[Τέλος] Wired Life .II [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Το όνειρο:

Η Shura πετάχτηκε από τον ύπνο της ασθμαίνοντας. Δεν αναγνώρισε αμέσως που βρισκόταν. Οι αδιάκοπες ακτίνες του ηλίου διαπερνούσαν τις βαριές κουρτίνες και σιγά σιγά ενίσχυσαν την όραση της, αποκαλύπτοντας τις λεπτομέρειες του δωματίου της στην βάση του Enies Lobby. Μόλις είχε δει την πιο ξεκάθαρη μέχρι τότε έκδοση του εφιάλτη που την ακολουθούσε εδώ και καιρό και πλέον ένιωθε ότι άγγιζε το νόημα της ή τουλάχιστον κάτι από αυτό. Ο κρουστός ήχος του ονείρου χτυπούσε ακόμα στα αυτιά της, κάθε χτύπος του και μία σκέψη. Μία σύνδεση που αποκτούσε αξία. Στην γωνία του δωματίου υπήρχε μία λεκάνη με νερό. Τράβηξε να πλύνει το πρόσωπο της, η δροσιά του την έκανε να σκέφτεται ακόμα πιο λογικά και ταυτόχρονα παράλογα. Από την αρχή είχε το προαίσθημα ότι το όνειρο συνδεόταν κάπως με την αποστολή που της είχε δώσει ο Daniels. Το βιβλίο "Chronos" και την ερμηνεία του. Πράγματα που είχε ακούσει μέχρι τότε και της έμοιαζαν ασύνδετα, πλέον έπαιρναν σειρά. "Γιατί εσύ έχεις τις περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρεις." "Έχεις δοκιμάσει ποτέ να γράψεις; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα τα κατάφερνες καλύτερα;" Τώρα ήταν σίγουρη. Αν την ρωτούσες δεν θα είχε συγκεκριμένο λόγο βεβαιότητας, το πίστευε όμως μέχρι το μεδούλι. Άνοιξε τα πράγματα της και ανέσυρε από εκεί το μικρό βιβλίο. Η κλεψύδρα στο εξώφυλλο του συνέχιζε να της φέρνει ανατριχίλες αλλά το κοίταζε με άλλο μάτι. Ήξερε ότι η συγγραφέας του ήταν η κοπέλα του ονείρου της, εκείνη με την οποία έμοιαζε σαν δυο σταγόνες νερού...

Την ησυχία της νύχτας διέκοψε σαν μαχαίρι μια σπαραχτική κραυγή. Ο ήχος διακόπηκε όπως ξεκίνησε αλλά ο συναγερμός παρέμεινε στην ήδη ταραγμένη κοπέλα. Τι συνέβη; Ποια μπορεί να ήταν η αιτία για μια τέτοια φωνή σε μια ασφαλή βάση όπως εκείνη; Τις προηγούμενες νύχτες τίποτα δεν είχε διαταράξει την ηρεμία, παρότι οι φρουρές εξακολουθούσαν τις σκοπιές του σε όλη την διάρκεια της νύχτας. Βγήκε αμέσως από το δωμάτιο, δίχως να νοιάζεται για την περιβολή της. Φαινομενικά, κι άλλοι είχαν ξεσηκωθεί από την κραυγή. Πέταγαν έξω από τις πόρτες των δωματίων τους τα μισοκοιμισμένα κεφάλια τους περίεργα χωρίς όμως να μπορούν να δουν κάτι. Οι διάδρομοι ήταν φωτισμένοι ακόμα και στους διαδρόμους που δεν έφτανε το φως του ήλιου από λάμπες. Φασαρία και φωνές συνέχιζαν να ακούγονται με κατεύθυνση τις σκάλες και τα υπόγεια επίπεδα της βάσης και η Shura τα ακολούθησε. Στο θέαμα που τραβούσε την προσοχή βρήκε μια ομάδα marines και άλλων κυβερνητικών να στέκονται μπροστά, μην προχωρώντας και μην αφήνοντας την να δει.
-Τι συμβαίνει; απαίτησε να μάθει και πριν τις φέρουν αντιρρήσεις τους έκανε πέρα για να βρεθεί μπροστά.
Έμεινε με ανοιχτό το στόμα από την φρίκη της εικόνας. Στην άλλη πλευρά του διαδρόμου υπήρχε μια παρόμοια με την πρώτη ομάδα να κλείνει το πέρασμα. Και ενδιάμεσα υπήρχε μόνο ένα άτομο πεσμένο αξιοθρήνητα στο έδαφος.

Κοίταζε τους άντρες παρακλητικά, στρέφοντας το κεφάλι από την μία αηδιασμένη έκφραση στην άλλη, ζητώντας βοήθεια ή ίσως κάποιον να τον βγάλει από την δυστυχία του. Δίχως αμφιβολία αυτός ήταν η πηγή της κραυγής. Από το μάτια του έτρεχαν δάκρυα και ιδρώτας αλλά δεν ήταν τα μόνα που έμοιαζαν να κυλούν στις επιφάνεια του δέρματος του. Οι σάρκες του έμοιαζαν να έχουν υγροποιηθεί, έπεφταν παρασύροντας και τις υπόλοιπες, έδειχναν έτοιμες να χυθούν στο έδαφος. Και το χειρότερο ήταν το δεξί του πόδι. Έμοιαζε να έχει ήδη λιώσει. Το κόκαλο διαγραφόταν κάτω από το διαλυμένο δέρμα. Το αίμα είχε στραγγιστεί λες και είχε εξατμιστεί.
-Τι συνέβη; ρώτησε ξανά αλλά αυτή τη φορά έντρομη, μην μπορώντας να πάρει τα μάτια της από πάνω του.
-Δεν ξέρουμε, κυρία. Μας είπαν να μην τον αφήσουμε να φύγει αλλά είναι επικίνδυνο να τον πλησιάσουμε. Ό,τι έχει φαίνεται να επηρεάζει και όποιον δοκιμάζει να τον πλησιάσει.
Η Shura όμως τον αγνόησε. Δεν ήταν σαν εκείνους εξάλλου. Στο πρώτο βήμα που έκανε προς την κατεύθυνση του πεσμένου, τρία χέρια απλώθηκαν να την σταματήσουν με φωνές προειδοποίησης. Αλλά δεν τα κατάφεραν, οι λαβές τους έκλεισαν μόνο αέρα και η μορφή της επέστρεψε στην κανονική έχοντας σε ετοιμότητα το Φρούτο της. Βλέποντας κάποια να επιχειρεί να τον πλησιάσει, ο άντρας κόντεψε να ξεσπάσει σε λυγμούς, αλλά παράλληλα τα υποτυπώδη πια χέρια του αγκάλιασαν τα μπράτσα του λες και προσπαθούσε να υπομείνει. Ο πόνος πρέπει να αυξανόταν και προφανώς χειροτέρευε όσο τον πλησίαζε η κοπέλα.

Εκείνη είχε συμπεράνει ότι δεν κινδύνευε. Το Φρούτο της την προστάτευε από ό,τι κι αν εξέπεμπε το σώμα του. Συχνά κάποιο μέλος της διαλυόταν σε αέριο αλλά επέστρεφε δίχως καμία επίπτωση σαν ένα αόρατο εμπόδιο να προσπαθούσε να την διώξει. Και συνέχιζε να τον προσεγγίζει. Οι αντιδράσεις εντάθηκαν, δεν γινόταν να διατηρεί την κανονική της μορφή γι αυτό μετέτρεψε όλο την το σώμα σε παχύρρευστο αέριο, διατηρώντας αμυδρά μόνο τα χαρακτηριστικά της, δείχνοντας του ότι δεν έπρεπε να ανησυχεί για εκείνη. Γονάτισε δίπλα του και τον είδε να τρέμει. Αν μπορούσε να διακρίνει από την έκφραση της θα καταλάβαινε την ταραχή της, την θέληση της να τον βοηθήσει.
-Μην... Μην με πας εκεί πίσω... Σε... Σε παρακαλώ...
-Ηρέμησε, μην... Όλα θα πάνε καλά, προσπάθησε να τον παρηγορήσει γιατί η αγωνία του επιτάχυνε τον ρυθμό της αλλόκοτης τήξης του, κάνοντας την να αναγουλιάζει. Τι σου συνέβη, πες μου.
-Αυτό... Αυτό το πράγμα... Δεν... Οι λέξεις μαγκώθηκαν αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο.
Η Shura άγγιξε με το άμορφο χέρι της το λαιμό του. Το περισσότερο έλιωσε με την πρώτη επαφή, ακόμα και το κόκαλο είχε μαλακώσει τόσο δεν δυσκολεύτηκε να το σπάσει με μία απότομη κίνηση. Τον ελευθέρωσε αμέσως και ό,τι είχε απομείνει από τον άνθρωπο έπεσε με έναν αηδιαστικό ήχο προς τα πίσω στο έδαφος όπου έσκασε κυριολεκτικά και χύθηκε σαν γλίτσα.

Πολλοί από τους ανθρώπους του περίγυρου δεν αντέξανε, άλλοι επιτόπου και άλλοι ελάχιστα μέτρα πρόλαβαν να τραβηχτούν πριν αδειάσουν τα στομάχια τους. Η Shura συμμεριζόταν το αίσθημα και ίσως να υπέκυπτε παρασυρόμενη από τους εμετικούς ήχους. Το κάλεσμα όμως ήχησε και πάλι στα αυτιά της. Ο κρουστός ήχος την έκανε να τεντωθεί σε εγρήγορση κι ας ήταν η μόνη που φάνηκε να τον ακούει. Στον δεύτερο χτύπο σηκώθηκε όρθια, προσπέρασε τα υπολείμματα και παραμέρισε τους άντρες για να κατέβει στα χαμηλότερα επίπεδα του μέρους. Τα βήματα της στην σκάλες ήταν τα μοναδικά, κανείς δεν την ακολουθούσε. Κι έπειτα ο ήχος σταμάτησε αλλά όχι πριν διακρίνει μια ανοιχτή πόρτα στο τέρμα του επόμενου διαδρόμου. Πέρασε μέσα δίχως να νοιαστεί που βρισκόταν, πλησίαζε σε κάτι άλλο σημαντικό και έπρεπε να πάρει απαντήσεις αμέσως. Μπαίνοντας όμως πάγωσε και άκουσε την δική της στριγκλιά, τόσο όμοια με την σπαραχτική του άντρα που κατέρρευσε, να διαπερνά το εσωτερικό του κεφαλιού της. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε και ίσως να την εγκατέλειπε. Στο απέραντο δωμάτιο που βρέθηκε αιωρούνταν ένα στρώμα ομίχλης αλλά στο κέντρο του διαγραφόταν κάθε λεπτομέρεια του θεόρατου αντικειμένου που υπήρχε εκεί. Το κατασκεύασμα που είχε δει στον ύπνο της να εκρηγνύεται μαζί με το σώμα της βρισκόταν μπροστά της στο δωμάτιο, λες και κάποιο χέρι το είχε τραβήξει από τους εφιάλτες της αυτούσιο για να την κυνηγήσει και στην πραγματικότητα.

Κάποιος κινήθηκε δίπλα της αλλά μόνο όταν την πλησίασε σε απόσταση ενός μέτρου και της μίλησε κατάφερε να της αποσπάσει την προσοχή.
-Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να βρίσκεσαι εδώ. Δεν έχεις την απαραίτητη δικαιοδοσία. Τουλάχιστον όχι ακόμα.
Από όλον τον κόσμο αυτός που της μιλούσε ήταν ο Daniels και δεν έδειχνε καθόλου ενοχλημένος που την έβλεπε εκεί. Αν μη τι άλλο, έμοιαζε διασκεδασμένος από την τρομαγμένη έκφραση της.
-Έλα να κάνουμε μία βόλτα στο χώρο μιας και βρέθηκες εδώ.
Την πήρε αγκαζέ. Η κοπέλα ασυναίσθητα τραβήχτηκε και εκείνος συγκράτησε την λαβή και με το δεύτερο χέρι, δείχνοντας της ότι δεν δεχόταν αντιρρήσεις. Άρχισαν μαζί να περπατάνε περιμετρικά του κατασκευάσματος, δίνοντας της το ελεύθερο να συνεχίσει να το εξετάζει μαγνητισμένη και συνοφρυωμένη.
-Αυτό το πράγμα έκανε... όπως έκανε εκείνον τον άντρα...
-Ναι, την διαβεβαίωσε. Δυστυχώς είναι ακόμα ημιτελής και γι αυτό παρουσιάζει παρενέργειες.
Η κοπέλα τον στραβοκοίταξε σκυθρωπή. Οι δηλώσεις του φανέρωναν ότι δεν εκπλησσόταν από τα αποτελέσματα της αποψινής δοκιμής. Αντιθέτως τα περίμενε, τα είχε ξαναδεί. Εκείνος ο τύπος δεν ήταν ο πρώτος άτυχος που επέβαλλε στον μαρτυρικό αυτό θάνατο.

-Τι στο καλό είναι αυτό το πράμα; ζήτησε να μάθει και τώρα του φόβου της υπερνικούσε ο θυμός.
-Μπορώ να σου δώσω ένα στοιχείο γι αυτό. Έλα λίγο μαζί μου, της είπε σαν να της πρότεινε να πάνε για ένα πικ-νικ και πλησίασαν ακόμα περισσότερο το μυστηριώδες αντικείμενο.
Πέρασαν μέσα από την ομίχλη που το περιέβαλε και τους έφτανε μέχρι τα γόνατα. Το αντικείμενο έφτανε σε ύψος μέχρι το ταβάνι και αυτό τους έκανε να μοιάζουν με μερμήγκια δίπλα του. Ωστόσο ο Daniels ήξερε τι έκανε. Στην μεταλλική του επιφάνεια υπήρχαν σκαλισμένα μερικά γράμματα και το νόημα τους έφερε άλλο ένα κύμα φρίκης στην κοπέλα που σκίρτησε στην λαβή του. Έγραφε "Chronos"
-Τι σημαίνει αυτό; Αυτό... Είναι ο τίτλος που βιβλίου που μου έδωσες. Γιατί βρίσκεται πάνω σε αυτό...;
-Σου είχα πει ότι είσαι η μόνη που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να λύσει αυτά τα ερωτήματα. Δεν είπα ποτέ ότι εμείς δεν θα κάναμε καμία προσπάθεια να τα απαντήσουμε, κατέληξε διπλωματικά.
-Ποιες πιθανότητες; ξέσπασε σχεδόν. Δεν ήξερα τίποτα γι αυτό και περίμενες να βρω κάτι με μισές πληροφορίες; Και από πού και ως πού είμαι εγώ "η μόνη";

-Μα θα έπρεπε να ξέρεις ήδη την απάντηση γι αυτό το ερώτημα. Η κοπέλα απόρησε και ο Daniels κούνησε το κεφάλι του. Νομίζεις ότι εμείς ξέραμε τι κάναμε όταν συναρμολογούσαμε τα διάφορα κομμάτια της όταν τα βρήκαμε; Καμία, σε βεβαιώνω. Υπήρχε μόνο ένα στοιχείο που μας καθοδήγησε και αυτό ήταν ένα χαρτί. Και όχι ένα οποιοδήποτε χαρτί.
Και για του λόγου το αληθές, τράβηξε μια κιτρινισμένη περγαμηνή από το εσωτερικό του σακακιού του. Ήταν τόσο παλιά που την είχαν επενδύσει εξωτερικά ώστε να την προστατέψουν από την περαιτέρω φθορά. Της το έτεινε και αυτή το ένιωσε να τρέμει στα χέρια της. Από τις λεπτομέρειες του, από το σχεδιάγραμμα ενός κομματιού του κατασκευάσματος και από τις διάφορες πλάγιες παρατηρήσεις, πρώτα από όλα αναγνώρισε το γραφικό χαρακτήρα. Ήταν ο δικός της. Αλλά δεν θυμόταν να έχει φτιάξει κάτι τέτοιο ποτέ στην ζωή της. Ζήτησε βουβά εξηγήσεις αλλά εκείνος επέμενε να την κεντρίζει με τα μάτια παρακινώντας την να θυμηθεί. Και σιγά σιγά οι μνήμες ανασύρθηκαν αν και είχαν μπει στο περιθώριο ως ελαχίστου σημασίας.
-Αυτό, πλατάγισε το χαρτί στο χέρι της, το σχεδίασα βάση ενός παλιότερου σχεδίου 9 χρόνια πριν και το έδωσα στον Hairem. Η φωνή της έτρεμε ανεξέλεγκτα, το κεφάλι της θα έσπαγε ανάλογα με την απάντηση που θα δεχόταν. Πώς βρέθηκε στα δικά σου χέρια;

-Πιστεύεις ότι ο δάσκαλος σου ήταν αρκετά ικανός ώστε να μας το αποκρύψει για πάντα; αντιγύρισε χασκογελώντας αλλά τα μάτια της κοπέλας γούρλωσαν δολοφονικά.
-Τον σκότωσες.
-Όχι αγαπητή μου. Έβαλα εσένα να το κάνεις εκ μέρους μου! Και τα κατάφερες περίφημα! Αλλά σίγουρα δεν ήταν ο μόνος λόγος που τον ήθελα νεκρό.
-Θα σε σκοτώσω.
Ήξερε ότι υπήρχε η πιθανότητα, δεν ήξερε απόλυτα όμως ότι ο Daniels ήταν ο άνθρωπος που είχε δώσει την εντολή εκτέλεσης. Η απειλή της ήχησε σαν σφύριγμα φιδιού αλλά παρόλα αυτά έκανε τον άντρα να γελάσει.
-Αυτό ήταν χαριτωμένο! Κάντο, σε προκαλώ. Πάρε εκδίκηση αν μπορείς αυτή τη στιγμή.
Οι προσβολές του έκαναν το αίμα της να τρέξει πιο γρήγορα, η λογική εξαφανίστηκε και ήταν έτοιμη πράγματι να τον σκοτώσει όσο πιο βασανιστικά μπορούσε. Το Φρούτο της ενεργοποιήθηκε ασυναίσθητα και ταυτόχρονα ο κρουστός ήχος αντιλάλησε σε όλο τον χώρο. Αυτή τη φορά τα κεφάλια όσων βρίσκονταν στο δωμάτιο γύρισαν προς το κεντρικό αντικείμενο από το οποίο προερχόταν ο ήχος, το άκουγαν κανονικά. Το ίδιο και τα κεφάλια της Shura και του Daniels. Ένας πνιχτός ρυθμικός ήχος έθεσε το σήμα κινδύνου στους ανθρώπους γύρω. Για ανεξήγητο λόγο το κατασκεύασμα είχε τεθεί σε λειτουργία από μόνο του. Και το χειρότερο, η Shura ένιωσε το κορμί της να τραβιέται προς εκείνο.

Η αέρια μορφή της μαγνητίστηκε θα έλεγες από το αντικείμενο και χρειάστηκε να καταθέσει προσπάθεια για να συγκρατηθεί. Υποχώρησε πολλά βήματα τρέμοντας σύγκορμη. Ο εφιάλτης της ξυπνούσε στην πραγματικότητα. Σηκώνοντας το κεφάλι, διέκρινε τον Daniels να το απολαμβάνει αλλά δεν άντεχε να παραμείνει άλλο. Πλέον δεν ήθελε να μάθει τίποτα, δεν ήθελε καμία απάντηση. Έβαλε φτερά στα πόδια της για πίσω στο δωμάτιο της, νιώθοντας ότι ο κρουστός ήχος την καλούσε ακόμα εκεί πίσω. Αυτό το κατασκεύασμα ήταν ο "Chronos", η κλεψύδρα όπως αναφερόταν στο βιβλίο που κουβαλούσε. Ήταν το ίδιο αντικείμενο που έβλεπε στο όνειρο της να προκαλεί την έκρηξη που διέλυσε τα πάντα. Και ζωσμένη σε αυτό πάντα βρισκόταν η ίδια. Δεν ήθελε να σκέφτεται άλλο. Πέφτοντας με φόρα στο κρεβάτι, έκλεισε το πρόσωπο της στα σκεπάσματα του, μην συνειδητοποιώντας ότι στον διάβα της είχε παραμερίσει ένα γνώριμο πρόσωπο που την ακολούθησε.
-Τι έπαθες;
Ο Kaze ήταν παγερά σοβαρός, ζητώντας την απάντηση δίχως περιστροφές. Σπάνια είχε δει την συντρόφισσα του τόσο εκτός εαυτού, ό,τι και αν είχαν να χωρίσουν, ενδιαφερόταν για την κατάσταση της.