Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Δεύτερο. [Τέλος]

«Δεν ξέρουμε αν το είδε κι ο ίδιος έτσι. Ή αν έτυχε να σε δει να γυρίζεις και μετά όλα αυτά. Καλύτερα να με πλησιάσει ο ίδιος.»
«Όπως και να χει, αν εσύ Jack μπορέσεις να διαδώσεις κάποιες φήμες ή να κάνεις πως φεύγεις από δω αναστατωμένος, θα το εκτιμούσα. Και αύριο, θα έρθω να σε βρω, δήθεν μυστικά, αλλά κάπου που να μπορεί να μας δει ή να κρυφακούσει ο Bryan. Θα το κάνουμε έτσι ώστε να πιστέψει πως εγώ δεν έχω ιδέα--δεν είχα έστω. Αμέσως θ'αρπάξει την ευκαιρία να απαλλάξει τον Nanashi ώστε να του χρωστάει αργότερα.»
«...μπορώ να το κάνω! Δεν έχω και λίγους λόγους να εκνευριστώ κάθε φορά που έρχομαι σ'αυτό το σπίτι, οπότε απλώς θα το δείξω λίγο υπερβολικά.»
«Κι αν τα πράγματα πάνε έτσι όπως νομίζουμε, θα σε πλησιάσει για να μάθει παραπάνω πράγματα--δε θα τολμήσει να έρθει σε μένα. Εσύ μην του πεις όλη την "αλήθεια" αμέσως, κάνε πως είσαι διστακτικό και τέτοια-»
«-περίμενε μέχρι να αρχίσει να χρησιμοποιεί τον βαθμό και το κύρος του για να σε πείσει-»
«-για να γίνει πιο πιστευτό.»
«Ωραία, μετά ξέρω τι πρέπει να κάνω. Χμμμμ, το σχέδιό σας λογικά θα πετύχει. Θα χαρώ να βοηθήσω. Αλλά μην ξεχάσετε να σημειώσετε τη συμβολή του Οργανισμού μας μέσω εμού όταν το σχέδιο στεφθεί με επιτυχία.»
«Δε θα παραλείψουμε, μην ανησυχείς καθόλου. Θα γίνεις περίπου τόσο διάσημος όσο εκείνη η κυνηγός που πριν τρεις μέρες εμφανίστηκε στην εφημερίδα.»

Αυτό φάνηκε να τον ικανοποιεί δεόντως: το στήθος του φούσκωσε, χαμογέλασε για πρώτη φορά και αμέσως σηκώθηκε από την καρέκλα του. «Καλώς. Τα αφήνω όλα πάνω σας.»
«Τέλεια. Και τώρα κοντέ, πάνε σπίτι να παίξεις με τα υπόλοιπα παιχνίδια σου.»

Πέντε λεπτά αργότερα, ο Roger ήταν ακόμα εύθυμος από την αντίδραση του Jack, ενώ ο Nanashi είχε ήδη αρχίσει να μαζεύει τα πιάτα. «Δεν χρειαζόταν να τον προκαλέσεις τόσο πολύ...»
«Μα έπρεπε να γίνει πιστευτό.» δικαιολογήθηκε δίχως ίχνος μετάνοιας και χασκογέλασε πάλι.

Μισή ώρα αργότερα, ίσως και λίγο παραπάνω, η πόρτα χτύπησε και πάλι. «Πωωωω, αυτό το παιδί δεν παλεύεται με τίποτα. Πάω εγώ να δω τι θέλει.» Το ανασηκωμένο φρύδι του Nanashi μεταφραζόταν εύκολα "πώς κι έτσι;". «Σαν πολύ αέρα δεν πήρες εσύ;» Το σιωπηλό αυτάρεσκο χαμόγελο που πήρε σε απάντηση, μάλλον του ξεκαθάρισε και τη γνώμη του. Κουνώντας το κεφάλι του, κατευθήνθηκε μέσω του χωλ εμπρός της εξώπορτας με την πιο αγανακτησμένη έκφραση που μπορούσε να πάρει εκείνη τη στιγμή. «Τι-...;»

Όμως η εξυπνάδα, ή μάλλον το πείραγμα, πέθανε στα χείλη του. Δεν είδε ούτε μωβ, ούτε το πλέον γνώριμο ωχρό χρώμα που περίμενε--μα έναν λαιμό, στο ύψος που κοίταξε. Ένας λεπτός, αντρικός λαιμός, πιο μακρύς απ'ότι περίμενε, που οδηγούσε σε ακόμα πιο γνώριμα αλλά ακραίως μισητά χαρακτηριστικά. Δύο λεπτά χείλη τραβηγμένα προς τα πάνω, μια τέλεια μύτη, όλα να οδηγούν σε πράσινα μάτια και μαλλιά πιασμένα χαμηλά σε κοτσίδα. Κι ένα διαμαντάκι να στέκεται στ'αυτί του, πράσινο ή κίτρινο να αντανακλά το τεχνητό φως. Και τότε το γεγονός πως ένας από τους φακέλους του Ναυτικού ήταν παντού πάνω στον καναπέ τον έκανε να λουστεί με κρύο ιδρώτα. Έπρεπε κάπως να ειδοποιήσει τον σαμουράι! Μετά από τον πανικό του, που διήρκησε για λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο, χαμογέλασε - όσο πιο πειστικά μπορούσε -. «Πλωτάρχη Bryan! Σε τι οφείλουμε την τιμή;»
«Υποπλοίαρχε Michaels, πώς είσαι; Η αλήθεια είναι πως η επίσκεψή μου αφορά τον Nanashi, όχι εσένα, οπότε θα με συγχωρέσεις αν--»
«Ω φυσικά, θα τον φωνάξω αμέσως. Nanashi! Ο Πλωτάρχης Bryan ήρθε να σε δει. Έλα να-ω, τι λέω. Παρακαλώ πέρασε, πέρασε.»

Ήλπιζε αυτό να ήταν αρκετό · η αλήθεια είναι ότι πάνω απ'όλα ήλπιζε να τον άκουσε ο σαμουράι! Αλλά ήξερε πως μπορούσε να τον εμπιστευτεί, έτσι δεν ανησύχησε. Ακόμα και μισό  λεπτό ήταν αρκετό, απολύτως αρκετό. Η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή μα δεν έπεσε ποτέ το χαμόγελό του. «Συγγνώμη Πλωτάρχη αλλά μας βρίσκεις λίγο ανάστατους...»

Με το που μπήκαν στο σαλόνι, ο Roger κράτησε την αναπνοή του · να μην έβλεπε τον φάκελο, να μην έβλεπε τον φάκελο, να μην έβλεπε τον φάκελο...! Και οι ευχές του ακούστηκαν, όταν μπήκε μέσα και είδε ακριβώς το ίδιο σκηνικό, με μόνο δύο αλλαγές: ο Nanashi καθόταν στον μικρό καναπέ - τώρα σηκωνόταν για να υποδεχτεί τους άλλους δύο - και τα χαρτιά όλα είχαν μαζευτεί και δεν φαίνονταν πουθενά. Το μυαλό του άφησε μια νοητή εκπνοή ανακούφισης. Είχε δίκιο: εμπιστεύσιμος ο σαμουράι, στα πάντα. «Αν έτσι είστε ανάστατοι, μην έρθετε ποτέ σε μένα.» Καθάρισε τον λαιμό του τότε βιαστικά και γύρισε στον μαυρομάλλη άντρα. «Θα ήθελα να σου μιλήσω ιδιαιτέρως αν δε σε πειράζει, αφού πρώτα ρωτήσω κάτι και τους δυο σας: ο Jack γιατί ήταν εδώ νωρίτερα;»

Κανείς από τους δύο δεν πανικοβλήθηκε--περίμεναν αυτήν την ερώτηση. Έτσι, επιτυχημένα αν έκρινε από την αντίδραση του Πλωτάρχη, καμώθηκε τον οργισμένο. Ο Nanashi απλώς χαμήλωσε το κεφάλι, τάχα ντροπιασμένος. «Μην ξαναναφέρεις αυτόν τον συκοφάντη εδώ μέσα!» είπε κοφτά και ο θυμός πραγματικά μεταφέρθηκε και στη φωνή του. «Ήρθε εδώ να εκτοξεύσει ασύλληπτες κατηγορίες εναντίων του καλεσμένου μου. Μου είπε δεν ξέρω τι γίνεται στο ίδιο μου το σπίτι. Θα έπρεπε να ντρέπεται και μόνο μ'αυτά που ξεστόμιζε...!»
«Αχα...» προσπάθησε να φανεί σκεπτικός, προβληματισμένος ίσως, μα η κρυφή του ικανοποίηση δεν κατάφερε να μείνει και πολύ κρυφή--τουλάχιστον όχι σ'αυτούς που ήξεραν το ποιον του. Λες κι αυτό που ήλπιζε ήταν πραγματικότητα, ένας μικρός θρίαμβος εμφανίστηκε στη γλώσσα του σώματός του: το στήθος φούσκωσε, στάθηκε πιο ευθύς, τα μάτια του γυάλισαν...! «Θα μπορούσα λοιπόν να έχω μια στιγμή με τον καλεσμένο σου; Εξάλλου περνάω πολλές ώρες μαζί του και σίγουρα θα μου μιλήσει αν τον πιέσω για να μάθω όλη την αλήθεια.» ψιθύρισε στον Roger στο τέλος. Εκείνος προσποιήθηκε πως δεν του άρεσε η ιδέα - ειδικά το ναημν είναι παρών - και πως δεν ήθελε να δείξει αμφισβήτηση, μα τον "έπεισε" ο Πλωτάρχης κι ενέδωσε.

Χωρίς να βγάλει μιλιά ο σαμουράι, άφησε τον Πλωτάρχη να τον οδηγήσει στο δωμάτιο που ο ίδιος κοιμόταν τις τελευταίες δέκα μέρες. Ο Χνούδης φάνηκε να μην εγκρίνει αυτήν την κίνηση, εφόσον τους ακολούθησε κλαψουρίζοντας κι όταν έκλεισαν την πόρτα άρχισε να την ξύνει με το πόδι του. Αμέσως, ο Roger μπήκε σε δράση κι έκανε ολόκληρο σαματά, επίδειξη στην ουσία, στο να απομακρύνει τον μικρό από την πόρτα και να πει φωναχτά ότι θα πάνε τώρα παρεούλα να κάνουν τσάι στο αφεντικό του και στον καλεσμένο του.

Η προσοχή του Πλωτάρχη μόνο τότε έφυγε από το τι γίνεται έξω. Κοίταξε σοβαρότατα τον άντρα που στεκόταν μπροστά του, ανάμεσα σε αυτόν και το κρεββάτι, και ρώτησε με απόλυτη ψυχραιμία: «για τι σε κατηγόρησε ο Κυνηγός;»
Φάνηκε πως δεν του ήταν εύκολο να το πει, στην πραγματικότητα γιατί θα έλεγε ψέματα μα ήλπιζε στον Πλωτάρχη να φανεί σαν δισταγμός. Τον κοίταξε μονο για μια στιγμή - βλέποντας περισσότερο το είδωλο της πλάτης του άντρα στον καθρέφτη παρά τον ίδιο - και μετά απέστρεψε το βλέμμα του. «...για διακόρευση νεαρών γυναικών.»
«Δηλαδή όλες αυτές οι γυναίκες που ήρθαν κι έφυγαν μέσα σ'αυτό το σπίτι η μία μετά την άλλη, θες να μου πεις πως σε κατηγόρησε πως τις εκμεταλλεύτηκες;»
Δεν τόλμησε να μιλήσει γιατί θα ακουγόταν η απέχθεια στη φωνή του, οπότε απλώς έγνεψε. «Και ο Υποπολίαρχος Roger φυσικά δεν το πιστεύει αυτό;»
Έγνεψε πάλι μ'αυτήν τη φορά πρόσθεσε. «Ο Υποπλοίαρχος» πάντα έτσι τον αποκαλούσε μπροστά στον Bryan, για να μη φανεί ότι έχουν καλές σχέσεις «δεν πιστεύει τίποτα, όπως και δεν έκανα τίποτα.» Έκανε την φωνή του επίτηδες να τρέμει και κοίταξε απ'την άλλη.

«Όταν λες δεν πιστεύει τίποτα...; Ούτε ότι υπάρχουν γυναίκες μέσα στο σπίτι του;» Έγνεψε θετικά. «Όμως και οι δύο μας ξέρουμε πως αυτό είναι ψέμα, Nanashi.» Κοίταξε τον Πλωτάρχη τάχα αναστατωμένος. «Κι εγώ τις είδα...τις γυναίκες. Δεν ήμουν πολύ κοντά για να διακρίνω ταυτότητες, αλλά κι εγώ τις είδα που ήρθαν. Ήταν και δύο μαζί.» Κατάπιε με δυσκολία, να κατέβει ο κόμπος. «Έλα, πες την αλήθεια σε μένα. Εγώ δεν είμαι σκληρός σαν τον Roger. Πες μου και κάτι θα κάνουμε...»

Ναι, κάτι ήθελε να κάνει σίγουρα: εμετό. Ήταν αηδιαστικό το πόσο εύκολα χαμήλωνε τον τόνο της φωνής του λες και μιλούσε σε μωρό, αλλά ταυτόχρονα κρατούσε και μία συνωμοτική χροιά, ωθώντας τον ένοχο να ομολογήσει. Κι αν το έκανε για να τους πιάνει, σαν τέχνασμα, πρώτος ο Nanashi θα του έσφιγγε το χέρι. Όμως το έκανε για να έχει κάτι να τους απειλεί, να τους ελέγχει. Αν υπήρχε κάτι χειρότερο από έναν δολοφόνο, είναι αυτός που εκμεταλλεύεται τον φόνο προς όφελός του. Αποφάσισε να μην απαντήσει και να κοιτάξει από την άλλη. Πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο να τους είχε υποψιαστεί και να το έκανε αυτό για να τον βάλει φυλακή. Έπρεπε να ήταν σίγουρος για τις - κακές - προθέσεις του πριν μιλήσει. Γι αυτό απλώς σταύρωσε τα χέρια του και περίμενε.

«Έλα Nananshi...! Ξέρω πώς είναι το νησί σας, έχω πάει. Δε μπορώ να πω πως έχετε μεγάλο σεβασμό για τις γυναίκες, σωστά; Είδα πώς τους συμπεριφέρονταν.»

Α ωραία, σε καλά κουμάσια πήγε κι έμεινε αυτός στη Yamagata. Αν ήταν κανένας σαν τον Nobu Nobu...Τότε ο Πλωτάρχης σταμάτησε να γέρνει προς τον καθρέφτη και σχεδόν έπεσε πάνω στον άντρα. «Δε φταις εσύ, έτσι σε μεγάλωσαν.» Αν μπορούσε, θα έφτυνε. Αυτός ο άνθρωπος είχε ξεδιάντροπα χρησιμοποιήσει όλα τα κλισέ για να τον πάρει με το μέρος του. «Εξάλλου, απ'ότι θυμάμαι απ'αυτά που μου είπε κι ο Darius, αυτές έρχονταν σε σένα. Αν δεν ήθελαν, δε θα το καναν. Σωστά; Ξέρω εγώ κάτι κοπέλες, το παίζουν αθώες και "μη το κάνεις" και δε θέλουν τάχα, αλλά το φχαριστιούνται πιο πολύ απ'όλες τις άλλες. Άρα δεν φταις εσύ που τις δίνεις αυτό που θέλουν--γιατί αυτές το θέλουν. Εσύ απλά το κάνεις. Έτσι δεν είναι;»

Εκείνη τη στιγμή, ο Nanashi ευχαριστούσε το γεγονός πως τα σπαθιά του ήταν αλυσοδεμένα και τουλάχιστον δύο μέτρα μακριά του, αλλιώς θα τον είχε κάνει κορδέλες. Αν του έλειπε κάτι εν τέλει, από τη θητεία του με τον Nobu Nobu ήταν αυτό: δε μπορούσε να αποδώσει διακιοσύνη χωρίς συνέπειες. Κι αν έβρισκαν έναν Πλωτάρχη τραυματισμένο κάτι του έλεγε πως θα τον κυνηγούσαν. «Έτσι ακριβώς,» είπε όσο μπορούσε πιο ανέκφραστα, μα το μίσος έσταξε στη φωνή σαν δηλητήριο. Αν ο Bryan δεν το παρερμήνευε σαν σημάδι σάποιου χαρακτήρα που συμφωνούσε μαζί του, o Nanashi θα μετάνιωνε που μίλησε. Όμως να που ο Πλωτάρχης ενθουσιάστηκε.
«Οχο! Να μια ωραία έκφραση.» Έτσι που είχε γείρει κοντά του, έφερε το χέρι γύρω από τους ώμους του σαμουράι. «Θα σου πω τι θα κάνουμε λοιπόν: εγώ δε θα πω λέξη στον Υποπλοίαρχο...κι εσύ θα ξεφορτωθείς τον Jack.»

«...τι;»
«Λέω, θα κρατήσω εγώ το μυστικό σου, εφόσον εσύ μου ξεφορτωθείς τον Jack. Σε ανακάλυψε, σωστά; Αλλά εγώ σε καταλαβαίνω...για την ακρίβεια, συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Μερικές γυναίκες απλώς παθαίνουν αυτό ακριβώς που τους αξίζει. Εφόσον μου υποσχεθείς πως θα το συνεχίσεις και θα με συμπεριλάβεις στο κόλπο, δεν έχω κανένα λόγο να το πω στον Υποπλοίαρχο. Δεν θα σκοτώσεις και πρώτη φορά έτσι κι αλλιώς; Σωστά;»
«...σωστά.» Μόνο που αν ήταν ο λόγος του ενός εναντίων του άλλου, μάντεψε ποιον θα πίστευαν...
«Δεν έχω λόγο να σε καρφώσω λοιπόν. Κι ο Υποπλοίαρχος σε πιστεύει, οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος από κει.» Αλλά πήγαινε στοίχημα την κοτσίδα του, πως εάν σκότωνε τον Jack γι αυτόν μετά θα του ανέθετε αμέσως να σκοτώσει και τον Roger. Φαινόταν στο βλέμμα του την ώρα που τον ανέφερε--λες και δεν ήταν πρόβλημα, γιατί σε λίγο καιρό δε θα υπήρχε για να δημιουργήσει. Και μετά, υπό κανονικές συνθήκες, με το που θα σκότωνε τον Roger θα τον πρόδιδε στις αρχές.
«Ναι αλλά αν το έχει πει και σε άλλους;»
«Ω, σωστά. Λοιπόν, θα τον πλησιάσω εγώ αύριο να δω αν όντως έγινε αυτό κι αν ναι θα δούμε πώς θα το χειριστούμε. Αν όχι, δε θα σου ξαναμιλήσω μέχρι να σκοτώσεις τον Jack, για να μην υποψιαστεί κανείς τίποτα. Αλλιώς θα σου στείλω γράμμα μέχρι αύριο το βράδυ για τυχόν αλλαγές στο σχέδιο. Εντάξει;»

Μουδιασμένος από τις πολλές πληροφορίες, και την ταχύτητα με την οποία αυτός ο άνθρωπος κατέστρωνε σχέδια, έγνεψε τη συμφωνία του. «Τέλεια. Θα δούμε λοιπόν πώς θα πάει το πράγμα.» Ξεκίνησε να φύγει, αλλά κοντοστάθηκε. «Α ναι, Nanashi» γύρισε να τον κοιτάξει «κοίταξε να σταματήσεις με τις γυναίκες μέχρι τότε, τουλάχιστον όχι μέσα σ'αυτό το σπίτι. Θαυμάζω το θάρρος σου, αλλά ας μην το παρακάνουμε μέχρι να είμαστε ασφαλείς.» Όταν άνοιξε την πόρτα, και οι δύο είδαν τον Roger να έρχεται προς το μέρος τους με ένα δίσκο γεμάτο φλυτζάνια, πιατάκια και το τσαγιερό. «Ω, συγγνώμη που σε βάλαμε σε κόπο, καλύτερα πιείτε το οι δυο σας. Πρέπει να φύγω τώρα.» Καθώς περνούσε από δίπλα του, έβαλε το χέρι του στον ώμο του άντρα για μία στιγμή και του ψιθύρισε στ'αυτί «όλα καλά τελικά. Είχες δίκιο» και συνέχισε τον δρόμο του.

Αφού έκλεισε η πόρτα πίσω του, και μόνο αφού τον είδαν να απομακρύνεται από το παράθυρο εξέπνευσαν. «Το τσάι δικό σου. Δεν αντέχω να πιω άλλο σήμερα.»

Δεν υπήρχε περιθώριο λάθους πλέον. Με κάποιο τρόπο, τα πράγματα πήγαν θετικά και στην πορεία που ήθελαν νωρίτερα απ'ότι περίμεναν, όμως τώρα ήταν που πρέπει να είναι πιο προσεχτικοί από ποτέ. Αποφάσισαν με συνοπτικές διαδικασίες να στείλουν γράμμα στον Jack, εφόσον η άμεση επαφή μαζί του ήταν ριψοκίνδυνη, να τον ενημερώσουν πως δε θα συναντηθούν τελικά και πως ο ίδιος θα έπρεπε να επικεντρωθεί στο κομμάτι που θα τα πει όλα στον Bryan. Ακόμα, ήθελαν να τον προειδοποιήσουν με κάποιον τρόπο πως η ζωή του απειλούνταν - αν και όχι στην πραγματικότητα - και πώς ή θα αναγκαζόταν να "πεθάνει" ή να επισπεύσουν τα πάντα. Και πώς είχαν επιτέλους αποφασίσει ότι το έκτο γράμμα που συνέταξαν ήταν ικανοποιητικά μεταμφιεσμένο αλλά σε βαθμό που να καταλάβαινε ο αποδέκτης τι ήθελαν να πουν, άκουσαν την πόρτα να χτυπάει.

Δεν άντεχαν άλλο με τις εκπλήξεις! Αυτή τη φορά πήγαν και οι δύο στην πόρτα, μόνο και μόνο για να βρούνε έναν φάκελο από κάτω της, στο κενό. Ήταν στο μεγαλύτερο μέρος μέσα, αλλά όχι όλο. Έσκυψε να το πάρει ο Nanashi, παρά τη διαμαρτυρία του Ναυτικού, κι αμέσως το άνοιξε. Μέσα δεν είχε κάποιον εκρηκτικό μηχανισμό ή κάποια σκόνη ευτυχώς, αλλά ένα χαρτί. Κοιτάχτηκαν. Μ'ένα νεύμα του μεγαλύτερου εκ των δύο, επέστρεψαν στο σαλόνι όπου και ο σαμουράι, αφού έκατσε όσο αναπαυτικά μπορούσε - η πλάτη του άγγιζε την πλάτη του καναπέ δηλαδή -, αγόρευσε:

Αγαπητέ θείε,

Τι κάν--...

«Έχεις ανιψιά ή ανιψιό;»
«Όχι. Συνέχισε!»

Τι κάνεις; Ελπίζω να είσαι καλά στην υγεία σου.

Ξέρω πως σκόπευες να μ'επισκεφθείς αύριο το μεσημέρι ή απόγευμα, όποτε τέλος πάντων έφευγες από τη δουλειά σου, αλλά καλύτερα να μην το κάνεις. Ένας περίεργος τύπος με ακολουθεί από τη στιγμή που έφυγα από το σπίτι σου και δεν αισθάνομαι καλά να σε βάλω κι εσένα στο μάτι του κυκλώνα. Άσε που είδα ότι σε επισκέφθηκε αργότερα ένας γνωστός του. Καλά, τι γνωστός, μπορεί να ήταν και το αφεντικό του.

Όπως και να χει, καλύτερα να ξαναϊδωθούμε αργότερα, όταν λυθεί το πρόβλημα γιατί έχω καταντήσει μέχρι και για τη ζωή μου να φοβάμαι, Θαυμαστικό. Συγγνώμη, ξέχασα να το διαβάσω με ενθουσιασμό. Περίμενε. γιατί έχω καταντήσει μέχρι και για τη ζωή μου να φοβάμαι! Μη βάλω σε κίνδυνο και τη δική σου. Αν θες να μου πεις οτιδήποτε, καλύτερα να μου στείλεις κι εσύ γράμμα με τον αντίστροφο τρόπο που έλαβες αυτό.

Με αγάπη,
η ανιψιά σου Jackie.

«Ωωωωωω! Δες τον μικρό, σπίρτο είναι!»
«Εφόσον ο ίδιος καταλαβαίνει τη θέση του, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τον ειδοποιήσουμε όταν αποφασίσουμε για το σχέδιο δράσης. Κι απ'ότι φαίνεται απέκτησες ανιψιά;»
«Κάπως έτσι.» Έπεσε προς τα πίσω στον καναπέ, με τα χέρια πίσω απ'το κεφάλι. «Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα κάνουμε; Θα σκηνοθετήσουμε ένα φόνο ή θα επισπεύσουμε μία σύλληψη; Όλες τους είναι πανέτοιμες να μιλήσουν, απλώς ψάχνουμε για τις στοιχειοθετικές τελικές πινελιές.»
«Ποτέ δε βγαίνει σε καλό η επίσπευση αυτών των πραγμάτων,» προσέφερε την αποκτημένη μέσω εμπειριών σοφία του ο σαμουράι «αλλά δε βλάπτει να τους δώσουμε ένα σμπρώξιμο.»
«Μπορώ να πω πως με αυτό που έγινε ήδη έχουν φάει μια κλωτσιά κι έχουν φύγει μέτρα μπροστά!»
«Όχι. Απλώς όλα μπήκαν σε λειτουργία νωρίτερα απ'ότι τα υπολογίζαμε.»
«Τι προτείνεις;»
«Να κάνουμε και τα δύο, λίγο πολύ. Kαι φυσικά, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μην σταματήσεις να ψάχνεις για το ποιος μπορεί να έκανε την πυρίτιδα.»
«Ααααααχ,» αναστέναξε παραδομένος «ήμουν ευυπόληπτος πολίτης κάποτε...τώρα σκοτώνω, αφήνω να γίνει το σπίτι μου άντρο ακολασίας...»
Χαμογέλασε λυπημένα. Αν γνωρίζονταν περισσότερο καιρό, αναμφοσβήτητα θα έπιανε την ειρωνία πίσω απ'αυτό που θα έλεγε τώρα, όμως ακόμα και που δε θα το καταλάβαινε κάποιος έπρεπε να το πει. «Είναι για καλό σκοπό.»

Κι όμως, ο Ναυτικός ξέσπασε σε γέλια, λες και καταλάβαινε το διπλό νόημα. «Για κάποιο λόγο, μου ακούγεται λάθος να βγαίνει απ'το στόμα σου.» Η έκφραση έκπληξης δεν πέρασε απαρατήρητη μα ούτε και σχολιάστηκε από τον Roger. Έπειτα απ'αυτό, και οι δύο επιδόθηκαν στη δημιουργία του σχεδίου του θανάτου του Jack.

Δύο τινά συνέβησαν την επόμενη μέρα: ο Roger βρήκε σίγουρα ποιος από τους τρεις τον προμήθευε με την πειραγμένη πυρίτιδα και ο Nanashi έλαβε γράμμα από τον Bryan. O πρώτος ανακάλυψε πως εν τέλει ήταν η Sarah αυτή η οποία έκανε όλη τη δουλειά. Χρειάστηκε να κάνει τρομαχτικά πράγματα, όπως το να τη βγάλει να πιούνε μαζί έναν καφέ - εντελώς τυχαία, πάνω της έπεσε, δεν το επεδίωξε καθόλου - και πάνω κάτω του το ομολόγησε, με συγκεκαλλυμένο τρόπο. Του μίλησε για το πώς κανείς ποτέ δεν την υπολόγιζε--αυτήν ή τις ικανότητές της. Μόνο ο Πλωτάρχης Bryan, είπε, δεν την υποτιμούσε για το φύλο της μα την έβλεπε σαν τον ικανό άνθρωπο που ήταν. Και η θέση που είχε τώρα, χάριν αυτού. Παρά την ομορφιά της, δεν της συμπεριφερόταν σαν διακοσμητικό, αναγνώριζε τις ικανότητές της.

...μάλλον επειδή είχε περάσει τα τριάντα. Γιατί κακά τα ψέματα, όμορφη ήταν. Απλώς, για να τα λέει όλα αυτά, προφανώς δεν είχε ιδέα για τον πραγματικό του χαρακτήρα και θεωρούσε πως οι φόνοι ήταν στο κυνήγι της ηθικής. Πόσο λάθος μπορεί να έκανε. Όσο λάθος κι αν έκανε όμως, τον σκοπό της τον εξυπηρέτησε: οι έρευνες τελείωσαν επιτυχώς και δεν χρειάζονταν άλλο ψάξιμο. Έτσι όπως την έβλεπε βεβαίως, δε θα τον πρόδιδε εύκολα, όμως όταν διατάξουν την έρευνα όλης της περιουσίας της, σπίτι, γραφείο, τα πάντα, τότε ίσως να κελαηδούσε, στον βωμό της ελευθερίας ή του μη-θανάτου. Έκανε μία νοητή μα και κυριολεκτική σημείωση, κι έβαλε πορεία για το γραφείο της Hina, που τέτοια ώρα, μετά τις 7 το απόγευμα, ήξερε πως θα ήταν εκεί, πόσο μάλλον εφόσον θα ήταν καθημερινή.

Ο Nanashi απ'την άλλη σίγουρα είχε πιο περίπλοκο και δύσκολο έργο. Το γράμμα του έλεγε δύο πράγματα--τρία τέλος πάντων: συνεχίζουμε ως έχειν - άρα ο Jack δε μίλησε σε τρίτο πρόσωπο - κάψε το γράμμα μετά την ανάγνωσή του - πλήρη μυστικότητα - και...στείλε μου μια λίστα με τα ονόματα των γυναικών που πλάγιασες. Και το "πλάγιασες" είναι το ρήμα που χρησιμοποίησε ο Nanashi για ευγένεια όταν τα μετέφερε στον Roger, επουδενί αυτό που έγραψε ο Bryan.