[Τέλος] Femme Fatale .I

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ'την Σκιά Του
VII. Πασπαρτού
VII. Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό
IX. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; (ft Makoto)
X. Άδης: Τρίτη Πόρτα Δεξιά
XI.I. Επιχείρηση Αρκτούρος
XI.II.Οι Αρκουδιάριδες (ft FAI&Makoto)
XII. Πες το με ένα δηλητήριο

Τα νερά της Γιαμαγκάτα ήταν καθάρια, μπορούσες να το δεις πριν καν φτάσεις. Έφτανε να σκύψεις πάνω από την κουπαστή για να δεις αρκετά μέτρα κάτω από τη θάλασσα. Ο άνεμος φυσούσε ούρια και σύμφωνα με τους ναύτες όλα έδειχναν ότι θα αγκυροβολήσουν στην ώρα τους στο νησί. Ο γιατρός, πρώτη φορά ένιωσε το κλίμα ενός νησιού να τον υποδέχεται τόσο γλυκά, ξυπνώντας μια παράξενη μελαγχολία. Τα γεγονότα στο Κάσαμιν ήταν πια παρελθόν κι όμως οι σκέψεις του βρισκόταν ακόμα σε αταξία. Ένιωθε πως χρειαζόταν ξεκούραση, πνευματική και σωματική, κι όμως να που η μοίρα οδήγησε τα πράγματα να βρεθεί μπλεγμένος σε άλλη μία υπόθεση.

Χτύπησε με δύναμη τα μάγουλά του για να συνέλθει, αν χανόταν σε τέτοιες σκέψεις, τίποτα δεν θα πήγαινε σωστά και οι αποτυχίες φαινόταν να τον ακολουθούν το τελευταίο διάστημα. Γύρισε προς το κατάστρωμα όπως ναύτες ανάστατοι φρόντιζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες για να προσλιμενιστεί το πλοίο με ασφάλεια. Ο Αιντάν τον διαβεβαίωσε ότι δεν χρειαζόταν να φοβάται τίποτα επάνω σε αυτό το καράβι, και πράγματι, τις μέρες που ταξίδευαν επάνω το “Μαργαριτάρι”, κανένας δεν τον ενόχλησε και το ταξίδι ήταν ομαλό.

“Αφεντικό, άντε να ετοιμαζόμαστε!” φώναξε ο Κάλεμπ. “Όταν ακουμπάς σε μια κουπαστή δεν ξεκολλάς από εκεί πέρα,” γκρίνιαξε και χάθηκε πάλι πίσω από την πόρτα που οδηγούσε στις καμπίνες.

Αναστέναξε. Ούτε η κουπαστή ούτε η θάλασσα τον ενθουσίαζαν ιδιαίτερα, μα ο άνεμος τον ηρεμούσε. Εκτάσεις ολόκληρες από γαλάζιο ουρανό χωρίς σύννεφα καπνού, και ούτε ένας άνθρωπος. Αν αυτό δεν ήταν παράδεισος, τότε τι ήταν; Μόνο μερικά πλοία λέρωναν την όμορφη εικόνα, μα το μόνο που χρειαζόταν ήταν να στρέψει την προσοχή του αλλού. Από την άλλη, ακόμα κι αυτή η εικόνα καταντούσε κουραστική και με τον καιρό συνειδητοποίησε ότι ο άνθρωπος γεννιόταν στη στεριά για να ζήσει στη στεριά όσο κι αν αγαπούσε τη θάλασσα, αλλιώς δεν εξηγιόταν το παράξενο καρδιοχτύπι που ένιωθε όταν αντίκριζε ξηρά.

Δεν πρόλαβε να μπει για τελευταία φορά στην καμπίνα τους και ο Κάλεμπ του πέταξε τον σάκο του. Τα βασικά. Μια αλλαξιά, μια πετσέτα, ξυριστικά και λίγα μπέλι. Όσα τους είχε προμηθεύσει ο Έινταν όλα κι όλα για το ταξίδι τους. Στριμώχτηκαν μαζί με τους υπόλοιπους ταξιδιώτες και ένιωσαν το πλοίο να τραντάζεται καθώς έπιανε άγκυρα. Η ανυπομονησία όλων ήταν διάχυτη στον αέρα, μα την ένιωθες και επάνω σου από τις αγκωνιές που δεχόσουν, από τις φορές που ένιωθες κάποιον να σου πατάει το πόδι. Και ο ίδιος όμως δεν διακρινόταν για την υπομονή του, ούτε για την ψυχραιμία του σε τέτοιες καταστάσεις. Στο τέλος έπιασε καβγά με μια μεσήλικη, φτιασιδωμένη γυναίκα που είχε πατήσει το πόδι του όχι μία όχι δύο, αλλά τουλάχιστον εφτά φορές. Τον έβρισε, την έβρισε και αποβιβάστηκαν στο λιμάνι εκνευρισμένοι ενώ ο Κάλεμπ προσπαθούσε να τους χωρίσει.

“Μία φορά, δεν μπορείς μία φορά να μη φαγωθείς με κάποιον;” ρώτησε ο Κάλεμπ σπρώχνοντάς τον προς το κέντρο του λιμανιού.
“Εσύ με ποιανού το μέρος είσαι τώρα;” ρώτησε εκνευρισμένος. “Δεν σου έλιωσε εσένα το πόδι. Πώς μιλάτε έτσι σε μία κυρία;” μιμήθηκε τη φωνή της. “Τι περίμενε, να της κάνω και αέρα;”
“Μπορείς να ηρεμήσεις λίγο;” είπε ο Κάλεμπ απλώνοντας τα χέρια του αγανακτισμένος. “Τους τελευταίους μήνες, είσαι διαρκώς στη τσίτα!”
“Μπορώ να κάνω κι αλλιώς;” διαμαρτυρήθηκε. “Ακόμα και τώρα, νόμιζα ότι θα φτάσουμε ήρεμα εδώ πέρα και η τύπισσα άρχισε να τσιροκοπά επειδή της είπα να προσέχει που πατάει,” φώναξε χάνοντας την ψυχραιμία του.
“Ξέρεις, ξέχνα το,” είπε πιο συγκαταβατικά ο νεαρός βλέποντας άσχημα σημάδια στη συμπεριφορά του συντρόφου του. “Πάρε βαθιές ανάσες, ηρέμησε.”

Μάταια όμως. Τα νεύρα που είχαν συσσωρευτεί τις τελευταίες μέρες, έπρεπε να ξεσπάσουν κάπου. Έτσι, πέταξε κάτω τον σάκο με δύναμη, ασθμαίνοντας βαριά, συγκεντρώνοντας την προσοχή διάφορων περαστικών με τη συμπεριφορά του. Ο Κάλεμπ έτριψε το μέτωπο με τον δείκτη και τον αντίχειρά του ντροπιασμένος, δεν είχαν κάνει καλή αρχή.

“Σοβαρά τώρα, τον σάκο;” κρέμασε το στόμα και έδειξε τον σάκο απογοητευμένος. “Μάζεψέ τον.”
“Μη μου λες τι να κάνω.”
“Σοβαρά, μάζεψέ τον, έχουμε γίνει ρεζίλι,” είπε πιο απαιτητικά ο Κάλεμπ.
“Σκασίλα μου,” είπε και τον σήκωσε τελικά πεισμωμένα. “Εκείνους δεν τους πάτησε μια κατσίκα πεντακόσιες φορές.”
“Σταμάτα να υπερβάλλεις,” ζήτησε ακολουθώντας τον. “Ποιος στο καλό είναι ο μικρότερος εδώ πέρα;” ρώτησε όλο απελπισία και ακολούθησε τον μεγαλύτερο άνδρα που είχε χαθεί κιόλας ανάμεσα στο πλήθος.

Ο νεαρός κοίταξε γύρω του. Όντως, η ενδυμασία των ντόπιων, ακόμα και τον κατοίκων που είχαν φθάσει στο νησί από άλλες περιοχές, διέφερε σημαντικά με τις δικές του ενδυματολογικές επιλογές. Χρώματα και υφάσματα λογιών-λογιών μπλέκονταν μεταξύ τους και η φορεσιά του τόπου, που οι δύο άνδρες έβλεπαν για πρώτη φορά στη ζωή τους, κυριαρχούσε ώσπου εκεί που έφτανε το μάτι. Κοιτάχτηκαν μουδιασμένοι και μόνο τότε ένιωσαν επάνω τους τις περίεργες ματιές που τους έριχναν ως τότε οι περαστικοί.

Και δεν είχαν άδικο. Σύντομα και οι ίδιοι συνειδητοποίησαν ότι τα ρούχα τους δεν ήταν καθόλου πρακτικά απέναντι στον κλίμα και τους δρόμους του νησιού. Τα χοντρό ύφασμα τους έπνιγε και μετά από έναν σύντομο περίπατο στα πρώτα σοκάκια της πόλης, ο ιδρώτας έλουσε το μέτωπο και το σώμα τους ενώ τα πόδια και τα μπατζάκια των παντελονιών τους είχαν σκονιστεί από το χώμα της πόλης, πράγμα συνηθισμένο στη πατρίδα τους, όμως τα ζεστά παπούτσια τους έκαναν τα πόδια τους να ασφυκτιούν μέσα στο δέρμα.

“Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα ν’ αλλάξουμε,” συμπέρανε ο Κάλεμπ.
“Εύκολο να το λες.”
“Μην ανησυχείς. Πληρώνω εγώ,” είπε και γύρισε από την άλλη προς αναζήτηση ενός μαγαζιού με ρούχα.

Η ιδέα να υιοθετήσουν την τοπική ενδυμασία δεν ενθουσίαζε τον γιατρό και δεν το έκρυβε, μπορούσες να το δεις γραμμένο στο πρόσωπό του ενώ κοιτούσε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Ήταν σαν να έβλεπε το πρόσωπο ενός ξένου. Η γριά κυρία που διατηρούσε το μαγαζί, φρόντισε να τους ντύσει πριν καν διαλέξουν οι ίδιοι τι προτιμούσαν και τους έσπρωξε προς τον καθρέφτη του μαγαζιού. Εκτίμησε την ταχύτητά της αλλά όχι και την πρωτοβουλία της να του πιάσει πίσω τα μαλλιά, ενώ εκείνος άφηνε μικρές κραυγές πόνου.

“Πολύ σου πάει,” σχολίασε ο Κάλεμπ προσπαθώντας να πνίξει το γέλιο του.

O Λιούις έδειξε τη γριά ενοχλημένος, καθώς εκείνη έκανε τον λογαριασμό των τιμών. Ο Κάλεμπ, κοίταζε το δικό του σκούρο μοβ κιμονό ευχαριστημένος. Είχε πιάσει τα μαλλιά που έπεφταν μπροστά στο πρόσωπο και τα μάτια του πίσω και δοκίμαζε τα καινούργια ξύλινα σανδάλια του στο πάτωμα του μαγαζιού. Ο Λιούις κοίταζε το δικό του με απέχθεια. Γκρι από κάτω, μαύρο από πάνω και η αίσθηση που είχε επάνω του ήταν περίεργη. Ένιωθε σαν να μη φορούσε ρούχα, ήθελε να φορέσει και πάλι το παντελόνι του.

“Νομίζω ότι θα κάνεις θραύση στο νησί, εσύ τι λες;” Ρώτησε γελώντας και έβγαλε το πορτοφόλι του να πληρώσει, μα το χαμόγελό του κόπηκε σύντομα.

Δύο λεπτά αργότερα έβγαινε από το μαγαζί με κατεβασμένο το κεφάλι. Μία αγορά αρκούσε για να εξανεμιστούν οι μισές τους οικονομίες. Η γριά ήξερε τι έκανε και δεν έπαιρνε από λόγια, προφανώς και τα υφάσματα που είχε επιλέξει δεν ήταν η οικονομικότερη λύση της αγοράς. Έπαθαν και έμαθαν ότι δεν έπρεπε να εμπιστεύεσαι εύκολα τους εμπόρους στο λιμάνι αυτού του νησιού. Ήταν γρήγοροι, έξυπνοι και έκλειναν αγορές και συμφωνίες προς όφελός τους με τέτοιον τρόπο που δεν μπορούσες να βρεις εύκολα το δίκιο σου.

“Γλυκιά εκδίκηση…” είπε ο Λιούις ενώ άφηναν το μαγαζί. “Σου πάει πολύ αυτή η έκφραση, θα κάνεις θραύση στο νησί, εσύ τι λες;”
“Κι εσύ την ίδια έκφραση θα είχες αν έχανες τόσα λεφτά,” απάντησε κοιτώντας με παράπονο το πορτοφόλι του.

Η πόλη μύριζε ξύλο και βρεγμένη άμμο, βρεγμένη από το νερό που πότιζαν τον δρόμο οι κάτοικοι με μακριές ξύλινες κουτάλες και να ξεφορτωθούν την σκόνη. Και όλοι τους περπατούσαν αμίλητοι, με το κεφάλι σκυμμένο, γεμάτο σκοτούρες, αντάλλαζαν μερικούς τυπικούς χαιρετισμούς και προχωρούσαν να πάνε στη δουλειά τους. Στη Γιαμαγκάτα, δεν υπήρχε κάτι πιο ιερό από τη δουλειά, χωρίς δουλειά γινόσουν επαίτης, κι ακόμα κι όταν γινόσουν επαίτης, ζητιάνευες περισσότερο δουλειά παρά χρήματα. Ειρηνική πόλη, ήσυχη. Οι δύο άνδρες ένιωθαν πως βρισκόταν έξω από τα νερά τους, μα ακόμα και μια τέτοια πόλη είχε διαφορετικό πρόσωπο. Θα το μάθαιναν το ίδιο βράδυ, όταν αφού βρήκαν μέρος για να περάσουν το βράδυ, ξεχύθηκαν και πάλι στους δρόμους προσπαθώντας να βρουν την αφετηρία της αποστολής τους. Με λιγοστά στοιχεία και ένα όνομα, δεν ήταν καν βέβαιοι αν θα έπρεπε να βασιστούν στη βοήθεια κάποιου άλλου ή να ερευνήσουν μόνοι τους.

Το βράδυ η Γιαμαγκάτα άλλαζε όψη. Τα σπίτια έσβηναν τα φώτα τους από νωρίς, έπρεπε να ξυπνήσουν νωρίς για τη δουλειά της επόμενης μέρας. Αλλά ήταν και μια μεριά της πόλης που δεν κοιμόταν, εκεί που τους οδήγησαν οι άνδρες της πόλης από στόμα, ένα μέρος που υπήρχε κυρίως για τη διασκέδαση των ανδρών και όπου ξοδεύονταν χρηματικά ποσά που κάποιοι μοχθούσαν να κερδίσουν κατά τη διάρκεια της μέρας. Ο δρόμος των κόκκινων φαναριών δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους δύο άνδρες, ούτε κάτι απρόσμενο, μα στον γιατρό άφησε μια περίεργη αίσθηση, ερχόταν σε αντίθεση με αυτό που είχε βιώσει τη μέρα. Τα χαρωπά χρώματα χάθηκαν, σκούρα έντονα χρώματα πήραν τη θέση τους και ζευγάρια κόκκινα βαμμένα χείλη τους προκαλούσαν πίσω από ξύλινα κάγκελα να τους προσφέρουν αξέχαστες εμπειρίες. Η σκέψη ότι σ’ εκείνο το μέρος ένιωθε πιο άνετα τον έκανε να νιώσει ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Εκεί οι άνθρωποι δείχνανε για άλλη μια φορά το αληθινό τους πρόσωπο, και είχε συνηθίσει τόσο πολύ αυτή τους της πλευρά που είχε μετατραπεί στην πραγματικότητά του. Το θέαμα αλλά και το γεγονός ότι ένιωσε μια περίεργη ανακούφιση βλέποντας και πάλι αυτή τους της πλευρά, ήταν λυπηρό. Για τον Λιούις, λευκό και μαύρο ήταν συνδεδεμένα σαν το γιν και το γιαν, και μόνο όταν ανακάλυψε το στίγμα αυτής της πόλης ένιωσε πως όλα ήταν πάλι σε τάξη. Είναι παράλογο, έλεγε και ξαναέλεγε στον εαυτό του όσο γινόταν μάρτυρας των φιλόπονων, εργατικών κατοίκων της Γιαμαγκάτα. Ακόμα και το Κάσαμιν είχε αποκτήσει άσχημη πλευρά όταν το άγγιξαν οι άνθρωποι, πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχει ούτε ένα δείγμα ανομίας και ασυδοσίας. Και να που η επιτομή του εμπορίου λευκής σαρκός επικρατούσε πανηγυρικά στη δυτική πλευρά της πόλης, με τους κατοίκους να ανοίγουν της αγκάλες τους και να την αποδέχονται σχεδόν με καμάρι.

Έτσι, δύο ολόκληρες μέρες πέρασαν άσκοπα, προσπαθώντας να βρουν στοιχεία χωρίς να έχουν βάσεις, ώσπου αποφάσισαν να ρωτήσουν τους κατοίκους, συγκεκριμένα, τους θαμώνες των τεϊοποτείων που άνθιζαν στην περιοχή, όπου περνούσαν την ώρα τους οι άνδρες με τη συντροφιά δεσποινίδων κατά της απογευματινές ώρες μέχρι να μεταφερθούν σε μαγαζιά που έρεε άφθονο το τοπικό αλκοολούχο ποτό, σάκε το ονόμαζαν, και αναδυόταν έντονη η μυρωδιά του οπίου. Το όπιο και η διαδεδομένη του φύση στην περιοχή ήταν από τα πράγματα που του έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση επάνω στο νησί. Πανάκριβο και σε πολλές περιοχές απαγορευμένο, σε συνδυασμό με το κώνειο μπορούσε να γίνει ένα θανάσιμο, αν και ανώδυνο, δηλητήριο. Η έντονη παρουσία του στην αγορά, ήταν το μόνο σημάδι που είχε ότι ήταν στο σωστό μέρος. Λίγα ήξερε όμως, αφού οι αντιδράσεις των κατοίκων στο όνομα Όιραν ήταν τόσο απρόσμενες που τις πρώτες φορές μπορούσε μόνο να τους κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα.

“Ένας άνδρας σαν κι εσένα, δε θα μπορούσε ποτέ ν’ αγγίξει την Όιραν,” του είπε ένας χαρακτηριστικά ανάμεσα από γέλια. “Αυτά είναι όνειρα που εγκαταλείψαμε όλοι μας όταν ήμασταν παιδαρέλια.”

Χρήμα. Κανένας δεν παρέλειπε να τρίψει τον δείχτη με τον αντίχειρα για να του δείξει ότι αυτό είχε μόνο σημασία αν ήθελε να πετύχει τον στόχο του. Μα αυτό που τον προβλημάτιζε ήταν ότι όλοι έδειχναν να γνωρίζουν τη γυναίκα, μα όλοι τους αρνιόταν ή υπαινισσόταν ότι δε γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτήν. Άνδρες όλων των ηλικιών, νέοι, γέροι. Είχε χαθεί ανάμεσα σε ελάχιστες πληροφορίες που δεν ταίριαζαν μεταξύ τους.

“Παράτα τα, νεαρέ,” τον συμβούλευσε ένας γέρος. “Ένας φτωχός νέος σαν κι εσένα, δεν θα μπορέσει ποτέ να την αγγίξει.”

Με μηδαμινή πρόοδο και έναν μεγάλο αριθμό παρόμοιων σχολίων να του υπενθυμίζουν διαρκώς ότι οι προσπάθειές του δε θα έφεραν ποτέ καρπούς, τα νεύρα του πρώην νεκροθάφτη ήταν σε άσχημη κατάσταση. Φυσικά, δεν περίμενε ότι η αποστολή που του είχε δοθεί θα ήταν εύκολη, ούτε ότι οι πληροφορίες που ζητούσε θα του προσφέρονταν στο πιάτο, μα, ακούγοντας αυτά τα λόγια και βλέποντας ότι καμία προσπάθειά του δεν απέδιδε ικανοποιητικά, η εμμονή του γι’ αυτή τη γυναίκα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα και μετά από μια εβδομάδα η εμμονή του τον είχε οδηγήσει να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο σ’ εκείνη την περιοχή, αρκετό για να μάθει όλα τα σοκάκια και τα μαγαζιά.

Μα τα χρήματα έπαιζαν μεγάλο ρόλο σε εκείνη την πόλη. Αφήσανε το δωματιάκι που είχαν νοικιάσει και μεταφέρθηκαν εκεί, στη σοφίτα ενός μπαρ που διατηρούσε μια μεσήλικη, ψιλόλιγνη γυναίκα που τα καλλυντικά είχαν κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στην εμφάνισή της. Εκεί είχαν στήσει τη μικρή επιχείρησή τους με τη βοήθειά της. Φυτικά καλλυντικά, που ο Κάλεμπ πουλούσε όσο-όσο στις νεαρές της περιοχής που ήθελαν να είναι όμορφες για τους πελάτες τους. Η Γιαμαγκάτα ήταν τελικά ένα παράξενο μέρος. Ναρκωτικά και πορνεία μπορούσαν να ανθίσουν εφόσον υπήρχε η απαιτούμενη άδεια για το μαγαζί, η οποία κόστιζε αρκετές χιλιάδες μπέλι ανάλογα με το προϊόν που ήθελες να πουλήσεις, αλλά αν προσπαθούσες σαν πλανόδιος να πουλήσεις το εμπόρευμά σου χωρίς αυτήν την άδεια, μπορούσες να καταλήξεις εύκολα πίσω από τα κάγκελα και όπως ήταν φυσικό, σαν ξένος στον τόπο, οι διαδικασίες για να την αποκτήσεις ήταν πολύ πιο δύσκολες, χρονοβόρες και ακριβές απ’ όσο μπορούσαν να φανταστούν. Με την Οτάκε είχαν αποκτήσει μια σχέση αλληλεγγύης. Οι κοπέλες αγόραζαν ποτό από εκείνη και ο Κάλεμπ, δηλωμένος ως υπάλληλός της, φρόντιζε να τις προμηθεύσει με τα καλλυντικά που θέλανε, με το αζημίωτο φυσικά, κι έτσι η μικρή τους λαθραία επιχείρηση είχε καταφέρει να αποκτήσει βάσεις και κέρδη μέσα σε ένα διάστημα μερικών ημερών.

Η προσαρμοστικότητα του Κάλεμπ σε τέτοιες καταστάσεις ήταν αξιοθαύμαστη. Μέσα σε διάστημα δύο μόνο ημερών, είχε ενημερωθεί για τον τρόπο που λειτουργούσαν οι επιχειρήσεις μπροστά και πίσω από τα μάτια του νόμου και είχε επιλέξει τον κατάλληλο συνεργάτη για να στήσει την μικρή του απάτη. Για τον Λιούις, αυτός ο τρόπος ζωής δεν ήταν κάτι άγνωστο, στην Κολτ οι παράνομες επιχειρήσεις ήταν μέρος της καθημερινότητας των κατοίκων, μα το αντικείμενο της δουλειάς του δεν τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Ήταν ένα μέσω επιβίωσης που έπρεπε να υποστεί τις πρωινές ώρες, όταν δεν υπήρχε δουλειά και ο αναβρασμός που υπήρχε το βράδυ καταλάγιαζε. Άλλωστε, η αϋπνία δεν είχε αρχίζει να του χτυπήσει ξανά την πόρτα και οι λιγοστές ώρες ύπνου κατά τις μεσημβρινές ώρες του ήταν αρκετές ώστε να σπαταλήσει τον υπόλοιπο χρόνο του στην έρευνά τη, η οποία μέρα με τη μέρα φαινόταν να πλησιάζει σε αδιέξοδο.

Είχε πια συνηθίσει την τοπική φορεσιά, τις συνήθειες των κατοίκων, τη μυρωδιά της πόλης. Είχαν περάσει σχεδόν είκοσι ημέρες από τότε που είχαν πρωτοπατήσει στο νησί. Είχε μάθει να ξεχωρίζει την πολιτοφυλακή, αυτούς που όριζαν τους νόμους τη νύχτα, τους παρανόμους, είχε συνηθίσει ως και τα βλέμματα των τίμιων κατοίκων της πόλης απέναντι σε όσους έμεναν στην περιοχή των “Κόκκινων Ρόδων” όπως αναφερόταν με λεπτότητα στην περιοχή, αλλά δεν είχε καταφέρει να συνηθίσει στην ιδέα ότι δεν είχε καταφέρει τίποτα μέσα σε αυτό το διάστημα. Έμαθε να απολαμβάνει το σάκε μέσα στην οργή του, αλλά για κάποιον που δεν σήκωνε το ποτό εύκολα, ακόμα και αυτή η απόλαυση έπρεπε να έχει μέτρο σε εκείνο το νησί αφού η ανοχή που έδειχναν οι αρχές απέναντι στις φασαρίες ήταν σχεδόν μηδαμινή.