Όλοι οι σκελετοί στη ντουλάπα μας... Μέρος Πρώτο. [Τέλος-Τεχνική]

Προηγούμενες ιστορίες:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: Μετά από πολλές περιπέτειες στο νησί Las Camp, τραυματισμούς, απαγωγές, γνωριμίες και προδοσίες έφτασαν επιτέλους να ξεμακραίνουν από το λιμάνι του νησιού...καθώς το κάνανε, δε μπόρεσαν να μη δούνε τα πλοία του Ναυτικού που έφταναν, πιο πολλά απ'ότι περιμένανε, από κει που οι ίδιοι έφευγαν.

«Θα χει δύσκολο έργο ο San πλέον.»
«Νομίζω με ασφάλεια μπορούμε να πούμε πως θα πεθάνει. Ή θα συλληφθεί. Ένα μάτσο Marines ήρθανε! Αν μη τι άλλο θα υπάρξει εκείνη η στιγμή αδυναμίας, και κάποιος στα κυβικά του να μην έχει έρθει...που δεν το νομίζω. Το Ναυτικό έχει πολλούς δυνατούς ανθρώπους.»

Αυτό ήταν αλήθεια, σκέφτηκε η κοπέλα, αν έκρινε από τη μητέρα της. Ήταν κι εκείνη στους Marines, τόσο χρήσιμη και υψηλόβαθμη, όμως ακόμα στην ενεργό δράση, που δύσκολα την έβλεπε μία φορά τον μήνα. Βέβαια, γι αυτό και πέθανε εν ώρα υπηρεσίας. Σπάνια τη θυμόταν πλέον, την έφερνε στο νου της. Μετά από εκείνη την αποτυχημένη προσπάθεια να μπει στο Ναυτικό για να ακολουθήσει τα βήματα της μητέρας της, και στην ουσία εκπλήρωσε την υπόσχεσή της τουλάχιστον να προσπαθήσει να μπει, σταμάτησε να τη σκέφτεται τελείως. Δεν ήταν και η καλύτερη μητέρα, όμως ήταν από τα καλύτερα πρότυπα ανθρώπου: δίκαιη, σωστή, υπέρ του αδύναμου, προστάτευε όλους όσους μπορούσε. Θυμόταν τους καβγάδες που είχαν οι γονείς της όταν ο μπαμπάς επέστρεφε από μια δουλειά και είχε κάνει μια λιγότερο από ηθική επιλογή. Δε μπορούσε καν να φανταστεί τις φωνές που θα βαζε αν την έβλεπε τώρα. Θα είχαν πολλές διαφωνίες, αυτό θα ήταν σίγουρο. Ίσως γι αυτό διήγαγε βίο αμφιλεγόμενο, για να κρατά τις πιο έντονες αναμνήσεις ζωντανές μέσα της.

Όμως δε μεγάλωσε κι άσχημα με τον πατέρα της. Τουλάχιστον εκείνος επέζησε απ'τη δουλειά του κι αφοσιώθηκε στην κόρη του. Δεν την έδωσε ενέχυρο σε άλλους, πήρε τις ευθύνες του σοβαρά και σταμάτησε την επικίνδυνη εργασία. Κάτι που ήταν σίγουρη πως ποτέ δε θα έκανε η μητέρα της. Γι αυτό, απ'τη μία ήταν χαρούμενη που έφυγε η μητέρα της πρώτη αντί για τον μπαμπά. Ο μπαμπάς πάντα θα ήταν εκεί γι αυτήν. Δε θα πέθαινε για τη διακιοσύνη κάπου μακριά...

«Θεωρώ πως το καλύτερο που έχει να κάνει πλέον είναι να παραδοθεί ή να διαφύγει της σύλληψης φεύγοντας από το νησί μια και καλή.»
«Τόσα που έκανε για να φτάσει σ'αυτό το σημείο, δε θα παραδοθεί. Τον κόβω να πεθαίνει παλεύοντας, παρά όλα τα άλλα. Ίσως αν είναι τυχερός να τον πιάσουν οι ναυτικοί πριν τον σκοτώσουν.»
«Μα δεν είναι η λογική επιλογή. Και φάνηκε πολύ λογικός άνθρωπος απ'αυτά που μας είπε η Lorenza.»
«Καλά, κάτσε εσύ να βγάλεις νόημα απ'όλα στη ζωή με τη λογική.»
«Δεν είπα απ'όλα, μόνο ότι αυτός ο ίδιος είναι πολύ λογικός. Αλλά υποθέτω, όντας υποκείμενο του υποκόσμου κάποια στιγμή της ζωής σου, ξέρεις καλύτερα πως σκέφτονται οι όμοιοί σου.»
«Ας κάνουμε μια συμφωνία Ψηλέα: δε θα ξαναναφέρεις με υποτιμητικό τρόπο το παρελθόν μου και θα κάνω κι εγώ το ίδιο για σένα, τι λες; Σε συμφέρει κιόλας. Εγώ μπορεί να μουν ότι ήμουν αλλά τουάχιστον έχω ικανότητες. Εσύ το μόνο που έκανες ήταν να τρως τα λεφτά του μπαμπάκα.»

Τα χαμόγελα που μοιραστήκαν ήταν από ειρωνικά εώς κι εχθρικά.
«Καλώς.»
«Καλώς.»

Τόση ώρα η Lorenza όμως δεν είχε βγάλει μιλιά · δεν φάνηκε καν να τους προσέχει. Με συγκρατημένη αδιαφορία, χάιδευε την Τριχόμπαλα, που σε μία σπάνια ένδειξη καλής θέλησης, έκατσε να παίξει με την καπετάνισσα. «Εσύ τώρα τι έχεις;» Δεν απάντησε. Δεν φάνηκε καν να τους ακούει. Κοιτάχτηκαν. «Lorenza...» ξεκίνησε με επιφυλάκτικότητα «τι σκέφτεσαι;»
«Τη μητέρα μου.»

Αυτήν τη φορά, κοιτάχτηκαν με πραγματική ανησυχία. «Τι;» αναρωτήθηκαν και οι δύο ταυτόχρονα.
«Τι;» επανέλαβε σχεδόν αμέσως η κοπέλα.
«Τι είπες;»
«Τι είπα;»
«Είπες κάτι για τη μάνα σου...»
«Ποια μάνα μου;»
«Γιατί έχεις πολλές;»

Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά πολλάκις, εμφανώς νευρική. Τους κοιτούσε σαν γάτα που είχε αισθανθεί τον κίνδυνο από κάτι που έκανε η ίδια και τώρα προσπαθούσε να του ξεφύγει, μόνο που αντί για τρίχωμα και ουρά σηκωμένη, είχε τους ώμους της κι έγερνε μακριά τους. «...θες να μιλήσεις για ό,τι είναι αυτό που φαίνεται να σε απασχολεί, ή να πάμε πιο εκεί και να σ'αφήσουμε μόνη σου με τη γάτα πάλι;»

Έγνεψε "ναι" μία φορά, απότομα, και με απόλυτη επιφυλακτικότητα. «Καλώς. Πάμε να μαλώσουμε πιο εκεί,» πρότεινε ο Mark και ο Στεφάν χασκογέλασε. «Πρέπει να χαράξω και πορεία έτσι κι αλλιώς. Ξέρουμε πού πάμε;» Η Lorenza ανασήκωσε τους ώμους, φανερά αδιάφορη. «Θ'αυτοσχεδιάσω λοιπόν.»

Η θύελλα που λυσσομανούσε τριγύρω τους ήταν η πιο επικίνδυνη και άγρια που είχαν συναντήσει ποτέ! Τουλάχιστον όσο είχαν το δικό τους πλοίο που έπρεπε να κουμαντάρουν. Κι ακριβώς επειδή ήταν τόσο λίγα άτομα για ένα αρκετά μεγάλο καράβι, έπρεπε όλοι να βοηθήσουν στο κατάστρωμα. Όμως δεν ήταν όλοι το ίδιο ικανοί να κρατάνε ισορροπία σε μουσκεμένο ξύλο, που κύματα έπεφταν πάνω του σχεδόν συνέχεια, ενώ κεραυνοί και αστραπές έσκαγαν ολόγυρα, φοβίζοντας μέχρι και τους ατρόμητους! Ο αέρας είχε σηκώσει οτιδήποτε δεν ήταν καρφωμένο ή δεμένο. Ο αέρας είχε λύσει και τα μαλλιά της, που έμπαιναν στα μάτια της και δε μπορούσε να δει καλά. Όμως ήρθε η βροχή, κι όσο και να τους πάγωσε μέχρι το κόκκαλο και να τους έκανε να τρέμουν, βοήθησε με το να κρατήσει τα μαλλιά της κάτω από το βάρος και να βλέπει πιο εύκολα.

«Πιάσε τα σχοινιά!»
«Δεθείτε όλοι!»
«ΔΕ ΦΤΑΝΩ ΤΗΝ ΑΚΡΗ!»

Το καράβι ταρακουνήθηκε και ο Στεφάν γλύστρισε · πριν προλάβει να αντιδράσει, είχε πέσει και τσουλούσε στην άκρη της πλώρης...

Η Lorenza είχε ήδη σφίξει το σχοινί γύρω από τη μέση της κι ήταν αρκετά σίγουρη για το εγχείρημά της: θέλοντας να δώσει ώθηση, λύγισε τα πόδια της, σκύβοντας όσο πιο χαμηλά μπορούσε · λίγα δευτερόλεπτα αργότερα πήδηξε ψηλά! Έφτασε αρκετά μακριά κι άρπαξε το σχοινί που δεν έφτασε ποτέ ο Στεφάν, που τώρα είχε εξαφανιστεί από το κατάστρωμα. Χρησιμοποίησε την ορμή που δημιουργήθηκε, βοηθώντας την με τη στάση του σώματος χωρίς να πατήσει ποτέ τα πόδια της στο κατάστρωμα, κι έκανε ένα γύρο το κατάρτι! Τύλιξε το σκοινί στον καρπό της. Όταν απέκτησε αρκετή κινητική δύναμη, έκανε το τελευταίο βήμα προς τον στόχο της: άφησε το σχοινί και πήδηξε μέσα στο νερό!

«LORENZA»

Φυσικά, με δύο διαφροετικά σχοινιά τυλιγμένα γύρω της και στο κατάρτι, δεν έφτασε ποτέ μέσα στο νερό, όμως έφτασε αρκετά γρήγορα και μακριά, για να πιάσει τον Στεφάν πριν πέσει ο ίδιος μέσα! Ένα ουρλιαχτό φόβου κι έκπληξης είχε ξεφύγει από το στόμα του τσιγγάνου, που τώρα βρέθηκε στα χέρια της κυνηγού. Μετά από λίγες στιγμές, ο Στεφάν βρέθηκε ν'αρπάζεται από τον λαιμό της, ανεβασμένος στην πλάτη της. «Μη μ'αφήσεις, ό,τι κι αν γίνει.»

Στην προσταγή της υπάκουσε με προθυμία, κάνοντας το παν για να καταφέρει να δεθεί κι ο ίδιος με ένα από τα δύο σχοινιά. Αυτό αποδείχθηκε εύκολο, εφόσον το σχοινί στον καρπό της δεν ήταν δεμένο. Έμεινε ακίνητη μέχρι να το κάνει, και μετά άρχισε να σκαρφαλώνει πάνω. Όμως δεν ήταν καθόλου εύκολο: τα κύματα τους πλαγιοκοπούσαν όλη την ώρα · νερό τους έπνιγε · ο αέρας από μόνος του τους πήγαινε πέρα δώθε και δε μπορούσε να μείνει όσο ακίνητη ήθελε. Το κρύο πλέον είχε ριζώσει μέσα τους, έτρεμαν τα χέρια τους, ρουφούσε τη δύναμή τους...όμως έπρεπε ν'ανέβουν. Ηράκλεια προσπάθεια κατέβαλε για να καταφέρει να λυγίσει τα χέρια της και να δώσει την απαραίτητη δύναμη έτσι ώστε να σκαρφαλώσει το σχοινί. Τα κατάφερε όμως. Και σιγά σιγά, βήμα βήμα, άρχισαν να ανεβαίνουν την πλαγιά του πλοίου.

«Lorenza, είσαι καλά...; Στεφάν υπάρχεις;»
«ΝΑΙ!» Φώναξε εμφατικά και με θυμό «ανεβαίνουμε.»
«Υπέροχα.» Ο τόνος της ειρωνίας του χάθηκε από τον αέρα και την ένταση. Και τότε έφτασε στην άκρη και κοίταξε ανήσυχος, ψάχνοντάς τους. Είδε πως η Lorenza τα κατάφερνε, όμως δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσει να αφήνει τα καιρικά στοιχεία να της κάνουν τη ζωή δύσκολη: είδε πως την πετούσε ο αέρας συνεχώς πάνω στο ξύλο του πλοίου. «Θα βοηθήσω κι εγώ!»

Αμέσως, πήγε λίγα βήματα πίσω κι αφού έβαλε το πόδι του σαν αντίσταση, αρχισε να τραβάει το σχοινί της. Η διαδικασία επισπεύθηκε και πάτησαν πάλι πάνω στο κατάστρωμα στον μισό χρόνο απ'ότι υπολόγιζε. «Ω θεέ μου.» Βαριανάσαιναν όλοι, το στέρνο τους πήγαινε πάνω κάτω με ξέφρενους ρυθμούς. «Δεν έχω περάσει...τίποτα χειρότερο. Ευχαριστώ...που...με σωσες.»

Έγνεψε με το χέρι της λες και πήγαινε να σκοτώσει ξεψυχισμένα μια μύγα. Στα γόνατα καθισμένη, τα χέρια της επέστρεψαν στα πόδια της ενώ προσπαθούσε να ρυθμίσει την αναπνοή της. Ήταν η πρώτη που το κατάφερε, γι αυτό σηκώθηκε και πρώτη. Την παρακολούθησαν να πηγαίνει πάλι προς το κατάρτι και, αφού πήρε μια βαθιά ανάσα, άρχισε να σκαρφαλώνει εκεί! «Κάνε..κι ένα διάλειμμα. Μπορεί...να γίνει και...σε πέντε λεπτά αυτό.» Φυσικά τον αγνόησε και φυσικά έκανε αυτό που ήθελε. Παρακολουθώντας την να κάνει τις δουλειές που απέμειναν, ο καθένας κούνησε το κεφάλι του με διαφορετικό τρόπο αποδοκιμασίας ή αγανάκτησης.

Το ταξίδι μέχρι το νησί που καταλήξανε, το Kashuan Kingdom, κάπως έτσι τους πήγε, πλυν τον άμεσα θανάσιμο κίνδυνο κάποιου του πληρώματος. Οι αέριδες και οι καταιγίδες δε σταμάτησαν ποτέ. Λες και κάποιος είχε καταραστεί τον δρόμο τους, δεν έλεγαν να βρουν καλό καιρό για πάνω από τέσσερις ώρες στη σειρά, αν κι ομολογουμένως δεν ήταν όλες τις ώρες μπουρίνι. Όλοι κοιμούνταν στις καμπίνες, ακόμα κι ο νεαρός τσιγγάνος που ήθελε να κοιμάται βλέποντας τα αστέρια από πάνω του, και φυσικά η Τριχόμπαλα δεν τόλμησε να ξεμυτίσει καμία στιγμή της ημέρας.

Όταν φτάσανε στον προορισμό τους, είχε δεν είχε δύο ώρες που είχε βγει επιτέλους ήλιος, μετά από δεκαπέντε δύσκολες μέρες. Τα χείλη τους είχαν σκάσει · τουλάχιστον από μία φορά αρρώστησε ο καθένας. Και όλες οι κουβέρτες δεν ήταν αρκετές για να τους ζεστάνουνε τα βράδια - κι ο Στεφάν ήθελε πάρα πολύ να προτείνει στην Lorenza να κοιμηθούν αγκαλίτσα αλλά κάτι του έλεγε πως μάλλον θα έχανε πολλά περισσότερα από τον ύπνο του αν το έκανε -. Γενικώς, η κυνηγός επιτέλεσε μεγάλο έργο επάνω στο πλοίο, πολύ μεγαλύτερο και από τους δυο μαζί. Σχεδόν οτιδήποτε χρειαζόταν χειρονακτική εργασία το έκανε εκείνη: μάζευε τα πανιά · άπλωνε τα πανιά · έκανε μικροεπισκευές στο καράβι όπου χρειαζόταν και δεν ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο · έφτιαχνε κάτι που μπορεί να είχε χαλάσει μέσα στο ίδιο το καράβι. Και τέλος, φυσικά εκτελούσε και χρέη γιατρού στους κρυωμένους επιβάτες, τον εαυτό της συμπεριλαμβανομένου.

Γενικώς τους έκανε να νιώθουν άχρηστους και μόνο που ανέπνεαν τον αέρα της, πόσο μάλλον όταν ο Στεφάν συνειδητοποίησε πως άφησε μώλωπες στο σώμα της η προσπάθειά της να τον σώσει. Είχαν όμως κι αυτοί τις χρήσεις τους...έστω κι αν όχι τόσες πολλές.

«Μάλλον οι πολλές αναταράξεις μου δημιούργησαν πρόβλημα στον εγκέφαλο» άρχισε ο Στεφάν, αγνοώντας επιδεικτικά το σχόλιο «πάντα είχες πρόβλημα εκεί» «γιατί βλέπω ένα βουνό στη μέση του πουθενά.»

Η ομίχλη είχε αρχίσει να φεύγει μαζί με την κακοκαιρία, αλλά είχε απομείνει στους πρόποδες του βουνού, κρύβοντας έτσι τη μικρή είσοδο που και ο Mark μα και η Lorenza ήξεραν ότι υπήρχε εκεί πέρα. Είχαν διαβάσει γι αυτό και είχαν ακούσει πολλές φορές από άλλους ταξιδιώτες, πριν βρουν το δικό τους πλοίο, για τα υπέροχα θαύματα αυτού του νησιού. Δεν ήταν περίεργο λοιπόν όταν ο Mark τους οδήγησε εδώ, εφόσον κι ο ίδιος ήθελε να το επισεφθεί καιρό. Η αλήθεια ήταν πως το ήθελε από τη στιγμή που έφυγε από την Colt: Yamagata και Kashuan Kingdom, οι δύο προορισμοί που οπωσδήποτε ήθελε να φτάσει.

«Όχι, το βουνό υπάρχει κανονικά, μα αυτό είναι ανεξάρτητο του γεγονότος ότι έχεις πρόβλημα στον εγκέφαλο.»
«Πάλι καλά που δεν το φαντάζομαι. Είχα αρχίσει να πιστεύω πως η αγα-...η έλλειψη γυναίκας με πείραξε.» Στο επικριτικό βλέμμα και των δύο, έκανε μια γκριμάτσα. «Όπως και να χει, εδώ θα μπούμε; Πώς; Και πού είναι τα πλοία τους;»
«Θα δεις,» είπε αινιγματικά ο Mark. Άφησε το πλοίο να πλησιάσει αρκετά. Κάποια στιγμή θα έβλεπαν είτε την είσοδο είτε οδηγίες για το πώς να φτάσουν σ'αυτήν.

Δύο ώρες αργότερα, το καράβι τους είχε περάσει το κατώφλι αυτής της παράξενης εισόδου. Πρώτη φορά έβλεπαν κάτι τέτοιο και φάνταζε κάπως παραμυθένιο: η πύλη για έναν άλλον κόσμο, που ποτέ δεν έβλεπε το φως της ημέρας και το ημίφως ήταν η πραγματικότητά τους. Μέχρι και η Lorenza φάνηκε να συνεπαίρνεται κάπως από το θέαμα. Κοιτούσε ολόγυρα με μία λιγότερο ανέκφραστη φάτσα, προσπαθώντας να χαράξει τα πάντα στη μνήμη της. Τον τρόπο με τον οποίο από τη μέρα περνούσαν στην αιώνια σκιά · η όχι και τόσο φυσική μα σμιλευμένη είσοδος αυτού του περίεργου λιμανιού · και οι λεπτοί τοίχοι του βουνού που τους κύκλωναν...όλα οδηγούσαν σε έναν μεγάλο λιμένα, γεμάτο κάθε λογής πλοία και πλοιάρια, ψαροκάικα και βάρκες, προσαραγμένα με ασφάλεια στο παράξενο αυτό λιμάνι.

Σαν κάθε άλλο νησί, η γη, το έδαφος, το στερεό κομμάτι τέλος πάντων, ήταν φυσικό...όμως τίποτα άλλο δε θύμιζε τα υπόλοιπα νησιά. Αφού προσδέθηκαν με ασφάλεια, κάτι αρκετά χρονοβόρο εξαιτίας του θαυμασμού για τoν περιβάλλοντα χώρο και των τριών ατόμων στο καράβι, κατέβηκαν μόνο με τα απαραίτητα.

«Ψυχρούλα έχει εδώ κάτω.»
«Δεν υπάρχει το φως του ήλιου.»
«Ασ'την ψύχρα. Είναι πανέμορφα...»

Κανείς δεν έφερε αντίρρηση αλλά συνάμα κανείς δεν κοιτούσε τον άλλο · τα κεφάλια τους ήταν μονίμως με μια κλίση προς τα πάνω και μπροστά, κοιτώντας κάτω μόνο για να μη σκοντάψουν. Έφτασαν σχεδόν αμέσως σ'ένα σταυροδρόμι. "Ανελκυστήρες" έλεγε η ταμπέλα που οδηγούσε δεξιά "Δρόμος με τα πόδια--απαραίτητος αν μεταφέρετε ζώα" έλεγε εκείνη που συνέχιζε ευθεία και λίγο αριστερά. Φυσικά, ο δρόμος για τα ζώα χωριζόταν με μια νοητή γραμμή από τον υπόλοιπο, αν και ήταν ο μεγαλύτερος. Σιωπηλά, η κυνηγός διάλεξε τον δεύτερο δρόμο και χωρίς παράπονο την ακολούθησαν.

Η ανάβαση αυτή ήταν μια από τις πιο αξιομνημόνευτες εμπειρίες που είχε ποτέ η νεαρή κυνηγός. Δεν ήταν άστοχος ο παραλληλισμός με κάτι παραμυθένιο · θες το πανταχού παρόν τεχνητό φως, ή οι σπάνιες αλλά υπαρκτές αχτίνες του ηλίου που έπεφταν, έδιναν στα πάντα μια μυστηριώδη, σχεδόν απόκοσμη λάμψη. Αν της λέγανε πως κάτι μαγικό συνέβαινε σ'εκείνη τη γωνία, εδώ κάτω ήταν διατεθειμένη να το πιστέψει. Ακόμα κι ο αέρας ήταν πιο πυνκνός θαρρείς. Η ανεπαίσθητη πράσινη πύρωση όλου του φαραγγιού σου έπαιρνε την ανάσα. Και σ'όλο τον δρόμο υπήρχαν τεχνολογικά επιτεύγματα που υποβοηθούσαν την πόλη να σταθεί στα πόδια της, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά.