[Τέλος-Αποστολή] Φωτιά στα μπατζάκια μας

Ανασηκώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.Εκείνη την ώρα μπορούσα να ω στο βάθος το Groudon να φτύνει φλόγες και κυριολεκτικά να λιώνει έναν από τους Marines μας.Μα τι στο καλό έκαναν;Γιατί δεν απομακρύνθηκαν από εκείνο όσο με πλάκωνε στο ξύλο;Σίγουρα μπορούσα να πυροβολήσω,όμως το ατού μου ήταν το ξίφος οπότε η θέση μου ήταν στην πρώτη γραμμή.Σε αντίθεση όμως με εμένα η πλειοψηφία των υπολοίπων ήταν καλύτερη στην μάχη εξ αποστάσεως.Γιατί λοιπόν δεν κέρδισαν απόσταση όπου θα τους έφερνε σε πιο ευνοϊκές καταστάσεις;Έπρεπε να τους λέω τα πιο απλά πράγματα;Τινάχτηκα τότε,γιατί με όλη αυτή την κατρακύλα και το κάρβουνο είχα γίνει μαύρος,όμως οποιοδήποτε περαιτέρω αστείο πάνω στο θέμα έπρεπε να περιμένει για αργότερα.
Έτρεξα πίσω προς το μέρος τους και κάλυψα την απόσταση σε μερικά δεύτερα.Τύφλα να είχε ο Bolt.Μιας και η επίθεση μου στα πόδια του δεν είχε δουλέψει,έπρεπε να το προσεγγίσω από άλλη κατεύθυνση.Πήδηξα λοιπόν πάνω στην ουρά του και άρχισα να τρέχω πάνω στην ράχη του,ενώ από κάτω μου χτυπούσα με την Σκιά ελπίζοντας να κάνω κάποια ζημιά,όμως και πάλι χωρίς επιτυχία.Το δέρμα του έδειχνε να είναι εξίσου σκληρό και εδώ.Όμως κάποια στιγμή το ξίφος μου κατάφερε να κόψει το πλάσμα.Καθώς έφτασα στο σημείο του σβέρκου του το ξίφος μου το διαπέρασε σαν να έκοβα βούτυρο.Οπότε η κλασική αδυναμία του λαιμού είχε και εδώ εμφάνιση.Από το χτύπημα μου το Groudon έβγαλε μια κραυγή πόνου και ανασήκωσε το κεφάλι του.Είχα αποκτήσει μεγάλη ταχύτητα και έτσι δεν προλάβαινα να σταματήσω.Ακολουθώντας λοιπόν την ανηφορική κλίση του κεφαλιού του βρέθηκα να ανυψώνομαι στο αέρα.
-Kisame,πάτημα! του φώναξα όταν είδα ότι πετούσα από πάνω του και εκείνος έτρεξε.Δεν είχε και πολλά να κάνει έτσι και αλλιώς.Το νερό που κουβαλούσε μαζί του ήδη είχε αρχίσει να στερεύει από πριν και σε μια μάχη όπου προσπαθούσαν να μείνουν μακρυά από τον αντίπαλο εκείνος δεν είχε κάποια δουλειά.Έφτασε λοιπόν από κάτω μου και ύψωσε με τα δύο του χέρια το ξίφος του οριζόντια,δίνοντας μου ένα φαρδύ σκαλοπάτι,στο οποίο πάτησα και αναπήδησα,χάνοντας κομμάτι της ενέργειας μου ώστε να καταφέρω να προσγειωθώ ικανοποιητικά στο έδαφος.Γύρισα προς τους άλλους,η Kanae ήταν η μόνη που κοίταξε προς το μέρος μου -ενώ οι άλλοι συνέχισαν να κρατούν το βλέμμα τους στο Groudon-.Έδειχνε θλιμμένη,πιθανόν να είχε ανησυχήσει πολύ.Της ένευσα για να καταλάβει ότι ήμουν καλά και γύρισε πάλι μπροστά.
-Πρέπει να στοχεύσουμε τον λαιμό του! φώναξα Το δέρμα του είναι απροστάτευτο εκεί.
-Καλό να το ξέρουμε,αλλά λίγο δύσκολο να το χρησιμοποιήσουμε τώρα αυτό. παραπονέθηκε ο Ren.Με ένα του άλμα το Groudon έκλεισε ακόμα περισσότερο την απόσταση μεταξύ μας.Από το τράνταγμα του εδάφους η Saeko έχασε το βήμα της και έπεσε κάτω,μα ίσως ήταν καλύτερα έτσι γιατί γλύτωσε το επόμενο χτύπημα του πλάσματος.Κίνησε το χέρι του και πήρε μαζί του τον Masta -ο οποίος ήταν ακόμα πιο μπροστά- και άλλους δύο Marines,στέλνοντας τους σε ένα ταξίδι πόνου.
-Heat. πυροβόλησε ο Deren για να το καθυστερήσει.Ενώ οι ειδικές του σφαίρες έδειχνε να κάνουν κάποια ζημιά στο πλάσμα δεν ήταν σοβαρή,ενώ η φωτιά που έβγαινε μετά δεν φάνηκε να το επηρεάζει καθόλου,όπως φαινόταν λογικό.
-Ακόμα και αν όντως επιχειρήσουμε να το χτυπήσουμε στο λαιμό του δεν θα είναι εύκολο.Το καλύτερο σημείο θα ήταν να δοκιμάσουμε από κάτω του,αλλά τότε κινδυνεύουμε άσχημα να γίνουμε ένα με το έδαφος. ανταποκρίθηκε ο Deren,καθώς υποχωρούσε και άλλο.
-Δεν νομίζω ότι έχουμε κάποια καλύτερη λύση τώρα.
-Συμφωνώ... με υποστήριξε ο Seiji ...ίσως αυτό να είναι το μόνο σχέδιο που έχουμε.
Το Groudon τραβήχτηκε τότε λίγο προς τα πίσω και τράβηξε το κεφάλι του παίρνοντας μια γερή ανάσα.
-Ω όχι ξανάρχετε.Τρέξτε! φώναξε ο Ren,καθώς το πλάσμα έφτυνε την τρομερή του ανάσα.
-Πριν ήμουν στο πίσω μέρος της ομάδας και δεν πρόλαβα να επέμβω,όμως όχι αυτή την φορά. είπε ο Deren και πήδηξε στην μέση.Το σώμα του άρχισε να μετατρέπεται σε έναν κόκκινο σαυράνθρωπο με έξι χέρια,ο οποίος δέχθηκε κατά μέτωπο τις φλόγες. Το φρούτο μου μου δίνει ανοσία σε οποιαδήποτε φωτιά. μας είπε.
-Χρήσιμο!
-Για αυτό τον έφερα. Για τα επόμενα δευτερόλεπτα η φωτιά έβγαινε συνεχόμενα από το στόμα του Groudon,όμως ο Deren κρατούσε το έδαφος του.Κάποια στιγμή όμως το Groudon σταμάτησε και έβγαλε έναν βρυχηθμό.
-Ωραία τώρα που με φόρτισε θα το απασχολήσω όσο μπορώ.Προσπαθήστε να βρείτε οπτικό πεδίο για τον λαιμό του. είπε και με μία κίνηση έτεινε και τα έξι χέρια του μπροστά,απελευθερώνοντας όλη την φωτιά που μόλις είχε απορροφήσει από το αντίπαλο πλάσμα.

Ευτυχώς ο Mr. Shadow ξανασηκώθηκε και μάλιστα μας έδωσε και πληροφορία για ένα αδύνατο σημείο του Groudon, όπως άκουσα να αποκαλούν το πλάσμα. Αυτό που μας είχε αφήσει άφωνους αυτή την στιγμή όμως ήταν ο Deren που κατάφερε να αντέξει την πύρινη ανάσα του Groudon, και μάλιστα να απορροφήσει και μέρος της για να το χρησιμοποιήσει. Από την κορυφή του λόφου, που δεν είχε καταστραφεί, άκουγα επιφωνήματα και πανηγυρισμούς από τους επιστήμονες μετά από αυτή την πράξη.
-Σκάστε εκεί πάνω και βρείτε μέρος να κρυφτείτε! τους φώναξα αλλά με αγνόησαν, σαν να μην έχουν επίγνωση του κινδύνου που αντιμετωπίζαμε.
-
-Αρπάξτε αυτή την ευκαιρία και τρέξτε από πίσω του! φώναξε ο Ren και όσο ο Groudon προσπαθούσε να δει πώς θα βγάλει από την μέση τον μόνο αντίπαλο που άντεξε τις επιθέσεις του, εμείς αρχίσαμε το τρέξιμο και από τις 2 πλευρές. Ακόμα δεν ξέραμε πώς θα ανέβουμε εκεί πάνω μιας και δεν είχα ακόμα καταφέρει να μεταφέρω κάτι ή κάποιον σε άλλη θέση χωρίς να το αλλάζω θέση με κάτι άλλο συμπαγές, οπότε έπρεπε να βρούμε κάποια εναλλακτική, και μάλιστα γρήγορα. Όλοι είχαμε αρχίσει να φτάνουμε σιγά σιγά στα όριά μας και όσο συνεχιζόταν η μάχη, τόσο πιο λίγες πιθανότητες θα είχαμε να βρεθούμε στην πλευρά των νικητών. Προσπαθώντας να σκεφτούμε κάποιο σχέδιο, αλλά και να φτάσουμε όσο το γρηγορότερο από πίσω του, δεν μίλησε κανείς στην διαδρομή, ενώ όταν φτάσαμε εκεί είδαμε την ουρά του να κουνιέται συνεχώς. Δεν κατάλαβα αν είχε προσαρμόσει την άμυνα του, έστω και ενστικτωδώς, στο να μην μπορούμε να ανέβουμε πάνω του εύκολα, αλλά πλέον ήταν ακόμα πιο δύσκολο, ενώ και όσοι χρησιμοποιούσαν πιστόλια δεν είχαν κάποια καλύτερη τύχη στο να πετύχουν το αδύνατο σημείο του. Εκείνη την στιγμή, σκέφτηκα ένα σχέδιο.
-Αν δεν μπορεί να πάει ο Θεός στο βουνό, θα πάει το βουνό στον Θεό. μουρμούρισα.
-Τι είπες? μου φώναξε ο Mr. Shadow, αφού φάνηκε να άκουσε ότι κάτι είπα.
-Έχω ένα σχέδιο!
-Είμαι όλος αυτιά. σχολίασε και άρχισα να του το αναλύω. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά ήταν εξαιρετικά παρακινδυνευμένο για όποιον βρισκόταν κοντά στον Groudon. Αφού πήρα την συγκατάθεση όλων το έβαλα σε εφαρμογή. Άρχισα να τρέχω προς τα πόδια του και, μόλις έφτασα, άνοιξα ένα δωμάτιο που έφτανε τα 3 μέτρα, ύψος ικανό να χωρέσει το μεγαλύτερο μέρος του ποδιού του. Η επόμενή μου κίνηση ήταν να το κόψω, αλλά αμέσως μετά την κίνηση που έκανα με το σπαθί παρατήρησα ότι δεν κατάφερα να διαπεράσω το δέρμα του και παραλίγο μάλιστα να με πατήσει κιόλας με ένα βήμα που έκανε. Το σχέδιο ήταν να χάσει την ισορροπία του όσο θα ήταν στο ένα πόδι και να πέσει κάτω φέρνοντας τον σβέρκο του σε εμάς, κάτι που όπως φάνηκε απέτυχε παταγωδώς.
-Αλλαγή σχεδίου. Φώναξα, καθώς έτρεχα προς τα πίσω και όλοι με κοιτούσαν παράξενα.

Κάπως έτσι:

Το σχέδιο του Seiji δεν είχε πετύχει,όμως καλύτερα από το να καθόμασταν απλά.Εκείνη την ώρα ο Deren σταμάτησε να πετάει φλόγες,έχοντας ξεμείνει από ζουμί.Το πλάσμα βρήκε τότε την ευκαιρία του να αντεπιτεθεί και σήκωσε το πόδι του να τον πατήσει.Τότε πετάχτηκε ο Masta από το πλάι,που φάνηκε να έχει συνέλθει από το προηγούμενο χτύπημα που είχε δεχθεί.Έπεσε πάνω στον Deren και τον έριξε μαζί με τον εαυτό του στο πλάι,αποφεύγοντντας τα χειρότερα.Κάτι έπρεπε να γινει.Ο Deren δεν μας είχε κερδίσει παρά ένα με δύο λεπτά και τώρα χωρίς εκείνον να αποσπάει το μεγαλύτερο μέρος της προσοχήε του Groudon,οι ευκαιρίες μας να του καρφώσουμε μια σφαίρα στο λαιμό είχαν λιγοστέψει.Τότε όμως θυμήθηκα το πως είχα τραυματίσει εγώ εξαρχής το πλάσμα.Ο Deren είχε άδικο,από κάτω δεν ήταν ο μόνος τρόπος.Έφυγα προς τα πίσω καθώς το ωστικό κύμα από την κάθοδο της ουράς του -στο σημείο όπου στεκόμουν πριν από λίγο- μας διασκόρπισε στον χώρο.Την παρατήρησα.Τα τελευταία λεπτά είχε αρχίσει να κουνιέται μανιωδώς,σαν από μόνη της.Ακόμα και αν κατάφερα να πατήσω πάνω της δεν προλάβαινα σε καμία περίπτωση να τρέξω μέχρι πάνω προτού με πετάξει μακρυά.
Ο Kisame πήδηξε και χτύπησε την ουρά του πλάσματος,προσπαθώντας να την ακινητοποιήσει.Έβαλε όλη του την δύναμη και σίγουρα για μερικά δεύτερα φάνηκε να ελέγχει την κατάσταση,όμως δεν είχαν έτσι τα πράγματα.Η ουρά ανασηκώθηκε και τον έστειλε να προσγυωθεί δίπλα μου.Κοίταξα το ξίφος του και μετά το βλέμμα μου έπεσε στον Seiji.Αυτό ήταν,όμως χρειαζόμουν και έναν ακόμα.
-Masta! του φώναξα στην άλλη πλευρά του πεδίου και του έκανα νόημα να έρθει προς τα εμένα,όταν το βλέμμα του με συνάντησε.Έπειτα σήκωσα τον Kisame,ενώ πήρα και το όπλο του και με την ταχύτητα μου μας μετέφερα,λίγο πιο πέρα,ενώ η πύρινη ανάσα του Groudon έκαιγε το έδαφος από πίσω μας.Μας πήγα ως το σημείο που στεκόταν ο Ren,ενώ ο Seiji ήταν κοντά του για να τον καλύπτει όπως μπορούσε.
-Kisame πάγαινε βρες την Saeko και φέρτην μου.Ren πες σε όλη την ομάδα να κάνετε ότι πιο μεγάλο και δυνατό έχουν σε επίθεση και να τραβήξουν το πλάσμα μακρυά μου.
-Τι σκοπεύεις να κάνεις; ρώτησε ο διοικητής,ενώ ο Kisame έκανε ότι του ζήτησα.
-Θα το τελειώσω,όμως θα χρειαστώ την Saeko,τον Seiji και τον Masta.Κράτα το πλάσμα μακρυά και αυτό το σχέδιο δεν θα αποτύχει.
Ο Ren έριξε μια ματιά στο Seiji.
-Το ελπίζω. είπε καθώς αποχώρησε.
-Τι στο καλό πάει να πει αυτό;! του φώναξε πειραγμένος ο Seiji,όμως τον διέκοψα.
-Ξέχνα τον αυτόν και επικεντρώσου σε εμένα.Μπορείς να με μεταφέρεις με την ικανότητα σου εκεί πάνω; ρώτησα και του έδειξα τον αέρα πάνω από το Groudon.
-Μόνο αν υπάρχει κάτι στο ίδιο μέγεθος στο σημείο εκείνο. μου απάντησε.
-Θα σου δώσω κάτι εκεί,αλλά θα πρέπει να αρκεστείς με αυτό που είναι.Για την ώρα άλλαξε με με τον Masta.
Ο Masta εκείνη την ώρα έτρεχε ανάμεσα στο χαμό για να φτάσει στην τοποθεσία μας.Ο Seiji χρησιμοποίησε την ικανίοτητα του και μας άλλαξε θέση.Εγώ θα διένυα πιο γρήγορα την απόσταση με το Shadow Step μου και έτσι έγινε.Στα επόμενα δεύτερα στεκόμουν πάλι δίπλα τους.
-Λοιπόν τι κάνουμε; ρώτησε τότε λαχανιασμένος ο Masta.
-Ο Seiji με στέλνει εκεί πάνω στον αέρα,ενώ εσύ παίρνεις το ξίφος του Kisame και το εκτοξεύεις στην θέση μου.Το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα πάτημα για να κάνω το Shadow Step και χτυπάω το πλάσμα από πάνω.
-Στο είπα ήδη ότι δεν μπορώ να το κάνω αν δεν έχω κάτι με το οποίο να σε αλλάξω.
-Την έφερα! δήλωσε ο Kisame,καθώς έφτασε με την Saeko.
-Ορίστε η λύση στο πρόβλημα σου Seiji.Saeko 1 η ώρα 75 μοίρε πάνω.Με το που σου δώσω το σήμα μου ρίχνεις.
-Κύριε; ρώτησε εκείνη καθώς σήκωσε το κεφάλι της και δεν βρήκε κάποιον στόχο εκεί.

-Χωρίς ερωτήσεις.Seiji οι σφαίρες της Saeko είναι μεγαλύτερες από τις συνηθισμένες και είναι ότι καλύτερο μπορούμε να έχουμε αυτή την στιγμή.Θα με αλλάξεις με μία από αυτές.
-Δεν γίνεται αυτό!Η διαφορά μάζας είναι πολύ μεγάλη και μπορεί να αποδειχθεί επικύνδυνο για εσένα! Τον σταμάτησα για άλλη μια φορά.
-Seiji πιστεύω σε σένα.Έχεις αποδείξει τεράστια θέληση και δύναμη και ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις.Δεν φοβάμαι μην τραυματιστώ στα χέρια σου,αλλά ακόμα και αν συμβεί θα αξίζει αν είναι να σώσουμε τους ανθρώπους μας που βρίσκονται εδώ.Όμως τίποτα δεν θα γίνει αν δεν τα καταφέρεις σε αυτό.Για αυτό γίνε άλλη μια φορά ο άντρας που είσαι και ετοιμάσου. Δεν μπορούσα να ξέρω τις σκέψεις του μετά από όλο αυτό,όμως πλέον μπορούσα να δω ότι το βλέμμα του ήταν αποφασισμένο.
-Kisame δώσε το ξίφος σου στον Masta. του είπα και εκείνος ξαφνιάστηκε,μην έχοντας ακούσει το σχέδιο.Δεν φαινόταν και ιδιαίτερα χαρούμενος να υπακούσει σε κάτι τέτοιο.
-Μην κάνεις σαν μεγάλο μωρό.Θα στο ξαναδώσουμε πίσω. Έτσι με τεράστιο δισταγμό έπραξε στα λεγόμενα μου.
-Ωραία,ετοιμαστείτε.Saeko ρίξε! φώναξα και έπιασα την λαβή του ξίφους μου,προετοιμάζοντας με ψυχολογικά για ότι ακολουθούσε.Εκείνη έριξε την πρώτη βολή.Ο Seiji τέντωσε το χέρι του και σημάδεψε την σφαίρα στον ορίζοντα,μα δεν κατάφερε να μας αλλάξει θέσεις.
-Να πάρει!
-Saeko ξανά!
Εκείνη την ώρα πιο πέρα οι ύπολοιποι συνέχιζαν να αντιμετωπίζουν κατά μέτωπο το Groudon.Με μια απότομη στροφή εκείνο πέτυχε με την ουρά του τον Hiroshi,την Kanae και έναν Marine στέλνοντας τους μακρυά από τους υπόλοιπους.Η πτώση τους ήταν πολύ άσχημη και εκείνη την στιγμή φοβόμυον για τα χειρότερα αν δεν τα καταφέρναμε.Η δεύτερη σφαίρα έφυγε και ο Seiji τέντωσε ξανά το χέρι του,φωνάζοντας Sambles,αλλά για άλλη μια φορά δεν τα κατάφερε.
-Seiji ξέρω ότι δεν σου τεριάζει και ότι μπορεί να σου φανεί δύσκολο,όμως ξέχνα τα πράγματα γύρο σου.Επικεντρώσου μόνο σε εμένα και την σφαίρα.Μπορείς και πρέπει να το κάνεις,για το καλό όλων μας!Saeko ξανά! της είπα και ετοιμάστηκε για την τρίτη βολή.
Το Groudon άρχισε να φτύνει φωτιά και ο Deren μπήκε στην μέση για να την απορροφήσει.Όμως το πλάσμα δεν ξεγελάστηκε δύο φορές.Ενώ ακόμα συνέχισε να φτύνει φλόγες κρατώντας τον Deren στην θέση του,έφερε με δύναμη το χέρι του από τα πλάγια χτυπόντας τον κυνηγό μου και στέλνοντας μέσα σε ένα κρατήρα κάμποσα μέτρα και αυτός πιο μακρυά,ενώ η Shizu που είχε βρεθεί κοντά φάνηκε να είχε γυρίσει το πόδι της.Έλα Seiji!Η σφαίρα έφυγε και τότε το ένιωσα.Ένιωσα το σώμα μου να χάνεται,να φεύγει από εκεί που στεκόμουν.Αυτό ήταν,σκέφτηκα καθώς είδα το σοβαρό βλέμα του Seiji.
-Τώρα Masta! του φώναξα πριν αλλάξω θέση.
-Shambles!
Ξαφνικά βρισκόμουν στην μέση του αέρα,πάνω από το Groudon.Η ευθεία για το σβέρκο του ήταν ξεκάθαρη από εδώ.Χάρις την δύναμη του φρούτου του ο Masta έκανε το ξίφος του Kisame κυριολεκτικά να πετάξει προς το μέρος μου.Με το που με έφτασε έκανα το πόδι μου προς τα πίσω και πάτησα πάνω του.Τελείωσε,όπως πάντα το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα βήμα.
-Shadow Step... Έπεσα με όλη την φόρα που μου έδινε η ταχύτητα μου,παράλληλα με την βαρύτητα,πάνω στο σβέρκο του πλάσματος,όμως δεν τράβηξα την Σκιά.Όχι,χρειαζόμουν κάτι πολύ πιο βαρύ και χοντρό που θα έκανε σίγουρο ότι θα πετύχαινε ίσως η μόνη ευκαιρία που είχαμε.Τράβηξα το Yonku!Το χοντρό μέταλλο συνάντησε το μαλακό κομμάτι του δέρματος και ένιωσα να το διαπερνάει σαν να έκοβα χαρτί.
-...Descent of God. Μετά...μόνο αέρας.Στα πιο τρομαμκτικά αργά δεύτερα της ζωής μου είδα το κεφάλι του Groudon να πετάει δίπλα μου,χωρίς το σώμα του,καθώς εγώ είχα αδιάσει από ενέργεια.
Φάτην τώρα!Έχω νικήσει όλα τα πόκεμον από την πρώτη γενιά,δεν υπήρχε καμία ελπίδα να με κερδίσεις.Πρέπει πραγματικά να ήμουν πολύ άσχημα.Είχα ήδη αρχίσει να τα χάνω και να λέω ασυναρτησίες.Τι στο καλό ήταν τα πόκεμον.Επίσης πραγματικά αυτή ήταν η πιο αργή πτώση της ζωής μου αν προλαβαίνω να σκέφτομαι και να επεξεργάζομαι όλα αυτά που έχω τώρα στο κεφάλι μου.Το θέμα ήταν ότι τλείωσε.Τώρα το μόνο που χρειαζόμουν ήταν κάποιος να βεβαιωθεί ότι η Kanae ήταν καλά και μετά να με πάρουν και να με θάψουν στο χιόνι.Αυτό θα ήταν πραγματικά καλό...Ένας οξύς και σύντομος πόνος καθώς χτυπούσα για άλλη μια φορά το έδαφος και μετά σκοτάδι...

Το σχέδιο του Mr. Shadow απαιτούσε παραπάνω από όσα είχα καταφέρει με το φρούτο μου μέχρι τώρα.
-Room.. είπα, όντας όσο περισσότερο συγκεντρωμένος μπορούσα. Το δωμάτιο άρχισε να μεγαλώνει και έφτασε να καλύπτει όλη το κομμάτι μέχρι το Groudon και λίγο πιο πέρα, από τα μεγαλύτερα που είχα δημιουργήσει. "Το πρώτο βήμα έγινε..." σκέφτηκα και προσπάθησα να παραμείνω όσο πιο ήρεμος και συγκεντρωμένος γινόταν. Το βλέμμα μου ήταν κολλημένο στο σημείο όπου έπρεπε να πάω τον Mr. Shadow, ενώ ήξερα την θέση του. Λίγο αργότερα η Saeko έριξε μια βολή. Τίποτα. Η σφαίρα συνέχισε την πορεία της, ενώ ο Mr. Shadow παρέμεινε δίπλα μας. " Γαμώτο... Πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο... " Αυτή μου η αποτυχία με αποδιοργάνωσε περισσότερο από όσο περίμενα και η επόμενη προσπάθεια είχε τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα. Τα λόγια του Mr. Shadow με έφεραν και πάλι στην πραγματικότητα, αφού ενώ τα ήξερα αυτά, μετά τις 2 αποτυχίες φάνηκε να τα ξεχνάω. Έτσι, αυτή τη φορά "έσβησα" από το οπτικό μου πεδίο και τις σκέψεις οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτά τα 2 σημεία. Για εκείνες τις στιγμές δεν υπήρχε, ούτε Groudon, ούτε κούραση, ούτε οτιδήποτε άλλο που ήταν άσχετο με αυτό που έπρεπε να κάνω.
-Shambles! φώναξα και η περιστροφική κίνηση του καρπού μου, παραλίγο να με κάνει να το στραμπουλίξω μόνος μου. Ο Mr. Shadow εξαφανίστηκε και από δίπλα μου και η σφαίρα πετάχτηκε από το ίδιο σημείο σαν να πυροβόλησε άλλη μια φορά η Saeko και συνέχισε την πορεία της, αυτή την φορά χτυπώντας πάνω στο Groudon, χωρίς φυσικά να του κάνει τίποτα. Αμέσως μετά γονάτισα και αίμα βγήκε από το στόμα μου, γεμίζοντας το μπροστινό μέρος του κράνους μου. Γύρω μου άκουγα επευφημίες και ενθαρρυντικά λόγια και, όταν μπόρεσα, σήκωσα κι εγώ το κεφάλι μου για να δω το αποτέλεσμα. Το κεφάλι του Groudon δεν ήταν στην θέση του, αλλά μπροστά στα πόδια του, και το σώμα του άρχισε να πέφτει προς την μεριά μας. Ο Hiroshi με τον Ren με έπιασαν και άρχισαν να τρέχουν για να μην μας πλακώσει και για λίγο τα κατάφεραν, ενώ ένα κύμα στάχτης σηκώθηκε ακριβώς δίπλα μας, στο σημείο που έπεσε το γιγάντιο σώμα.
-Τα πήγες περίφημα, Seiji... μου είπε ο Ren και με χτύπησε στον ώμο, ενώ οι bounty hunters έτρεξαν στο πλευρό του Mr. Shadow. Άκουσα κάποιον να φωνάζει ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, και μετά τίποτα άλλο, αφού ξύπνησα κάποια στιγμή αργότερα μέσα στην μεγάλη σπηλιά που είχαμε βρει νωρίτερα.

-Τι γίνεται εδώ? ρώτησα εξασθενημένος, χωρίς να μιλάω συγκεκριμένα σε κάποιον.
-Αυτό το κακό συνήθειο πρέπει να το κόψεις. μου έκανε παρατήρηση η Shizu, μιας και ήταν η δεύτερη φορά σε αυτό το νησί που ήμουν αναίσθητος και εκείνη με πρόσεχε.
-Συγγνώμη... της είπα και σήκωσα το σώμα μου σε καθιστή στάση, ενώ η προσπάθειά της να με σταματήσει ήταν ανεπιτυχής.
-Εγκατασταθήκαμε εδώ, από χτες. σχολίασε όταν είδε ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου μια απορία.
-Από χτες? Πόσο κοιμάμαι?
-Από χτες. απάντησε για άλλη μια φορά. Έχει περάσει μια μέρα από τότε που εσύ και ο Mr. Shadow νικήσατε το Groudon.
-Και εκείνος? Πώς είναι? ρώτησα, αναφερόμενος στον Mr. Shadow.
-Στο βάθος, είπε δείχνοντάς μου το μέρος, δεν έχει ξυπνήσει ακόμα. Έχει πολλά εγκαύματα σε όλο του το σώμα και τον Stein να τον προσέχει.
-Και οι επιστήμονες?
-Μια χαρά είναι και αυτοί, ο Ren έχει πάρει όλους τους υπόλοιπους εκτός από εμάς τους 4 και συνεχίζουν την εξερεύνηση. Μην ανησυχείς όλα είναι υπό έλεγχο.
-Καλώς... της είπα και ξαναξάπλωσα. Ανακουφισμένος όπως ήμουν που όλα είχαν πάει καλά, σκεφτόμουν όλα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες. Όμως λίγο αργότερα σηκώθηκα, καθώς είχα βαρεθεί να κάθομαι, θέλοντας να πάω να βρω τους υπόλοιπους.
-Δεν γίνεται... Μόλις συνήλθες, πρέπει να κάτσεις να ηρεμήσεις! Αλλά ήδη είχα σηκωθεί και κατευθυνόμουν προς την έξοδο. Το είπε και ο Stein! έκανε την τελευταία της προσπάθεια, αλλά μάταια.
-Θα τους δώσω τα χαιρετίσματα σου. της είπα και αμέσως άκουσα γρήγορα βήματα πίσω μου.
-Μπα θα τους τα δώσω η ίδια. Πίσω έμεινα μόνο και μόνο για να σε προσέχω. Μου είπε μιας και φάνηκε να μην έχει άλλη επιλογή και σταμάτησα για να με φτάσει. Όμως, αφού κάναμε 2 βήματα, ακούσαμε φωνές από τον διάδρομο μπροστά μας.
-Μάλλον δεν θα βγεις σήμερα. σχολίασε η Shizu και έδειχνε πιο ήρεμη με αυτή την εξέλιξη. Έτσι, ξαναγύρισα στην θέση μου και έκατσα περιμένοντάς τους, και δεν άργησαν να μπαίνουν τα πρώτα άτομα. Όσοι με έβλεπαν ξύπνιο είτε έρχονταν να με ευχαριστήσουν από κοντά για την συμβολή μου στην μάχη, είτε μου έκαναν νοήματα από μακριά.

Ο Ren με την Saeko και τον Hiroshi ήρθαν και έκατσαν δίπλα μου και άρχισαν να μου εξηγούν τι έγινε από την στιγμή που έχασα τις αισθήσεις μου και μετά, ενώ πλέον ο χώρος είχε αποκτήσει ζωντάνια.
-Τα υπόλοιπα πλάσματα δεν μας επιτέθηκαν και ο Stein πιστεύει ότι αυτό έγινε επειδή δεν πήραν κάποια τέτοια εντολή μετά τον θάνατο του αρχηγού τους. Φυσικά και δεν φυσήξαμε το κέρας άλλη φορά, μιας και δεν είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τόσα πολλά, ειδικά με εσένα και τον Mr. Shadow εκτός δράσης.
-Μα εγώ έτοιμος είμαι! Απλά ξεκούραση ήθελα. διέκοψα τον Ren.
-Δεν είσαι. μου απάντησε, αλλά εγώ αισθανόμουν μια χαρά.
-Και αν θέλουν, ας το δοκιμάσουν όταν φτιάξουν βάση τα κεντρικά. Δεν είμαστε εδώ για αυτό. πρόσθεσε ο Hiroshi και χασμουρήθηκε, ενώ εμείς γελούσαμε.
-Τότε δεν έχει πλάκα να κάτσουμε άλλο εδώ. είπα και ξάπλωσα, με τα χέρια πίσω από το κεφάλι. Πότε θα φύγουμε?
-Έχουμε πλέον εκπληρώσει τους περισσότερους στόχους μας εδώ και το μόνο που μένει είναι να χαρτογραφήσουμε το νησί. Οι χαρτογράφοι εκτιμούν ότι θα μας πάρει γύρω στη 1 βδομάδα, αν συνεχίσουν να είναι έτσι τα πράγματα, και μετά θα φύγουμε. Δεν μου άρεσε να κάτσω άλλη μια βδομάδα εδώ χωρίς να έχουμε τίποτα το συναρπαστικό να κάνουμε, αλλά δεν γινόταν και αλλιώς.
-Για τα υπόλοιπα τι μάθαμε? ρώτησα, καθώς το μόνο που ήξερα ήταν για τους ντόπιους ότι κολλούσαν πάνω τους τα περίεργα πλάσματα.
-Το νησί αυτό είναι ό,τι κοντινότερο υπάρχει στον πυρήνα του πλανήτη. Ήξεραν ότι εκείνος δεν είναι στο κέντρο του κόσμου, έχει μια πολύ μικρή απόκλιση προς την Grand Line, αλλά δεν περίμεναν ότι θα ήταν τέτοια τα αποτελέσματα στην επιφάνεια, στο κοντινότερο σημείο με τον πυρήνα. Επίσης, μετά από όσα μας είπε ο Deren ότι είδατε, τα πλάσματα φαίνεται να βγαίνουν από εκεί μέσα. Όντας τόσο θερμά και σε συνδυασμό με τα ηφαίστεια και την αύξηση της θερμοκρασίας από τον πυρήνα, όλο το νησί φλέγεται και έχει τέτοιες απάνθρωπες θερμοκρασίες. Στο εσωτερικό του η θερμοκρασία είναι μεγαλύτερη λόγω του ότι εκεί ζουν σχεδόν όλα τα πλάσματα, αλλά μετά τον θάνατο του Groudon φαίνεται να έχουν πέσει οι θερμοκρασίες 10 με 20 βαθμούς στο Heat Zone και 50-100 στο Igneous Zone... Αυτά έχω καταλάβει τουλάχιστον, καθώς σίγουρα υπάρχουν και άλλες λεπτομέρειες που δεν μας έχουν πει.
-Και θα γράψεις εσύ αναφορά για αυτά? τον ρώτησα κοροϊδευτικά.
-Γιατί όχι? Μια χαρά θα τα καταφέρει! πετάχτηκε η Saeko για να τον ενθαρρύνει αλλά ο ίδιος την γείωσε την επόμενη στιγμή.
-Φυσικά και όχι. Τα επιστημονικά κομμάτια θα τα αφήσω για αυτούς που ξέρουν. ξύνοντας το κεφάλι του.

Masta's POV

Καθώς όλοι οι υπόλοιποι έκαναν την δουλειά τους,εγώ πήγα για εξερεύνηση πιο μέσα σε εκείνες τις σπηλιές στις οποίες είχαμε βρει καταφύγιο. Έπεσα πάνω σε πολλές τρύπες στα τοιχώματα,με προσχέδια στρώματα και άλλα έπιπλα και ακόμα περισσότερα κόκαλα,από ζώα πιθανότατα όπως τα έβλεπα από τις διαστάσεις τους.Οι άνθρωποι που είχαμε συναντήσει εδώ -και δεν υπήρχαν πλέον,μιας και είχαν φαγωθεί,δολοφονηθεί και ποιος ξέρει τι άλλο- έδειχναν να είναι αρκετά πρωτόγονοι,όμως κάτι δεν μου ταίριαζε.Φορούσαν ρούχα,που αν και κουρελιασμένα ήταν σίγουρα της εποχής μας.Μετά από κάμποσο περπάτημα σε δωμάτια και διαδρόμους με εκείνες τις ζωγραφιές να με ακολουθούν παντού,έφτασα σε κάποια κελιά,με ξύλινα κάγκελα,όπως αυτά που είχαμε συναντήσει τις προάλλες όταν τρέχαμε να σωθούμε και φυσικά τα είχαμε καταφέρει χάρις τις ηρωικές μου προσπάθειες.
Η διαφορά ήταν πως εδώ υπήρχαν διάφορα πράγματα μέσα στα κελιά.Άνοιξα ένα από αυτά μέσα στο οποίο είδα ένα ξίφος,ένα μόνο παπούτσι,κάτι τσιγάρα -τα οποία έβαλα διακριτικά στην τσέπη μου- και ένα μικρό σημειωματάριο.Όταν το σήκωσα από κάτω και το άνοιξα είδα ότι ήταν ημερολόγιο."Ensign Aldo Oister" έγραφε απάνω.Γύρισα στις τελευταίες σελίδες και άρχισα να διαβάζω.
"Μετά από δύο μέρες περπάτημα πέσαμε σε έναν άντρα που ξέραμε σαν καθηγητή Col,έναν επιστήμονα που είχαμε χάσει σε αποστολή εδώ κάπου στους έξι μήνες τώρα.Τον πήραμε μαζί μας και προσπαθήσαμε να του μιλήσουμε,αλλά καμία τύχη.Κάτι του είχε στρίψει στον εγκέφαλο του.Τα μάτια του ήταν άδεια,τα λόγια του δεν έβγαζαν νόημα και πάνω στο σώμα του είχε κάτι παράξενες πέτρες οι οποίες δεν έδειχναν να ξεκολλάν ότι και να κάναμε..."
"...Σήμερα βρήκαμε ακόμα περισσότερα άτομα,όμως αυτά ήταν ακόμα χειρότερα.Μας επιτέθηκαν με το που μας είδαν και εμείς αναγκαστήκαμε να αμυνθούμε.Χάσαμε τον Sonny και τον Fari,αλλά ευτυχώς αποτρέψαμε περισσότερη ζημιά στις δυνάμεις μας.Εκείνους τους αποδεκατίσαμε όλους,κυρίως γιατί κουβαλούσαν απαρχαιωμένο οπλισμό.Έδειχναν επίσης όλοι τους να έχουν τα χρονάκια τους,πιθανόν οι ντόπιοι;Στο σώμα τους υπήρχαν πάλι εκείνες οι παράξενες πέτρες σαν τον καθηγητή όμως έτσι τα λέγαμε προτού δούμε τι πραγματικά ήταν.Ήταν κάποιο είδους ζώου,το οποίο γραπωνόταν πάνω στους ανθρώπους.Όλα τους πέθαναν όταν σκοτώσαμε τους ανθρώπους τους..."
"Όταν ήχησε εκείνο το κέρας,παράξενα πλάσματα μας επιτέθηκαν.Ήταν και αυτά σαν από πέτρα και διαφόρου μορφής και σχήματος.Δεν είχαμε καμία ελπίδα εναντίων τους.Μας κατάσφαξαν,όμως φάνηκε να σταματούν όταν κάποιοι από εμάς προσπάθησαν να ξεφύγουν.Τότε εμφανίστηκαν και άλλοι άνθρωποι σαν αυτούς που συναντήσαμε χθες και μας έπιασαν.Υποθέτω καλύτερα έτσι παρά νεκροί.Ήμασταν καμιά τριανταριά εμείς που επιζήσαμε και μας έστειλαν στα κελιά τους.Ήταν πρόχειρα φτιαγμένα,αλλά αρκετά γερά.Το παράξενο ήταν ότι δεν μας πήραν τα πράγματα,όχι όλα τουλάχιστον.Φάνηκε σαν να επέλεγαν τυχαία τι έπαιρναν από τον καθένα και μετά το επεξεργάζονταν λες και ήταν κάποιο έργο τέχνης.Πολύ από εμάς κρατήσαμε τα όπλα μας,αλλά απέξω είχαμε δύο ντουζίνες φρουρούς να κάθονται απλά και να στέκονται εκεί όλη την ημέρα,οπότε δεν γινόταν να επιχειρήσουμε τίποτα.Τουλάχιστον άφησαν το ημερολόγιο μου..."
"Έναν έναν μας παίρνανε για να μας πετάξουν μέσα στην καυτή λάβα.Τρία άτομα κάθε ημέρα τα έβγαζαν από εδώ και δεν τα ξαναβλέπαμε.Η καρδιά μου με πέθαινε κάθε φορά που δεν έπαιρναν εμένα.Μέσα μου το ήξερα ότι δεν ήθελα να πεθάνω,όμως δεν άντεχα να βλέπω κάθε φορά να παίρνουν άλλο ένα άτομο που ξέρω και να το θυσιάζουν.Μιλούσαν συνέχεια για τον "Πυρήνα" και για το πως θυσιάζοντας μας στην λάβα θα τον ξυπνούσε από το λήθαργο του και θα έτρωγε ολόκληρο το νησί.Το ονόμαζαν Groudon.Και έτσι στον βωμό αυτού του τέρατος έχασα κάθε άνθρωπο με τον οποίο είχα επαφή τους τελευταίους μήνες.Και εγώ έμεινα τελευταίος να κλαίω.Πέρασα τις τελευταίες μέρες μου γράφοντας την λίστα με τα ονόματα όλων όσων είχαν πάρει μέρος σε αυτή την αποστολή.Χαζή ελπίδα,όμως εύχομαι να το βρει κάποιος και απλά να ενημερώσει τους δικούς μας,να ακούσουν ότι τραβήξαμε πολλά,αλλά τα αντέξαμε.Σήμερα είναι η σειρά μου,οπότε πρέπει να σε χαιρετίσω..."
Έντονο και κάτι που δεν ήθελα να διαβάσω αυτή την στιγμή.Πόσοι είχαν χαθεί εδώ άραγε,πόσοι είχαν θυσιαστεί.Είναι αποστολές σαν και αυτές,αποστολές οι οποίες δεν ακούγονται οι οποίες δεν φτάνουν στα αυτιά του απλού κόσμου και δεν τον εντυπωσιάζει,όπου ψυχές χάνονται χωρίς κανείς να τους λαμβάνει υπόψιν πέρα από εκείνους που τους έστειλαν στον χαμό τους.Στο τέλος του ημερολογίου βρήκα την λίστα με τα ονόματα και κάμποσους χάρτες.Τους άνοιξα και είδα να αναγράφονται τα ονόματα νησιών πιο βαθιά στην Γραμμή.Μάλλον ο φίλος μας ήταν ο πλοηγός τους.

Αφού κοίταξα και δεν βρήκα τίποτα άλλο που να ήταν χρήσιμο ή σημαντικό,ανέβηκα στην επιφάνεια να βρω την Kanae.Εκείνη συνόδευε τους χαρτογράφους στην δουλειά του και τους βοηθούσε χάρις τις γνώσεις της.Τα πράγματα βέβαια είχαν ηρεμήσει και κανένα από τα πλάσματα δεν μας ενόχλησε άλλο.Φαίνεται ότι μετά τον θάνατο του αρχηγού τους κράτησαν την υπόσχεση τους στον Arashi και εμάς,να μην μας επιτεθούν.
-Γιο Kanae. της είπα όταν πήγα κοντά.
-Ω Masta!Έλα να δεις,νομίζω βελτιώθηκα στο να σχεδιάζω τους χάρτες από την ώρα που άρχισα να βοηθάω τους χαρτογράφους μας.Για δες,δεν φαίνεται πιο καθαρό; με ρώτησε και μου έδειξε έναν χάρτη της τριγύρω περιοχής.
-Πράγματι... της είπα ...και για την καλή σου δουλειά σου έχω ένα δώρο. της είπα και της έδωσα τους χάρτες.Εκείνη τους επεξεργάστηκε.
-Που τα βρήκες αυτά;
-Πεταμένα κάπου.Ελπίζω να είναι χρήσιμα.
-Με δουλεύεις;Αυτά είναι παραπάνω από χρήσιμα.Με αυτούς τους χάρτες μπορώ να καθορίσω την πορεία μας ώστε να μην αφήσουμε τα ρεύματα της μεγάλης γραμμής να μας ελέγξουν.Όλα αυτά τα νησιά που δεν έχουμε πάει και τώρα έχουμε την διαδρομή τους...έκανες καλά που μου τα έφερες. είπε,καθώς συνέχιζε να τους κοιτάει.
-Χαρά μου να βοηθάω.Πάω να δω τώρα τι κάνει ο αρχηγός μας.
-Δεν θα κάτσεις εδώ να κάνεις την δουλειά σου;
-Κέρδισα τον Kisame στο πέτρα-ψαλίδι-χαρτί και τώρα θα κάνει και την δική μου βάρδια.
Η Kanae δεν είπε τίποτα,μόνο μου φώναξε καθώς απομακρυνόμουν.
-Έλα να μου πεις μετά πως είναι.
Κίνησα λοιπόν προς το δωμάτιο που τον είχαμε αφήσει μαζί με τον Seiji.Ο νεαρός Marine είχε ήδη ξυπνήσει και είχε κόσμο γύρο του να του μιλάει.Πολύ φασαρία και λίγη δουλειά.Ο Argon από την άλλη ήταν ακόμα αναίσθητος,με τον Frankenstein από πάνω του να του βάζει διάφορα γιατροσόφια πάνω του και να τον τυλίγει με καινούργιους. επιδέσμους κάθε λίγο και λιγάκι.Δεν τον εμπιστευόμουν,αλλά έδειχνε να είναι ο μόνος με αρκετές γνώσεις ιατρικής για να τον φροντίσει.
Πήγα πρώτα στον Ren και του έδωσα το ημερολόγιο.
-Έχει κάποιες πληροφορίες και ονόματα που ίσως θες να κοιτάξεις.Κάνε ότι νομίζεις με αυτά.Επίσης στείλε όσους από τους άντρες σου μπορούν πίσω στην δουλειά.Ακόμα και αν όλα δείχνουν ασφαλή πλέον δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε. Ξέρω ότι και εγώ δεν έκανα τίποτα -βέβαια για εκείνον φαινόταν απλά ότι ήρθα να δω τον Argon-,όμως ήξερα επίσης ότι και εκείνος είχε λουφάρει το προηγούμενο βράδυ που φύλαγαν σκοπιές,όπως και το πιο πίσω βράδυ.Τέλος πάντων.
-Πως είναι το αφεντικό; ρώτησα τον Frankenstein όταν στάθηκα δίπλα του.
Εκείνος ύψωσε το κεφάλι του να με κοιτάξει,μιας και ήταν καθισμένος εκείνη την ώρα.Το βλέμμα του ήταν απαλό και όμως ένιωθα να μου τρυπάει την ψυχή.Ένιωθα την ενέργεια του να με επιβαρύνει και να με κυριεύει.Δεν μπορούσα καν να καταλάβω γιατί συνέβαινε αυτό,όμως ήξερα καλά αυτό το συναίσθημα.Ήταν ένα το οποίο αρνιόμουν για πολύ καιρό,ένα που ακόμα και τώρα που αποδέχομαι την ύπαρξη του,ως μέρος της ανθρώπινης φύσης μου,νιώθω σπάνια.Ο Frankenstein ήταν το δεύτερο μόλις άτομο που κατάφερνε να μου το προκαλέσει αυτό.Το πρώτο ήταν ο Argon όταν με νίκησε πίσω στο Amino,όταν ήμασταν εχθροί.Μπροστά στα μάτια όλων με έκανε να καταλάβω ότι δεν είχα ανοσία σε αυτό το συναίσθημα.Τώρα ο Franknestein μόνο με την όψη του με έκανε να νιώσω ξανά το ίδιο συναίσθημα.Ήταν και οι δύο τους ξεχωριστεί άνθρωποι,τώρα βέβαια με ποια έννοια ταίριαζε αυτό στον Frankenstein έμενε να το δούμε.Όμως το συναίσθημα ακόμα παρέμενε.Ο φόβος μου ήταν πέρα για πέρα αληθινός.

Frankenstein's POV

Είχα μόλις τελειώσει να αλλάζω τους επιδέσμους του Mr.Shadow όταν ο Masta ήρθε από πάνω μου για να δει αν είναι καλά.Μπορούσα να νιώσω την ένταση του σώματος του,όταν το βλέμμα μου τον συνάντησε.Ήξερα ότι ήμουν απότομος όταν τον συνάντησα,όμως προσωπικά δεν είχα κανένα πρόβλημα για αυτό.Ήξερα το μικρό του μυστικό και με εντυπωσίαζε,απλά του έλεγα την αλήθεια...
-Ώπα για στάσου λίγο! αναφώνησε ο Masta,διακόπτοντας τον ειρμό της σκέψης μου ...Τι στο καλό έχεις από τώρα δικό σου POV;!
-Oh my!Σε ενοχλεί πολύ αυτό;
-Κάπως...εννοώ είμαι μαζί με τον Mr.Shadow πολύ πιο πριν από τους υπόλοιπους σας,αλλά παρόλα αυτά η Kanae είχε δικό της POV πολύ πριν από εμένα,ενώ εσύ πήρες κιόλας το δικό σου από την πρώτη ιστορία που εμφανίστηκες.Καλά που ο Kisame δεν έχει δικό του γιατί δεν θα ήξερα τι θα έκανα!
-Αχέμ... ξερόβηξα ...Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για τίποτα.Έβαλα όλες μου τις ικανότητες στην φροντίδα μου του Mr.Shadow.Θα γίνει καλά σύντομα.Αν βέβαια δεν ήμουν εγώ εδώ τότε αυτό ίσως να έπαιρνε παραπάνω χρόνο. είπα για άλλη μια φορά την αλήθεια.Δεν υπήρχε καλύτερος από εμένα.
-Ω ναι σωστά!... αναφώνησε και ξερόβηξε και εκείνος ...Το φαντάζομαι αυτό.Καλά νέα λοιπόν που είσαι εδώ. ανταποκρίθηκε βάζοντας ένα από τα ψεύτικα του χαμόγελα,που όμως πάντα έδειχναν τόσο αληθινά και ζεστά.
Όλοι τους ήταν τόσο ενδιαφέρον άτομα.Όλοι τους με τα μικρά τους μυστικά και τις κρυμμένες τους δυνάμεις πως να μην θέλω να τους ακολουθήσω,πως να μην θέλω να κοιτάξω πιο βαθιά;Η Kanae με τον πόνο της που είναι πιο φανερός από ότι νομίζει,τον Kisame με τον μυστικό του φύλλο,τον Arashi που κανείς δεν μπορεί να αγγίξει,τον Masta με την απόλυτη δύναμη που την φοβάται πάνω από όλα και ο Mr.Shadow...η τελευταία του επίδειξη,όλη αυτή η δύναμη που ακόμα δεν έχει ξεκλειδώσει,το νεαρό της ηλικίας του,δεν υπήρχε πλέον αμφιβολία.Ήταν αυτός που έψαχνα για πολλά χρόνια.Είχα έρθει μακρυά,αλλά το ταξίδι μου άξιζε.
-Δεν νομίζω ότι τα έμαθες ακόμα,αλλά πλέον ανοίκω και εγώ στο πλήρωμα σας. του είπα.
-Ω! ξεφώνισε,μην μπορώντας να κρύψει το σοκ ...Από που και ως που;
-Εγώ το ζήτησα και ο Mr.Shadow δέχθηκε να με περιλάβει στην ομάδα σας.Άλλωστε θα χρειαστείτε έναν γιατρό αργά ή γρήγορα και συνήθως το γρήγορα είναι καλύτερα.Ήθελα να είσαι ο πρώτος που θα το ξέρεις,αν και όταν ξυπνήσει ο Mr.Shadow φαντάζομαι θα σας ενημερώσει και ο ίδιος.
-Μάλιστα.Υποθέτω ότι από αυτή την άποψη θα είναι καλό να σε έχουμε μαζί μας.
-Και από ποια άποψη δεν είναι καλό να με έχετε;
Ο Masta δεν απάντησε.Δεν ήμουν ο μόνος που είχα πάρει μια ιδέα από τις δυνάμεις του.Αν και μόνο στον Mr.Shadow είχα δείξει κομμάτι των ικανοτήτων μου,σίγουρα ο Masta θα είχε νιώσει μέρος της ενέργειας μου.Η συναναστροφή μου μαζί του σε καθημερινή βάση θα ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρουσα.
-Νομίζω ότι πρέπει να πηγαίνω.Κράτα με ενήμερο για την κατάσταση του. μου είπε ο Masta,αφού κοιταζόμασταν για κάμποση ώρα.
-Φυσικά Masta.Θα είσαι ο πρώτος που θα φωνάξω.
-Δεν χρειάζεται να βιαστείς... μου είπε καθώς έφευγε ...είμαι σίγουρος ότι ο Arashi θα καταφέρει και πάλι να το νιώσει πρώτος και να έρθει.
"Κύριε μου σε παρακαλώ να περιμένεις λίγο ακόμα και εγώ θα σου φέρω τον σωτήρα σου και την ομάδα του. σκέφτηκα,ενώ την ίδια ώρα παρατηρούσα τον Masta που αποχωρούσε.Το σώμα του μπορεί να έδειχνε ανθρώπινο,όμως η αύρα του γύρο του σχεδίαζε την σιλουέτα ενός σκοτεινού πλάσματος...