[Τέλος]Χορός μετά συνοδείας κυνηγών.

-Μην σκας... μου είπε ο Jim ...Είναι τόσο άχρηστοι που ακόμα και στην κατάσταση σου μπορείς εύκολα να νικήσεις μερικούς μόνος σου,άλλωστε εγώ δεν έχω σοβαρή ζημιά και θα έχουμε την Aira,τον Alex,τον Akai και τον Arashi μαζί μας.Εύκολη μάχη. μου είπε και ξαναγέλασε.
 Ελπίζω μόνο να έχει δίκιο.Τότε ήταν που θυμήθηκα τα λόγια των δασκάλων μου.Μου είχαν πει πως για να βελτιώνομαι θα πρέπει σταδιακά να ξεπερνώ τα όρια μου ώστε ο οργανισμός μου να μαθαίνει να ανταπεξέρχεται σε πιο δύσκολες και απαιτητικές καταστάσεις και έτσι να δυναμώνει.Στιγμιαία θα αντιμετώπιζα πολύ πόνο και κούραση όμως μελλοντικά θα άξιζε.Σήμερα είχα σίγουρα ξεπεράσει τα όρια μου κατά πολύ.Καλό αυτό.Και όπως φαινόταν θα τα ξεπερνούσα ακόμα πιο πολύ.Ας είναι...ούτε εγώ είχα να χάσω κάτι.
-Εντάξει φίλε...Είμαι και εγώ μέσα.
Κοίταξα τότε τον Arashi που ήρθε και στάθηκε δίπλα μου.
-Είσαι καλά φίλε; τον ρώτησα.
Εκείνος έβγαλε την γλώσσα του έξω και με κοίταξε.Καλά ήταν.
-Τώρα και αν είναι που θα σε χρειαστώ.Να είσαι κοντά. του είπα και εκείνος μπήκε στην μέση,ανάμεσα σε εμένα και του κυνηγούς απέναντι μας.
-Καλό αγόρι.
-Εντάξει παιδιά...απόψε θα ξεφορτωθούμε από την ζωή μας μια και καλή τον Jim και θα ησυχάσουμε...Χωρίς παρεξήγηση.
-Καμία.
-Τότε λοιπόν...άντρες επίθεση!

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η τέταρτη συνεχόμενη μάχη που έδινα απόψε.Άραγε θα τελείωνε ποτέ όλο αυτό;Με το που δόθηκε το σήμα από τον αρχηγό τους όλοι οι κυνηγοί όρμησαν αμέσως κατά πάνω μας φωνάζοντας.Ο Jim με τους άντρες του κίνησαν και εκείνοι κατά μπρος και ήταν ξεκάθαρο ότι θα έκαναν και εκείνοι κατά μέτωπο επίθεση.Αντιθέτως εγώ και ο Arashi μείναμε στάσιμοι και με το που μας έφτασαν κάποιοι κυνηγοί αρχίσαμε να προχωράμε πισώπλατα.Δεν σκόπευα να τους αντιμετωπίσω ευθέως.Θα περίμενα και όταν μου δινόταν η ευκαιρία θα επιτεθόμουν,τα κλασικά.
 Έτσι λοιπόν άρχισε ο "χορός" μου.Για λίγο μου ήταν εύκολο να τους αποφεύγω και να διατηρώ τις αποστάσεις μου,παρ'όλη την κούραση μου.Όπως φαινόταν με το που ξανάρχισε η μάχη λόγο της έντασης και της αδρεναλίνης που άρχισε να κυλά μέσα μου ξέχασα τα προβλήματα μου και έτσι ήμουν πιο άνετο στο να κινηθώ,φυσικά η δυσκολία παρέμενε.Μα κάποια στιγμή αφού συνηδητοποίησαν ότι δεν θα με έπιαναν έτσι αποφάσισαν πως έπρεπε να σκεφτούν και λίγο και αποφάσισαν να με περικυκλώσουν.
 Ξαφνικά αντίπαλοι ερχόντουσαν από κάθε μου πλευρά πράγμα που με ανάγκασε να τραβήξω τα ξίφη μου.O Arashi μετά από το πρόσταγμα μου πήδηξε μπροστά και άρχισε να επιτίθεται σε κάποιους κυνηγούς,όμως του ζήτησα να μην τους σκοτώσει.Ένας ξίφος ήρθε να με βρει από τα αριστερά και ένα από τα δεξιά.Με τα δύο μου ξίφη μπλόκαρα παράλληλα τις επιθέσεις και έπειτα με δύναμη έσπρωξα τα ξίφη και απομάκρυνα για λίγο τους αντιπάλους μου.Γύρισα το κεφάλι μου προς τα πίσω και πρόλαβα να δω έναν από τους αντιπάλους μου να με στοχεύει στο κεφάλι.Έσκυψα γρήγορα και τον χτύπησα στα πόδια κάνοντας τον να χάσει την ισορροπία του και να πέσει κάτω.
 Σηκώθηκα απάνω μόνο και μόνο για να ξαναδεχθώ επίθεση.Αυτοί την φορά δύο με πλησίαζαν ο ένας από τα δεξιά και ο  άλλος από πίσω μου.Έβαλα στην θήκη του το Yoku και με την Σκιά μπλόκαρα το ξίφος αυτουνού από τα δεξιά.Έβαλα το ελεύθερο μου χέρι κάτω από την λεπίδα της Σκιάς και έσπρωξα την λεπίδα του αντιπάλου μου προς τα πίσω,ενώ παράλληλα λύγισα το σώμα μου και το έστρεψα ώστε αυτός που ερχόταν από πίσω μου να ήταν πλέον μπροστά μου.Η λεπίδα του αντιπάλου μου μπήκε στην μέση με αυτό το κόλπο και έτσι μπλόκαρε την επίθεση του δεύτερου κυνηγού.
 Με μια απότομη κίνηση του ξίφους μου έκοψα και τους δύο περίπου στην περιοχή του στήθους και τους έριξα κάτω.Γύρισα να δω τότε τον Arashi.Από ότι μετρούσα κάτω βρίσκονταν ήδη τρεις κυνηγοί και την ώρα εκείνη επιτεθόταν στον τέταρτο.

Τότε ήταν που άκουσα έναν πυροβολισμό να έρχεται από πάνω μου.Ενστικτωδώς πήδηξα απευθείας προς τα πίσω και τότε μια σφαίρα καρφώθηκε στο έδαφος μπροστά μου.Γύρισα το κεφάλι μου και είδα εκείνο τον άντρα,τον Barton,-τον οποίο τον είχε πάρει ο ύπνος πριν πάνω στο παρατηρητήριο-με μια καραμπίνα να με στοχεύει από ψηλά.
-Arashi μείνε εδώ και συνέχισε ότι κάνεις. του είπα και κατευθύνθηκα προς τον πυργίσκο.
 Άρχισα να τρέχω και με το που τον έφτασα πάτησα το πόδι μου επάνω του και πίεσα μέχρι που πήδηξα.Τράβηξα γρήγορα και τα δύο μου ξίφη και τα κάρφωσα απάνω στον πύργο ώστε να μην πέσω.Ευτυχώς δεν ήταν πολύ μεγάλο και έτσι μετά από μία ώθηση που έδωσα πιέζοντας τον εαυτό μου να ανυψωθεί απάνω στα ξίφη εκτινάκτηκα ξανά προς τα πάνω και βρέθηκα στην κορυφή του πυργίσκου.Ο Barton αμέσως γύρισε την καραμπίνα προς το μέρος μου,μα παρότι πυροβόλησε δεν πρόλαβε να με πετύχει καθώς πρόλαβα εγώ και έσπρωξα την καραμπίνα του στο πλάι με ένα από τα ξίφη μου.Έπειτα με το δεύτερο τον χτύπησα και έτσι τον έκανα να πέσει από την κατακόρυφη σκάλα που οδηγούσε προς τα κάτω.
 Τώρα που το σκεφτόμουν θα μπορούσα να είχα χρησιμοποιήσει και την πόρτα για να μπω στο πύργο,μα τώρα ήταν αργά.Έβαλα τα ξίφη μου στις θήκες τους και πήρε την καραμπίνα του πεσμένου μου αντιπάλου.Γύρισα προς το προαύλιο και άρχισα να ρίχνω.Σίγουρα ήμουν πολύ καλύτερος με το ξίφος από ότι με οποιοδήποτε άλλο όπλο,όμως δεν γινόταν να είχα δάσκαλο μου τον Kakei και να μην είχα μάθει να χρησιμοποιώ καραμπίνα και πιστόλια.Ο ίδιος μάλιστα έλεγε πως κάτι τέτοιο θα ήταν ντροπή.Έτσι μπορεί ποτέ να μην γινόμουν επαγγελματίας,όμως ήμουν ένας αρκετά ικανός σκοπευτής.
 Έτσι λοιπόν άρχισα να πυροβολώ.Στην αρχή στόχευσα ένα τύπο που πλησίαζε από πίσω την Aira και έπειτα έναν άλλον που ήταν κοντά στον Jim.Βέβαια η αλήθεια είναι ότι την δεύτερη φορά στόχευα τον Kairiken απλά ο άλλος κυνηγός που τελικά πέτυχα μπήκε στην μέση προτού τον φτάσει η σφαίρα μου.Έπειτα άρχισα να σημαδεύω κάποιους άλλους που είδα ότι κρατούσαν καραμπίνα.Αυτοί ήταν και οι πιο επικίνδυνοι στην μάχη,μιας και με το να είναι απασχολημένοι όλοι να αντιμετωπίζουν όσους είναι δίπλα τους δεν πρόσεχαν αυτούς που τους στόχευαν από μακρυά.Έτσι λοιπόν έψαχνα να δω ποιος κρατούσε καραμπίνα καιν αφού τον σημάδευα του έριχνα.Έτσι έριξα κάτω δύο ακόμα.

Βέβαια στο τέλος μετά τον τέταρτο πυροβολισμό μου κάποιοι από τους κυνηγούς με ανίχνευσαν και έτσι άρχισαν με την σειρά τους να πυροβολάνε προς το μέρος μου.Έσκυψα γρήγορα και καλύφθηκαν.Οι σφαίρες πετούσαν από πάνω μου και έτσι δεν μπορούσα να σηκωθώ.Άνοιξα την καραμπίνα για να δω τι σφαίρες είχα.Είχε μείνει μόνο μία.Τότε μια σφαίρα διαπέρασε το ξύλινο περίβλημα του πυργίσκου λίγο πιο δίπλα από εκεί που στεκόμουν και με έκανε να συνηδητοποιήσω ότι δεν ήμουν και τόσο ασφαλής.
 Έτσι πήδηξα γρήγορα στην απέναντι άκρη όπου κοιτούσε κάτω στην θάλασσα και πάλι καλά που πρόλαβα,μιας και με το που κατάλαβαν ότι οι σφαίρες του περνούσαν μέσα από το τοίχωμα όλοι άρχισαν να ρίχνουν σε εκείνο το σημείο.Ευτυχώς η θέση τους ήταν βολική για εμένα.Ήταν αρκετά μακρυά και στόχευαν προς τα πάνω πράγμα που έκανε τις σφαίρες τους να φεύγουν με τέτοια κλίση ώστε να μην πηγαίνουν ευθεία και να φτάνουν απέναντι όπου καθόμουν εγώ.Ξαφνικά όμως οι πυροβολισμοί έπαψαν.
 Βασικά δεν έπαψαν-μπορούσα ακόμα να τους ακούσω-απλά είχαν στραφεί αλλού.Σηκώθηκα γρήγορα να δω τι είχε συμβεί.Ο Arashi είχε επιτεθεί σε εκείνους που με πυροβολούσαν.Κάποιοι τον πυροβόλησαν αντανακλαστικά μα οι σφαίρες γύρισαν πίσω σε αυτούς και τους έβγαλαν από την μέση,ενώ ένας άλλος βρισκόταν επίσης σωριασμένος στο πάτωμα ύστερα από τις δαγκωματιές του φίλου μου.Οι υπόλοιποι είχαν σειρά όπως φαινόταν.
 Εγώ όμως τι έκανα;Είχα μόνο μία σφαίρα και ήθελα να την κάνω να αξίζει κάτι παραπάνω.Να μπορούσα να την κάνω να βγάλει πολλούς μαζί με την μία.Τότε ήταν που σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα προς τα αριστερά μου,προς το κτήριο στο οποίο βρισκόμασταν πριν.Ακριβώς από πάνω του βρισκόταν ένα κανόνι το οποίο στόχευε προς την θάλασσα και δίπλα του δύο βαρέλια στα οποία-αν είχα δίκιο-έπρεπε να υπήρχε μπαρούτι.Ήξερα τι έπρεπε να κάνω!

Βγήκα από το πλάι του πυργίσκου και άρχισα να περπατώ πάνω στον τοίχο που περιέβαλλε το μέρος.Καθώς προχωρούσα είχα το βλέμμα μου στραμμένο προς το προαύλιο για να προσέχω μην φάω καμιά σφαίρα εκεί που το δεν το περιμένω.Και μάλιστα καλά έκανα.Κάποιος από αυτούς που μου έριχναν και πριν με στόχευσε με την καραμπίνα του και πυροβόλησα.Έπεσα γρήγορα κάτω αφήνοντας την σφαίρα του να περάσει από πάνω μου.Μόλις σηκώθηκα ήξερα πως δεν θα μου έριχνε και δεύτερη φορά μιας και ο Arashi τον είχε ήδη στα σαγόνια του.Τι θα έκανα χωρίς αυτόν;
 Έτσι λοιπόν προχώρησα ανενόχλητος.Έφτασα σε μια σκάλα την οποία την ανέβηκα μέχρι που έφτασα στο πάνω σημείο εκεί όπου ήταν το κανόνι και  τα βαρέλια,τα οποία τα πλησίασα γρήγορα.Έβγαλα το καπάκι τους και χάρηκα.Είχα πέσει μέσα.Ήταν και τα δύο γεμάτα μπαρούτι.Πάντως εγώ μόνο το ένα χρειαζόμουν.Το σημείο όπου βρισκόμουν ήταν αρκετά ψηλά και έτσι κανείς δεν με έβλεπα ή και να το έκανε κανείς δεν έφτανε να μου ρίξει.Έτσι μπόρεσα ανενόχλητος να μετακινήσω το ένα βαρέλι κοντά στην άκρη και να το ετοιμάσω για μια πτώση.Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα.Ο Jim ήταν ακριβώς από κάτω.
-Jim... του φώναξα και εκείνος σήκωσε το κεφάλι του προς  τα πάνω.
-Απομακρύνσου τώρα... φώναξα και με μια κλωτσιά έριξα το βαρέλι από κάτω μου.
 Με μια απότομη κίνηση είδα τον Jim να πετάγεται προς τα πίσω και με ένα δεύτερο,πολύ γρήγορο,να αποκτά μια απόσταση ασφαλείας.Στόχευσα το βαρέλι και λίγο προτού αγγίξει το έδαφος το πυροβόλησα.Το βαρέλι έσκασε και τινάχτηκε σε χίλια κομμάτια,τα οποία κομμάτια μαζί με την έκρηξη όπου προκλήθηκε έβγαλε εκτός μάχης καμιά δεκαριά άτομα.Έτσι θα τελειώναμε πιο γρήγορα.
 Με πιο γρήγορους ρυθμούς πλέον-όσο μπορούσα-κίνησα ξανά προς τον πυργίσκο και αφού τον έφτασα κατέβηκα από τις σκάλες,μιας και θα ήταν πολύ επίπονο το να πηδήξω από εκεί ακόμα και αν το ύψος ήταν σχετικά μικρό.

Με το που έφτασα στο προαύλιο ο Arashi ήρθε τρέχοντας δίπλα μου.Εγώ γύρισα το κεφάλι μου να δω την κατάσταση γύρω μου.Η ομάδα με τις καραμπίνες είχε εξοντωθεί εντελώς από εμένα μα κυρίως από τον Arashi,ενώ η έκρηξη πήρε έναν καλό αριθμό ατόμων.Όσο για τον Jim και τους δικούς του,ήμουν τόσο απασχολημένος με τα όσα έκανα που δεν είχα κάτσει να δω τι έκαναν εκείνοι,όμως αν κρίνοντας από τον αριθμό κυνηγών που έβλεπα ακόμα να στέκονται πρέπει να είχαν βγάλει από την μέση αρκετούς ο καθένας τους.Πλέον πρέπει να είχαν μείνει καμιά δεκαριά κυνηγοί,ενώ από εμάς στέκονταν ακόμα όλοι.
 Το πρόβλημα όμως ήταν ότι μέσα στους δέκα που είχαν απομείνει βρίσκονταν ακόμα ο Kairiken και ο Minoruba.Και για αυτούς σκόπευα να πάω.Με το που έκανα όμως ένα βήμα ένιωσα μια σουβλιά στο πόδι μου,η οποία έπειτα προκάλεσε μια αλυσίδα χτυπημάτων πόνου που έφτασαν μέχρι τους ώμους μου.Γονάτισα ακαριαία κάτω.Ήταν περίεργο...πίσω στο Zanakand το χάπι είχε πολύ μεγαλύτερη διάρκεια,όμως εδώ δεν είχε διαρκέσει σχεδόν καθόλου.
 Το μόνο που μπορούσα να υποθέσω ήταν ότι είχα ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια μου και είχα πιέσει τον εαυτό μου πολύ περισσότερο από ότι στο Zanakand.Και τα δύο ήταν αλήθεια.Άρα από όσο μπορούσα να καταλάβω το φάρμακο λειτουργούσε ακόμα.Απλά επειδή ο πόνος από όλα τα χτυπήματα ξεπερνούσαν το συνηθισμένο δεν τους ηρεμούσε όλους το χάπι.Κακό αυτό.Ένιωσα έναν ξαφνικό πόνο στην καρδιά που με έκανε να βάλλω το χέρι μου στο σημείο εκείνο.Ένιωθα την καρδιά μου σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει όμως δεν μπορούσε.
 Χτυπούσε πολύ γρήγορα και κάθε της χτύπος ήταν επώδυνος.Με κάθε της χτύπο έχανα όλο και περισσότερο αίμα και πονούσα όλο και πιο πολύ.Δεν θα άντεχα...Δεν θα τα κατάφερνα...Ένιωθα την ανάσα μου να χάνεται...Τα μάτια μου να θολώνουν...Τη δύναμη να στερεύει...Την αντοχή μου να εξαφανίζεται στο δευτερόλεπτο...

Ένιωθα το τέλος κοντά,όμως παρόλα αυτά το πρόσωπο μου ήξερα ότι  παρέμενε ατάραχο,γαλήνιο.Ένιωθα εντυπωσιασμό μα και τρόμο για τον ίδιο μου τον εαυτό.Τρία χρόνια...Τρία ήταν εκείνα τα χρόνια τα οποία δεν είχα δείξει κανένα απολύτως συναίσθημα σε κανέναν.Τρία χρόνια συνεχόμενα...ούτε καν στον Arashi εκείνα τα τρία χρόνια.Έπειτα λα ήταν τόσο εύκολα...τόσο εύκολο να παραμένω ατάραχος...να παραμένω ο ίδιος όσο δύσκολες,απίθανες ή οτιδήποτε άλλο ήταν οι καταστάσεις.Και δεν είχα πρόβλημα με αυτό.Έτσι είχα θελήσει να είμαι.Όμως δεν περίμενα ότι είχα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να παραμένω έτσι ακόμα και σε μια τέτοια στιγμή.Και δεν ήταν μόνο εξωτερικά.Ούτε μέσα μου φοβόμουνα.Πονούσα,υπέφερα ναι...Φοβόμουν,ένιωθα λυγισμένος όχι.
 Και τότε άλλη μια φορά γύρισα πίσω στο Zanakand.Δεν ήξερα γιατί όλα σε αυτό το νησί με έκαναν να γυρνάω εκεί,όμως αυτό συνέβαινε.Αυτή την φορά θυμήθηκα την συζήτηση μου με τον Alucard και πιο συγκεκριμένα δύο πράγματα.
 "Θα γίνω ο βασιλιάς των πειρατών. Αφού γίνω, θα καταστρέψω αυτήν την διεφθαρμένη κυβέρνηση αφήνοντας μόνο τα άτομα σαν και εσένα να είναι επικεφαλής για την τάξη και την ασφάλεια." ήταν κάτι από τα όσα μου είπε.Άρα αν χανόμουν εδώ δεν θα σήμαινε ότι τον απογοήτευα;Δεν θα με ένοιαζε ιδιαίτερα αν το έλεγε κάποιος άκυρος,όμως ο Alucard ήταν από τους σπουδαιότερους πειρατές της εποχής μας και το να λέει κάτι τέτοιο για εμένα κάποιος τόσο σπουδαίος σήμαινε πως μου είχε κάποια εκτίμηση και πως περίμενε να του αποδείξω ότι έχω ικανότητες.Και θα το έκανα,ήθελα να το αποδείξω.Όχι μόνο σε αυτόν αλλά σε όλους.
 Όμως το δεύτερο μέλος από το διάλογο μας που θυμήθηκα ήταν εκείνο που με έκανε πιο πολύ να θέλω να ξανά σηκωθώ.

"Στο δρόμο μας για την κορυφή θα ξανασυναντηθούμε...Όποτε σε συναντώ θα σε πολεμώ και θα σε συλλάβω κάποια μέρα.Τότε θα αποδείξω το ποιος είναι ο δυνατότερος." του είχα πει
"Μου αρέσει αυτό...Σύμφωνοι.Είθε ο καλύτερος να φτάσει στη κορυφή." ήταν η απάντηση του.
 Αν έχανα λοιπόν όχι μόνο θα γκρέμιζα τις προσδοκίες που είχε για εμένα,αλλά έτσι θα αθετούσα την υπόσχεση μου και δεν θα εκπλήρωνα ποτέ το όνειρο μου παράλληλα.Όχι δεν γινόταν αυτό.Δεν μπορούσα να το επιτρέψω.Δεν θα αθετούσα τον λόγο μου...Δεν θα άφηνα τα όνειρα μου να καταπατηθούν έτσι.Έβαλα το χέρι μου στα μάτια μου και το σκούπισα.Έβλεπα πλέον καθαρά.Άρχισα να παίρνω βαθιές αλλά αργές ανάσες κάνοντας έτσι τους ρυθμούς τις καρδιάς μου να πέσουν και να ηρεμήσει.Ακόμα πονούσα,ναι!Ακόμα ένιωθα αδύναμος,ναι!Μα όχι ηττημένος.Μα όχι ανήμπορος να συνεχίσω.Μπορούσα να σηκωθώ και θα το έκανα.Πίεσα τον εαυτό μου.Παρ'όλες τις πληγές μου,παρόλο τον πόνο,παρόλο την κατάσταση μου πίεσα τον εαυτό μου και σηκώθηκε.
 Και τότε κατάλαβα γιατί ήμουν τόσο ψύχραιμος εκείνη την στιγμή.Γιατί πολύ απλά δεν ήταν η τελευταία μου.Κατά βάθος το ήξερα ότι θα σηκωνόμουν ξανά.Ότι δεν θα άφηνα εκεί την τελευταία μου πνοή.Και πράγματι έτσι έγινε.Αδύναμος μα όχι ηττημένος,όπως είπα.Θα κέρδιζα.Θα έφευγα από εκεί και θα έφτιαχνα την μεγαλύτερη και δυνατότερη οργάνωση που θα έβλεπε ποτέ ο κόσμος στην ιστορία.Θα έφτανα στην κορυφή του κόσμου.Θα γινόμουν ο καλύτερος και το κεφάλι του Alucard θα ήταν η απόδειξη για αυτό.Γιατί μέσα μου το ήξερα.Ο άντρας αυτός ήταν προορισμένος να γίνει ο βασιλιάς των πειρατών.Δεν θα υπήρχε μεγαλύτερο βραβείο για εμένα από αυτόν.
 Έτσι λοιπόν στεκόμουν και πάλι όρθιος.Αγέρωχος,ασάλευτος να κοιτάζω το μέρος γύρω μου και να παρατηρώ ότι όλες εκείνες οι σκέψεις όλα εκείνα τα συναισθήματα δεν ήταν παρά εικόνες και καταστάσεις μερικών δευτερολέπτων,μιας και στα μάτια μου η μάχη δεν έδειχνε να έχει συνεχίσει από εκεί όπου την άφησα.

Γύρισα τότε το κεφάλι μου προς  τα αριστερά μιας και άκουσα κάποιον να φωνάζει και αντίκρισα ένα γομάρι.Ήταν ο Kairien,ο οποίος έτρεχε καταπάνω μου κουνώντας στον αέρα το τεράστιο ξίφος του.
-Τώρα τελείωσες... μου φώναξε καθώς με είχε πλησιάσει.
 Ήμουν έτοιμος να τραβήξω το ξίφος μου και να πετσοκόψω τον γιγάντιο τσαρλατάνο που νόμιζε ότι επειδή ήμουν σε αυτή την κατάσταση είχε ελπίδες εναντίων μου,όταν ξαφνικά κάποιος πετάχτηκε στην μέση.Αυτός ο κάποιος ήταν ο Jim,ο οποίος με το που κατέβαζε ο Kairiken το ξίφος του προς το μέρος μου πρόλαβε και μπήκε στην μέση και έτσι μπλόκαρε εκείνος το χτύπημα του για εμένα.
-Συγνώμη Kairiken αλλά ο αντίπαλος σου θα είμαι εγώ απόψε... του είπε.
-Γρρρ...
-Συγνώμη Shadow,αλλά θα ήθελα να τον δανειστώ αν δεν σε πειράζει. μου είπε τότε.
-Κανένα πρόβλημα  όλος δικός σου. του απάντησα.
-Ωραία λοιπόν αφού έτσι το θες...Minoruba ανέλαβε τον Shadow όσο εγώ τακτοποιώ το σαμιαμίδι από εδώ.
-Μάλιστα αρχηγέ... ανταποκρίθηκε εκείνος και κίνησε καταπάνω μου.
-Πολύ καλά.Αφού έτσι είναι να γίνει,έλα Minoruba.Για σένα θα χορέψω ένα τελευταίο χορό...Επίτρεψε μου να σου δείξω τον "Χορό του Θανάτου". ανταποκρίθηκα και έλαβα την δεύτερη στάση του στυλ μου.
 Ώρα να τελείωνα αυτόν τον μεγάλο χορό.

Ύστερα λοιπόν από την προσταγή του αρχηγού του ο Minoruba ήρθε καταπάνω μου με μεγάλη ταχύτητα.Μόλις με έφτασε κατέβασε με φόρα το ξίφος του από πάνω μου στοχεύοντας τον αριστερό μου ώμο.Με ένα πήδημα προς τα πίσω απέφυγα την επίθεση του,ενώ η φόρα που είχε πάρει τον έκανε να χάσει την ισορροπία του όταν τελικά δεν με πέτυχε.Έτσι λοιπόν πίεσα με τα πόδια μου το έδαφος και πετάχτηκα μπροστά κάνοντας του ένα καθαρό χτύπημα ενδιάμεσα στην κοιλιά και το στήθος του.Έβαλα το ξίφος μου στη θήκη του και γύρισα να δω τον αντίπαλο μου.
 Στεκόταν ακόμα όρθιος και μάλιστα χωρίς να χάσει την ευκαιρία του γύρισε απότομα το σώμα του μαζί με το ξίφος του και μια δεύτερη επίθεση του ήρθε καταπάνω μου.Έσκυψα γρήγορα αφήνοντας το όπλο του να περάσει από πάνω μου και έπειτα γύρισα το σώμα μου χωρίς να αλλάξω θέση και με μια γυριστή κλωτσιά τον έκανα να ξαναχάσει την ισορροπία του.Θα σωριαζόταν κάτω-και μάλιστα απάνω μου-όμως πετάχτηκα εκείνη την ώρα στον αέρα και έδωσα μια μπουνιά στην κοιλιά του η οποία τον ανασήκωσε και τον έκανε να πέσει παραδίπλα.
 Όσο ήταν εκείνος κάτω αναρωτήθηκα πως και είχε αντέξει την πρώτη μου επίθεση.Συνήθως κάτι τέτοιο ήταν αρκετό για να ρίξει τους περισσότερους κάτω-φυσικά δεν μιλάω για άτομα σαν τον Jim και τους άλλους δύο-.Δύο ήταν τα τινά...είτε ήταν πιο δυνατός από ότι φαινόταν,είτε λόγο της κατάστασης μου τα χτυπήματα μου έβγαιναν πολύ πιο αδύναμα από ότι έπρεπε.Ίσως πάλι και τα δύο.
 Ο αντίπαλος μου σηκώθηκε γρήγορα και ξανακίνησε προς το μέρος μου.Κούνησε με δύναμη το ξίφος του και με στόχευσε.Αντί όμως να κουνηθώ τράβηξα έξω το Yoku και τον μπλόκαρα.Σίγουρα όχι κάτι ιδιαίτερα έξυπνο μιας και στην κατάσταση μου το βάρος του Yoku ήταν πολύ δύσκολο να το συγκρατήσω,όμως ήθελα να δω πόσο δυνατός ήταν ο αντίπαλος μου και ποιο από τα δύο τινά ίσχυε.Όσο και να πίεζε εκείνος δεν μπορούσε να με μετακινήσει.Το Yoku παρέμενε στην θέση του,ένα απόρθητο τείχος.
 Άρα ο αντίπαλος μου δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο,αφού ακόμα και αν με το ζόρι κρατούσα το ξίφος ο ίδιος δεν μπορούσε να το μετακινήσει.Άρα αυτό που έφταιγε ήταν η κατάσταση μου.Τέλος πάντων..όπως φαινόταν έπρεπε να το παλέψω λίγο παραπάνω από ότι θα ήθελα.Πάντως το αποτέλεσμα μια φορά το ίδιο θα ήταν.Μετά από ότι είχα κάνει σήμερα αποκλείεται να έχανα από αυτόν.