[Τέλος] Διάλειμμα για προσευχή [Διεγραμένος Χαρακτήρας]

Η Shura τινάχτηκε όρθια, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα από τον αέρα που την είχε στερηθεί στον εφιάλτη. Έμεινε ακίνητη να ανασαίνει λαχανιασμένα. Πόσο είχε τρομάξει, πόσο ήθελε να ουρλιάξει από πόνο! Αλλά η συνειδητοποίηση έφτανε σιγά σιγά. Αμέσως σηκώθηκε από το κρεβάτι, πήγε να πλύνει το πρόσωπο της. Στην πορεία στάθηκε μπροστά από έναν καθρέφτη να κοιταχτεί. Ήταν όπως θυμόταν πως έπρεπε να είναι. Τα μαλλιά της, τα ρούχα της. Η πραγματικότητα. Δεν ήταν η κοπέλα που είδε στον ύπνο της. Όσο και αν της έμοιαζε. Έπιασε το κεφάλι της, λίγο για να σταθεροποιηθεί, λίγο για να σταματήσει το τρέμουλο. Είχε καιρό να της συμβεί αυτό, τώρα τελευταία όμως τα επεισόδια είχαν αυξηθεί. Και ποτέ δεν είχε καταφέρει να θυμηθεί τους εφιάλτες της αφού ξυπνούσε. Τώρα την ακολουθούσαν. Τις προηγούμενες νύχτες, οι εικόνες δεν ήταν τόσο καθαρές. Όσο πήγαιναν και αποκτούσαν λεπτομέρειες. Σαν να ανέσυρε αναμνήσεις έπειτα από πολλές προσπάθειες. Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της ανήσυχα. Δεν υπήρχε κανένα τέτοιο ενδεχόμενο. Αναρωτήθηκε γιατί έβλεπε αυτό το όραμα. Είχαν περάσει μέρες από τότε που είχε έρθει στο νησί St.Poplar. Που είχε βρει αυτό το δωμάτιο για να περάσει μερικές ήσυχες ημέρες και να σκεφτεί. Που είχε φάει εκείνο το Φρούτο. Άραγε να έφταιγε αυτό; Να της προκαλούσε παραισθήσεις; Το κεφάλι της στράφηκε σε μια γωνία του δωματίου. Στο παρατημένο βιβλίο που υπήρχε εκεί. "Chronos". Το βιβλίο που δεν είχε ακόμα καταφέρει να ερμηνεύσει όπως της είχε ανατεθεί. Κάτι όμως μέσα της της έλεγε ότι την απάντηση για το ερώτημα της θα την έβρισκε σε αυτό, όσο απίστευτο κι αν της φαινόταν.

Περίμενε μέχρι να ξημερώσει για να βγει από το δωμάτιο της. Πέρασε από την εγκαταλειμμένη ρεσεψιόν για να βγει στο δρόμο της πόλης. Η St.Poplar ακόμα κοιμόταν αλλά σύντομα έμποροι και τουρίστες θα πλημμύριζαν τους δρόμους. Και ιδιαίτερα το μέρος στο οποίο κατευθυνόταν η κοπέλα. Ήταν εξάλλου το πιο θαυμαστό χαρακτηριστικό της πόλης, και η κύρια πηγή εσόδων τους από την προσέλκυση ξένων. Η εκκλησία από την οποία πήρε το όνομα της η πόλη ήταν το μεγαλοπρεπέστερο κτίσμα που έβλεπε ποτέ η κοπέλα. Οι ψηλές του κολώνες που το περιτριγύριζαν, σε συνδυασμό με την μυτερή κορυφή του, έμοιαζαν να τρυπάν τον ουρανό. Ήταν αρχαία, με πολλά πατώματα και θεωρεία, μαρμάρινα σκαλιά και κλίμα ευσέβειας. Η Shura ποτέ δεν πίστεψε σε οποιαδήποτε θρησκεία, ο λόγος που έμπαινε δεν είχε να κάνει με μεταμέλεια. Ειλικρινά, αν οι ιερείς ήξεραν τι είχε κάνει στην ζωή της, θα της απαγόρευαν την είσοδο. Αυτό που την ένοιαζε ήταν ένα βιτρό. Προχώρησε και κάθισε στην μπροστινή σειρά καθισμάτων. Από εκεί μπορούσε να διακρίνει εύκολα το πανέμορφο βιτρό με τους αγγέλους να ψάλνουν. Έμοιαζε τόσο πολύ με ένα άλλο βιτρό που είχε δει σε ένα πού μακρινό νησί. Είχε ακόμα την εικόνα στο κεφάλι της, του άντρα που το έσπασε, πέφτοντας στο κενό. Αυτή η εικόνα την μαγνήτιζε όσο και αν την πονούσε, της θύμιζε το στόχο της.
-Ήρθες και σήμερα.
Η παρατήρηση της έστρεψε το κεφάλι στο πλάι. Ένας ιερέας βρισκόταν δίπλα της, κοιτώντας την με προσοχή αλλά όχι επίμονα. Η κοπέλα γύρισε ξανά μπροστά.
-Δεν έχεις άλλους αμαρτωλούς να σώσεις, πάτερ; Με αυτήν εδώ δεν θα καταφέρεις πολλά.

Αγνόησε το σχόλιο της και κάθισε στην άκρη των καθισμάτων.
-Έπειτα από τόσες μέρες που έρχεσαι εδώ, έκρινα ότι, αν και δεν το ζήτησες, χρειάζεσαι κάποιον να μιλήσεις.
-Κατάλαβα. Αναλαμβάνεις το έργο να επαναναφέρεις το χαμένο πρόβατο στο κοπάδι.
Δεν ήθελε να του δώσει πολύ σημασία, αλλά έβλεπε ότι δεν θα ξεμπέρδευε εύκολα από αυτόν, όσο προσβλητική και ειρωνική κι αν γινόταν.
-Κάπως έτσι. Δυστυχώς η περηφάνια είναι η δική μου αμαρτία. Η Shura παραξενεύτηκε. Όσο πιο δύσκολο το έργο, τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση όταν το εκπληρώσεις.
-Μάλιστα. Τότε θα έχεις πολλές αμαρτίες όταν ξεμπερδέψεις με μένα.
Εκείνος γέλασε εύθυμα. Η κοπέλα τον κοίταξε αγχωμένη.
-Πράγματι η καρδιά των ανθρώπων, όσο κι αν προσπαθήσει, συνεχώς ζητάει περισσότερα. Δεν σταματάει ποτέ να εύχεται και μαζί με αυτό, έρχεται και κάποια αμαρτία. Λέγεται ότι κάποτε, κάποιος προσπάθησε να βρει και να κάνει μία πράξη εντελώς αλτρουιστική, με την οποία μόνο θα πρόσφερε χωρίς να πάρει τίποτα ως αντάλλαγμα. Ξόδεψε όλη του την ζωή για να συμπεράνει ότι δεν υπάρχει. Ακόμα και αν αυτοθυσιαζόταν, είδε ότι ο ίδιος θα κέρδιζε ικανοποίηση, θα αισθανόταν καλά με τον εαυτό του.

-Μα τότε οι άγιοι που τιμάτε είναι ψεύτικοι, γιατί και αυτοί ξεκίνησαν από άνθρωποι. Δεν έκαναν τίποτα που να τους ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και άρα δεν υπάρχει κανένα πρότυπο για τους υπόλοιπους αμαρτωλούς.
-Κι όμως εδώ βρίσκεται το παράδοξο. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να προσπαθούν.
Η Shura δέχτηκε το χαμόγελο του έκπληκτη. Τα λόγια του ιερέα την είχαν φέρει σε κατάσταση να συνομιλεί, να θέτει ερωτήματα για τα οποία την ένοιαζε να ακούσει την δική του απάντηση. Κι αυτό έπρεπε να του αναγνωρίσει.
-Οπότε τι προτείνεται για την κατάσταση μου, πάτερ;
Η ερώτηση διατηρούσε τον σκεπτικισμό που έδειχνε από την αρχή. Πλέον όμως ενδιαφερόταν να ακούσει περισσότερα.
-Δεν μπορώ να προτείνω τίποτα και δεν θα το έκανα έτσι και αλλιώς. Δεν μου έχεις πει τίποτα για σένα για να ξέρω τι σε βασανίζει. Ωστόσο, αυτό στο οποίο πιστεύω είναι η προσευχή. Λειτουργεί ως βάλσαμο για την ψυχή.
-Ό,τι θέλω να κάνω θα το καταφέρω στηριζόμενη στις δικές μου δυνάμεις. Όχι σε κάποια ανώτερη οντότητα, περιμένοντας να τα βρω όλα λυμένα την επόμενη μέρα.
-Τότε γιατί δεν κάνεις μια ευχή; Ίσως για το λόγο που επιμένεις να κοιτάς αυτή την εικόνα;

Η κοπέλα σκοτείνιασε. Υπήρχαν μερικά πράγματα που δεν θα μπορούσε να κάνει όσο δυνατή κι αν γινόταν. Ο ιερέας, λες και μάντεψε τις σκέψεις της, ένωσε τα χέρια του και έκλεισε τα μάτια του, μουρμουρίζοντας κάποιες λέξεις. Η χειρονομία του, αν και είχε σκοπό να την ανακουφίσει, της έφερε περισσότερες έγνοιες. Κάτι της θύμιζε, χωρίς να μπορεί να το προσδιορίσει. Την επόμενη στιγμή, ο ιερέας σηκώθηκε, έτοιμος να κάνει μεταβολή.
-Πάτερ, τον σταμάτησε. Τον τελευταίο καιρό βλέπω ένα όραμα στον ύπνο μου. Μία εικόνα που δείχνει εμένα, και ταυτόχρονα όχι εμένα.
Την περίμενε αλλά εκείνη δεν πρόσθεσε κάτι άλλο. Ήδη απορούσε γιατί του το ανέφερε.
-Πώς αισθάνεσαι για αυτό που είδες;
-Λύπη.
Το είχε σκεφτεί αρκετά, αλλά το συναίσθημα που της ερχόταν πρώτο ήταν αυτό. Κάθε φορά που ξυπνούσε από το όνειρο ένιωθε να πονά, λες και είχε χάσει μόλις το πιο αγαπημένο πρόσωπο.
-Τότε μπορείς να αφήσεις τα πράγματα να κυλήσουν ομαλά.
-Τι; Δεν θα αναφέρεις καν την περίπτωση για οράματα που προκαλούνται μυστηριωδώς από τον άγιο της εκκλησίας; πέταξε την πιο τραβηγμένη εικασία. Ούτε για τραγωδίες και σημάδια για βιβλικές καταστροφές;

-Φοβήθηκες; Η κοπέλα έγνεψε αρνητικά. Τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Εφόσον δεν σκοπεύεις να αντιδράσεις έκρυθμα, δεν πρόκειται να καταστρέψεις κάτι οδηγημένη από βιασύνη και φόβο για το χειρότερο αποτέλεσμα. Λες ότι στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου, οπότε εξακολουθείς να προετοιμάζεσαι και να αποφασίζεις μετά από λογική σκέψη. Η λύπη είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας παρακίνησης για βελτίωση των ανθρώπων. Δυστυχώς για τους ανθρώπους που αναγκάζονται να υπομένουν κάτι τόσο αρνητικό, αλλά μέσα από τις αντιξοότητες μαθαίνουμε τα λάθη μας.
-Μόνο οι ηλίθιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι έξυπνοι φροντίζουν να μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων!
-Τότε χαίρομαι που υπάρχει ένας τουλάχιστον τρόπος για κάθε άνθρωπο του κόσμου. Κούνησε το κεφάλι του με ηρεμία. Είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρεις να αντιμετωπίσεις ότι κι αν προκύψει. Θα πάρεις την σωστή απόφαση.
-Δεν είμαι σίγουρη γι αυτό. Κάποιος μου είχε πει ότι: το τι είναι σωστό και λάθος διαφέρει από άτομο σε άτομο. Εγώ κρίνω ότι αυτά που κάνω είναι ο σωστός δρόμος για μένα. Ξέρω όμως ότι για τους υπόλοιπους είναι αποτρόπαια.
-Τότε, ίσως την κρίσιμη στιγμή, σκεφτείς τι θα έκανε στην θέση σου το άτομο το οποίο σου είπε αυτά τα λόγια.
Και πάλι έκανε κίνηση να φύγει. Αλλά η Shura ήθελε να διασταυρώσει το τελευταίο που την ενδιέφερε.
-Σκότωσα ένα οχτάχρονο κορίτσι με τα ίδια μου τα χέρια.

Ο ιερέας σταμάτησε με μιας. Είχε γυρισμένη την πλάτη στην κοπέλα γι αυτό δεν μπορούσε να διακρίνει το πρόσωπο του. Ήταν σίγουρη όμως για την αντίδραση που θα ακολουθούσε. Αυτό συναντούσε όλη της την ζωή. Έχθρα και φόβο. Αηδία στα μάτια όποιου την κοίταζε και έβλεπε μέσα της. Ή θα την απέφευγε δίχως να μιλήσει, ή θα την κοίταζε με αυτόν τον τρόπο και η Shura θα κρατιόταν με το ζόρι να μην τον σκίσει σε κομμάτια. Ο ιερέας όμως γύρισε. Και η έκφραση του ήταν θλίψης. Τα μάτια του ήταν κενά. Το μυαλό του πήγαινε στο κορίτσι, την τύχη της οποίας μόλις έμαθε, κάνοντας τον να λυπάται. Έπειτα επικεντρώθηκε ξανά στην Shura που περίμενε.
-Ξέρω ότι η ευχή μου δεν θα πραγματοποιηθεί ακόμα και αφού εισακουστεί. Ωστόσο, εύχομαι να ερχόσουν σε αυτό το μέρος κάθε μέρα από εδώ και στο εξής.
Και πάλι προσευχήθηκε για λίγο μόνος του. Ύστερα αποχώρησε αφήνοντας την στη σιωπή. Η Shura έριξε το κεφάλι πίσω, κοιτώντας χωρίς ενδιαφέρον την οροφή της εκκλησίας. Είχε χάσει και αυτή την ευκαιρία, να βρει μια δικαιολογία να απορρίψει τα λόγια του. Τώρα έπρεπε να τα λάβει υπ όψιν της, ξέροντας ότι προέρχονταν από κάποιον με αξία. Αν έκρινε σωστά, μόλις είχε βρει την απάντηση για το αρχικό της ερώτημα.

Σηκώθηκε προσπαθώντας να επεξεργαστεί σωστά και να βγάλει συμπεράσματα, περισσότερο για τον εαυτό της. Στην πόρτα της εκκλησίας, έριξε μια τελευταία ματιά στο βιτρό. Η εικόνα του άντρα που το διαπέρασε, πέφτοντας έκανε και πάλι τον κύκλο της, επαναλαμβανόμενη συνεχώς. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, γύρισε πίσω στην εποχή που ζούσε ακόμη. Μαζί του τα πράγματα ποτέ δεν ήταν λιγότερο μπερδεμένα από ότι τώρα. Κι εκείνος συνέχιζε να της τραβάει το μυαλό στα άκρα, ιδιαίτερα τις στιγμές που αδυνατούσε να συγκεντρωθεί. Τουλάχιστον όμως, ένιωθε ασφαλής κοντά του, κάτι που της έφτανε για να είναι χαρούμενη. Με βαριά καρδιά μπήκε στο δωμάτιο της για να επιστρέψει στα προβλήματα της. Το όνειρο που την στοίχειωνε και το παρατημένο βιβλίο. <<Ας ξεκινήσουμε με τη βασική προτεραιότητα!>> Κάθισε στον μοναδικό καναπέ και ξεφύλλισε για χιλιοστή φορά το βιβλίο. Το κομμάτι που έψαχνε θυμόταν ότι ήταν κοντά στο τέλος της ιστορίας.
-~η σκόνη μένει να αιωρείται, αστραφτερή από την δύναμη του Χρόνου. Και προσεύχομαι. Τα χέρια μου δεμένα μεταξύ τους. Ότι η σκόνη θα ενωθεί ξανά από το δικό σου Κλειδί. Ότι θα επιστρέψεις κοντά μου. Και ο Χρόνος κυλάει προς τα πίσω. Μόνο για να επαναληφθεί η ίδια τραγωδία.
Αυτήν την σκηνή της θύμιζε η προσευχή του ιερέα. Ίσως απλά να της είχε γίνει έμμονη ιδέα το βιβλίο και να το έβλεπε παντού.

Ωστόσο, το ένστικτο της έλεγε ότι της διέφευγε το βασικό νόημα. Κάτι της ξέφευγε να συνειδητοποιήσει. Γιατί της ερχόταν ότι το όνειρο της είχε σχέση με το νόημα του βιβλίου; Και επέστρεψε να αναλογίζεται το δεύτερο ζήτημα. Η μόνη λογική εξήγηση που της ερχόταν ήταν ότι επρόκειτο για κάποια παρενέργεια του Φρούτου που είχε φάει. Από την μία, δεν είχε ιδέα τι δυνάμεις υποτίθεται ότι της έδινε, από την άλλη, δεν ήξερε γενικά πολλά πράγματα για τα Φρούτα του Διαβόλου. Είχε βέβαια σιγουρευτεί ότι ήταν Φρούτο του Διαβόλου. Έχοντας ακούσει τις φήμες, είχε βουτήξει το πόδι της σε θαλασσινό νερό και είχε νιώσει την επίδραση του να της στερεί την ενέργεια.

Εφόσον αυτό ήταν το μόνο που θα μπορούσε να ψάξει, με αυτό θα ασχολιόταν. Είχε πάρει την απόφαση που είχε επί καιρώ αναβάλει. Θα πήγαινε προσωπικά στο Enies Lobby και θα ανέφερε ότι είχε αποκτήσει ένα Φρούτο, παρότι δεν είχε ολοκληρώσει την έρευνα του βιβλίου. Πρώτα από όλα χρειαζόταν κάποια εκπαίδευση για τις νεοαποκτηθέντες και άγνωστες δυνάμεις. Οι υπόλοιποι πράκτορες που είχαν δυνάμεις Φρούτων θα μπορούσαν να την βοηθήσουν, μιας και θα ήταν απερίσκεπτο να συνεχίζει να δρα χωρίς να τις ελέγχει. Η Shura έριξε μια ματιά στα υπάρχοντα της. Τελικά ο ιερέας είχε δίκιο. Η ευχή του δεν θα εκπληρωνόταν.