[Τέλος-Αποστολή] Το σχέδιο της Αράχνης [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Το Sea Train ξεφύσηξε δυνατά την τελευταία πνοή καπνού πριν σταματήσει απαλά στον σταθμό του στην πόλη San Faldo. Οι Πράκτορες και οι Ναυτικοί που επέβαιναν βιάστηκαν να κατέβουν πρώτοι από όλους, με τις επίσημες ενδυμασίες τους να τραβάνε τα βλέμματα των υπόλοιπων επιβατών. Το ταξίδι είχε διαρκέσει ελάχιστα σε σύγκριση με αυτό μέσω της θάλασσας. Ήταν όμως και πάλι έτοιμοι να αναλάβουν δράση. Η διαφορά όμως σε σχέση με την πόλη Pucci είχε γίνει αισθητή από τις πρώτες, επιθεωρητικές ματιές που είχαν ρίξει στο μέρος από τα πλαϊνά παράθυρα του τρένου. Αν και τα δύο μέρη βούλιαζαν από τουρίστες, το συγκεκριμένο ήταν ένα ξέφρενο πανηγύρι κυριολεκτικά.

Κόσμος περιφερόταν στους δρόμους φωνάζονταν και σφυρίζοντας. Άλλοι τύφλα στο μεθύσι από τα ποτά και τα αρώματα, άλλοι έκρυβαν με μάσκες τα ζαλισμένα μάτια τους. Αιτία γι αυτό το έθιμο που δεν ξεθύμαινε ποτέ ήταν η ιστορία του νησιού και χρονολογούταν από την πτώση του τελευταίου τυραννικού βασιλιά. Οι κάτοικοι τότε γιόρταζαν την "λύτρωση", βλέποντας όμως ότι η ευδαιμονία τους εξασφάλιζε φορτωμένους τουρίστες, αποφάσισαν να το γενικεύσουν μέχρι την τωρινή εποχή. Πολλές ατραξιόν είχαν στηθεί γι αυτό το σκοπό και πράγματι οι ταξιδιώτες αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν την καλοπέραση όταν κατέληγαν μόνο με το εισιτήριο της επιστροφής!

Σε αυτό τον χαμό προσγειώθηκε η ομάδα με την αποστολή να αποτρέψουν μια πιθανή τρομοκρατική επιχείρηση. Ψίθυροι αν είχαν διατρέξει τους περαστικούς για κάτι τέτοιο δεν φαίνονταν να τους ανησυχούν. Αντιθέτως, δυσκόλευαν περισσότερο το έργο της ομάδας. Τους έκλειναν το δρόμο, ώρες-ώρες τους τραβούσαν να λάβουν μέρος σε παραπατήματα που υποτίθεται ότι ήταν χορός... Και δυστυχώς υπήρχε ανάμεσα τους ένα μέλος που καταχαιρόταν την κατάσταση και είχε όλη τη διάθεση να προσηλυτιστεί! Η Shura άρχισε να χαιρετά με ενθουσιασμό μια παρέα που την χαιρέτησε πρώτη, αν και κανείς δεν αναγνώριζε την άλλη πλευρά. Ο Kaze την τράβηξε να μην απομακρυνθεί, πράγμα περίπλοκο γιατί η κοπέλα τρανταζόταν από λόξιγκα. Η Morena δεν αγρίεψε όπως είχε κάνει στο Pucci, τα λόγια του Kaze της είχαν δώσει αρκετή τροφή για σκέψη. Αναγκαστικά όμως ανέλαβε πάλι τα σκήπτρα της οργάνωσης.
-Πρώτα πρέπει να ελέγξουμε την γέφυρα που ανέφερε η πηγή. Συνδέει τα δύο νησιά και βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα. Λογικά δεν μπορούμε να βασιστούμε σε υποστήριξη από τις τοπικές αρχές. Τα χέρια τους θα είναι ήδη γεμάτα με όλο αυτό το χάλι.

Με μια χειρονομία ξεκίνησαν προσπαθώντας να μην χαθούν ανάμεσα στις μάζες που τους παρέσερναν. Ο Kaze κατέβαλλε διπλή προσπάθεια, τραβολογώντας και την υποτιθέμενη επικεφαλή. Το μέρος όμως που τους ενδιέφερε ήταν στραγγαλιστικά γεμάτο. Η γέφυρα ήταν στενή συγκριτικά με τον προηγούμενο δρόμο και αυτόν που συνέδεε. Σε κάθε πέτρα της μπορεί και να πατούσαν τρία ζευγάρια παπούτσια, το ένα πάνω στο άλλο. Η Morena μαζί με μερικούς ακόμα βρέθηκαν να στριμώχνονται στην άκρη της, όπου κινδύνευαν να πέσουν από κάτω αν κάποιος αγκώνας τους έσπρωχνε λίγο ακόμα. Από την άλλη πλευρά, ο Kaze κόντευε να πάθει εγκεφαλικό καθώς η κηδεμονευμένη του είχε σκαρφαλώσει πάνω στο ψηλό περβάζι και ακροβατούσε πάνω από την θάλασσα με τεντωμένα τα χέρια.

Λες και προσπαθούσε να το χειροτερέψει, η κοπέλα κλυδωνίστηκε επικίνδυνα. Ο Kaze ήξερε ότι σε περίπτωση που όντως έπεφτε, θα πήγαινε χαμένα στον πάτο της θάλασσας. Εφόσον ήταν ο πλησιέστερος, έπεφτε σε αυτόν το βάρος να τη γλιτώσει από πνιγμό. Πάτησε πάνω στο περβάζι και ανέβηκε την στιγμή που όντως η κοπέλα γλιστρούσε στο κενό χαμογελαστή και ξένοιαστη. Έχασε το χρώμα του καθώς ορμούσε πίσω της.

-Όι, νεαρέ! άκουσε την φωνή κάποιου από την ομάδα του οποίου η όψη θα ήταν τόσο νεκρική όσο του ίδιου.
Ο Kaze έπιασε τον καρπό της κοπέλας και ταυτόχρονα ένιωσε ένα χέρι να κλείνει γύρω από τον δικό του αστράγαλο. Αλλά η πτώση δεν ανακόπηκε απότομα όπως φαντάστηκε. Έπεσαν κι άλλο. Μέχρι να γυρίσει προς τα πάνω το κεφάλι οι άντρες της ομάδας είχαν βιαστεί να υποστηρίξουν όσους είχαν πηδήσει και πιάσει ο ένας ό,τι έβρισκε από τον χαμηλότερο. Είχαν κρεμαστεί σαν τα μαϊμουδάκια και το χαμηλότερο το καταχαιρόταν!
-...που να σου κοπεί το γέλιο! την καταράστηκε χάνοντας την ψυχραιμία του.
Εκείνος ήταν ανάποδα ενώ η Shura βασταζόταν από τον καρπό και δεν είχε το αίμα να συσσωρεύεται στο κεφάλι.
-Κι ήσουν η τελευταία μου ελπίδα για υποστήριξη, γκρίνιαξε στα ψέματα. Αλλά καλύτερα να κοιτάξεις εκεί μιας και είμαστε εδώ!
Του έτεινε με το δάχτυλο να δει την περιοχή ακριβώς κάτω από τις πέτρες της γέφυρας. Από απόσταση δεν θα μπορούσαν να δουν τόσο καλά, όμως έτσι όπως είχαν κρεμαστεί δεν υπήρχε πρόβλημα(πέρα από το προφανές). Κάτω από τη γέφυρα δεν υπήρχαν ζωσμένα ούτε εκρηκτικά ούτε τίποτα πέρα από μερικά βρύα, που ξεπρόβαλαν ανθεκτικά ανάμεσα από τις πέτρες.

Επιστρέφοντας σε στερεό έδαφος, ο νεαρός κουβαλούσε ακόμα μερικά νεύρα με την Shura. Αμέσως όμως τόνισε το εύρημα -ή καλύτερα την έλλειψη αυτού!
-Κάτω από την γέφυρα δεν υπάρχει τίποτα περίεργο. Μόνο σκόνη, αράχνες και υγρασία!
-Τότε μπορεί να μην έχουν θέσει σε εφαρμογή όποιο σχέδιο ετοιμάζουν, υπέθεσε μεγαλόφωνα για να πάρει γνώμες. Ή ο στόχος τους δεν ήταν ποτέ η γέφυρα.
-Ποιο άλλο μέρος προσελκύει τόσο πολύ κόσμο και ερευνάται δύσκολα για εμάς;
-Ουουουου! Τι ωραίο κάστρο! αναφώνησε εκτός τόπου και χρόνου η κοπέλα.
Έφερε το χέρι για να καλύψει τα μάτια από τον ήλιο καθώς ύψωνε το κεφάλι για να διακρίνει την κορυφή του. Πράγματι το κάστρο αυτό ήταν το υψηλότερο μέρος σε όλη την έκταση του νησιού. Αποτελούσε την κατοικία του τελευταίου βασιλιά και παρά τις ανακαινίσεις έδειχνε αρχαίο και τρομερό. Αυτή την εποχή χρησιμοποιούταν ως μία ακόμα δημοφιλής ατραξιόν με την ονομασία ο Πύργος του Τρόμου. Όλων οι σκέψεις περιστράφηκαν στο ίδιο πράγμα.
-Και πάλι δεν μπορούμε να το διακινδυνεύσουμε. Αναγκαστικά θα χωριστούμε σε δύο ομάδες. Μία εδώ και μία που θα ερευνήσει εκεί.
-Να πάω; Να πάω; παρακάλεσε σαν παιδάκι σηκώνοντας το χέρι ψηλά.
-Όχι, ήρθε από αλλού η απάντηση. Θα πάω εγώ σε αυτό. Εσύ θα μείνεις εδώ με την Morena, ως τιμωρία που ήσουν άτακτη!

Η Shura ενστάθηκε χτυπώντας τα άκρα της αλλά μάταια. Η Morena έψαξε τα μάτια του. Η πρόθεση του να φέρει πιο κοντά τις δύο γυναίκες ήταν εμφανής, αλλά δεν δήλωσε αντίρρηση.
-Πολύ καλά, αλλά να προσέχεις!
Του έδωσε την πλειοψηφία των αντρών τους κρίνοντας σωστά ότι, ακόμα και μεθυσμένη, η Shura ήταν ικανή από μόνη της να τα βάλλει με έναν ολόκληρο λόχο. Είδαν την ομάδα να απομακρύνεται και να χάνεται ανάμεσα στο πλήθος και σιωπή επικράτησε στην μεριά τους. Η μία κοίταξε την άλλη με αποδοκιμασία και απέστρεψαν τα βλέμματα. Θα ήταν μια μεγαααααάλη βάρδια.
-Ανά δύο θα πηγαίνετε να ερευνείτε τις κινήσεις του κόσμου γύρω-γύρω. Οι υπόλοιποι θα περιμένουμε εδώ μέχρι την ώρα να σας αντικαταστήσει το επόμενο ζευγάρι. Αν προκύψει πρόβλημα ειδοποιήστε μέσω των den den mushi.
Αφού τελείωσε με την οργάνωση μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια δεν μπορούσε να βρει κάτι άλλο να πει. Ωστόσο η Shura παρέμενε δίπλα της στραβομουτσουνιασμένη να της υπενθυμίζει το στόχο του Kaze.
-Θα σταματήσεις να σφυρίζεις;! ξέσπασε εκνευρισμένη αποτυγχάνοντας να βρει κάτι θετικό να πει.
Μάλλον το σχέδιο του νεαρού θα βούλιαζε άλλη μια φορά.

Ανάλογα πήγαιναν και τα πράγματα στην δική του μεριά. Οι άντρες είχαν προσπεράσει πλανόδιους πωλητές με τα καρότσια τους που ξεφώνιζαν με πάθος τα καλούδια τους καθώς και τις κεραμιδένιες οικίες των μόνιμων κατοίκων. Γύρω από τον πύργο ο χώρος άνοιγε ώστε μπορούσαν να αναπνεύσουν ελεύθερα. Αλλά οι καρδιές τους περιεργάζονταν την όψη του μέρους που επρόκειτο να εισέλθουν. Αναμενόμενα από το όνομα του, είχαν διακοσμήσει το κάστρο ως στοιχειωμένο σπίτι. Μια γελοία επιγραφή με κόκκινη μπογιά, που παρέπεμπε θαρρείς σε αίμα, είχε καρφωθεί δύο μέτρα πριν την είσοδο και σύστηνε το μέρος σε όποιον δεν το ήξερε. Μια πύλη με σιδερένια, μυτερά κάγκελα που έπεφταν κάθετα. Η είσοδος ήταν ανοιχτή, οπότε πολλοί "γενναίοι" εισέρχονταν προετοιμαζόμενοι να σπάσουν πλάκα.

Ο Kaze όμως ένιωθε ανατριχίλες. Κάτι δεν πήγαινε καλά με το μέρος. Κάποιο αρρωστημένο χιούμορ είχε όποιος ανέλαβε την διακόσμηση. Το λιγότερο που είχε να σχολιάσει ήταν ότι οι ιστοί από αράχνες που είχαν υφανθεί ως ντεκόρ ήταν αληθινοί... Αναδιοργανώθηκαν πριν περάσουν το κατώφλι. Ήταν εξάλλου εξοπλισμένοι σαν αστακοί και αποσκοπούσαν να αντιμετωπίσουν πραγματικά επικίνδυνα άτομα και καταστάσεις. Σαν ποντίκια στην φάκα λοιπόν μπήκαν στο κάστρο. Και ο ηλεκτρονικός ήχος ενός πανούργου γέλιου τους συνόδεψε στην πορεία.

Ο στόχος για το "παιχνίδι" όπως ανέγραφε εκείνη η επιγραφή ήταν να ανακαλύψεις το μυστήριο. Παρατηρώντας ότι δεν υπήρχε υπόγειο ή κελάρι, θεώρησαν ότι ο "κρυμμένος θησαυρός" βρισκόταν στα ανώτερα επίπεδα. Γι αυτό το λόγο έψαχναν σκάλες. Όμως σε αντίθεση με τους συνηθισμένους πύργους, οι σκάλες βρίσκονταν διάσπαρτες στην έκταση κάθε ορόφου. Αναγκάζονταν έτσι να περιφέρονται σε διαδρόμους ή να μπαίνουν σε δωμάτια που κατέληγαν σε αδιέξοδα. Συνήθως αυτό περιλάμβανε "αιματοβαμμένα" υποτίθεται δωμάτια όπου πλαστικοί μπαλτάδες και μαχαίρια είχαν αφεθεί ως ατμόσφαιρα.

Όλα αυτά χαρακτηρίζοντας θετικά σαν ανταπόκριση για την ένταση και τις προσδοκίες του μέσου τουρίστα. Υπήρχαν όμως και δωμάτια που πράγματι έκαναν τις τρίχες του σβέρκου σου να ορθώνονται και τις αισθήσεις να οξύνονται. Σε ένα δωμάτιο στους μέσους ορόφους ανακάλυψαν έναν λαβύρινθο από καθρέφτες. Παράθυρα δεν υπήρχαν και τα χιλιάδες είδωλα που αντιγύριζαν την έκφραση σου, αποπροσανατόλιζαν εντελώς τον καθένα. Μπροστά από τους υπόλοιπους άντρες που έδειχναν όντως χαμένοι βρισκόταν ο Kaze. Οδηγούσε τον δρόμο βασισμένος τόσο σε ένστικτο όσο και σταθερά μάτια, μαθημένα σε μικρολεπτομέρειες. Πολλές φορές φώναζε αλλά τα περάσματα ήταν τόσο στενά ώστε μόνο στο τέρμα θα μπορούσε να μετρήσει αν όλοι ακολουθούσαν σωστά.

Ανακουφίστηκε προφανώς όταν διέκρινε την ξύλινη πόρτα που μαρτυρούσε την έξοδο. Άνοιξε και πέρασε έξω ξεφυσώντας αλλά μια νέα έκπληξη τον περίμενε στο επόμενο δωμάτιο. Η μπόχα ήταν αποπνικτική, τα χρώματα τόσο έντονα που μαγνήτισαν τα μάτια του. Όταν η συνειδητοποίηση τον έφτασε έκανε μεταβολή. Απλώς και μόνο για να δει την πόρτα να κλείνει. Την πλησίασε και έκανε να γυρίσει το πόμολο αλλά ήταν χαλασμένο από την μεριά του, δεν γύριζε. Στο χέρι του κόλλησε μια αηδιαστική γλίτσα, κάτι ανάμεσα σε ιστό και γαστρικό υγρό.

Έφερε το χέρι του στην θήκη της ζώνης του και το περίστροφο του, έτοιμος να τινάξει την πόρτα στον αέρα όταν κοκάλωσε. Ένα γυναικείο γέλιο αντήχησε σαν ηχώ, επαναλαμβάνοντας το γάργαρο στυλ του. Τέντωσε τα αυτιά του αλλά έκρινε ότι ο ήχος δεν είχε την πηγή του μέσα στο συγκεκριμένο χώρο. Ερχόταν από αλλού αλλά όχι τόσο μακριά.
-Μόλις κατέστρεψες τον ιστό μιας αράχνης. Είσαι έτοιμος να δεχτείς τις συνέπειες για το σπίτι που διέλυσες;
Συνέχισε να σκανάρει τον τόπο για απειλή αλλά δεν ήρθε. Δεν χαλάρωσε στο ελάχιστο όμως.

-Δεν θες να μάθεις; Θα κάνεις πίσω;
Ένιωσε την πρόκληση και μάντεψε ότι σε διαφορετική απάντηση, θα έχανε την ευκαιρία. Κρατώντας έτοιμο στα πλευρά το περίστροφο του, έκανε ένα βήμα μπροστά.

Το γέλιο αντήχησε πάλι. Μυστηριώδες, προκλητικό. Στάθηκε σε αυτό για να αγνοήσει τις υπόλοιπες αισθήσεις του που του έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Που του θύμιζαν πάνω σε τι πατούσε για να προχωρήσει. Κανένα σημάδι της διακόσμησης δεν έδειχνε προσποιητό ή ψεύτικο. Ο χώρος ήταν μια κρεβατοκάμαρα με πλούσια έπιπλα από βαρύ ξύλο και βαμμένα με πραγματικό αίμα, τόσο πηχτό που παρέμενε υγρό παρότι είχε χάσει την θερμότητα του. Πέντε πτώματα ήταν διαμελισμένα και διάσπαρτα τριγύρω. Πολλές φορές άκουσε κρατσανιστούς ήχους κάτω από τις μπότες του, απομεινάρια από κόκαλα που προσπαθούσε να αγνοήσει. Όδευε προς το θάνατο πιθανώς αλλά μέσα στο μυαλό του τριγύριζε μια σκέψη λογική ώστε να σταθεί σε αυτή. Αυτό δεν ήταν το περιβάλλον και το μέρος που θα στόχευε κάποιος για επίθεση με εκρηκτικά. Αλλιώς δεν θα τον προσκαλούσε μόνο του. Τότε όμως είχε ανακαλύψει το μέρος και το άτομο που κρυβόταν πίσω από αυτά;

Πέρα από το κρεβάτι με τον σκισμένο ουρανό βρισκόταν μία μαρμάρινη σκάλα ακόμα. Η ατμόσφαιρα που έφερνε από τα ανώτερα επίπεδα ήταν αυτή της μούχλας. Παράθυρο δεν υπήρχε γενικά ή ήταν σφραγισμένο εδώ και πολύ καιρό. Παρότι είχε αφήσει τα πτώματα πίσω του, ένιωθε ότι την πραγματική σήψη θα την συναντούσε σύντομα. Πρόσωπο με πρόσωπο.