All the King's men. Μέρος δεύτερο. [Τέλος]

Άρχισε να ψάχνει από το σαλόνι, κι όχι το δωμάτιο που βρισκόταν. Ποιος κρύβει σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία στο στρώμα του εξάλλου; Αυτό βγήκε εκτός μόδας χρόνια πριν. Γι αυτό πήγε εκεί κι άρχισε να ψάχνει παντού: κάτω από τις μαξιλάρες, μέσα σε βάζα, κάτω από κοντά τραπέζια, κάτω από το ξύλο μήπως υπήρχε κάτι κολλημένο...όμως δε βρήκε κάτι. Από το κύριο μέρος του σαλονιού πήγε στα πιο διακοσμητικά μέρη, αλλά και πάλι τίποτα. Ακόμα και κάτω από τα ξύλα έψαξε, αλλά εκτός από ναρκωτικά και χαρτιά δεν είχε τίποτα ά-...

Ναρκωτικά; Χμ, κατοχή ναρκωτικών και μάλλον διακίνηση - δεν πρόλαβε να τα διαβάσει - ήταν μια χαρά για αρχική σύλληψη. Ακόμα κι εδώ να σταματούσε την έρευνά της, δε θα είχαν πρόβλημα. Το σκέφτηκε λίγο. Θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, να βάλει τους shinsegumi μέσα και θα είχε κάνει τη δουλειά της--τα υπόλοιπα θα τα έκαναν μόνοι τους.

Αλλά δεν ήθελε. Είχε κάνει ολόκληρο σχέδιο! Δε θα το άφηνε να τελειώσει τόσο εύκολα. Και δεν είχε βρει και κανένα στοιχεί για τον φόνο. Οπότε πήρε την απόφαση και συνέχισε να ψάχνει. Αλλά δε βρήκε κανένα στοιχείο για φόνο μέσα εκεί, ούτε στους διαδρόμους. Μετά πήρε τις τουαλέτες, μα και πάλι δεν βρήκε κρυμμένο κάτι. Άρχισε να εκενευρίζεται. Σίγουρα, είχε βγάλει τα παπούτσια της, αλλά κι αυτό ήταν κουραστικό! Είχε περάσει ήδη μία ώρα...

Αφού απογοητεύτηκε έτι μία φορά και στα άλλα δωμάτια, πήγε πίσω στην κρεββατοκάμαρα. Ήταν δυνατόν να το είχε εκεί μέσα...; Εκνευρισμένη παραπάνω απ'όσο νόμιζε ότι θα ήταν, έριξε τον άλλον απ'το κρεββάτι και έβγαλε όλο το στρώμα. Αλλά τίποτα! Και πάλι, τίποτα! Τι στο καλό, δεν είχε σχέση ή τα στοιχεία τα είχαν τα τσιράκια του; Μπα, είναι ο τύπος που σίγουρα θα ήθελε ενθύμια...οτιδήποτε, ακόμα και κάτι μικρό, θα είχε. Έβαλε το στρώμα στη θέση του και τον άλλον πάνω και πάλι, αγκομαχώντας. Από την περιττή άσκηση, το πόδι της άρχισε να ματώνει.

Στο καλό, αυτό μου έλειπε!

Όμως δεν το βαλε κάτω: πήγε στο μικρό κομμάτι του δωματίου που ήταν χωρισμένο απ'όλο το άλλο και είδε πως εκεί ήταν η ντουλάπα του με όλα τα χρυσαφικά, οικογενειακά κειμήλια και ρούχα του. Και μερικά...πολύ ανησυχητικά γυναικεία. Μπρρρρ, αυτό την περίμενε αν δεν τον κανόνιζε; Βάζοντας την ανατριχιαστική σκέψη στην άκρη, άρχισε να ψάχνει μέσα στα κοσμήματα και τα κειμήλια πρώτα. Βρήκε πολλά όμορφα πράγματα, αλλά τίποτα που να φαίνεται εκτός τόπου. Όμως βρήκε κι ένα χαρτί με όλα τα οικόσημα του νησιού: πήρχε και της οικογένειας Hirotaro μα και της οικογένειας του νεκρού - Kamiya - και φυσικά της αυτοκρατορικής οικογένειας και του συμβουλίου.

Aποστίθισε και τα δύο, έβαλε τα πάντα στη θέση τους, και άρχισε να ψάχνει τα ρούχα. Αλλά και πάλι τίποτα.

Όλα τα φώτα ήταν σβηστά λοιπόν, κι όλα και πάλι στη θέση τους. Αλλά δεν κατάφερε να βρει τίποτα που να έχει σχέση με τον φόνο κι αυτό την πονούσε. Ενώ πήγαινε στο παράθυρο, πήρε τον μικρό φακό που έκρυβε στην τσάντα της - κυριολεκτικά, το μόνο που χωρούσε, γι αυτό και τα άλλα μπήκαν αλλού -. Κοίταξε μελαγχολικά έξω από το παράθυρο. Έπρεπε να φανταστεί πως μάλλον δε θα κατάφερνε κάτι άλλο. Ποιος είναι τόσο αλαζονικός εν τέλη...;

Πάνω που πήγε να αναστενάξει, ανάβοντας τον φακό, παρατήρησε κάτι: όλοι οι θάμνοι του είχαν το σχήμα της οικογενειακής του σφραγίδας. Χε, δε θα το ήξερε αυτό αν δεν είχε βρει εκείνο το έγγραφο. Τον έκλεισε και τον ξανάναψε για λίγες φορές, ενώ τα μάτια της περνούσαν πάνω από τα πάντα στον κήπο αλλά και τριγύρω ΄ μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, είδε τους δύο άντρες που περίμενε να βγαίνουν από τις σκιές και να έρχονται μέσα: έριξαν αναίσθητους τους δύο φρουρούς στο άψε σβήσε. Μετά άρχισαν να περπατάνε στην είσοδο. Αμέσως έτρεξε να τους ανοίξει!

Όμως καθώς γυρνούσε το κεφάλι της, με την άκρη των ματιών της έπιασε κάτι περίεργο: ένας θάμνος στον κήπο δεν είχε το σχήμα που έπρεπε, το ίδιο που είχαν όλοι οι άλλοι...και το πιο σημαντικό, ήταν ο νεότερος, μικρότερος και πιο φρεσκοβαλμένος θάμνος. Κράτησε την εικόνα στο μυαλό της, αλλά έφτασε αμέσως στην πόρτα για να τους βάλει μέσα, έστω κι αν την πονούσε λίγο το πόδι της ακόμα. "Κάτω από τις σανίδες του σαλονιού, θα καταλάβετε όταν τις δείτε, τις σημάδεψα κάπως, έχει ναρκωτικά κι έγγραφα. Εγώ πάω για λίγο στον κήπο."

Έγνεψαν και χάθηκαν στον διάδρομο, ενώ εκείνη έκανε ακριβώς αυτό που τους είπε: έψαξε το σπιτάκι του κήπου, εκεί που κρατούσαν τα εργαλεία. Το βρήκε...αλλά ταυτόχρονα βρήκε κι άλλους φρουρούς. Κοκκάλωσε στη θέση της και αμέσως έπεσε κάτω για να κρυφτεί πίσω από ένα θάμνο. Όμως ήταν πολύ αργά ΄ την είχαν ήδη δει. "Ποιος είναι κει" αναφώνησε ο ένας φρουρός, παρά ρώτησε. "Βγες με τα χέρια ψηλά τώρα."

Δεν έκανε τίποτα. "Σε είδαμε, δεν υπάρχει λόγος να κρύβεσαι ΄ αν δε βγεις τώρα με τα χέρια ψηλά, θα επιτεθούμε με διάθεση να σκοτώσουμε."

Πάνω που αναρωτιόταν τι άλλο της έλειπε...αλλά δεν αναστατώθηκε. Ήταν μόνο δύο, άλλος δεν ακούστηκε, και είχαν σπαθιά, τα είχε δει πριν πέσει κάτω. Δεν φάνηκαν να έχουν περίστροφα ή τόξα πάνω τους, άρα δε μπορούσαν να επιτεθούν από μακριά--καλό αυτό, δικός της το πλεονέκτημα. Μπορούσε να πετάξει το μαχαίρι της και να βγάλει τον έναν εκτός μάχης χωρίς να την παρασύρουν στην απόσταση που είνια εκείνοι άνετοι. Τον δεύτερο θα μπορούσε κάπως να τον χειριστεί μόνο του. Είχε καλό σημάδι και ανταπόκριση και από την έλλειψη ήχων, κατάλαβε πως είχαν μείνει ακίνητοι και θυμόταν περίπου που στέκονταν. Μία ακόμα ματιά να έριχνε και μετά επίθεση...!

Πήρε μια βαθειά αναπνοή ΄ ήξερε πως θα μάτωνε και θα πονούσε ακόμα περισσότερο τώρα. Πήρε το μαχαίρι στα χέρια της και το κράτησε με τη λαβή να κοιτάει αυτήν. Έβαλε δύναμη στα πόδια της και γύρισε για να δει τις θέσεις τους--

"Να τος!"
"Επίθεση!"

Θα μπορούσε να πει το ίδιο κι αυτή: να τοι ΄ επίθεση! Δεν έκανε λάθος. Ξιφομάχοι και οι δύο, άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος της με μεγάλη ταχύτητα. Δεν περίμενε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει κινούμενος στόχους, μα δεν άλλαζε τίποτα. Σημάδεψε αυτόν που ήταν πιο κοντά της και περίμενε. Δεν κουνιόταν, ακίνητη τελείως, μόνο γύρισε το μαχαίρι της στα δάχτυλα για να το πετάξει σωστά ΄ τη στιγμή πριν μπει στην εμβέλεια του φρουρού, με μια απότομη κίνηση, το μαχαίρι πέταξε!

Ο στόχος της ήτα το στομάχι ΄ ο φρουρός το απέφυγε με όλο του το σώμα, όμως και πάλι τον έκοψε στο πλάι. Της χαμογέλασε ειρωνικά ενώ έπιασε το σπαθί του και με τα δύο χέρια...αλλά δε μποόρεσε να κουνηθεί. Σαν παράλυτος, του έπεσε το σπαθί κι ακολούθησε κι ο ίδιος, ενώ άρχισε να σπαρταράει σαν ψάρι. Ένιωθε ανήμπορος να κλείσει το στόμα του! "Τι του έκανες;!"

Πλέον αρκετά κοντά για να δει, φαινόταν το φύλο και δεν το είπαν λάθος ΄ η οργή του να τον καταλαμβάνει ολόκληρο, έπιασε το σπαθί με τα δυο του χέρια και πήγε να την χτυπήσει! Δεν έκατσε να το δεχτεί: πετάχτηκε στο πλάι, με πόνο αλλά ευχαρίστηση στην αποφυγή της να ανεβαίνουν από το πόδι προς τα πάνω. Το σάλτο τέλειωσε σε μια πολύ ομαλή προσγείωση, πίσω από τον φρουρό. Γύρισε αμέσως και χωρίς να κοιτάει άρχισε να κάνει χτυπήματα με το σπαθί του, μόνο και μόνο για να μην μείνει πίσω του και τον χτυπήσει ύπουλα. Μα η κοπέλα δεν ενδιαφερόταν γι αυτό--ήθελε πίσω το μαχαίρι της.

Έκανε άλλες δύο τούμπες προς τα αριστερά και βρέθηκε ακριβώς δίπλα από το σώμα του άλλου. Ακόμα σπαρταρούσε. Κοίταξε τριγύρω και είδε πως το μαχαίρι της ήταν δύο μέτρα δεξιά! Κοίταξε πάνω να δει πού ήταν ο άλλος και πάλι καλά γιατί παραλίγο να χάσει το κεφάλι της! Το σπαθί ερχόταν κατά πάνω της κι εκείνη με το ζόρι κατάφερε να ρίξει το κεφάλι της προς τα πίσω για να το αποφύγει ΄ τρίχες και κηλίδες αίματος πετάχτηκαν, απόδειξη πως κόπηκε. Έπεσε κάτω και κύλησε μακριά από τον επιτεθόμενο, αλλά μαχαιριές την ακολούθησαν: με την άκρη των ματιών της είδε τον φρουρό να χτυπάει το έδαφος λες και ήταν κέικ κι έπρεπε να δει αν ήταν έτοιμο!

Δεν έχασε κανείς χρόνο: ο φρουρός έκανε μια κίνηση για να αλλάξει το καλό του χέρι στο σπαθί κι έτρεξε να τη φτάσει ΄ η κοπέλα έφερε τα πόδια από κάτω της κι ετοιμάστηκε να ορμήσει. Πριν καταφέρει να την κόψει ή να έρει αρκετά κοντά, έπεσε στα χέρια της και με τα πόδια της, χτύπησε τη λαβή του σπαθιού και το χέρι--του έπεσε κάτω, αλλά το αντικατέστησε με ένα απ'τα πόδια της. "Κόψιμο βλέπω ε," είπε σαδιστικά και πίεσε με όλη του τη δύμανη την πληγή που έτρεχε αίμα.
"ΑΑΑΑ!"

Προσπάθησε να ελευθερωθεί όσο πιο πολύ μπορούσε, μα ο πόνος ήταν πολύ οξύς για να κάνει κάτι άλλο από το να πέσει κάτω και να σπαρταράει και η ίδια. "Πες μου τι του έδωσες, και δε θα σε σκοτώσω." Πίεσε κι άλλο ΄ την ένιωσε να συρικνώνεται. Το σαδιστικό του χαμόγελο μεγάλωσε, ειδικά όταν την έβλεπε να κοιτάει τριγύρω σαν τρελή--το σπαθί του ήταν κοντά της, γι αυτό την πέταξε απ'την άλλη. "Α α ααα...δε θα με μαχαιρώσεις με το ίδιο μου το-Ω!"

Την πέταξε κάτω παραπάνω από άχαρα γιατί είδε πω έκανε λάθος απόφαση: δεν έπρεπε να την απομακρύνει γιατί έτσι την πήγε πιο κοντά στον πραγματικό της στόχο...το μαχαίρι της. Και το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάει να τον κόψει, αλλά ήξερε πως ό,τι κι αν ήταν που του έδωσε, ήταν πάνω στο μαχαίρι της! Απομακρύνθηκε κακήν κακώς αλλά ταυτόχρονα το σπαθί του ήταν ακόμα πιο μακριά. Για να σφραγίσει τη μοίρα του, κλώτσησε το σπαθί του απ'την άλλη και έφυγε ακόμα πιο μακριά.

Τώρα σε πλήρη επίθεση, η Lorenza άρχισε να κόβει αυτή αδιακρίτος, μόνο και μόνο για να βάλει απόσταση μεταξύ τους ΄ έπρεπε να βρει την ισορροπία της και να ελέγξει κάπως τον πόνο. Και, ήταν η καλύτερη συνθήκη αν ήθελε να κερδίσει αυτή τη μάχη. Με τ'αντανακλαστικά της πάντα αιχμηρά, τη στιγμή που είδε πως ο φρουρός αισθανόταν ασφαλής, χτύπησε: πέταξε το μαχαίρι και τον βρήκε στον μηρό. "Πουτ@να-α,ααα..." ακολουθώντας τον φίλο του, έπεσε κι αυτός κάτω. Με το χαμόγελο μεγάλο, πήγε από πάνω του και τράβηξε ο μαχαίρι. Ευτυχώς δεν τον είχε βρει κάπου όπου θα έβγαινε πολύ αίμα - γλύτωσε την μηριαία αρτηρία - αλλά δεν τον βοήθησε καν. Μόνο τον εαυτό της.

"Άκου κει πουτ@να," είπε με μπρίο ενώ έδενε το πόδι της "αν μη τι άλλο, δεν του έκατσα κι ούτε πρόκειται να το κάνω, όσο κι αν με πληρώσει." Κούνησε τα βλέφαρά της, κι επιτέλους μπήκε μέσα στο δωματιάκι. Άρπαξε ένα φτυάρι, κι έφυγε τρέχοντας για τον θάμνο που είχε βάλει στο μάτι.

Χωρίς άλλες ενοχλήσεις για την ώρα, έφτασε στον προορισμό της ΄ με μανία, ξύλωσε τον θάμνο κι όταν δεν είδε να βγαίνει κάτι, άρχισε να σκάβει σαν τρελή. Εδώ, έπρεπε να ήταν εδώ. Οπωσδήποτε. Μόλις έφαγε ξύλο και παραλίγο να χάσει τη ζωή της από δύο τύπους με σπαθιά. Έπρεπε να ήταν εδώ...! Με κάθε φτυαριά έφευγε και η ελπίδα, αλλά δε σταμάτησε. Ακόμα ήταν την επιφάνεια, ακόμα η επιφάνεια ήταν μόνο ένα μέτρο. Κι αν ήταν λίγο πιο δεξιά ή πιο αριστερά; Κι αν ήταν λίγο πιο μέσα; Δε θα το έβαζε κάτω.

Λίγα λεπτά μετά, κι ενώ ήταν έτοιμη να τα παρατήσει, είδε κάτι που ήταν πολύ περίεργο: ένα κομμμάτι ύφασμα μέσα στο χώμα. Γούρλωσαν τα μάτια της. Με ανανεωμένο κουράγιο, άρχισε να ξεθάβει κι άλλο, μέχρι που είδε πως το κομμάτι στην πραγματικοτητα ήταν πολύ μεγαλύτερο και ήταν στην πραγματικότητα τυλιγμένο γύρω από κάτι...πέταξε το φτυάρι κάτω και το πήρε στα χέρια της. Το ξετύλιξε και είδε...ένα μαχαίρι. Με ξεραμένο αίμα. Και στη λαβή του ήταν το οικόσημο της οικογένειας του Hirotaro!

Σαν παγώνι, φούσκωσε από περηφάνεια ΄ το ξανατύλιξε και άρχισε να τρέχει - όπως μπορούσε - πίσω στο σπίτι. Μπήκε μέσα από την μπροστινή είσοδο που είχε μείνει ανοιχτή και πήγε κατευθείαν στο σαλόνι. "Πρόσεχε," αναφώνησε ο Shinpachi και πριν καν το καταλάβει, η Lorenza είχε βρεθεί στο πάτωμα, με το βάρος ενός άντρα να την κρατάει κάτω. Πήγε να ελευθερωθεί, αλλά η βαθειά φωνή του Saito, διατάζοντας την "ηρέμησε," την καθησύχασε. Όντως ήταν εκείνος που την κρατούσε κάτω, ενώ ο συνεργάτης του περνούσε το σπαθί του μέσα από έναν άντρα. Ο απαίσιος ήχος σπαθιού που σκίζει τη σάρκα και καίγεται απ'το αίμα αντήχησε στο μυαλό της. Και το μόνο πράγμα που θυμήθηκε ήταν εκείνος ο άντρας που σκότωσε στο σπίτι της και ξαφνικά όλα άλλαξαν και ήταν πίσω στο δωμάτιό της και το θύμα ήταν στο πάτωμα με αφρούς να βγαίνουν από το στόμα του και-

"Είπα: ηρέμησε," επανέλαβε με πυγμή μα δε φαινόταν να τον καταλαβαίνει "ό,τι κι αν βιώνεις πέρασε, εδώ είσαι ασφαλής. Ηρέμησε." Έτρεμε και το βλέμμα της ήταν κενό ΄ είχαν όμως γεμίσει δάκρυα αλλά δε μπορούσαν να ελευθερωθούν. Την πήρε στα χέρια του, σηκώνοντάς της και την κοίταξε στα μάτια. "Είσαι στο νησί Yamagata μέσα σε ένα σπίτι και μόλις σε σώσαμε από μια επίθεση. Είσαι καλά."

Ήταν χαμένη στις αναμνήσεις της: το μόνο που θυμόταν, που μπορούσε να δει σ'επανάληψη, ήταν ο τρόπος που πετούσε τόσο φυσικά το μαχαίρι της, που δε δίστασε ούτε μία στιγμή να το κάνει, που το μόνο της πρόβλημα ήταν τα υγρά στο πάτωμα. Φοβόταν να ανοιγοκλείσει τα μάτια της γιατί μπορεί όλα να γινόταν πιο αληθινά, ακόμα πιο ζωντανά...όμως σιγά σιγά κάτι έσπαγε την επαναλληπτική εικόνα στο μυαλό της, μια ανδρική φωνή. Ήταν σίγουρη και ήρεμη, χαλαρή. Την έκανε να θυμηθεί πού ήταν...πώς ήταν...γιατί.

Και τότε στα μάτια της ξαφνικά επέστρεψε ζωή και η ανάσα της, που δεν ήξερε καν ότι την κρατούσε, ακούστηκε! Άρχισε να χτυπάει η καρδιά της πιο γρήγορα ρουφώντας λαίμαργα τον αέρα. "Το μαχαίρι, πάρτε το," είπε γρήγορα και σηκώθηκε. Δεν τη βοήθησε να σηκωθεί γιατί έβλεπε πως ήθελε να μην την αγγίζει κανείς "είναι αποδειχτικά στοιχεία για τον φόνο. Έχει ξεραμμένο αίμα πάνω..."
"Ο χο χο, καλή είσαι του λόγου σου!" Χαμογέλασε στο κοπλιμέντο. "Πού το βρήκες;"
"Κάτω από τον θάμνο θαμμένο."
"Τέλεια! Ευχαριστούμε...!" Της το πήρε και το έβαλε τυλιγμένο με το ύφασμα στη ζώνη του. "Και τώρα τι λες να καλέσουμε τους υπόλοιπους Saito-san?" Έγνεψε θετικά και όλοι μαζί περίμεναν...

Όλα τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα, αισθανόταν λες και ήταν σε ταινία: οι υπόλοιποι shinsegumi ήρθαν, συνέλαβαν τον πολιτικό, προσπάθησαν να τον ξυπνήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν, κι εν τέλη τον πήραν σηκωτό. Η Lorenza τους ακολούθησε στο τμήμα, κυρίως για να πάρει τον Mark, κι ό,τι άλλο της είχαν υποσχεθεί. Περίμενε αρκετές ώρες άυπνη για να τον αποφυλακίσουν και να καταφέρει να ξυπνήσει ο άλλος για να τον ανακρίνουν. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, είχε πάει στο δωμάτιό της, είχε αλλάξει, είχε περιποιηθεί το πόδι της καλύτερα και μάζεψε όλα τα υπάρχοντά τους.

Όταν επέστρεψε στη βάση τους, πάντα με τη συνοδεία ενός shinsegumi - λόγω του ξεσπάσματός της, είχαν αναθέσει στον Saito να την προσέχει -, είδε πως ακόμα τίποτα απ΄τα δύο που έπρεπε να γίνουν δεν είχαν γίνει...αλλά ο υπαρχηγός τους ήταν εκεί, έτοιμος να της δώσει ό,τι δεσμεύτηκε. "Η φήμη σας θα ανέβει δεσποινίς, θα αναγνωρίζουν το όνομά σας παντού. Ή όποιο όνομα θέλεις εσύ να γνωρίζουν."
"Πικροδάφνη," είπε εκπλήσσοντας ακόμα και τον εαυτό της, "όχι πραγματικά ονόματα." Έγνεψε ικανοποιημένος, και χτύπησε τα δάχτυλά του.