[Τέλος-Φρούτο]Marines VS Black Cat Pirates: Round 2

Συνέχισα να τον ακολουθώ ώσπου κάποια στιγμή μπήκαμε μέσα στο χωριό. Μερικά κατεστραμμένα κτήρια που δεν θυμόμουν από την προηγούμενη φορά δήλωναν ότι όντως είχε τιμωρήσει το χωριό για την ανταρσία που είχαμε προκαλέσει. Οι κάτοικοι που βρίσκονταν στο δρόμο, σταματούσαν τις δουλειές τους και μας κοιτούσαν. Άλλοι που ήταν μέσα στα κτήρια έβγαιναν έξω να δουν τι γίνεται κι έτσι σιγά σιγά ο κεντρικός δρόμος γέμιζε όλο και περισσότερο κόσμο.
-Κάντε στην άκρη! φώναζε ο Kuro στους ανθρώπους που βρίσκονταν στον δρόμο του, άλλοι από αυτούς στέκονταν εκεί από πριν και άλλοι έμπαιναν στην μέση για να με βοηθήσουν να τον φτάσω, και μερικοί από αυτούς δεν είχαν καλή κατάληξη αφού με τα σπαθιά που είχε κολλημένα στα γάντια του τους έκοβε όπου έβρισκε. Το κυνηγητό συνεχίστηκε για λίγη ώρα ακόμα και κανείς δεν μπορούσε να του ανακόψει την πορεία κι έτσι φτάσαμε στην άκρη του χωριού στην βίλλα που μας είχε φυλακισμένους την προηγούμενη φορά που ήμασταν στο νησί. Εκείνος μπήκε βιαστικά μέσα, κόβοντας ένα κομμάτι της ξύλινης εισόδου και φυσικά τον ακολούθησα. Μόλις πέρασα την κεντρική πόρτα άκουσα ουρλιαχτά από τον πάνω όροφο οπότε κατευθύνθηκα προς τα εκεί από μια μεγάλη σκάλα που υπήρχε μόλις λίγα μέτρα από την είσοδο.

Μόλις έφτασα στον πρώτο όροφο σταμάτησα να τρέχω και άρχισα να παρατηρώ τι γίνεται γύρω μου ενώ ταυτόχρονα κινούμουν όσο πιο αθόρυβα μπορούσα να κινηθώ σε ξύλινο πάτωμα. Τα ουρλιαχτά δεν ήξερα αν ακούστηκαν από αυτό τον όροφο ή από τον δεύτερο οπότε αποφάσισα να ψάξω εδώ πρώτα. Μπροστά μου έβλεπα έναν διάδρομο περιμετρικά του χώρου και πίσω μου, από την μεριά της σκάλας, ένα μεγάλο άνοιγμα από το οποίο μπορούσες να δεις μεγάλο κομμάτι του πρώτου ορόφου. Σε όλο το μήκος του διαδρόμου υπήρχαν δωμάτια και μάλιστα ένα υπήρχε μπροστά μου οπότε ξεκίνησα από εκεί το ψάξιμο. Με μια απότομη κίνηση άνοιξα την πόρτα και έβαλα το σπαθί μου μπροστά σε περίπτωση που πεταγόταν ο Kuro για να με αιφνιδιάσει. Όμως ήταν παρά μόνο ένα άδειο δωμάτιο με μερικά παλιά έπιπλα. Έτσι, προχώρησα προς το επόμενο. Με την ίδια ακριβώς κίνηση ανοίγω την πόρτα και βλέπω μέσα τον Kuro να κρατάει στην αγκαλιά του την Kaya, ιδιοκτήτρια αυτής της βίλλας και το άτομο που μας έσωσε την προηγούμενη φορά από την αιχμαλωσία του Kuro, με τις λεπίδες του ενός χεριού του να ακουμπούν στον λαιμό της.

-Θα πάρεις τους υπόλοιπους marines που έφερες στο νησί και θα φύγετε από εδώ αλλιώς θα πεθάνει! μου φώναξε ο Kuro με τρεμάμενη φωνή.
-Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ύστερα από όλα αυτά θα σε αφήσω να ξεφύγεις με έναν απλό εκβιασμό? Τελείωσε Kuro. Έχασες. Απλά παραδώσου και δεν χρειάζεται να υπάρξουν άλλα θύματα. του απάντησα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα αλλά από μέσα μου έβραζα ολόκληρος και μόνο στην ιδέα ότι αυτό ήταν ότι καλύτερο σκέφτηκα να πω και ότι δεν έβρισκα κάποιο καλό τρόπο να σώσω την Kaya άμεσα. Προς έκπληξή μου, όμως, ο Kuro φάνηκε να σκέφτεται για λίγα δευτερόλεπτα αυτό που είπα και αφού πέταξε την Kaya στο πάτωμα μου όρμησε.
-ΔΕΝ ΕΧΑΣΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΣΧΕΔΙΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΕΣΥ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙΣ ΟΛΑ! φώναξε τόσο δυνατά που, αν και απίθανο, θα ορκιζόμουν ότι ακούστηκε σε ολόκληρο το νησί. Ήταν εκτός εαυτού και αυτό μπορούσα να το καταλάβω και χωρίς τις φωνές του. Οι κινήσεις του ήταν αποδιοργανωμένες, οι επιθέσεις του συνήθως έβρισκαν αέρα με τις πιο απλές κινήσεις που μπορούσα να κάνω και τελικά μετά από λίγη ακόμα προσπάθεια να με πετύχει έβαλε τρικλοποδιά στον εαυτό του και έπεσε κάτω.

Χωρίς να χάσω χρόνο, με το 1 πόδι μου του πάτησα το 1 χέρι και με το σπαθί του κάρφωσα το άλλο χέρι στο πάτωμα. Προς έκπληξή μου, δεν έβγαλε ούτε άχνα από το κάρφωμα. Μετά, του έβγαλα και τα 2 γάντια και τα πέταξα στην άλλη άκρη του δωματίου και του έριξα μια μπουνιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού έτσι ώστε να πέσει αναίσθητος και να μην μπορεί να ξεφύγει, όπως κι έγινε. Αμέσως μετά έτρεξα στην Maya.
-Eίσαι καλά? την ρώτησα καθώς την βοηθούσα να σηκωθεί, κοιτώντας παράλληλα μήπως έχει καμιά εμφανή εξωτερική πληγή.
-Μια χαρά είμαι.. απάντησε ενω παράλληλα δεν μπορούσε να πάρει τα μάτια της πάνω από το αναίσθητο σώμα του Kuro. Εκείνη την στιγμή μπήκε στο δωμάτιο ένας άντρας που μου φάνηκε για υπηρέτης. Κοντοστάθηκε για λίγο στο θέμα του Kuro αλλά το ξεπέρασε πολύ γρήγορα και έτρεξε να αγκαλιάσει την Kaya.
-Όλα τελείωσαν.. της είπε.
-Επιτέλους... απάντησε εκείνη και συνέχισε. Και όλα αυτά χάρης σε αυτόν τον γενναίο marine.
-Δεν έκανα και τίποτα και τίποτα σπουδαίο. αποκρίθηκα ξύνοντας το κεφάλι μου από περηφάνια.
-Έχετε κάποιο σχοινί να τον δέσουμε μέχρι να έρθουν και οι άλλοι? Δεν έχω χειροπέδες μαζί μου. Τους ρώτησα αμήχανα, ξύνοντας ακόμα το κεφάλι μου, αφού δεν είχαν σταματήσει να αγκαλιάζονται ακόμα κάμποσα δευτερόλεπτα μετά.
-Ναι βεβαίως. μου απάντησε ο υπηρέτης που έφυγε από το δωμάτιο και λίγες στιγμές αργότερα είχε γυρίσει με αρκετό σχοινί για να δέσουμε 4-5 άτομα.
-Δεν χρειάζεται τόσο πολύ αλλά ευχαριστώ. του είπα και 2-3 λεπτά μετά, ο Kuro ήταν δεμένος σε μια καρέκλα στο ισόγειο.

-Σε ευχαριστούμε και πάλι για όσα έκανες. μου απηύθυνε τον λόγο η Kaya και μου έδωσε το χέρι της. Αντί να μιλήσω ανταπέδωσα την χειραψία. Την επόμενη στιγμή, σαν να την χτύπησε ηλεκτροσόκ, άρχισε να τρέχει προς το εσωτερικό του σπιτιού και με τράβηξε κι εμένα.
-Ακολούθησέ με! είπε πρόσχαρα και την ακολούθησα αφού δεν είχα τίποτα να χάσω. Με οδήγησε μέσα από διάφορα δωμάτια, όλα με πολυτελή έπιπλα, ώσπου φτάσαμε σε μια βιβλιοθήκη. Δεν περίμενα ότι θα έβλεπα τόσα πολλά βιβλία μαζεμένα σε ένα σπίτι καθώς αυτό το μέρος έμοιαζε μεγαλύτερο από πολλά βιβλιοπωλεία που είχα δει. Πολλές σειρές από ράφια ήταν στοιβαγμένα σε όλο το δωμάτιο και φαίνονταν να είναι ταξινομημένα με κατηγορίες αν κρίνω από τις επιγραφές που είχαν μερικά ράφια στο πλάι. Μόλις μπήκαμε στη βιβλιοθήκη, μου άφησε το χέρι και προχώρησε στο βάθος του δωματίου. Την ακολούθησα και όταν φτάσαμε στο τέρμα τράβηξε ένα βιβλίο από το κάτω κάτω ράφι στη γωνία του δωματίου και ένας ήχος σαν κάτι να ξεκλείδωσε ακούστηκε και ένα κομμάτι της βιβλιοθήκης μετακινήθηκε στο πλάι και χάθηκε μέσα στον τοίχο. Πίσω από την βιβλιοθήκη που μόλις είχε φύγει από την μέση βρισκόταν ένα δωμάτιο που από ότι είδα ήταν γεμάτο στα χρυσαφικά. Από ότι κατάλαβα μάλιστα πρέπει και ο Kuro να είχε βρει το μέρος γιατί ένα κομμάτι του δωματίου κοντά στην είσοδο ήταν άδειο με μερικά διάσπαρτα κέρματα εδώ κι εκεί. Η Kaya μπήκε μέσα κι ενώ εγώ ακόμα στεκόμουν απέξω μου έκανε νόημα να την ακολουθήσω.
-Δ..δεν είναι ανάγκη... Την δουλειά μου έκανα. της είπα διστακτικά αν και ένας θεός ξέρει πόσο πολύ ήθελα να πάρω όσο περισσότερο χρυσάφι μπορούσα μέσα από αυτό το δωμάτιο.

Μην ανησυχείς. Δεν είναι κάτι από όλα αυτά που βλέπεις εδώ. μου απάντησε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.
-Α ωραία γιατί για λίγο ανησύχησα.. Χεχε.. χε.. είπα προσποιούμενος ότι καταλάβαινα για ποιο πράγμα μιλούσε.
-Κυρία, είστε σίγουρη ότι θέλετε να δώσετε κάτι τόσο πολύτιμο? Δεν ξέρω αν οι γονείς σας θα συμφωνούσαν με μια τέτοια πράξη. Παραπονέθηκε ο υπηρέτης, που εμφανίστηκε τόσο απότομα και αθόρυβα δίπλα μου όσο και την πρώτη φορά που τον είδα λίγα λεπτά νωρίτερα.
-Από πού ξεφύτρωσες εσύ? τον ρώτησα αλλά απάντηση δεν πήρα.
-Έσωσε εμένα και το υπόλοιπο χωριό από τα χέρια του Kuro πριν λίγο. Δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω για να του το δώσω. Άλλωστε δεν είναι πια οι γονείς μου εδώ άρα είναι δικό μου πλέον και μπορώ να το κάνω ότι θέλω. του απάντησε και συνέχισα να μην βγάζω νόημα.
-Sigh... Μετά από τον αναστεναγμό ο υπηρέτης έφυγε από την βιβλιοθήκη για να πάει να επιβλέπει τον Kuro μέχρι να έρθουν και οι άλλοι marines. Η Kaya μετά από αυτό προχώρησε στο βάθος του δωματίου και μου έκανε νεύμα να την ακολουθήσω και πάλι. Έτσι κι έγινε, μπήκα μέσα και είδα την Kaya να ανοίγει χώρο σε έναν μεγάλο σωρό από κοσμήματα. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα "σκαψίματος" βρήκε ένα ξύλινο μπαουλάκι.
-Δικό σου. μου είπε και πήρα ένα ύφος σαν να με προσέβαλε. Γιατί από όλες αυτές τις στοίβες με το χρυσάφι να μου δώσει ένα ξύλινο μπαουλάκι που, κρίνοντας από το βάρος του την στιγμή που μου το έδωσε, δεν πρέπει να είχε μέσα πολλά?

-Άντε, άνοιξέ το! είπε ανυπομονώντας για την στιγμή που θα άνοιγα το σχεδόν άδειο όπως πίστευα κουτί. Αφού το κούνησα λίγο και δεν άκουσα ήχο από χρυσό αλλά κάτι μαλακό να χτυπάει στα τοιχώματα απογοητεύτηκα ακόμα περισσότερο αλλά προσπάθησα να το κρύψω όσο καλύτερα μπορούσα, για να μην την προσβάλω, και το άνοιξα. Η επόμενη στιγμή, μετά το άνοιγμα, με ξάφνιασε τόσο που μου έπεσε το μπαουλάκι στο πάτωμα. Το ξανασήκωσα γρήγορα για να σιγουρευτώ για αυτό που έβλεπα και όντως δεν είχα δει λάθος την πρώτη φορά. Κρατούσα στα χέρια μου το ένα από τα δύο φρούτα που μου είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση στο βιβλίο των φρούτων. Ήμουν 100% σίγουρος πως ήταν το Ope Ope no Mi καθώς είχα περάσει αρκετές ώρες κοιτώντας αυτό και το Bomu Bomu no Mi στο βιβλίο. "Ποιος να φανταζόταν ότι θα το έβρισκα τόσο γρήγορα" σκέφτηκα και αμέσως μετά αγκάλιασα την Kaya.
-Ελπίζω να το χρησιμοποιήσεις σωστά αφού είναι ότι πιο πολύτιμο υπάρχει μέσα σε αυτό το σπίτι. μου είπε όταν σταμάτησα να την αγκαλιάζω και να την ευχαριστώ.
-Για αυτό να είσαι σίγουρη. της απάντησα και χωρίς να χάσω χρόνο το δάγκωσα. Η γεύση ήταν απαίσια, ότι πιο πικρό έχω φάει στη ζωή μου, και σίγουρα πολύ χειρότερη από ότι μπορούσα να φανταστώ με βάση τα λεγόμενα του βιβλίου.

-Λοιπόν? Τι μπορείς να κάνεις με αυτό? με ρώτησε περιμένοντας μπροστά μου σαν παιδί που περιμένει να ακούσει παραμύθι από τον παππού του.
-Μέσα σε ένα προκαθορισμένο χώρο μπορώ να αλλάζω θέση σε πράγματα. Αν και για την ώρα δεν έχω ιδέα πώς. της απάντησα και σαφώς δεν ακούστηκε όσο εντυπωσιακό όσο το φανταζόμουν όλο αυτό το διάστημα.
- Α... Μάλιστα.. Χρήσιμο ακούγεται.. χεχε... και όπως υποπτεύθηκα δεν εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα.
-Ήρθαν οι marines! φώναξε ο υπηρέτης από την είσοδο της βιβλιοθήκης. αφού έβαλα το υπόλοιπο φρούτο στο κουτί βγήκαμε έξω από το δωμάτιο με τον χρυσό και η Kaya έκλεισε την πόρτα. τη στιγμή που φτάσαμε στην είσοδο της βιβλιοθήκης με έλουσε κρύος ιδρώτας. "Πώς μπόρεσα να το φάω χωρίς να αναφέρω την ύπαρξή του πρώτα στον Ren και τους άλλους.." Ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό, μιας και το συγκεκριμένο φρούτο μου είχε στοιχειώσει την ζωή, αλλά τώρα ότι έγινε έγινε. Έπρεπε να βρω τρόπο να τους το πω και τώρα δεν ήταν η κατάλληλη ώρα. Κι έτσι σταμάτησα την Kaya.
-Να σου πω... Γίνεται να αφήσω το υπόλοιπο φρούτο εδώ? Ούτως ή άλλως δεν το χρειάζομαι. Το λέει και στο βιβλίο, μια μόνο δαγκωνιά αρκεί. Α και σε παρακαλώ μην αναφέρεις τίποτα για το φρούτο στους υπόλοιπους marines. της ψιθύρισα. Για λίγο φάνηκε σκεπτική αλλά τελικά συμφώνησε και, αφού άφησα το μισοφαγωμένο φρούτο στην βιβλιοθήκη, προχωρήσαμε προς την είσοδο του σπιτιού όπου και μας περίμεναν οι υπόλοιποι.

Πέρασε λίγη ακόμα ώρα και τελικά φύγαμε για το πλοίο μαζί με τον Kuro, ο οποίος πλέον είχε συνέλθει και εξαπέλυε απειλές προς όλους και όλα. Στο δρόμο οι χωρικοί του έριχναν τις χειρότερες αλλά και πιο ευφάνταστες κατάρες που μπορεί να φανταστεί κανείς. Μερικές ήταν μάλιστα τόσο άθλιες που με το ζόρι κρατιόμασταν να μην γελάσουμε. Κανά μισάωρο μετά φτάσαμε στο πλοίο και αφού βάλαμε τον Kuro στο κελί, πήγαμε στο ιατρείο για την καθιερωμένη εξέταση μετά από μάχη. Όταν τελειώσαμε από εκεί, κάναμε μπάνιο μαζευτήκαμε στην κουζίνα του πλοίου μιας και δεν είχαμε φάει τίποτα όσο βρισκόμασταν στο νησί. Η ημέρα είχε περάσει πολύ γρηγορότερα από ότι πίστευα καθώς από ένα παράθυρο που κοίταξα έξω είδα ότι ο ήλιος έχει πέσει αρκετά ώστε να δώσει ένα πορτοκαλί χρώμα στον ορίζοντα. Έπειτα από το φαγητό, πέσαμε για ύπνο.
Την επόμενη μέρα, σχεδόν όλοι οι marines του πλοίου, μαζί με τους χωρικούς μαζέψαμε όλα τα πτώματα και το βράδυ τα κάψαμε λίγο έξω από το χωριό. Σε όλη την διάρκεια της ημέρας σε χρονικά διαστήματα που δεν με έβλεπε κανείς προσπαθούσα να μετακινήσω αντικείμενα αλλά καμιά προσπάθειά μου δεν ήταν επιτυχημένη, έτσι τσαντίστηκα και τα παράτησα για σήμερα.  Έπειτα, αφού μας έκαναν το τραπέζι οι άνθρωποι του χωριού, τους αποχαιρετήσαμε όλους καθώς, η δουλειά μας τέλειωσε πολύ πιο γρήγορα από ότι υπολογίζαμε, και το πρωί θα φεύγαμε από το νησί. Άλλωστε είχαμε και άλλα νησιά να περιμένουν για την βοήθειά μας. Έτσι κι έγινε. Ελάχιστες στιγμές μετά το χάραγμα ο Ren μας ξύπνησε όλους για να σαλπάρουμε. Βγήκα στο κατάστρωμα και είδα την Kaya μαζί με τον υπηρέτη της, και μερικά κουτιά χάπια στην αγκαλιά του, και μερικούς χωρικούς ακόμα να έχουν έρθει να μας ξεπροβοδήσουν. Τους χαιρέτησα σαν ναυτικός και έπειτα ευχαρίστησα την Kaya για άλλη μια φορά χτυπώντας απαλά 2 φορές το χέρι μου στο στήθος. Έπειτα συνέχισα τις δουλειές που μου έβαλε να κάνω ο Ren και όταν ξαναβγήκα στο κατάστρωμα το νησί φαινόταν πλέον σαν μια σκιά στον ορίζοντα.

Όνομα χαρακτήρα:Masayuki Seiji

P.o.M. Points:15

Belli:45.000

Τυχόν παρατηρήσεις:Xμμ χμμ. Ωραία μου την ξεκίνησες άλλα στην δεύτερη σελίδα κάπως μου τα χάλασες.Πολύ εύκολα παραδόθηκε ο Κuro και επίσης λίγο δεν μου έκατσε καλά οτι η Kaya είχε το devil fruit αλλά δεν έκοψα πολύ απο εκεί. Κατά τα άλλα καλές περιγραφές και χαβαλές στα σημεία που έπρεπε!