Αποκαλύψεις και ανατινάξεις. Μέρος Δεύτερο [Τέλος]

Spoiler:

Λίγα λόγια για τα προηγούμενα: O συνταξιδιώτης της κυνηγού, Mark, κατάφερε να χαράξει πορεία μόνος του στο κοντινότερο νησί από εκείνο που φύγανε, το Erenbar, το οποίο όμως ήταν αφιλόξενο σε οποιονδήποτε δεν έπλεε υπο πειρατική σημαία. Ανήσυχοι για την ασφάλειά τους, αποφάσισαν να ανεφοδιαστούν και να φύγουν αμέσως, όμως δεν το κατάφεραν εφόσον όλα ήταν κλειστά. Αφού βρήκαν με περίεργο τρόπο κάπου να μείνουν, αποκαλύφθηκε πως η ξενοδόχος τους είχε άλλα σχέδια γι αυτούς.

«Με τι θέλεις βοήθεια;»
«Ποιος σε στειλε.»
«Μία μία τις ερωτήσεις...αρχικά, μ'έστειλε το ναυτικό.» Τα μάτια τους μεγάλωσαν ακόμα περισσότερο, κάτι που δεν περίμεναν να καταφέρει η κοπέλα μετά απ'αυτά που είπε. «Και θέλουν τη βοήθειά σου με το να πιάσουν συγκεκριμένους πειρατές από δω μέσα.»
«Σ'έστειλε το ναυτικό...για να ξεφορτωθείς πειρατές.»
«Με τη βοήθειά της,» απάντησε χωρίς κανένα δισταγμό η Ταρό στην έκδηλη αμφιβολία του Mark.
«Είναι κυνηγός επικυρηγμένων.» Στην αρχή φάνηκε ασύνδετο το σχόλιό του στην αιχμάλωτη, αλλά όσο μεγάλωνε αυτή η στιγμή ησυχίας ανάμεσά τους, τόσο περισσότερο νόημα έβγαζε. «Είναι κυνηγός. Επικυρηγμένων. Είναι κυνηγός. Η δουλειά της είναι να κυνηγάει επικυρηγμένους. Η δουλειά της-.»
«Ναι το 'πιασα, έπρεπε να της μιλήσω ευθέως, σταμάτα.»
«Μα είναι κυνηγός-»
«Ε σκάσε πια, το κατάλαβα.»
«Δεν το ήξερες;»
«Το ξερα.»
«Τότε γιατί να κάνεις όλη αυτή τη σκευωρία;!»
«...»

Δε μίλησε η Ταρό. Η Lorenza συνοφρυώθηκε. «Φέρε με σ'επαφή με τους ανθρώπους που σε στειλαν και θα δω τι θα κάνω.» Μετά απ'αυτή τη δήλωση, της έκοψε τα δεσμά και πήρε την καρέκλα μακριά της. Με μια κοφτή κίνηση έδειξε την πόρτα.

«Στάσου, την αφήνεις να φύγει; Μετά απ'όλα αυτά που γίνανε;»

Όχι μόνο ο Mark, μα και η ίδια η Ταρό φάνηκαν να είναι σε σύγχηση με την απόφαση της. Όταν όμως έγνεψε καταφατικά στον Mark, δειλά δειλά, η μελαμψή γυναίκα άρχισε να σηκώνεται, τρίβοντας τους καρπούς της. «Με νάρκωσε.» Το είπε σαν υπενθύμιση στην κοπέλα, μα εκείνη ποτέ δεν το είχε ξεχάσει. «Σε χτύπησε.»
«Έι ΄ αυτή μου έκανε χειρότερα,» πέταξε ενώ ήταν έτοιμη να βγει έξω, με την πλάτη στην πόρτα ΄ η Lorenza ανασήκωσε τους ώμους της. Ο Mark φάνηκε αγανακτησμένος μα τα μάτια του δεν έφυγαν πορέ από πάνω της, ενώ η Ταρό κοιτούσε μια τον ένα μια την άλλη, σαν να φοβόταν ότι θα της επιτεθούν ανά πάσα στιγμή, παρά την απόφαση της κυνηγού.
«Μα...» μισό εκατοστό μακριά της, ο Mark έσκυψε να της ψυθιρίσει στ'άυτί «όπως και να το κάνεις, δε φαίνεται να είναι με το Ναυτικό. Σίγουρα θα λέει ψέματα.»

Έκανε πως δεν τον άκουσε ενώ με το βλέμμα της προσκαλούσε την πρώην πλέον αιχμάλωτη να φύγει. Είχε εξάλλου να κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες γι αυτό που της ζήτησε. Μια αρκετά μεγάλη στιγμή πέρασε για να το πάρει απόφαση: μ'ένα σταθερό βήμα πέρασε το κατώφλι. Δυσανασχέτησε ο Mark, κοίταξε απ'την άλλη προδομένος σχεδόν. «Γιατί την άφησες να φύγει;»
«Για να την ακολουθήσω.» Δεν είπε άλλη κουβέντα ΄ αφού ανεφοδιάστηκε, πήρε την Ταρό στο κατόπι.
Ο Μark, που γι άλλη μία φορά θα έμενε πίσω, κύλησε τα μάτια του. «Ε βέβαια.»

Η Ταρό φάνηκε πολύ αποδιοργανωμένη στα μάτια της κυνηγού. Πέντε λεπτά είχαν περάσει από τη στιγμή που την άφησε να φύγει και το μόνο που έκανε ήταν να πηγαίνει από δω κι από κει πανικοβλημένη, ξεχνώντας να πάρει πράγματα την πρώτη φορά και κάνοντας κύκλους γύρω από μία τσάντα. Αυτή η τσάντα, σχεδόν στη μέση του δωματίου πάνω σε μια καρέκλα, δεν είχε τίποτα απ'αυτά που διάλεγε η γυναίκα, ενώ ταυτόχρονα δεν έβαζε μέσα της τίποτα. Ό,τι έπαιρνε τα έβαζε αλλού, σε μια βαλίτσα-.

Βαλίτσα; Ετοιμαζόταν να πάει κάπου; Τώρα που το καλοσκέφτεται, τα πράγματα που έχωνε αβέρτα εκεί μέσα δεν ήταν πολεμοφόδια, αλλά...ρούχα, τροφή που άντεχε μεγάλο ταξίδι, φανάρια και γραφική ύλη. Και τώρα έγραφε ένα γράμμα. Σε ποιον θα ήθελε να ξερε. Ήταν βιαστική και η έκφρασή της δεν είχε αλλάξει ποτέ ΄ παρέμενε το ίδιο αναστατωμένη και χωρίς ανάσα. Τι σχεδίαζε; Την είδε να αφήνει το γράμμα πάνω στην τσάντα ενώ η ίδια πήδηξε έξω απ'το παράθυρο! Ξανφικά η Lorenza βρέθηκε μπροστά σ'ένα δίλημμα: ακολουθεί την Ταρό ή διαβάζει το γράμμα και βλέπει τα περιεχόμενα της τσάντας; Παρακολούθησε τον δρόμο που πήρε η γυναίκα--μπορούσε να την δει κι απ'το δωμάτιό τους. Επιτέλους πήρε μια απόφαση.

Τρέχοντας ανέβηκε τις σκάλες στο δωμάτιό της και βρήκε τον Mark να ξαπλώνει. «Πάνε και δες τι έχει η τσάντα και τι γράφει το γράμμα στο δωμάτιο της Ταρό. Εγώ θα την ακολουθήσω.»

Δίνοντας τις παραπάνω διαταγές, η κοπέλα βγήκε απ'το παράθυρο, αφού πρώτα επαναπροσδιόρισε τη θέση του θηράματός της. Όμως έτσι έχασε το ξαφνιασμένο, αλλά όλο ικανοποίηση πρόσωπο του συνταξιδιώτη της, ο οποίος φυσικά έκανε αυτό που του είπε μέσα σε δευτερόλεπτα.

Ενώ η κοπέλα έτρεχε πάνω σε στέγες και πίσω από τοίχους, παρακολουθούσε την Ταρό να τρέχει πάνω από αυτοσχέδιους φράχτες μέσα από στενά περάσματα. Κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι αυτό το παιχνίδι γάτας και ποντικιού εκτός από τις δύο γυναίκες. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε η Lorenza, αλλιώς δεν υπήρχε σοβαρός λόγος να τρέχει τόσο γρήγορα! Η Ταρό πήγαινε με ιλιγγιώδη ταχύτητα που ακόμα και η κυνηγός που είχε μεγάλη πίστη στις ικανότητές της, έμενε πίσω σε κάποια σημεία. Δεν περίμενε να την είχε καταλάβει, δεν είχε κοιτάξει ούτε μία φορά ψηλά. Εκτός κι αν το είχε θεωρήσει δεδομένο εξαιτίας του χαρακτήρα της, αυτό δε θα την ξάφνιαζε.

Εδώ κατάφερε ν'αναλύσει τόσο καλά τη σχέση της με τον Mark μόνο από λίγες στιγμές που τους είδε μαζί...αρκετά διορατική γυναίκα.

Ο φρενήρης ρυθμός έφτασε σιγά σιγά στο τέλος του και η Ταρό σταμάτησε μπροστά από ένα μισογκρεμισμένο χαμόσπιτο. Τα σημάδια εγκατάλειψης ήταν τόσο πολλά που πλέον δεν ήταν σημάδια, μα η κύρια κατάσταση. Αράχνες κι άλλα έντομα είχαν κάνει φωλιά στους τοίχους και τριγύρω, ενώ η μικρή περίφραξη ήταν σχεδόν κατεστραμμένη. Αυτό που δε μπορούσε να μην παρατηρήσει η Lorenza όμως ήταν πως το μέρος ήταν τόσο απόμερο, θαρρείς επίτηδες. Κι όμως, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, η Ταρό άνοιξε μια μικρή καταπακτή, σχεδόν κολλημένη με τον τοίχο και πήδηξε μέσα!

Η Lorenza κοντοστάθηκε. Δε μπορεί να υπήρχε εκεί κάτω το οτιδήποτε, πόσο μάλλον κρυφά αρχηγεία του Ναυτικού ή ακόμα και πειρατών σωστά; Ομολογουμένως θα ήταν πολύ καλή κρυψώνα, αλλά...έπρεπε να την ακολουθήσει; Αμφιταλαντευόταν γι ακόμη μία φορά, πράγμα σπάνιο για κείνη. Πριν όμως καταφέρει να αποφασίσει από μόνη της, να σου η Ταρό ξεπροβάλλει από την ξεχαρβαλωμένη σχεδόν πόρτα. Πήγε, έκλεισε την καταπακτή. Κοίταξε μία φορά δεξιά, μία αριστερά κι ύστερα έφυγε πάλι τρέχοντας! Η Lorenza τα χασε! Ποια είναι η καλύτερη πορεία δράσης; Κι αυτή τι έκανε εκεί μέσα; Μπορεί να πήρε κάτι από κει...'η και να άφησε.

Έπρεπε να μάθει. Αν συνέχιζε να τρέχει ξωπίσω της μπορεί να μάθαινε, αλλά αν ό,τι έκανε εκεί μέσα έλυνε το μυστήριο; Εξάλλου, έπρεπε να κρατήσει και τα προσχήματα--η ίδια την άφησε να φύγει.


Πέρνοντας μια βαθιά αναπνοή, επέλεξε την πορεία της: θα έμπαινε μέσα σ'εκείνο το σπιτάκι. Πλησίασε προσεχτικά, την άνοιξε και κοίταξε κάτω. Η πτώση ήταν τουλάχιστον δύο μέτρα. Θα πρεπε να είναι προσεκτική. Πήρε μια ακόμα βαθιά αναπνοή κι ετοιμάστηκε για τους κραδασμούς που θα έρχονταν ΄ ακόμα δεν είχε γιάνει τελείως από εκείνες τις σφαίρες...μ'ένα καλοζυγισμένο σάλτο, πήδηξε μέσα ΄ μια εντυπωσιακή κυβίστηση έσωσε τα πόδια της από τον περισσότερο πόνο ενώ της επέτρεψε να σηκωθεί αμέσως.

Κάτι άκουσε εκείνη τη στιγμή αλλά το αγνόησε.

Άρχισε να ψάχνει τριγύρω. Τι μπορεί να έκανε εδώ; Το μέρος ήταν πραγματικά εγκαταλελειμμένο και κανείς δε φάνηκε να ήταν εδώ τώρα τελευταία. Μύριζε μούχλα και κλεισούρα. Μια σάπια σκάλα οδηγούσε στον πάνω όροφο ΄ δίπλα της ένα μάτσο παλιά έπιπλα στιβαγμένα ΄ γύρω από την είσοδο της καταπακτής άχρηστα ή όχι πλέον χρήσιμα πράγματα κοσμούσαν το πάτωμα και τους τοίχους, από βιβλία μέχρι και μπουκάλια ή φυαλίδια. Και παντού σκόνη ΄ πυκνή, αδιαμφισβήτητη σκόνη. Έτσι όπως έπεφτε το φως από το σχεδόν ολόγιομο φεγγάρι, μπορούσε να τη δει στον αέρα, στα αντικείμενα...

Κοίταξε αμέσως κάτω κι άρχισε να ψάχνει τις πατημασιές που οπωσδήποτε θα άφησε η Ταρό. Δεν της πήρε πάνω από κλάσματα του δευτερολέπτου--άρχισε να τις ακολουθεί. Οδηγούσαν στο κέντρο του παράξενου υπογείου...όπου υπήρχε μια καρέκλα βαλμένη όρθια, κι όχι αναποδογυρισμένη σαν τις άλλες, και πάνω της φαινόταν κάτι σαν δέμα. Πλησίασε και κοίταξε καλύτερα. Ήταν μια πανομιότυπη τσάντα με αυτή στο δωμάτιό της! Παραξενεύτηκε και κοίταξε πιο ακόμα πιο κοντά ΄ παρατήρησε δύο πράγματα: ο ήχος που άκουσε πριν μεγενθύθηκε και μήπως έμοιαζε λίγο σαν ήχο ρολογιού...;

Κοκάλωσε. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και αμέσως έτρεξε την σκάλα!

Δεντοπιστεύω, δεντοπιστεύω, δεντοπιστεύωείμαιηλίθιαπώςμπορώδεντοπιστεύω! Επαναλαμβανόμενος ήχος, πανομοιότυπη τσάντα, ήχος ρολογιού...Γιατί δεν το κατάλαβε νωρίτερα;! Όσο πιο γρήγορα μπορούσε έτρεχε στις σκάλες και ήλπιζε μόνο να καταφέρει να φτάσει στον πάνω όροφο πριν να είναι αργά. Και ο Mark; Τον έστειλα χωρίς να σκέφτομαι--τι απέγινε-

Όμως οι σκέψεις της διακόπηκαν βίαια από την εκκωφαντική έκρηξη! Ο χρόνος φάνηκε να σταματάει για μία μόνο στιγμή...και μετά μπήκε σε υπερφυσική ταχύτητα! Το σώμα της έγινε έρμαιο του ωστικού κύματος. Τη μια στιγμή ανέβαινε τις σκάλες, την άλλη την πέταξε τόσο ψηλά τόσο απότομα που βρήκε ταβάνι! Η κραυγή πόνου που ξέφυγε απ'τα χείλη της ήταν μάλλον μικρή συγκριτικά με τον πόνο που ένιωθε, μα δε μπορούσε να βγάλει παραπάνω φωνή γιατί τα πνευμόνια της καίγονταν...και δεν ήταν μόνο αυτά.

Τα πάντα τριγύρω της καίγονταν, λαμπρά και καταστρεπτικά. Έπρεπε να σηκωθεί να φύγει γρήγορα! Έπρεπε. Αλλά μπορούσε; Όταν έκανε την προσπάθεια, τα άκρα της δεν υπάκουαν. Πονούσε παντού ΄ το κεφάλι της γύριζε και δεν είχε καθόλου ισορροπία ενώ με το ζόρι μπορούσε να κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά και συγκεντρωμένα. Η ακοή της ήταν σίγουρη πως δε λειτουργούσε για την ώρα, αλλά δεν είχε τρόπο να το ελέγξει. Εκτός κι αν πριν η οδύνη της ήταν πιο δυνατή αλλά δεν την άκουσε λόγω της μειωμένης ακοής της...

Η αποπνικτική μυρωδιά του καμμένου την πλησίαζε, συνάμα κι αυτή η απαίσια ζέστη. Κοίταξε κάτω στα χέρια της: ήταν ακόμα πάνω στις σκάλες. Κοίταξε ψηλά ΄ δεν ήταν ένα μέτρο μακριά από τον πάνω όροφο. Έπρεπε να ανέβει ΄ έπρεπε να πάει μέχρι εκεί...όμως και πάλι τα πόδια της δεν την υπάκουαν. Ξαναπροσπάθησε. Τα χέρια της είχαν αρχίσει να συνέρχονται λίγο, μα τα πόδια καθόλου, σίδερα καρφωμένα στο ξύλο. Μα έπρεπε να σηκωθεί, να φύγει! Η φωτιά όλο κι ερχόταν πιο κοντά, π αέρας λιγόστευε. Δε μπορούσε να πεθάνει έτσι, σε τέτοιο μέρος! Είχε τόσα πολλά να κάνει, τόσα να δει, τόσα να διηγηθεί στους φίλους και οικογένειά της. Δε μπορούσε να τελειώσει έτσι.

Ένιωσε να κυλάνε στα μάγουλά της. Δεν ήταν ποτέ ξανά τόσο ανήμπορη ΄ κι ο Mark; Άραγε τον οδήγησε κι εκείνον στον πύρινο θάνατο; Δεν είχε ακούσει άλλη έκρηξη πριν αυτήν, οπότε ένιωθε σίγουρη πως θα ξέφυγε. Την είδε πολύ νωρίτερα, ειδικά αν τις είχε βάλει να σκάσουν ταυτόχρονα. Καλώς. Δεν ήθελε να είναι υπεύθυνη για τον θάνατό του. Πήγε να πάρει μια βαθιά αναπνοή μα τα πνευμόνια της έκαιγαν. Έπρεπε να σηκωθεί. Έπρεπε να φύγει. Έπρεπε να ζήσει.

Η πολλοστή της προσπάθεια έφερε λίγους αλλά καρπούς. Μπορούσε να κουνήσει εως κάποιο βαθμό τα πόδια της. Και τότε κατάλαβε τι έκανε λάθος: γιατί να σηκωθεί να φύγει εφόσον μπορεί κάλλιστα να σύρει τα πόδια της μέχρι πάνω και έξω; Σιγά σιγά, άρχισε να κουνάει αγκώνες και πατούσες μαζί. Τα γόνατα τη δυσκόλευαν. Κάλυψε τη μύτη της όπως μπορούσε και χωρίς πολύ επιτυχία και συνέχισε. Μισό σκαλοπάτι ΄ ένα. Ενάμισι...άρχισε να ανεβαίνει αργά αλλά σταθερά.

Μία αιωνιότητα μετά, τόσο της φάνηκε, είχε καταφέρει να κάνει μια τρύπα στο νερό. Οι σκάλες είχαν σπάσει σ'ένα σημείο και ξύλα από πάνω είχαν πέσει κάτω. Φωτιά την περιτριγύριζε όσο πήγαινε και περισσότερο. Βέβαια η ίδια πήγαινε πολύ καλύτερα κι αφού κατάφερε κι έσβησε μια μικρή φωτιά που είχε αρπάξει στον ώμο της - ένα ξύλο έπεσε φλεγόμενο πάνω της -, ανανεώθηκε η εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της. Έστω κι αν αυτό σίγουρα ήταν έγκαυμα. Πρώτη προσπάθεια να σηκωθεί απέτυχε πριν φτάσει στο ύψος του τραπεζιού. Τη δεύτερη κατάφερε να μην τρέμει πολύ. Την τρίτη κατάφερε να λυγίσουν τα γόνατά της αφού τη στήριξαν για κάποια δευτερόλεπτα σκυμμένη. Την δέκατη φορά όμως, κατάφερε να σηκωθεί! Αν και πάλι έτρεμε. Τουλάχιστον ήταν όρθια...

Και τώρα στα δύσκολα. Έπρεπε να πηδήξει το κενό που δημιούργησαν τα σκαλιά που έλειπαν, αν ήθελε να έχει έστω μια ελπίδα να βγει έξω. Όμως ακόμα δεν είχε καλή ισορροπία και η αλήθεια είναι πως τρέκλιζε. Θα τα κατάφερνε; Η αναπνόη της δημιουργούσε όλο και περισσότερο πρόβλημα. Αέρα ΄ χρειαζόταν αέρα...! Τα πνευμόνια της έκανα αγώνα να μη γεμίσουν με τον καπνό, μα ταυτόχρονα δε μεγάλωναν σωστά και σε λίγο θα λιποθυμούσε. Δεν το περίμενε ποτέ πως θα βρισκόταν σε θέση να της λείψει κάτι τόσο βασικό αλλά έλα που το οξυγόνο της φαινόταν το πιο σημαντικό αγαθό αυτή τη στιγμή! Αυτό και το νερό. Ήθελε, χρειαζόταν απεγνωσμένα νερό. Να πιει να ξεδιψάσει--να βραχεί ο λαιμός της!

Συγκεντρώσου Lorenza, πρόσταξε τον εαυτό της. Αυτό που χρειαζόταν να κάνει είνια να αντιμετωπίσει το πρόβλημα κι όχι να ονειροπολεί για το τι της έλειπε. Αρχικά, έπρεπε να πηδήξει εκεί χωρίς να πέσει, αγνοώντας το τρέμουλο χεριών και ποδιών. Το μόνο που είχε πάνω της όμως ήταν τα μαχαίρια της, όχι κάποιο ηρεμιστικό. Άρχισε να απελπίζεται.

Αλλά δε θα το έβαζε κάτω τόσο εύκολα. Οι πύρινες φλόγες σχεδόν την έγλειφαν ΄ ο καπνός την έπνιγε ΄το σοκ την κατέβαλε. Αλλά το επώνυμό της να μην ήταν Bane αν το έβαζε κάτω τόσο γρήγορα. Οι αντιξοότητες μας κάνυον πιο δυνατούς! Έσφιξε δόντια, γροθιές και μύες. Αυτό το άλμα θα το έκανε επιτυχημένα ο κόσμος να χαλάσει. Πήρε δύναμη από την αποφασιστικότητά της και λύγισε γόνατα. Με το τρία--όχι, μετά το τρία.

Ένα. Ένιωσε τη φωτιά στις μπότες της.
Δύο. Το στομάχι της αντέδρασε από την ανυπμονησία μα και τον φόβο.
Τρία. Ένα μικρό ρεύμα ηλεκτρισμού πέρασε απ'όλο το σώμα της και μπήκε σε εγρήγορση. Με την επόμενη αναπνοή, πήδηξε!

Tο σώμα της δεν την πρόδοσε ΄ το άλμα αποδείχθηκε αρκετό έτσι ώστε να χτυπήσει το στομάχι της στα σκαλιά που έπρεπε να φτάσει και να πιαστεί με απόγνωση πριν πέσει! Με μεγάλη προσπάθεια κι ακόμα περισσότερο πόνο - και μια μικρή αίσθηση αποπροσανατολισμού για λίγα δευτερόλεπτα - κατάφερε ν'ανέβει στο άλλο κομμάτι της σκάλας...το οποίο άρχισε να τρίζει. Ω όχι! Με την ανάσα κομμένη, έσπευσε να σηκωθεί και να τρέξει πάνω κι έξω! Είχε τόσα πολλά ξύλα κάποτε τοίχοι ή ταβάνι του μικρού σπιτιού, που δε μπορούσε να σπάσει το φράγμα εύκολα--και οι σκάλες ακόμα έτριζαν.

Παραμέριζε με μανία τα ξύλα, ν'ανοίξει επιτέλους αρκετός δρόμος για να καταφέρει να βγει από κει κάτω ΄ τα γάντια της σκίστηκαν, τα χέρια της μάτωσαν, τα χείλια της επίσης. Όμως δεν έκανε την πρόοδο που έπρεπε. Και τώρα ο χρόνος της μετρούσε αντίστροφα. Λουσμένη στον κρύο ιδρώτα, ένιωθε - κι άκουγε - τα σκαλιά να φτάνουν στο τέλος της ζωής τους. Γι άλλη μια φορά, έσμπρωξε το ξύλο με τα πόδια της και πιάστηκε κακήν κακώς απ'ότι βρήκε για να μην πέσει μαζί τους.