράδυ.

"Ρώτησα το όνομα του."
"Μην είσαι ανόητος!" μπορούσες να ακούσεις την υπεροψία στη φωνή του Χένκεν. "Δεν έχει κάνει ακόμα τίποτα το σπουδαίο για να του αξίζει όνομα, αν και ήταν ο πιο υποσχόμενος από όλα."
"Χμμμ... Τότε... Θα τον βγάλω Λόιλ..."
"Ε;"

Με αυτά τα λόγια ο άνδρας πήδησε ακολουθώντας το βήμα του μικρού και βρέθηκε ακριβώς μπροστά του. Τα μάτια του μικρού άνοιξαν διάπλατα και προσπάθησε να αμυνθεί φέρνοντας το σπαθί του προς το μέρος του άνδρα. Μάταια όμως, η επίθεσή του σταμάτησε όταν ο άνδρας έπιασε με δύναμη τον καρπό του μικρού και αφού έπιασε με δύναμη τον μικρό από την πλάτη, στρέφοντας με δύναμη το σώμα του ώστε η πλάτη του να κοιτάζει το πάτωμα, προσγειώθηκαν και οι δύο με δύναμη κάτω.