Έπειτα από αρκετές φασαρίες, φωνές, χτυπήματα, οι δυο τους αποφάσισαν ότι είχε έρθει η ώρα της αναχώρησης. Μάζεψαν ήρεμα τα πράγματα τους και ξεκίνησαν πορεία προς την ακτή όπου περίμενε το καράβι τους. Η Shura δεν ήθελε να αποχαιρετήσουν τους γίγαντες. Μπορεί να τους συμπαθούσε και να τους σεβόταν για την δύναμη και το πείσμα τους, αλλά όπως και να χε ήταν πειρατές επικηρυγμένοι. Και ο Kaze απροσδόκητα δεν έφερε αντίρρηση, παρότι εκείνος πήγαινε συχνά να τους επισκεφτεί ξεχωριστά στα λημέρια του καθενός. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό ήρθε σύντομα. Στην ακτή του νησιού, βρήκαν το καράβι τους όπως το είχαν αφήσει. Πέταξαν πάνω τα πράγματα τους και άρχισαν τις προετοιμασίες της αναχώρησης. Πάνω στην ώρα, μια γνώριμη τρανταχτή φωνή ακούστηκε με ευχάριστη χροιά.
-Θα φεύγατε χωρίς ένα "αντίο";
Ο Broggy είχε έρθει λες και το ήξερε ότι θα έφευγαν. Η Shura στραβοκοίταξε τον Kaze που κοίταξε τον ουρανό αδιάφορος. Αλλά δεν ήταν ο μόνος που ήρθε.
-Broggy; Τι κάνεις εσύ εδώ;
Ο Dorry εμφανίστηκε επίσης για τον ίδιο λόγο. Οι δύο γίγαντες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους ερωτηματικά, προσπαθώντας να θυμηθούν αν είχε ακουστεί η έκρηξη κάποιου ηφαιστείου που θα σηματοδοτούσε την έναρξη ακόμα μίας μάχης. Άλλωστε μόνο έτσι είχαν συνηθίσει να βλέπονται.
-Αυτοί οι δύο είναι τόσο ίδιοι! Δεν θα βρουν ποτέ ποιος είναι πιο δυνατός!
-Μάλλον ναι, αλλά μην τους το πεις! Τουλάχιστον οι γίγαντες ζουν αρκετά χρόνια, μπορεί κάποτε να ξεχάσουν ότι είναι αντίπαλοι και να μονιάσουν!
Το καράβι τους είχε αναχωρήσει, τα χέρια τους όμως ακόμα ήταν υψωμένα χαιρετώντας το νησί και τους γίγαντες.