[Τέλος] Δεν θα γίνει τίποτα διαφορετικό; [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Στη συνέχεια πήγε να μου καρφώσει το στιλέτο στα πλευρά όμως του έπιασα τον καρπό με το αριστερό μου χέρι και του έριξα μια δεξιά γονατία στο στομάχι όπου τον δύπλωσε στα δυο αφού του έπεσε το στιλέτο απ' τα χέρια. Καθώς σπάραζε απ' τον πόνο πεσμένος στο πάτωμα πήρα το στιλέτο και το έβαλα στην τσέπη μου. Πραγματικά είχα σκοπό να τον σκοτώσω μιας κι είχε σκοτώσει εκείνον τον άνδρα τόσο ψυχρά. Τον άρπαξα απ' τα μαλλιά και τον σήκωσα επάνω.

(Εγώ)- Θα σε κάνω να υποφέρεις!

Άρχιζα και του έριχνα δυνατές γροθιές στο πρόσωπο μέχρι που άρχιζε να φτύνει αίμα. Αφού σταμάτησα, έβγαλα το στιλέτο απ' την τσέπη μου.

(Ληστής)- Αχαχα... ώστε θα με στήλεις στα έγκατα της κολάσεως ε; Έχεις τσαγανό μούλικο. Αχαχα... Κάνε ότι είναι να κάνεις.

(Εγώ)- Marios!

(Ληστής)- Χμ... Ποιος στα σκατά είναι αυτός;

(Εγώ)- Είναι ο άνδρας που σε σκότωσε!

Αυτά είπα και του κάρφωσα το στιλέτο στο λαιμό. Ήταν η πρώτη φορά που σκότωσα έναν άνθρωπο και η αίσθηση που είχα ήταν πολύ περίεργη

Ήταν σαν να έπαιρνα ευχαρίστηση. Καθώς το νεκρό σώμα του Ληστή έπεφτε στο πάτωμα άκουσα κάποιες φωνές κοντά στην κατεστραμμένη είσοδο.Γυρνάω το κεφάλι μου και τι να δω; Είχαν ήδη καταφθάσει γύρω στους πέντε Marine! Καθώς είδαν μπροστά μου το νεκρό πλέον σώμα του Ληστή θα πίστευαν πως εγώ ήμουν ο τρομοκράτης εξαρχής.

(Marine 1)- Αυτός θα πρέπει να είναι ο τρομοκράτης!

(Marine 2)- Ας τον πιάσουμε λοιπόν για να τελειώνουμε!

Πέντε Marine ερχόντουσαν κατά πάνω μου και δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω. Αν τους επειτεθόμουν η επικήρυξη μου θα ανέβαινε τραγικά, αν όμως καθόμουν με σταυρωμένα τα χέρια θα κατέληγα σε κάνα μπουντρούμι της φυλακής. Έτσι σκέφτηκα και αποφάσισα να επιτεθώ κατά μέτωπο. Όταν φθάσαμε σε κοντινή απόσταση μεταξύ μας έριξα στον πρώτο Marine μια αριστερή γροθιά, στον αμέσως επόμενο έριξα ένα γερό άπερκατ, στον τρίτο μια κουτουλιά, στον τέταρτο μια δεξιά γροθιά στα πλευρά και στον πέμπτο και τελευταίο μια αγκωνιά. Καθώς τους ξάπλωσα και τους πέντε. Έτρεξα προς το μικρό καραβάκι τους και τους άφηνα εκεί μέσα έναν προς έναν. Αφού τους άφησα όλους έκοψα το σκηνί που κράταγε το πλοίο στο λιμάνι και έτσι έφυγε μακριά το καράβι. Είχα διαλέξει το σωστό μονοπάτι άραγε ή είχα κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου; Η μήπως έπρεπε να τους είχα εξηγήσει;

Όνομα χαρακτήρα: Marios D. Fire (minion)

P.o.M. Points: 7

Belli: 28.000

Τυχόν παρατηρήσεις:
1)Σίγουρα πολύ καλύτερη γραμμένη από την προηγούμενη και μπράβο για αυτό. Ισχύει όμως ακόμα αυτό που σου είπα και την προηγούμενη φορά: προσπάθησε να χρησιμοποιείς σημεία στίξης πιο πολύ (ειδικά το "," μιας και κάνεις μεγάλες προτάσεις). Επίσης προσπάθησε να μην χρησιμοποιείς την ίδια λέξη πολλές φορές ή να μην χρησιμοποιείς την ίδια λέξη συνεχόμενα (όπως με το "μαγειρείο" στο τρίτο ποστ).
2)Η μάχη ήταν επίσης πολύ καλή, όμως πάλι όπως και την προηγούμενη φορά δεν μοιάζει τόσο πραγματική. Αυτό από την άποψη: πρώτον ότι ο Patty συμφώνησε να παραμερίσει ώστε ένα 14χρονο αγόρι να αναλάβει την μάχη και δεύτερον ότι οι υπόλοιποι πειρατές δεν αντέδρασαν καθόλου, δεν επιχείρησαν να μπουν στην μέση, να πιάσουν τους υπόλοιπους μάγειρες ή οτιδήποτε άλλο...
3)Η αντίδραση του χαρακτήρα σου όταν εμφανίστηκαν οι Marines ήταν υπερβολική: υπήρχαν πάρα πολλοί μάρτυρες στον χώρο ώστε να τον αθωώσουν. Ξέρω ότι ο χαρακτήρας είναι πειρατής- μιας και ο βασικός χαρακτήρας είναι επίσης πειρατής- και ότι κάπως έπρεπε να προκύψει αυτό, όμως αυτό το σενάριο ήταν πολύ τραβηγμένο (ειδικά όταν ο ίδιος λες στην περιγραφή του ότι δεν απελπίζεται εύκολα). Επίσης σε αντίθεση με την μάχη με τον πειρατή, η μάχη με τους Marines ήταν υπερβολικά γρήγορη και υπερβολικά εύκολη.