[Τέλος] Παραλίγο μπελάδες

Στα προηγούμενα
Ξεκινήσαμε μια εκστρατεία για να ελευθερώσουμε 3 νησιά, Gecko, Organ και Conomi, από πειρατές και ληστές που βασάνιζαν τους κατοίκους. Στο Gecko απέκτησα το Ope Ope no Mi και κατάφερα να το κάνω να λειτουργήσει λίγο πριν φτάσουμε στα Conomi Islands, όπου ο εγκέφαλος πίσω από την συμμορία ληστών ήταν ο αδερφός μου. Μετά από μια μάχη που κράτησε σχεδόν όλη νύχτα σε αρκετά μέτωπα, αιχμαλωτίσαμε-σκοτώσαμε όλους τους ληστές εκτός του αδερφού μου, ο οποίος ξέφυγε αλλά σε συνεννόηση με τον Lieutenant Ren δεν γράφτηκε αυτό στην αναφορά μας, δεν τον είχε δει και κανείς πέρα από εμάς, επειδή ήθελα να του δώσω άλλη μια ευκαιρία πριν γίνει καταζητούμενος. Τέλος, ο Ren ανέφερε στο σώμα ότι απέκτησα φρούτο του διαβόλου, κάτι που έπρεπε να έχω κάνει εγώ πριν το φάω.

Τώρα
Βρισκόμασταν 2 μέρες μακριά από τα Conomi Islands, στον δρόμο μας για την South Blue. Ο ήλιος έλαμπε, όπως πάντα, στον πρωινό ουρανό, και εμείς, όπως πάντα, κάναμε δουλειές πάνω στο πλοίο. Το χέρι μου και η κοιλιά μου πονούσαν ακόμα από την μάχη μου με τον υπαρχηγό, βαφτισμένο αρχηγό από εμάς, των ληστών και από την σφαίρα που μου έριξε ο αδερφός μου στον ώμο αλλά ήμουν πολύ καλύτερα. Πλέον περπατούσα κανονικά και φυσικά ο Ren με έβαλε κατευθείαν για δουλείες.
-"Για να μην κοπροσκυλιάζεις".  μουρμούρισα με βαριά φωνή για να μιμηθώ εκείνη του Ren, καθώς σφουγγάριζα.
-Ακούω! φώναξε ο Ren από το γραφείο του που ήταν στο βάθος του διαδρόμου.
-Κι εγώ πονάω! του απάντησα, χτυπώντας την σφουγγαρίστρα στο πάτωμα, και με έπιασε πάλι ένας πόνος στον ώμο. Καθώς τελείωνα με αυτόν τον διάδρομο, είδα τον Ren να βγαίνει από το γραφείο του.
-Τέλειωνε με το σφουγγάρισμα και έλα στο γραφείο μου να σου πω. μου είπε και έφυγε τρέχοντας για κάπου. Λίγα λεπτά μετά, είχα τελειώσει με όλο τον όροφο και, όπως προχωρούσα προς το γραφείο του, τον είδα να επιστρέφει. Όταν έφτασε στην πόρτα, μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω και μπήκε μέσα.

Ήμουν μόνο μερικά μέτρα μακριά, οπότε γρήγορα έφτασα εκεί και μπήκα μέσα.
-Σου έχω νέα σχετικά με την αναφορά για το φρούτο σου. μου είπε καθώς έψαχνε κάτι στα χαρτιά του. Εγώ πλησίασα προς το γραφείο του και έκατσα σε μία από τις 2 καρέκλες που είχε μπροστά του.
-Και? Τι είπαν? ρώτησα με αγωνία.
-Μας θέλουν αμέσως στην Loguetown. Δεν γράφει τον λόγο στο χαρτί που έστειλαν αλλά πιστεύω ότι θα σου ρίξουν κάποια τιμωρία, επειδή δεν το ανέφερες όταν το βρήκες.
-Σκατά... Και με την αποστολή που έχουμε ήδη, τι θα γίνει?
-Μπορεί να περιμένει, λένε. Τι να σου πω? Δεν πιστεύω ότι θα μας κρατήσουν για πολύ στην Loguetown, οπότε θα καθυστερήσουμε μόνο 1-2 μέρες στην καλύτερη και αυτό λόγω της αλλαγής πορείας. Τέλος πάντων, ήδη έδωσα στον Shiki την εντολή για αλλαγή κατεύθυνσης. Μέχρι αύριο τέτοια ώρα πιστεύει ότι θα έχουμε φτάσει, οπότε προετοιμάσου ψυχολογικά.
-Ωραία... είπα και ξεφύσησα. Ευχαριστώ για την ενημέρωση, συμπλήρωσα και βγήκα από το γραφείο του.
-Α και.. που είσαι.. έλα λίγο πάλι εδώ. μου είπε και έκανα αναστροφή για να ξαναμπώ μέσα. Μόλις μπήκα, τον είδα να έχει σηκωθεί και να πλησιάζει προς την πόρτα. Όταν έφτασε μερικά εκατοστά από εμένα, σταμάτησε. Φαινόταν αρκετά νευρικός.

-Τι συμβαί..? Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω την φράση μου και μου πέρασε χειροπέδες. Αμέσως, άρχισα να νοιώθω ακόμα πιο αδύναμος από ότι ένοιωθα με τα τραύματα και τα φάρμακα που έπαιρνα.
-Τι στο καλό? φώναξα και έκανα ένα βήμα προς τα πίσω τραβώντας τα χέρια μου. Γιατί νιώθω τόσο αδύναμος?
-Είναι από Kairoseki, ειδικές για του χρήστες φρούτων. Συγγνώμη αλλά έπρεπε να το κάνω. Αυτή ήταν η διαταγή που έστειλαν μαζί με το κάλεσμα στην Loguetown.
-Και έπρεπε να μου τις βάλεις τώρα? Δεν γινόταν λίγο πριν φτάσουμε? Αφού ξέρεις ότι δεν πρόκειται να τρέξω.
-Δεν θα διακινδυνεύσω την θέση μου απλά για να νιώσεις λίγο πιο άνετα. Με έκανε λίγο στην άκρη και κοίταξε έξω από την πόρτα. Ήδη διακινδύνευσα κι εγώ και οι άλλοι 3 τις καριέρες μας για μια σου επιθυμία. Υπάρχουν πολλοί που θα μπορούσαν να με καρφώσουν για το παραμικρό και δεν θέλω να τους δώσω αφορμή. ολοκλήρωσε ψιθυρίζοντας. Για λίγο έμεινα σιωπηλός.
-Άντε να το δεχτώ.  
-Δεν έχεις και άλλη επιλογή.
-Πέρα από την ενημέρωση, ευχαριστώ και για το "δώρο" λοιπόν... του είπα και βγήκα από το γραφείο του για άλλη μια φορά. Η υπόλοιπη μέρα πέρασε με πολλές συνομιλίες επί του θέματος μου, με την Shizu, την Saeko και τον Hiroshi. Κανείς μας δεν ήταν και τόσο αισιόδοξος και για να διακόπτουν την αποστολή μας στην μέση, σήμαινε ότι κατά πάσα πιθανότητα θα με έβαζαν σε διαθεσιμότητα για κάποιο διάστημα. Το μόνο θετικό που περίμενα από αυτή την "επίσκεψη" στο νησί ήταν ότι θα ξανάβλεπα τον πατέρα μου μετά από τόσους μήνες, σαν υψηλόβαθμο μέλος της βάσης του νησιού που ήταν.

Το βράδυ κοιμήθηκα ελάχιστα και όταν χτύπησε η σειρήνα-ξυπνητήρι για να ξυπνήσουν όλοι, εγώ βρισκόμουν στο κατάστρωμα και κοιτούσα την θάλασσα μπροστά μας. Η ώρα ήταν 5:30 και δεν είχε βγει ο ήλιος ακόμα. Από ότι κατάλαβα ήμασταν μερικές ώρες από το νησί, μιας και στο βάθος, μέσα στο σκοτάδι, αχνοφαινόταν ένα φως και πολύ αργά δυνάμωνε. Από πίσω μου διάφορα φώτα άρχισαν να ανάβουν και φασαρία να ακούγεται καθώς ξυπνούσαν όλοι. Οι ώρες πέρασαν και βρισκόμασταν 1 ώρα μακριά από το νησί. Πλέον, μπορούσαμε να το δούμε αρκετά καθαρά και από ότι μπορούσα να διακρίνω, ολόκληρο ήταν καλυμμένο από κτήρια σαν να είναι όλο το νησί μια μεγάλη πόλη. Δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλο νησί αλλά αυτό δεν έκανε λιγότερο εντυπωσιακό το συγκεκριμένο γεγονός. Έτσι, σχολιάζοντας διάφορα πράγματα που βλέπαμε στο νησί και λέγοντας διάφορες φήμες για πειρατές που βρίσκονται σε αυτό, φτάσαμε στο λιμάνι.

2 marines βρίσκονταν στην αποβάθρα και ο ένας μίλησε στο den den mushi του, μόλις είδε το πλοίο μας να αράζει. Ο Ren με έπιασε από το μπράτσο και λίγες στιγμές αργότερα κατεβήκαμε από το πλοίο.
-Είμαι ο Lieutenant Ren και έφερα τον Masayuki Seiji για όπως μου ζήτησε ο Commodore Kibin. Είπε ο Ren στους 2 marines.
-Χαίρεται Lieutenant. είπε ο πιο ψηλός από τους 2 και χαιρέτησαν με το χέρι στο μέτωπο και χτυπώντας το πόδι κάτω. Ειδοποιήσαμε ήδη τον Commodore και από στιγμή σε στιγμή θα είναι εδώ. Ενημέρωσε τον Ren.
-Μάλιστα, ευχαριστώ. απάντησε εκείνος και μετά άρχισαν να μιλάνε για το νησί και το πώς είναι να δουλεύεις σε μια τόσο μεγάλη βάση. 5 λεπτά πέρασαν και μια ομάδα marines κατέφθασε στο λιμάνι. Ήταν περίπου 10 άτομα και 2 κατάφερα να ξεχωρίσω από αυτούς, τον πατέρα μου και τον Commodore. Ο Commodore περνούσε όλους τους άλλους τουλάχιστον ένα κεφάλι και φορούσε τα πιο "φανταχτερά" ρούχα οπότε μπορούσες εύκολα να τον διακρίνεις.
-Lieutenant Ren. Συστήθηκε χτυπώντας το πόδι του κάτω, ο Ren.
-Commodore Kibin. Χάρηκα. απάντησε εκείνος και μιλούσε αργά κοιτώντας μας από πάνω μέχρι κάτω σαν να μας σκάναρε με τα μάτια του και να μην μπορούσε να κάνει 2 πράγματα ταυτόχρονα.

-Εσύ φαντάζομαι είσαι ο λόγος που συνάντησα τον Lieutenant. μου είπε και με πλησίασε ακόμα περισσότερο.
-Μ..Μάλιστα, κύριε. Απάντησα και κοίταξα τον πατέρα μου. Με κοιτούσε κι εκείνος αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τι με περίμενε καθώς ήταν ανέκφραστος, όπως σχεδόν πάντα άλλωστε.
-Lieutenant Ren, Masayuki Seiji.. κι εσύ Masayuki Shizu. Ακολουθήστε μας στην βάση. Μας διέταξε και φυσικά ακολουθήσαμε. Στον δρόμο μέχρι την βάση μιλήσαμε και εγώ και η Shizu με τον πατέρα αλλά με τον Kibin μπροστά δεν μιλήσαμε όσο θέλαμε. Μετά από κανά δεκάλεπτο περπάτημα φτάσαμε επιτέλους στην βάση. Ήταν η μεγαλύτερη βάση που είχα δει μέχρι τώρα, ένα κτήριο που έπιανε δύο στενά μόνο του και είχε πολλούς ορόφους. Λίγο αργότερα, και αφού μπήκαμε μέσα και περιπλανηθήκαμε σε αυτό το αχανές κτήριο, φτάσαμε στο γραφείο του Kibin.
-Θα σας φωνάζω με τα μικρά γιατί πολλοί με ίδιο επίθετο έχετε μαζευτεί... Seiji, Commander Rickon, ελάτε μέσα. Την τελευταία φορά που είχα δει τον πατέρα ήταν Lieutenant Commander και χάρηκα που άκουσα ότι πήρε προαγωγή, αλλά αυτή την στιγμή με έκαιγε το δικό μου θέμα.

Μπήκαμε μέσα και κάτσαμε, ο Kibin στην τεράστια αναπαυτική καρέκλα του κι εμείς σε κάτι μικρές και άβολες που είχε στο γραφείο. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο γραφείο, με διάφορα παράσημα στους τοίχους και ένα μεγάλο παράθυρο που κοιτούσε στην κεντρική πλατεία της πόλης, όπου ήταν στημένη η εξέδρα που εκτέλεσαν τον βασιλιά των πειρατών πάνω από 20 χρόνια πριν. Μόλις κάτσαμε και χωρίς να χάσει χρόνο μπήκε κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στις ερωτήσεις για το πώς πήρα το φρούτο και γιατί δεν ανέφερα ότι το βρήκα, και του απάντησα με όση περισσότερη ειλικρίνεια μπορούσα.
-Άκου πώς έχει το πράγμα. Κανονικά όσοι παίρνουν αυτοβούλως την απόφαση να φάνε ένα φρούτο που βρήκαν, μπορούν μέχρι και να διωχθούν από το σώμα, ανάλογα την περίπτωση. Όμως! Εγώ δεν πιστεύω ότι τέτοιες μέθοδοι βοηθούν το σώμα. Πιστεύω στην δικαιοσύνη και δεν πρόκειται να της εναντιωθώ σε καμία περίπτωση, αλλά επίσης πιστεύω ότι άτομα που λειτουργούν και λίγο εγωιστικά είναι το μέλλον των marines. Δείξε μας ότι μπορείς να είσαι χρήσιμος στο σώμα και θα φροντίσω προσωπικά το θέμα σου. Μόλις άκουσα αυτά τα λόγια, ένα βάρος έφυγε από πάνω μου και μεταφορικά και κυριολεκτικά, καθώς ο πατέρας μου μου έβγαλε τις χειροπέδες.
-Για δώσε μας μια μικρή γεύση, το κυρίως πιάτο, θα ακολουθήσει αύριο. Πρόσεχε, όμως, μην προσπαθήσεις τίποτα τρελό. Ένας Commodore και ένας Commander μπορούν να σε σταματήσουν ανά πάσα στιγμή.
-Μάλιστα! Απάντησα και αμέσως έφτιαξα ένα δωμάτιο, πιο μικρό από ολόκληρο το γραφείο του για να μπορεί να το διακρίνει, ενώ καθόμουν ακόμα στην καρέκλα μου.
-Shambles! είπα και άλλαξα θέση μεταξύ της δικής του και της δικής μου και πλέον εγώ ήμουν αυτός που καθόταν αναπαυτικά.

-Ο γιος σου έχει θράσος, Rickon! Χαχαχα! άρχισε να γελάει και να χτυπιέται στο γραφείο του.
-Ναι... Είδες..? Χεχε... Μουρμούριζε ο πατέρας μου και μου έριχνε καμιά σφαλιάρα όποτε δεν κοιτούσε ο Kibin.
-Σιγά ρε πατέρα.  ψιθύριζα κάθε φορά και, ενώ αισθανόμουν τις δυνάμεις μου να με αφήνουν σιγά σιγά και το Room εξαφανίστηκε.
-Είσαι καλά? Με ρώτησε ο πατέρας και ήρθαν και οι 2 από πάνω μου.
-Μου φαίνεται αυτά του τα τραύματα δεν θα καταστήσουν δυνατή την εξέταση του όσο σύντομα, όσο υπολογίζαμε. σχολίασε ο Commodore και φώναξε να με πάνε στο νοσοκομείο της βάσης για να κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για τις πληγές μου. Τελικά, μέρες έμεινα στο νοσοκομείο και κάθε μέρα δεχόμουν επισκέψεις από την αδερφή μου και τους υπόλοιπους της ομάδας του Ren αλλά το κυριότερο από τον πατέρα. Είχαμε καιρό να τον έχουμε κοντά μας για τόσο μεγάλο διάστημα και αυτό ήταν από τα ελάχιστα καλά του ερχομού μας στο νησί. Του είπαμε και όλα όσα έγιναν με τον Saburo και ήταν από τις λίγες φορές που του ξέφυγε κάποιο συναίσθημα, αφού φαινόταν ιδιαίτερα στενοχωρημένος, αλλά δεν ήξερα πώς να τον παρηγορήσω. Έτσι, οι μέρες πέρασαν και έφτασε επιτέλους η μέρα του τεστ.

2 marines με καθοδήγησαν στον χώρο προπόνησης της βάσης, όπου είχαν μαζευτεί πολλοί marines για να δουν τι μπορώ να κάνω με το φρούτο.
-Ο αντίπαλός σου, θα είναι ένας από τους καλύτερους μας. Ειδικεύεται στην χρήση nunchuck και αυτό είναι το μόνο που πρέπει να ξέρεις για την ώρα. Είπε ο Kibin και από μια απέναντι πόρτα βγήκε ένας λεπτοκαμωμένος άντρας, λίγο πιο κοντός από εμένα, με σχεδόν ανύπαρκτους μύες. Στάθηκε στο σημαδεμένο σημείο του πεδίου μάχης απέναντι από εμένα και έκανε μια μικρή υπόκλιση, την οποία και ανταπέδωσα. Έριξα μια ματιά προς το κοινό, εκεί που στέκονταν οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι και αμέσως φώναξε ο Kibin.
-Οι κανόνες είναι απλοί. Όποιος βγει πρώτος έξω από τον κύκλο χάνει. Κατανοητό? Ωραία. Ξεκινήστε! χωρίς να περιμένει να απαντήσουμε, και ο αντίπαλός μου, χωρίς να χάσει χρόνο, άρχισε να κινείται κατά πάνω μου. Τα βήματά του ήταν αργά αλλά οι κινήσεις του με το nunchuck πολύ γρήγορες. Εγώ, από συνήθεια,  ετοίμασα το σπαθί μου για να αμυνθώ, αλλά γρήγορα σκέφτηκα ότι όλο αυτό γινόταν για να δουν το φρούτο μου εν δράση, οπότε το χρησιμοποίησα από την αρχή. Κάθε φορά που ο Commodore ερχόταν στο νοσοκομείο να με επισκεφτεί, μου έδινε και πληροφορίες που είχαν οι marines για το φρούτο από προηγούμενους χρήστες του. Τα περισσότερα από αυτά είτε τα ήξερα από το βιβλίο, είτε τα ανακάλυψα μόνος μου τελευταία αλλά υπήρχαν και κάποια που δεν γνώριζα.

-ROOM. φώναξα έχοντας γυρισμένο το αριστερό μου χέρι προς τα πάνω αντί για κάτω και παρατήρησα για πρώτη φορά τους στροβιλισμούς του αέρα στην παλάμη μου από τόσο καλή γωνία. Δεν ήταν κάτι που θα βοηθούσε άμεσα στη μάχη αλλά σίγουρα μου έδινε περισσότερη ελευθερία κινήσεων να μπορώ να φτιάξω το δωμάτιο, με το χέρι μου σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Το δωμάτιο εμφανίστηκε και, προσπαθώντας να το κάνω όσο μεγαλύτερο μπορούσα, προς μεγάλη μου έκπληξη κάλυψε μια περιοχή με διάμετρο περίπου 40 μέτρα και έφτασε σχεδόν μέχρι τους θεατές. Έριξα ένα ακόμα βλέμμα προς αυτούς και αυτή μου η χαλαρότητα μου κόστισε καθώς έφαγα το nunchuck στο κεφάλι και αμέσως μετά το τύλιξε γύρω από τον λαιμό μου. Αμέσως, προσπάθησα να του αλλάξω θέση με κάτι αλλά παρατήρησα ότι το δωμάτιο είχε εξαφανιστεί και ένοιωθα πολύ αδύναμος, όπως όταν μου είχαν βάλει τις χειροπέδες από Kairoseki.
-Ο αντίπαλός σου είναι ειδικός στο να αντιμετωπίζει χρήστες φρούτου, μικρέ. Καλό θα ήταν να σκεφτείς κάτι γρήγορα. φώναξε ο Kibin, και την ίδια στιγμή πάνω στο σάστισμά μου έφαγα και μια κλωτσιά στην κοιλιά από τον αντίπαλο μου, που μάλλον ξανάνοιξε κάποια πληγή, καθώς μια απλή κλοτσιά δεν υπήρχε περίπτωση να με πονάει τόσο πολύ και σχεδόν με έβγαλε εκτός κύκλου.