[Τέλος-Αποστολή]Το νησί των σαμουράι.

Προηγούμενες ιστορίες:

Σημαντικά πρόσωπα:

Opening 1:

Περίληψη προηγουμένων.:

 Όπως φαινόταν δεν το είχε τελικά η μοίρα μου να πατήσω στο Frost Kingdom.Κάπου στην μέση της διαδρομής μου ήταν που έλαβα μια κλήση από τον Hyakkimaru.Ο Daigin,με τον οποίο είχε ειδοποιήσει,του είχε πει πως έπρεπε να κινηθώ προς το Matsue Island για μια σημαντική αποστολή.Εφόσον δεν είχαν λάβει κάποιο σήμα κινδύνου από το Frost Kingdom και μιας και δεν ήταν στην δικαιοδοσία των Marines έτσι και αλλιώς,η αποστολή μου στο Matsue προείχε,από ότι είχε πει.Δεν γινόταν να αιτιολογήσω και την άμεση ανάγκη στρατιωτών στο νησί μιας και το μόνο που είχα για την ώρα ήταν το ένστικτο μου,οπότε άλλαξα για άλλη μια φορά την πορεία μου και κινήθηκα προς το νέο μου προορισμό.Η μόνη παρηγοριά που είχα ήταν ότι ο Daigin θα έστελνε άντρες στο νησί όπως ζήτησα,για μια πρώτη αναγνώριση και έπειτα θα με περίμεναν εκεί να τελειώσω την αποστολή μου.
 
Τώρα στο θέμα της αποστολής.Από ότι μου είπε ο Hyakkimaru στο νησί όπου πήγαινα υπήρχε ένας σαμουράι ο οποίος προκαλούσε προβλήματα και σκορπούσε τον τρόμο και τον θάνατο στο διάβα του.Όπως ήταν φυσικό χρειάζονταν κάποιον για να τον σταματήσει και στην περίπτωση μου αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ.Ρώτησα τον Hyakkimaru αν ήθελε να έρθει να με βοηθήσει,αλλά από ότι μου έλεγε βοηθούσε την φρουρά του βασιλείου του Lyneel να λύσει μια υπόθεση σχετικά με κάποιες μυστήριες απαγωγές,οπότε δεν θα μου έκανε την χάρη.Έτσι λοιπόν εγώ,ο Arashi και οι δύο κυνηγοί που είχα μαζέψει στο Micqueot θα κάναμε την δουλειά.Ή μάλλον μόνο εγώ και ο Arashi από ότι έκρινα από τις ικανότητες τους.

Μου άρεσε το Matsue,ακόμα και αν δεν είχα ξαναπατήσει το πόδι μου εκεί.Παρόλα αυτά ήξερα ότι ήταν το πιο απόμακρο νησί της North Blue και πως ήταν καλυμμένο από δάση και βουνά.Η τέλεια απομόνωση.Και γενικά θα έπρεπε να ήταν αρκετά ήσυχο νησί αν εξαιρέσουμε τα τελευταία γεγονότα.Θα ήταν καλό μέρος για προπόνηση,όμως δεν είχα χρόνο για τέτοια πλέον.Προπονούμουν για τρία χρόνια και έτσι τώρα δεν σκόπευα να χάσω και άλλα για τον ίδιο λόγο.

Πλεύσαμε για λίγο γύρω από το νησί,καθώς από ότι μου είπαν ο Johnny και ο Yoasku,το μοναδικό χωριό του νησιού βρισκόταν κάπου στην ανατολική πλευρά.Πάντως δεν ήταν κοντά στην θάλασσα όπως φαινόταν και έτσι αφού αφήσαμε τα πλοία μας αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στο δάσος.Εγώ και ο Arashi δεν είχαμε το παραμικρό πρόβλημα.Είχαμε μάθει να είμαστε μέσα στο δάσος...ήταν το μόνο μας σπίτι.Από την άλλη οι δύο μας φίλοι δεν φαίνεται να ακολουθούσαν το παράδειγμα μας.Είχαν βγάλει τα ξίφη τους και τα κρατούσαν σφικτά στο χέρι,ενώ τα κεφάλια τους πήγαιναν συνέχεια πέρα δώθε,σαν να έψαχναν να βρουν κάποια αόρατη απειλή που μας ακολουθούσε.Σίγουρα θα υπήρχαν κάποια άγρια ζώα που ζούσαν εδώ,μιας και το νησί δεν έχει πολλούς ανθρώπους ώστε να τα απωθήσουν,όμως πιστεύω ότι ο φόβος τους ήταν υπερβολικός.Άλλωστε είχαν εμένα εκεί,άρα κανένα πρόβλημα.
-Ηρεμήστε... γύρισα και τους είπα ...Βάλτε τα ξίφη σας στις θήκες τους.Αν υπάρχουν εδώ γύρω άγρια ζώα με το που τα δουν θα τρομάξουν περισσότερο και θα νομίζουν ότι τα κυνηγάτε.Πιο πιθανό να σας επιτεθούν έτσι.Αν πάλι έρθουν,θα τα αναλάβω εγώ αν χρειαστεί. που μάλλον θα χρειαζόταν.

Με το που το άκουσαν αυτό έβαλαν γρήγορα τα ξίφη τους στις θήκες τους,όμως δεν φάνηκαν να ηρεμούν καθόλου,μάλλον το αντίθετο θα έλεγα.Γύρισα ξανά μπροστά μου και συνέχισα να περπατώ.Προτιμούσα να χαθώ μέσα στις μυρωδιές της φύσης γύρω μου,παρά να ασχοληθώ μαζί τους.Οι μυρωδιές των φυτών ήταν οι πιο έντονες και από τον τρόπο που έβγαιναν,καθώς κι την βαριά ατμόσφαιρα,καταλάβαινες ότι είχε βρέξει πρόσφατα.Μαζί με την αίσθηση του κρύου να με "τρυπάει" στα χέρια εκείνη την ώρα ένιωσα άλλος άνθρωπος.Τον λάτρευα αυτόν τον καιρό.Πολλοί ήταν εκείνοι που προτιμούσαν πιο ζεστά μέρη,όμως εμένα μου άρεσε το κρύο.Όταν ένιωθα το κρύο πάνω μου ένιωθα ότι ζω,ότι μπορώ να αισθάνομαι όπως και οι άλλοι.Μα κυρίως να ζω.Το κρύο ήταν χρήσιμο πίσω στο Aldean να μου το θυμίζει αυτό συνέχεια.Χαίρομαι που είχα συνηθίσει,αλλιώς θα ήμουν και εγώ σαν τους άλλους.

Μπορεί και να περπατούσαμε για κάνα ολόκληρο τέταρτο,χωρίς να καταλήγουμε κάπου.Πρώτη φορά στο νησί και ήταν λογικό να έχουμε κάποιο πρόβλημα να προσανατολιστούμε.Παρόλα αυτά καταφέραμε με τα πολλά να βρούμε κάποια έξοδο από το δάσος,χωρίς να έχουμε δεχθεί κάποια επίθεση,παρά τον συνεχή φόβο των άλλων δύο.Μόλις βγήκαμε από το δάσος συνηδητοποίησα ότι βρισκόμασταν σε ένα ύψωμα.Κοίταξα τότε προς τα κάτω και μπόρεσα να δω στην ευθεία,όχι πολύ μακρυά από εκεί που ήμασταν,την πόλη.Έτσι με αργά βήματα,όπως είχα προειδοποιήσει,αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το ύψωμα.Τελικά ο μόνος που με άκουσε ήταν ο Arashi και έτσι από κάποιο σημείο και μετά ο Johnny και ο Yosaku συνέχισαν την κατηφόρα κουτρουβαλώντας.Το καλό είναι ότι έφτασαν νωρίτερα από εμάς στον προορισμό μας.Το κακό ήταν ότι θα πονούσαν αφάνταστα.Το χιόνι ήταν πολύ γλιστερό και δεν με είχαν ακούσει...τι να τους έκανα;
 Με τα πολλά φτάσαμε και εμείς κάτω.Προτού ξεκινήσουμε για την πόλη κάναμε μια μικρή στάση και αρχίσαμε να ξεθάβουμε τους δύο κυνηγούς από κάτι στοίβες με χιόνι που τους είχαν σκεπάσει.Έπειτα μπορέσαμε και συνεχίσαμε.Η πόλη έδειχνε να είναι το ίδιο ήσυχη με το νησί της,παρά τους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν στους δρόμους εκείνη την ώρα.
-Λοιπόν τώρα που ήρθαμε πρέπει να βρούμε τον αρχηγό του νησιού... μονολόγησα.
-Μην ανησυχείς αφεντικό.
-Θα στον βρούμε εμείς. είπαν ο Johnny και ο Yosaku και έπειτα εξαφανίστηκαν προς αναζήτηση του αρχηγού.
 Ωραία ας έκαναν και κάτι χρήσιμο.Έτσι και αλλιώς δεν θα τους έπαιρνε πολύ,λογικά,για να τον βρούνε μιας και το μέρος δεν ήταν και καμιά μεγαλούπολη.Μάλιστα θα έλεγε κανείς ότι ήταν μια φτωχική πόλη και ίσως ήταν,όμως το αξιοθαύμαστο ήταν ότι όποιον και να έβλεπα στον δρόμο έδειχνε ευδιάθετος και πρόθυμος να μιλήσει και να αστειευτεί με άλλα άτομα που πετύχαινε στον δρόμο του.Καλό αυτό...Πολλές φορές το γέλιο είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός.Ένα από τα πολλά ρητά που άκουγα από τους δασκάλους μου και ίσως δεν είχαν άδικο.
 Λίγο πιο πέρα υπήρχε ένα βαρέλι ακουμπισμένο δίπλα σε ένα φράκτη.Πήγα προς τα εκεί και κάθισα,με τον Arashi δίπλα μου,μέχρι να έρθουν οι άλλοι δύο.Μιας και δεν είχα τι άλλο να κάνω συνέχισα να κοιτάζει τους δρόμους γύρω μου και να παρακολουθώ τους ανθρώπους.Πραγματικά ήρεμοι και γαλήνιοι.Μου άρεσε το Matsue.

Ήταν πράγματι κρίμα που αυτή την γαλήνη την χαλούσε μόνο ένα άτομο.Βέβαια όχι για πολύ μιας και θα φρόντιζα προσωπικά για αυτό.Μια κοπέλα κοντά στα χρόνια μου πέρασε από μπροστά μου με ένα μεγάλο καλάθι από άπλυτα,ή ίσως μόλις πλυμένα,ρούχα,δεν μπορούσα να διακρίνω ξεκάθαρα.Έδειχνε να δυσκολεύεται παρόλα αυτά να περπατήσει και αν δεν κουνούσε λίγο το καλάθι της δεν θα καταλάβαινα το γιατί.Όπως φαινόταν ήταν έγκυος.Στους πρώτους μήνες λογικά,αλλά και πάλι θα έπρεπε να της είναι δύσκολο.Τι σόι κύριος θα ήμουν αν δεν την βοηθούσα,πέρα του ότι αν δεν το έκανα θα αθετούσα τα πιστεύω μου και θα ατίμαζα τον δάσκαλο μου τον Sven,που σίγουρα περισσότερο θα τον ένοιαζε να τον τιμήσω με το να βοηθάει κυρίες και παιδιά,παρά με το να χρησιμοποιώ τις κινήσεις που μου έμαθε.
 Σηκώθηκα όρθιος και την πλησίασα.Έβαλα τα χέρια μου κάτω από το καλάθι της και εκείνη γύρισε να με αντικρίσει καθώς μόλις είχε συνηδητοποιήσει πως ήμουν δίπλα της.Μου χαμογέλασε.
-Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου,μα δεν είναι ανάγκη να με βοηθήσεις.Αλήθεια. μου είπε γλυκά.
-Παρακαλώ επιμένω. είπα με την σειρά μου και αφού σήκωσα όλο το καλάθι,το έβαλα στον ώμο μου.
-Να σαι καλά...Μην ανησυχείς το σπίτι μου είναι εδώ δίπλα,οπότε δεν θα χρειαστεί να το κουβαλάς για πολύ.
-Άμα ήταν να ανησυχήσω για κάτι τέτοιο δεν θα σε βοηθούσα εξ'αρχής. της ανταποκρίθηκα και εκείνη γέλασε.Κρίμας που δεν μπορούσα να της το ανταποδώσω.
 Σφύριξα τότε στον Arashi για να έρθει κοντά μου και εκείνη μόλις τον είδε να πλησιάζει φάνηκε σοκαρισμένη.
-Μην σε ανησυχεί αυτός.Είναι φίλος μου και πολύ φιλικός.Δεν θα σε πειράξει. της είπα.
 Ο Arashi την πλησίασε και άφησε την γλώσσα του να κρεμαστεί έξω από το στόμα του για να στηρίξει τα λόγια μου.Εκείνη κάπως διστακτικά χαμήλωσε το σώμα της και τον χάιδεψε.Μόλις είδε ότι του άρεσε φάνηκε πιο χαλαρή.Σηκώθηκε ξανά όρθια με κάποια δυσκολία και προχώρησε μπροστά για να μας δείξει τον δρόμο.Πράγματι το σπίτι της ήταν κοντά,όχι ότι είχε καμία σημασία.Μετά τα όσα έχω περάσει το καλάθι ήταν κάτι λιγότερο από πούπουλο.Τώρα που το είπα αναρωτιέμαι...τι να είναι ελαφρύτερο από πούπουλο;Ίσως ο αέρας,όμως δεν νομίζω ότι μετριέται για πράγμα και ούτε μπορείς να τον αγγίξεις.Τέλος πάντων θα το σκεφτώ κάποια άλλη φορά.

Δεν έδωσα πολύ σημασία στον χώρο όπου μπήκα.Απλά άφησα το καλάθι και βγήκα και πάλι έξω.Εκείνη με ακολούθησε.
-Χίλια ευχαριστώ...Έχω κάποιες δυσκολίες τώρα όπως καταλαβαίνεις οπότε η βοήθεια σου ήταν πολύτιμη.
-Μην το συζητάς.Πάντα είμαι πρόθυμος να βοηθήσω μια κυρία.Πότε με το καλό;
-Σε εφτά μήνες...Αργεί ακόμα.
-Μακάρι να βγει γερό και δυνατό.
-Ευχαριστώ.
-Ο πατέρας;Δεν είναι εδώ να σε βοηθήσει;
-Βασικά με αυτό...Υπάρχουν κάποιες περιπλοκές...Βλέπεις... πήγε να μου πει,όμως δεν πρόλαβε γιατί εμφανίστηκαν ο Johnny και ο Yosaku.
-Τον βρήκαμε αφεντικό.
-Και του εξηγήσαμε και γιατί είμαστε εδώ. μου είπαν.
-Καλή δουλειά. τους ανταποκρίθηκα και στράφηκα προς τον άντρα που βρισκόταν από πίσω τους.
 Ένας μετρίου αναστήματος άντρας,με καφέ γένια και μαλλιά τα οποία γκριζάριζαν στο πάνω μέρος και λίγο στα πλάγια.Διέκρινε κανείς εύκολα μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του,που παράλληλα με την ελαφριά σκυμμένη στάση του έδειχναν πως ο άνθρωπος αυτός είχε κουραστεί από την ζωή.Ποιος ξέρει τι μπορεί να είχε αντιμετωπίσει στο παρελθόν του;
-Χαίρεται Mr.Shadow.Είμαι ο Taho ο αρχηγός των ανθρώπων του νησιού.Ο διοικητής Daigin πρέπει να σας έστειλε για το πρόβλημα μας,από τα όσα μου είπαν οι άντρες σας. μου είπε καθώς έσκυψε ελαφρά το κεφάλι του,ως ένδειξη σεβασμού.
-Πράγματι... είπα ανταποκρινόμενος στον χαιρετισμό του ...Η στάση μου εδώ θα είναι σύντομη,οπότε το ίδιο σύντομα θα λυθεί και το πρόβλημα σας.
-Χαίρομαι που το ακούω. είπε εκείνος και κοίταξε από πίσω μου ...Είσαι καλά μικρή μου; ρώτησε τότε την κοπέλα.

-Μια χαρά πατέρα... ανταποκρίθηκε εκείνη ...Ο νεαρός από εδώ με βοήθησε να κουβαλήσω τα ρούχα και από ότι φαίνεται θα βοηθήσει και άλλο.
-Α! ώστε γνωριστήκατε.Ωραία...Πράγματι θα βοηθήσει.Καιρό είναι να απαλλαγούμε από αυτόν τον σαμουράι επιτέλους.
-Είστε ναυτικός; με ρώτησε.
-Όχι...κυνηγός κυρία μου.
-Και ένας από τους καλύτερους.Είμαστε τυχεροί που τον έχουμε.
-Πράγματι έχω ακούσει για εσάς...Mr.Shadow σας είπαμε;
-Ναι.
-Μα πως να μην τον ξέρετε... είπε ο Johnny έχοντας το χέρι του στο πιγούνι και διατηρώντας το ίδιο σοβαρό ύφος όπως όταν με πολέμησε.
-Είναι ο πιο σπουδαίος κυνηγούς στις θάλασσες μας... συμπλήρωσε ο Yosaku έχοντας την ίδια στάση.
-Και από τους σπουδαιότερους στις τέσσερις αρχικές θάλασσες...
-Και πέρα από αυτό...
-Είναι αρχηγός μας...
-Είναι αρχηγός μας... είπαν ταυτόχρονα.
 Λοιπόν αν ήθελα ποτέ διαφημιστές,αυτούς τους δύο θα προσλάμβανα.Στα σίγουρα.
-Σίγουρα είναι.Και σίγουρα θα κάνει καλή δουλειά.
-Δεν έχετε να ανησυχήτε για τίποτα,αυτός ο σαμουράι θα βρίσκεται σύντομα στην φυλακή.Μόνο που θέλω κάποιες πληροφορίες.
-Πείτε μου.
-Είναι πάντα μόνος του ή έχει και ακολούθους;Έχει κάποια ιδιαίτερη ικανότητα; και κάθε πότε επιτίθεται;

-Είναι πάντα μόνος του,μα παρόλα αυτά οι ικανότητες του στο ξίφος είναι τόσο μεγάλες που κανείς μας δεν μπορεί να τα βάλλει μαζί του ακόμα και αν του επιτεθούμε ομαδικώς.Τον τελευταίο καιρό οι επιθέσεις του αυξάνονται συνεχώς.Την τελευταία βδομάδα μας επιτέθηκε κάθε μέρα και αυτήν την εβδομάδα έχουμε τα ίδια προβλήματα.Πολλά από τα  χωράφια μας έχουν καταστραφεί εξαιτίας του,τρία σπίτια έχουν καεί και καμιά δεκαριά άνθρωποι έχουν πεθάνει.Πρέπει πάσι θυσία να τον σταματήσετε.Δεν μπορεί αυτή η κατάσταση να συνεχίσει άλλο.
-Θα το φροντίσω.Μήπως ξέρετε που έχει την βάση του;
-Όχι δυστυχώς.Δεν τολμάμε να στείλουμε κάποιον να τον ακολουθήσει,γιατί αμφιβάλλουμε πως θα γυρίσει πίσω ζωντανός.
-Καλά δεν υπάρχει πρόβλημα.Αφού επιτίθεται τόσο συχνά το μόνο που έχω να κάνω είναι να τον περιμένω να ξανά έρθει και τότε θα τον πιάσω.
-Τότε θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το βράδυ,γιατί πάντα αφού νυχτώσει κάνει τις επιδρομές του.
-Δεκτό...Είναι μέσα στον χρόνο που μπορώ να διαθέσω. αν και άμα έπαιρνε περισσότερο θα ήμουν και πάλι αναγκασμένος να μείνω αν και δεν θα το ήθελα.
-Αφού είναι να μείνουμε μέχρι το βράδυ εδώ θα εκτιμούσαμε να είχαμε κάποια στέγη. του είπα.
-Μα φυσικά...Υπάρχει μια καλύβα εδώ δίπλα η οποία είναι ακατοίκητη πλέον.Μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε ελεύθερα. μου είπε και προσφέρθηκε να μου δείξει τον δρόμο.
 Η καλύβα για την οποία μιλούσε ήταν εκείνη που περιβαλλόταν από τον φράκτη στον οποίο καθόμουν προ ολίγου.Καλή τοποθεσία.Από ότι φαινόταν ήταν σε κεντρικό σημείο της πόλης και είχε αρκετά παράθυρα,οπότε θα μπορούσαμε και από μέσα να βλέπουμε τι γίνεται.Τον ευχαρίστησα και μπήκαμε όλοι μαζί μέσα.Δεν ήταν πολύ μεγάλη,όμως είχε μέσα ένα κρεβάτι και ένα μεγάλο στρώμα,χάμω στο πάτωμα,οπότε μας βόλευε,μιας και αφού πιάναμε τον σαμουράι δεν θα φεύγαμε μέσα στην μαύρη νύχτα από το νησί οπότε θέλαμε κάπου να κοιμηθούμε.
-Είναι μεσημέρι οπότε προτείνω να πάρετε έναν υπνάκο,για ν είστε έτοιμοι για το ξενύχτι. είπα στον Johnny και τον Yosaku.
-Εντάξει,αλλά εσύ αφεντικό;Δεν θα κοιμηθείς;
-Δεν χρειάζομαι ύπνο.Θα είμαι απέξω αν θέλετε κάτι. είπα και βγήκα με τον Arashi.
 Μόλις βγήκα στην μπροστά αυλή του σπιτιού πήγα και κάθισα κάτω,πάνω στο χιόνι.Δεν με ενοχλούσε το κρύο,όχι πια.Είχα μάθει χρόνια πριν να το αγαπώ.Εγώ θα έμενα ξύπνος,ο Arashi όμως όχι.Με είχε ακολουθήσει παρόλα αυτά γιατί με ήθελε να τον χαϊδεύω,όπως πάντοτε.Έκατσε στα πόδια μου και εγώ έπιασα δουλειά.Δεν χρειάστηκαν παρά μερικά λεπτά για να κοιμηθεί.Εγώ παρόλα αυτά συνέχισα να τον χαϊδεύω ασυναίσθητα ενώ κοιτούσα τον πανέμορφο γαλάζιο,μα συνάμα μουντό ουρανό.

Ήταν ήρεμα...πολύ ήρεμα.Όμως παρότι μου άρεσe η ησυχία τώρα ήταν διαφορετικά.Βαριόμουν αφάνταστα.Ευχόμουν να ερχόταν γρήγορα το βράδυ μπας και κατάφερνα επιτέλους να πάω στο Frost Kingdom.Τουλάχιστον αν δεν έβρισκα τον Raziel ας υπήρχε κάτι άλλο να με περιμένει εκεί,μην πάω τσάμπα.Δεν γινόταν να κάθομαι άλλο.Σηκώθηκα έχοντας τον κοιμισμένο φίλο μου στην αγκαλία μου και μπήκα στην καλύβα.Οι άλλοι δύο κοιμόντουσαν ήδη του καλού καιρού και ένα ρυάκι από σάλια είχε σχηματιστεί δίπλα από τα μάγουλα τους.Άφησα τον Arashi απαλά στο πάτωμα και ξανά βγήκα έξω.
 Αφού δεν είχα τι άλλο να κάνω θα έκανα λίγη εξάσκηση με το ξίφος.Αν και υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να ζορίζω πολύ το σώμα μου στην κατάσταση μου,ειδικά αφού με περίμενε μάχη μετά,αλλά εγώ θα το έκανα.Τράβηξα το Yoku.Ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ένα ξίφος γινόταν να είναι τόσο βαρύ.Βέβαια αυτό ήταν και ένα βασικό κομμάτι της προσωπικότητας του...ένας λόγος που το έκανε τόσο καταστροφικό.
 Με την Σκιά είχα πολεμήσει αρκετά και μπορούσα να την χρησιμοποιώ όσο εύκολα χρησιμοποιώ το χέρι μου.Με τα χρόνια είχε γίνει ένα με τον εαυτό μου,άρα δεν είχα και πολλά να κάνω μαζί της.Αντίθετα το Yoku ήταν ένα νέο απόκτημα,ένας νέος στόχος,ένας φίλος που έπρεπε να μάθω και να εμπιστευτώ.Έπρεπε να γίνει και αυτό προέκταση μου.Έπρεπε να μάθω να το χειρίζομαι και να συγκρατώ το βάρος του με άνεση.
 Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να κινούμαι και να χτυπάω έναν αόρατο αντίπαλο.Ένας χορός του θανάτου χωρίς παρτενέρ.Ένιωθα κάποια πίεση και ένα τσούξιμο από τις πληγές μου,αλλά όχι κάτι το οποίο δεν μπορούσα να αντέξω.Άλλωστε αυτά που είχα πάθει στο Inuyama,συγκριτικά με τα όσα είχα πάθει από τους δασκάλους μου,ήταν ένα τίποτα.Μόνο που ενώ οι δάσκαλοι μου μου έδιναν χρόνο για ξεκούραση οι κυνηγοί δεν το έκαναν και αυτό ήταν μια σημαντική διαφορά.
Ξάφνου εκεί που χόρευα με το Yoku άκουσα κάποιες κραυγές να έρχονται από λίγο πιο πίσω.Κραυγές τρόμου και βοήθειας.Τι έγινε;Μήπως ο σαμουράι αποφάσισε να επιτεθεί νωρίτερα;Αν ήταν έτσι με βόλευε αυτό.

Βέβαια ως πάντα η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου και έτσι δεν μου έγινε η χάρη.Αντί για τον σαμουράι είδα να ξεπροβάλλουν πίσω από ένα σπίτι δύο τύποι.Ήταν και οι δύο πολύ ψηλοί.Ο πρώτος είχε κοντά γκρίζα μαλλιά και ήταν πολύ χλωμός λες και είχε κολλήσει κάποια αρρώστια.Ο δεύτερος καστανά μαλλιά που στο πλάι τα έκανε κοτσίδες.Ήταν παχύς και πιο μελαψός.Σίγουρα κανένας δεν ήταν σαμουράι.Μάλλον πειρατές.Το πρόβλημα πάντως δεν ήταν το τι είναι άλλα το τι κρατούσαν στα χέρια τους.Πέρα από τα ξίφη τους,ο πιο λεπτός κρατούσε με το δεύτερο του χέρι μια νεαρή κοπέλα,η οποία φώναζε και πάλευε μάταια να ξεφύγει από την λαβή του.
 Τέλος πάντων,κάτι ήταν και αυτό.Τουλάχιστον θα είχα κάτι να περάσω την ώρα μου.Οι υπόλοιποι από τους πολίτες γύρω μου,με το που αντίκρισαν τους πειρατές άρχισαν με την σειρά τους κάποιοι να φωνάζουν,και να απομακρύνονται από όπου και να στέκονταν.
-Ακούστε όλοι... φώναξε ο πιο λεπτός από τους δύο.
-Είμαστε ο Koze και ο Packy,οι πειρατές που πρόκειται να γράψουν ιστορία στην North Blue.Να μας σέβεστε και να φοβάστε... τον συμπλήρωσε ο δεύτερος και έπειτα βάλανε τα γέλια.
 Μα πότε επιτέλους θα καταλάβαιναν όλοι αυτοί οι κακομοίρηδες ότι δεν μας νοιάζει το όνομα τους.Είναι τόσο άχρηστη και τόσο άκυρη που και μόνο η αναφορά του ονόματος τους είναι ο χειρότερος τρόπος να χάσεις μερικά δεύτερα από την ζωή σου.Αυτές οι ανούσιες εισαγωγές ήταν αυτό που μισούσα πιο πολύ.Το μισούσα πιο πολύ και από τους δημοσιογράφους.Παράξενο έτσι;Σηκώθηκα όρθιος,πήδηξα πάνω από τον φράκτη και στάθηκα για λίγο,γιατί ακόμα μίλαγαν.
-Δείτε λοιπόν τι θα γίνει...Θα έρθετε τώρα όλοι σαν καλοί κύριοι και κυρίες και θα βάλετε ότι πολύτιμο έχετε στον σάκο που κρατάει ο φίλος μου ο Packy από εδώ.Ήρεμα και ωραία,αλλιώς η κοπελίτσα από εδώ θα είναι αυτή που θα την πληρώσει και έπειτα θα ακολουθήσει και η υπόλοιπη πόλη.
-Ακριβώς...Μην είστε ανόητοι λοιπόν και κάντε όπως λέμε.
 Είδα τότε τους ανθρώπους να κοιτάζονται και από το βλέμμα τους θα έλεγα πως τείνουν στο να πράξουν όπως λένε οι πειρατές.Κοίταξα έπειτα την καλύβα όπου μέναμε για την ώρα.Καμία κίνηση.Χαμπάρι δεν έπαιρναν οι δικοί μου.Δεν πειράζει περισσότερη διασκέδαση για εμένα.Άστους αυτούς να κοιμηθούν.

-Ώστε εσείς οι δύο τσαρλατάνοι θέλετε να γίνεται οι σπουδαιότεροι στην North Blue ε; είπε τότε και προχώρησα προς το μέρος τους.
-Τι;Ποιος είσαι εσύ;
-Σας ρώτησα εγώ κάτι...Απαντήστε μου και έπειτα θα έχετε και την δικιά μου απάντηση.
-Ναι αυτό ακριβώς είπαμε...Τώρα μίλα...Ποιος είσαι εσύ;
-Το όνομα μου είναι Mr.Shadow και για κακή σας τύχη βρέθηκα στο νησί.
-Ο κυνηγός ε;
-Χαχαχα...ανόητε εσύ είσαι ο άτυχος που έτυχε να βρεθείς στο διάβα μας.Απόψε όχι μόνο θα πάρουμε τα λεφτά όλων αυτών εδώ,αλλά θα σε νικήσουμε κιόλας και θα δείξουμε την αξία μας στην παγκόσμια κυβέρνηση και σε όλη την θάλασσα.
-Χα! αξιολύπητο.
-Πως είπες;
-Κανείς με τόσο μικρό όνειρο δεν μπορεί να φτάσει ψηλά,ούτε μπορεί να γίνει σπουδαίος...Ξέρω πειρατές που από την αρχή θέλανε να κυβερνήσουν τον κόσμο,όμως εσείς θέλετε απλώς να γίνεται γνωστοί σε μία θάλασσα;Πολύ μικρός στόχος,ασήμαντο όνειρο.Δεν θα φτάσετε ψηλά και σίγουρα δεν θα μπορέσετε να με νικήσετε.
-Ανόητε σε ποιους νομίζεις ότι μιλάς;
-Ξέρεις ποιοι είμαστε;
-Ναι ξέρω γιατί θελήσατε να σκοτώσετε μερικά δεύτερα από την ζωή μου για να μου πείτε μια τόσο ασήμαντη πληροφορία.Ξέρετε...έχω ξαναπετύχει άτομα σαν εσάς.Είστε μόνο λόγια,καθόλου πράξεις.Σαν ένας σκύλος που γαβγίζει,μα μόλις δει τον κίνδυνο βάζει την ουρά του στα σκέλια και φεύγει...Shadow Step... είπα και έφυγα.
 Εμφανίστηκα δίπλα στον Koze και τον χτύπησα στα πλευρά χωρίς κανένα εμπόδιο.Λόγο του ξαφνικού χτυπήματος εκείνος παραπάτησε και το χέρι του άνοιξε ελευθερώνοντας την κοπέλα.Εκείνη άρχισε να τρέχει μακριά και έτσι πλέον δεν υπήρχε τίποτα που να με εμποδίζει να επιτεθώ.