Μανίες καταδίωξης ή οδηγός επιβίωσης; Μέρος Πρώτο. [Τέλος]

Μέσα από μια τζαμαρία, εκτοξεύθηκε ένας ασπροντυμένος άντρας! Ήταν εκπαιδευμένα τα μάτια του στις μεγάλες ταχύτητες και τα ξαφνικά συμβάντα, που κατάφερε να δει πως ο άντρας φορούσε τη στολή του Ναυτικού και το καπέλο μόλις που του βγήκε. Αίματα από αμυχές και μικρά κοψίματα εμφανίστηκαν πριν καν χτυπήσει το έδαφος. Πάνω που πήγε να αρχίσει το γαύγισμα ο Χνούδης, με ένα αυστηρό "Εεεπ!" έμεινε σιωπηλός, όμως πήρε θέση επίθεσης. "Ήρεμα μικρέ." Τέντωσε το χέρι του λίγο πιο χαμηλά, για να δείξει στον σκύλο ότι δεν ήταν η στιγμή να ανακατευτεί.

Ο νεαρός ναυτικός τότε άρχισε να σηκώνεται, αδιάφορος για την παρουσία των δύο ξένων ή το γεγονός πως μόλις πέρασε μέσα από ένα ολόκληρο τζάμι, και κάρφωσε το βλέμμα του σε κάτι μέσα, χέρια να σφίγγουν σε γροθιές. Τα δόντια του σφίχτηκαν, πιάνοντας και μερικές κόκκινες τούφες μαζί, ενώ τα μάτια του είχαν τόσο πολύ μίσος μέσα τους, από πράσινα φαίνονταν σχεδόν μαύρα. Μάλλον κοιτούσε αυτόν που τον έστειλε εδώ έξω, αποφάνθηκε ο σαμουράι, μα ποτέ δεν κατέβασε το χέρι. Το τελευταίο που ήθελε ήταν ν'αναμιχθεί σε ξένο πρόβλημα, ειδικά όταν ο ένας έμοιαζε τόσο...πώς να το πει, παλιάνθρωπος. Όμως απ'την άλλη, δεν του πήγαινε η καρδιά να σηκωθεί και να φύγει. Έτσι περίμενε.

Πρώτα ακούστηκε το τραγάνισμα γυαλιών από κάοποιον που πατούσε πάνω τους και μετά εμφανίστηκε η φιγούρα και τα μάτια του Nnashi πήγαν από κάτω προς τα πάνω: ένας μετρίου αναστήματος άντρας, με τα χέρια στις τσέπες μιας μακριάς μπεζ-καφέ καμπαρντίνας βγήκε έξω. Ανοιχτή όπως ήταν, φαινόταν το μαύρο κουστούμι και γραβάτα. Η έκφρασή του ήταν πολύ φιλική για κάποιον που μόλις έκανε κάτι τέτοιο. Πρόσεξε πως είχε μια ουλή στην άκρη του στόματός του απ'τη δεξιά μεριά, πάνω και κάτω απ'τα χείλη. Τα μαλλιά του ήταν καστανά κια λίγο κόκκινα...α! Ήταν ο Roger Michaels που του είπε ο Καπετάνιος! Αλλά γιατί να κάνει φασαρία...;

Και πώς εμφανίστηκε πλήρως στον δυόμενο ήλιο, το χαμόγελο στράβωσε στο πρόσωπό του όπως κοίταξε τον οργισμένο νεαρό. «Μείνε κάτω καλύτερα, μικρέ...δεν χρειάζεται να ρεζιλευτείς περισσότερο.»
«Δεν κατάλαβες καλά,» η ειρωνία κι ο θυμός μπλέχτηκαν με ευκολία. «Ξεκίνησες αυτήν τη μάχη και τώρα θα την τελειώσεις!» Aπροειδοποίητα, σαν ζώο, έβαλε το κεφάλι του μπροστά λυγίζοντας την πλάτη, κι άρχισε να τρέχει κατά πάνω του! Έβγαλε μια κραυγή, ιαχή σχεδόν. Βέβαια έτσι όπως επιτιθόταν, ήταν παραπάνω από προφανές ποιος και γιατί θα κέρδιζε.

Και ομολογουμένως, αυτός που υπέθετε πως ήταν ο Roger, εύκολα απέφυγε τον νεαρό με ένα βήμα στο πλάι και με το πόδι του στους γλουτούς του άλλου, τον έσμπρωξε εκτός πορείας, χωρίς καν να βγάλει τα χέρια από τις τσέπες του. Ξανάπεσε μέσα από την τζαμαρία, μόνο που είχε ήδη σπάσει τώρα. Χτύπησε το κεφάλι του σε μια καρέκλα και μπουρδουκλώθηκε. Ο Roger πλησίασε με αργά βήματα · επιτέλους έβγαλε ένα χέρι απ'την τσέπη κι έπιασε τον Ναύτη απ'τον γιακά. Τράβηξε. «Και τώρα σήκω σαν καλό παιδί και πάνε πίσω στη βάση με ότι απέμεινε από τον εγωισμό σου κι εγώ δε θα κάνω καμία αναφορά εις βάρος σου. Τι λες;» Τον είχε σηκώσει όπως ο Nanashi σήκωνε γατάκια: από το σβέρκο και ψηλά. Προσπάθησε να παλέψει για να ελευθερωθεί, μα μάταια.

Επειδή ο τόνος του παρέμενε εύθυμος, όπως και η έκφρασή του, ο νεαρός Ναύτης σταμάτησε να κοπανιέται άσκοπα. «Όπως διατάξετε Υπολποίαρχε.»
«Ωωωπ. Επέστρεψε ο αριθμός και η προσφώνηση, ακούω. Άντε τράβα τώρα. Αλλά αν σε ξαναδώ...!» Δεν χρειάστηκε να ολοκληρώσει την φράση του--ο νεαρός ναύτης είχε γνέψει εκατό φορές και σαν σκυλί με την ουρά κάτω απ'τα σκέλια, έτρεχε προς το μεγάλο κτήριο στο κέντρο του νησιού.

Δέκατα του δευτερολέπτου αργότερα, εμφανίστηκε μια γριά γυναίκα δίπλα του, κοντή και καμπουριασμένη. Είχε άσπρα, πιασμένα σε κότσο μαλλιά και τα ρούχα της τυπικής γιαγιάς. Θα ορκοζόταν πως όλες αντιγράφανε η μία την άλλη ή διατηρούσαν μυστικά δίκτυο πληροφοριών. Αν και στο νησί του τα ρούχα είχαν δραματικές διαφορές, τα χρώματα και το στυλ ήταν ίδια. Έμοιαζαν χωρίς να μοιάζουν. Στέλνοντας αυτήν τη σκέψη σοτν κάδο των αχρήστων, παρακολούθησε τη γριά να ευχαριστεί θερμά τον άντρα, πιάνοντας το χέρι του.
«Δεν έχετε καμιά υποχρέωση,» άκουσε να της λέει ενώ της χτυπούσε μαλακά τα χέρια «ίσα ίσα που σας έσπασα και τη βιτρίνα...»

Πολλές ευχαριστίες και συγγνώμες αργότερα, επιτέλους ο Roger ήταν ελεύθερος να πάει στον δρόμο του. Το μαγαζί στο οποίο απέτρεψε τον καυγά ήταν κάτι σαν τεϊοποτίον με εστιατόριο. Όλα τα τραπέζια και οι λοιπές καρέκλες ήταν ανέγγιχτα πλυν της μίας που έπεσε πάνω και του γυαλιού μπροστά. Φάνηκε να προσφέρθηκε μα η γριά γυναίκα να αρνήθηκε τη βοήθειά του στο σκούπισμα, ενώ όσοι πελάτες υπήρχαν, όλοι γεμάτοι κατανόηση έκαναν πιο γρήγορα ή βοηθούσαν όπου τους έπαιρνε. Πώς πήγε να φύγει, το βλέμμα του έπεσε πάνω στον Nanashi επιτέλους, μα περισσότερο στον σκύλο του. «Τι χαριτωμένο πλασματάκι είναι αυτό; Δικός σου;» ρώτησε ενώ λύγισε το γόνατο κι άρχισε να τον χαϊδεύει. Ο Χνούδης τιου έκανε χαρούλες, οπότε ένιωσε λίγο άνετα μαζί του. Ήταν κανόνας: αν σε συμπαθούσε ο μικρός, άξιζες τον χρόνο σου.
«Ναι. Ονομάζεται Χνούδης» το γέλιο του Roger ήταν άμεσο «κι αν και δεν του φαίνεται, πεινάει σαν λύκος.»
«Ε, αυτό δεν επιτρέπεται. Έλα μαζί μου Χνούδη να φας--κι εσύ αφεντικό.»

Όταν ο Καπετάνιος του είπε ότι του άρεζε να βοηθάει κόσμο, δεν περίμενε να το δει στην πράξη τόσο γρήγορα. Χωρίς ερωτήσεις τους περιμμάζεψε και τους οδήγησε κατευθείαν στο ίδιο του το σπίτι. Δεν ήταν μεγάλο, μια ευρύχωρη μονοκατοικία. Αν και για άντρας, Ναυτικός που έμενε μόνος του, τα έπιπλα και ολόκληρη η διαρρύθμιση του σπιτιού έβγαζε μια αίσθηση γυναίκας από την πρώτη κιόλας στιγμή που μπήκε στο σπίτι. Εκεί είχε ένα πολύ μικρό χωλ, που οδηγούσε στο σαλόνι όλο ευθεία και την κουζίνα. Ήταν ενωμένα αλλά όχι ακριβώς--μισός τοίχος, διακοσμημενος σαν μπαρ, τα χώριζε.

Τους έγνεψε να περάσουν, κι εκείνος συνηθισμένος από το δικό του σπίτι έβγαλε τα σανδάλια του. «Α μη μπεις στον κόπο,» είπε αυτόματα «η γυναίκα που περιποιείται το σπίτι έρχεται μια φορά τη βδομάδα και αυτή η μέρα ειναι αύριο. Είναι χάλια τα πατώματα.» Αμέσως πήγε στην κουζίνα κι άρχισε την επιδρομή στο ψυγείο. «Πάνε κάτσε κάπου, μη στέκεσαι σαν ξύλο μες στη μέση. Δες τον σκύλο σου, αμέσως ήρθε και θρονιάστηκε δίπλα μου. Ξέρει ότι θα φάει.»
«Είναι έξυπνος,» συμφώνησε με χαμόγελο, ενώ άρχισε να πλησιάζει κι εκείνος.
«Λοιπόν, έχω κάτι απομεινάρια κοτόπουλου εδώ, μια πριζόλα, λίγο ψάρι κι ένα ολόκληρο, αλλά πιο λιπαρό. Τι προτιμάς;»
«Το κοτόπουλο είναι το αγαπημένο του.»
Το γέλιο του επανήλθε και ο Nanashi έκανε την μαντεψιά ότι είχε καιρό να γελάσει τόσο πολύ--ή τόσο ειλικρινά. «Για σένα ρωτάω!»
«Ω.» Πήγε ν'αρνηθεί ευγενικά, μα άκουσε την κοιλιά του να διαμαρτύρεται γοερά. Ντράπηκε αλλά δε μίλησε. «...θα προτιμούσα τα ψάρια.»
«Ήλπιζα να μη θες τη μπριζόλα! Αν και το περίμενα, είσαι από το Yamagata, σωστά; Έχετε λατρεία με τα ψάρια εκεί.» Είδε τον σαμουράι να γνέφει ενώ καθόταν σε μια καρέκλα του τραπεζιού της κουζίνας. «Και ποιο είναι το όνομά σου;»

«Nanashi Kojiro.»
«Κάτι μου θυμίζει αυτό το όνομα...είσαι διάσημος; Ή έκανες κάτι κακό;» Συνέχισε να ρωτά ενώ έψαχνε μέσα σε ντουλάπια και φούρνους.
Δεν αισθανόταν άνετα με αυτό, μα το είπε όπως και να χει. «Με ανέφεραν στην εφημερίδα σαν καταλύτη για την αποκάλυψη και μελλοντική σύλληψη του Nobu Nobu.»
«Σωστά...!» το τελευταίο γράμμα τραβήχτηκε αρκετά. «Ο σαμουράι με άποψη. Καλώς ήρθες.»
«Καλώς σε βρήκα,» απάντησε όταν συνειδητοποίησε πως ο συνομιλητής του δεν τον κοιτούσε όλη την ώρα και η υπόκλισή του δεν έγινε αντιληπτή. «Εσύ είσαι ο Roger Michaels, σωστά; Ο Καπετάνιος Peter Kobbe μου μίλησε για σένα. Είπε αν βρεθώ σε δύσκολη θέση να σε αποζητήσω.»
«E, αν σε συμβούλεψε ο Pete, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Μπορείς και να μείνεις εδώ για όσο θες.»
«Θα...το έκανες αυτό για έναν άγνωστο;»

Για πρώτη φορά, ο Ναυτικός σταμάτησε ότι έκανε κι απλώς τον κοίταξε. Έμεινε για λίγη ώρα σοβαρός, αρκετά αντίθετο με τον χαρακτήρα που έδειχνε ως τότε. Και μετά ανασήκωσε τους ώμους του αδιάφορα. «Γιατί όχι;» ήταν το μόνο που είπε στο τέλος κι ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του. «Τώρα πες μου: ρύζι ή λαχανικά;»
«...δύσκολο. Ό,τι είναι στα δεξιά σου.»
«Ρύζι λοιπόν. Θες να το κάνεις εσύ; Θα είναι κάτι κοντά στη γεύση σου...»
«Αν δε σε πειράζει.» Ανασήκωσε και πάλι τους ώμους του. «Ευχαριστώ.» Αντικατέστησε τον Roger στην κουζίνα, κι εκείνος τον σαμουράι στην καρέκλα. Λες κι όποιος ήταν όρθιος είχε το δικαίωμα να κάνει ερωτήσεις, άρχισε ο συνήθως ήσυχος Nanashi να ρωτά. «Υποπλοίαρχος άκουσα, καλή θέση. Την κυνήγησες;»

«Όχι! Πάντα ήμουν καλός σ'συτό που έκανα κι όντας μεγαλωμένος στη βάση πάντα ήξερα πως αυτό ήθελα να κάνω. Με βοήθησε και η μητέρα μου, αλλά ο πατέρας μου έμαθε σημάδι. Εσύ; Πώς κι εδώ--εκτός από το όλο θέμα της διαφθοράς;»

Για ένα δευτερόλεπτο, που έγινε αντιληπτό το δίχως άλλο κι από τον Roger - κάτι το οποίο δεν ήθελε να γίνει - είχε παγώσει ολόκληρος. Και μόνο στη σκέψη αντιδρούσε έτσι...μετά συνέχισε το μαγείρεμα. Χρειαζόταν κάρυ. Δεν είχε, οπότε αποφάσισε να χρησιμοποιήσει κάτι άλλο. «Η δική μου ιστορία είναι μικρή και βαρετή: είχαν κάποιον που αγαπούσα και νοιαζόμουν, και μου τον πήραν. Και τώρα μου απέμεινε μόνο ο Χνούδης.»
«Γυναίκα;»
«...όχι.» Η σιωπή του Roger του έλεγε πως περίμενε να συνεχίσει. «Δεν ήταν οικογένεια, όχι εξ αίματος τουλάχιστον.» Δεν ήξερε γιατί αλλά εν παρουσία αυτού του ανθρώπου όχι μόνο ένιωθε άνετα, μα είχε και την εσωτερική ανάγκη να μοιραστεί μαζί του πράγματα. Κάτι πάνω του, κάτι στο χαμόγελό του, του έλεγε πως θα τον κατάλαβαινε. Πως αν του έλεγε την αλήθεια δε θα κουνούσε συκγαταβατικά το κεφάλι ανούσια ή χωρίς να νιώθει το βάθος της απελπισίας του. «Ένας μπόμπιρας ήταν, ούτε δέκα. Τον είχα υπο την προστασία μου απ'τη στιγμή που έφυγα απ'το παλάτι, εφόσον δεν είχα κανέναν άλλο...αλλά και πάλι τον έχασα. Ένα παιδί και πάλι δε μπορούσα να το γλυτώσω. Ωραία προστασία.»

Η αυτολύπηση του σαμουράι φάνηκε να αντιδρά με κάτι αρχέγονο θαρρείς μέσα στον Ναυτικό. Ξαφνικά τον κοίταξε σαν να τον έβλεπε πρώτη φορά, έτσι αισθάνθηκε εκείνος τουλάχιστον. Στην πραγματικότητα όμως εκείνη τη στιγμή είχε την ιδέα πως κοίταξε μέσα σ'έναν καθρέφτη. Τόσο που για μια στιγμή μπερδεύτηκε--είδε την ίδια του τη μορφή να στέκεται απέναντί του. Αλλά η στιγμή πέρασε και πρόσεξε πως ο σαμουράι είχε την πιο αξιολύπητη έκφραση που είχε δει ποτέ σε άλλον άνθρωπο.

«Έχεις τύψεις.» Δε ρώτησε, δήλωσε κι επιβεβαιώθηκε όταν τον είδε να γνέφει καταφατικά. «Δεν ήταν φυσικά τα αίτια.» Έγνεψε και πάλι, χωρίς να γυρνάει καθόλου προς το μέρος του. «Ούτε ατύχημα.» Το κεφάλι του κουνήθηκε δεξιά αριστερά πολλές φορές, κάνοντας την κοτσίδα του να χορέψει σαν τρελή. «Νιώθεις πως εσύ ήσουν υπεύθυνος για τον θάνατό του επειδή παρόλο που είχες την ικανότητα, ίσως και τη δυνατότητα, να τον σώσεις δεν το κατάφερες.»

Ο μελαχρινός σαμουράι ανατρίχιασε ολόκληρος. Λες κι έβλεπε μέσα στο μυαλό του, κάτω από το δέρμα και το κόκκαλο--ό,τι έλεγε ήταν μία βασανιστική δόση αλήθειας. Δεν είχε άδικο που αποφάσισε να του μιλήσει. Μπορούσε να τον καταλάβει. «Και πάω στοίχημα το παλτό που φοράω πως αυτός ο Nobu είχε άμεση σχέση με τον θάνατο του παιδιού, αλλιώς δε θα τον παρέδιδες στις αρχές, σωστά;» Εφόσον για κάποιο περίεργο λόγο ο Roger φάνηκε να έχει ένα αόρατο αντίγραφο με όλες τις πιθανές του σκέψεις, αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του μόλις μπορέσει - να μιλήσει χωρίς να τρέμει η φωνή του - . «Καταλαβαίνω. Νιώθεις αβοήθητος, ανίκανος ίσως...αλλά δεν είναι έτσι. Εσύ κατάφερες να παραδώσεις τον ένοχο στη δικαιοσύνη, σωστά; Και κάτι μου λέει πως όπως κι αν πέθανε ο μικρός, δεν το έκανε προσωπικά ο Nobu--τέτοιοι άνθρωποι δε λερώνουν τα χέρια τους.» Η έκφρασή του ήταν όλη η συμφωνία που έψαχνε ο Roger. «Να υποθέσω πως κι αυτοί συνάντησαν τη δικαιοσύνη, σωστά;»

«Μία δικαιοσύνη πιο μόνιμη από αυτήν των νόμων,» είπε κι έριξε ένα κλεφτό βλέμμα στα σπαθιά του «μα ναι. Ήταν δικαιοσύνη.»
«Τότε έχεις λίγα πράγματα να μετανιώνεις. Άκου με που σου λέω,» επέμενε παρά το απόλυτο βλέμμα του Nanashi «εμένα, που δεν κατάφερα να κάνω τίποτα απ'τα δύο, παρά τις απώλειές μου. Κατάφερα να βρω και να οδηγήσω σε σύλληψη τον δράστη, αλλά ο ηθικός αυτουργός...μεγαλουργεί ακόμα ελεύθερος. Κι ο ένας άνθρωπος που μπορούσε να μας οδηγήσει σ'αυτόν, ο ίδιος που συνέλαβα, φρόντισε να φύγει απ'τη ζωή πριν προλάβει να μιλήσει.»
«Ω. Λυπάμαι που το ακούω αυτό. Συγγνώμη για τους ανθρώπους που έχασες. Αν επιτρέπεται να ρωτήσω ποιοι...»
«Ε και δε ρωτάς; Τόση ώρα εγώ σάμπως τι κάνω;»

Παρά τις στενοχώριες του, δε φάνηκε να συννεφιάζει πολύ όταν μιλούσε γι αυτό. Περίεργο του φαινόταν, αλλά απ'την άλλη, όλοι αντιμετωπίζουν τη θλίψη διαφορετικά. «Ποιους έχασες, πότε;»
Με ένα θλιμμένο χαμόγελο, κοίταξε προς τα κάτω. «Δεν έχει μισό χρόνο. Γυναίκα, γιο, όλη μου την οικογένεια δηλαδή. Τους γονείς τους έχασα πιο πριν, ευτυχώς, δεν έζησαν να δουν νύφη κι εγγονό να φεύγουν πριν απ'αυτούς. Sae και Kyle, τα ονόματά τους.»
«Sachi λεγόταν ο μικρός · οχτώμισι με το ζόρι.»
«Κι ο δικός μου, δεν ήταν πάνω από εννέα.»

Μια μικρή παύση αργότερα όπου οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν με πλήρη κατανόηση, κούνησαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους. «Καθάρματα,» προσέβαλαν ταυτόχρονα. Όταν μέχρι και η προσβολή τους ταίριαξε, τα μάτια γούρλωσαν στιγμιαία κι έπειτα ξέφυγαν τα πρώτα γελάκια. Σιγά σιγά γιγαντώθηκαν και τα δυνατά τους γέλια αντηχούσαν μέσα στους τοίχους της κουζίνας. Καιρό είχε να ακουστεί κάτι τέτοιο μέσα στο σπίτι του, παρατήρησε αόριστα αλλά δεν τον πείραξε--το αντίθετο μάλιστα.

«Υποθέτω το δικό σου κάθαρμα είναι κάποιος εξίσου σημαντικός παράγοντας του τόπου και γι αυτό δε μπορείς να τον αγγίξεις;»
«Οι υποθέσεις σου είναι σωστές.»
Φυσικά. Τι άλλο θα ήταν για να δέσει τα χέρια στο Ναυτικό. «Αγαπητός στο νησί;»
«Αρκετά δυστυχώς.» Λίγα πράγματα ήταν χειρότερα από το να βλέπεις έναν εγκληματία να κυκλοφορεί ελεύθερος, κι αυτό ήταν να τον έχουν ψηλά οι άλλοι μόνο και μόνο επειδή δεν ξέρουν. «Θεωρείται ήρωας πολέμου εδώ στη West--Ναυτικός κι αυτός βλέπεις.»
Η έκφραση του Nanashi ήταν αγανακτησμένη. «Να. Γι αυτό έχω θέματα εμπιστοσύνης.»

Τόσο απροσδόκητο που ήταν, ο Roger ξέσπασε σε νευρικά γέλια! «Καταλαβαίνω απολύτως τι εννοείς. Αν και δε θα πρεπε να στα λέω αυτά, δε μπορείς να φανταστείς τι έχουν δει τα μάτια μου στη βάση που είμαι σαν εκπαιδευτής.»
«Υποπλοίαρχος κι εκπαιδευτής;» Παράξενο. Μια ιδέα γεννήθηκε τότε στο μυαλό του Nanashi για κάτι, μα το άφησε στην άκρη για τώρα. «Τι διδάσκεις;»
Τα χέρια του κρατούσαν ξαφνικά ένα αόρατο όπλο, το ένα μάτι κλειστό. «Σκοποβολή. Καλύτερος στην τάξη μου κι ο ευστοχότερος στο πεδίο της μάχης · ξοδεύω πάντα τα λιγότερα πυρομαχικά με τις μέγιστες απώλειες.»
«Καραμπίνα;»

«Και αυτό. Τα πάντα! Η γυναίκα μου το μισούσε--έλεγε ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματά μου είναι πως έχω καταταγεί στο Ναυτικό. Τζάμπα δολοφόνος...αλλά δε σκοτώνω κόσμο, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος. Ούτε κατατάχθηκα γι αυτό. Η ιδέα ήταν να προστατεύω τους αδύναμους.»
«Προστατεύεις εμένα απ'τα καιρικά φαινόμενα. Το εκτιμώ.»
«Μεγάλη παρηγοριά είσαι κι εσύ...μόνο αδύναμος δε φαίνεσαι με δυο σπαθιά δεμένα πάνω σου και με αλυσίδες γύρω γύρω.»
«...προστατεύεις τον Χνούδη απ'τα καιρικά φαινόμενα. Και είναι και κουτάβι.»
«Εντάξει, τώρα νιώθω καλύτερα.»

Το νερό ήρθε σε βράση επιτέλους, κι έριξε μέσα τη μιάμισι κούπα ρύζι που είχε ξεχωρίσει πριν. Ενώ ο σαμουράι είχε καταπιαστεί με το φαγητό, ο Ναυτικός είχε αρχίσει να στρώνει τραπέζι. Έβαλε κι ένα μπολ, άδειο ακόμα, δίπλα στον Χνούδη και του έδειξε πως σε λίγο θα έρθει και το φαγητό. Εκείνο κούνησε την ουρίτσα του, γλώσσα απ'έξω και περίμενε υπομονετικά την ώρα που θα γέμιζε την κοιλιά του. Και όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα και τα λεπτά στην παρέα ο ενός του άλλου, τόσο καταλάβαιναν πως ένιωθαν αρκετά άνετοι να συνυπάρχουν. Λες και ήταν φίλοι από παλιά, δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να κάνουν σχόλια και παρατηρήσεις που ίσως να μην ήταν επιτρεπτό γι αγνώστους. Όμως να που γινόταν. Κι ενώ τρώγανε με σχετική ησυχία, η ιδέα επιτέλους σχηματίστηκε πλήρως στο μυαλό του σαμουράι ο οποίος αφού είχε ακούσει πιο πριν τις λεπτομέρειες τις υπόθεσης, είπε σκεπτικά: «νομίζω μπορώ να σε βοηθήσω να ξεσκεπάσεις τον Bryan Mikki.»

Παραμένω στο νησί.