[Τέλος] Femme Fatale .I

Και οι ώρες περνούσαν. Το πακέτο με τα τσιγάρα του είχε σχεδόν τελειώσει. Οι γόπες δίπλα του είχαν μαζευτεί σωρός. Τα ρούχα του είχαν γεμίσει σκόνη. Κι όμως δεν είχε παρατηρήσει καμιά έντονη κίνηση γύρω από το σπίτι. Μόνο κατά το σούρουπο άκουσε την πόρτα ν’ ανοίγει και η γυναίκα βγήκε έξω ντυμένη με ένα κόκκινο κιμονό και τράβηξε κατά τον δρόμο που οδηγούσε στην πόλη. Πολέμησε μια έντονη επιθυμία να την ακολουθήσει, να μάθει τους πραγματικούς της σκοπούς και τι έκανε. Μα έπεισε τον εαυτό του ότι είχε κάτι πολύ πιο πολύτιμο στα χέρια του. Το ίδιο της το σπίτι. Και ένα σπίτι μπορεί να πει πολλά γι’ αυτόν του το κατοικεί. Από πόσο καιρό βρίσκεται εκεί, μέχρι και στοιχεία του χαρακτήρα. Από μικρός είχε μπει σε πολλά σπίτια της πόλης της Κόλτ, πάντα μέσα σε δυσάρεστη ατμόσφαιρα, σχεδόν πάντα λόγω της δουλειάς του πατέρα του, μα ακόμα και σε αυτές τις περιπτώσεις, το σπίτι δεν έχανε τον χαρακτήρα του, ίσως είχε να πει περισσότερα και από τον ίδιο τον οικοδεσπότη του.

Αφού βεβαιώθηκε ότι η γυναίκα είχε πια απομακρυνθεί και τίποτα δεν είχε ταράξει την ησυχία των χωραφιών από τότε, εκτός από το κράξιμο μερικών καταραμένων πτηνών που την πρώτη φορά είχαν καταφέρει να τον κοψοχολιάσουν, πλησίασε δισταχτικά το σπίτι και πάτησε στην ξύλινη βεράντα και πλησίασε προσεχτικά κάτω από το παράθυρο. Δεν ακουγόταν φασαρία από μέσα μα έριξε επιφυλακτικά μια ματιά στο εσωτερικό όπως και να είχε περιμένοντας να δει μια σκιά ή κάτι άλλο που να υποδήλωνε ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά μάταια. Στο τέλος προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο, αλλά στάθηκε αδύνατο. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ζήλευε τις ικανότητες του Κάλεμπ να τρυπώνει μέσα σε σπίτια με μηδαμινό σχεδόν κόπο. Δοκίμασε την πόρτα, αλλά το ήδη στραβωμένο σύρμα που είχε επάνω του δε φάνηκε αποτελεσματικό. Μα πια ήθελε να μπει, ήθελε να ελέγξει κάθε γωνιά εκείνου του σπιτιού.

Καθάρισε τον λαιμό του. Σταύρωσε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του. Κοίταξε την πόρτα από επάνω ως κάτω και κοίταξε γύρω του με τις γωνίες των ματιών του, σιγοσφυρίζοντας τον ρυθμό που του είχε κολλήσει νωρίτερα και ξαφνικά, με μια μόνο κίνηση, χτύπησε την πόρτα με το πόδι με δύναμη κι εκείνη άνοιξε βίαια, ανοίγοντάς του τον δρόμο για το μέρος που πίστευε ότι θα του έδινε πολλές απαντήσεις. Δεν ακούστηκε κανένας θόρυβος, μόνο το τρίξιμο της παραπονεμένης και πληγωμένης πλέον πόρτας. Πλέον, ήταν σίγουρος ότι δεν υπήρχε ψυχή μέσα στο σπίτι. Τίναξε τα ρούχα του, έβγαλε τα σανδάλια του σαν κύριος δίπλα από την πόρτα, συνήθεια που είχε υιοθετήσει το λίγο διάστημα που βρισκόταν στο νησί και προχώρησε προς τα μέσα.

Τα μάτια του έπεσαν πρώτα σε μια μικρή στοίβα από παπύρους δίπλα από ένα κοντό ξύλινο τραπεζάκι, ελαφρά λερωμένο με μελάνι που είχε αφήσει επάνω του τη στίγμα εδώ και χρόνια, και μια στενή βιβλιοθήκη ξέχειλη από χαρτιά και παλιά βιβλία. Περίεργος για το περιεχόμενό τους πλησίασε και έπιασε στα χέρια του έναν πάπυρο που είχε κυλήσει παράμενα. Τα μικρά, στριμωγμένα γράμματα, στοιχισμένα το ένα δίπλα στο άλλο, συνέθεταν ένα ποίημα για το νησί και τους ανθρώπους του και αχόρταγα το διάβασε όλο μέχρι την τελευταία του στροφή, όπου η πένα του συγγραφέα πιο σκληρή πλέον εξέφραζε πίκρα και απέχθεια. Εντυπωσιασμένος από το χειρόγραφο που βρέθηκε χωρίς καμία άδεια στα χέρια του, άρχισε να σκαλίζει τη βιβλιοθήκη, όπου βιβλία γεμάτα ιστορία, τέχνες, ιατρική, μυθιστορήματα και ποίηση, φθαρμένα από τα χρόνια και τις φορές που τα είχε διαβάσει ο ιδιοκτήτης του. Θα ήθελε να τα ελέγξει ένα-ένα, μα δεν ήταν φιλοξενούμενος εκεί. Παρά το θράσος του, είχε την υποκριτική καλοσύνη να τα αγγίξει μόνο, ξέροντας ότι μόνο ο χρόνος και φόβος του έμπαινε ανάμεσά τους.

Το σπιτάκι ήταν λιτό, μα προσεγμένο. Πέρα από τα βιβλία, ελάχιστα πράγματα έδειχναν να μετακινούνται συχνά. Τα είδη αξίας έλλειπαν από εκείνο το σπίτι, παράξενο για κάποια που η εργασία της ήταν σίγουρο ότι απέδιδε σίγουρο χρήμα. Θύμιζε περισσότερο εξοχική παρά μόνιμη κατοικία. Αυτό που του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όμως ήταν η κουζίνα, όπου πολλά σκεύη, προσεχτικά τοποθετημένα κατά σχήμα και κατά μέγεθος, ήταν αμφίβολο αν χρησίμευαν μόνο στη μαγειρική, θα στοιχημάτιζε μάλιστα ότι ορισμένα στην πραγματικότητα δεν είχαν καμία σχέση με την κουζίνα. Κοιτάζοντας αναποφάσιστος τον περίεργο αριθμό των ντουλαπιών που βρισκόταν εκεί, άνοιξε εν τέλει το μεγάλο ντουλάπι κάτω από τον νεροχύτη όπου η βρύση έσαζε ρυθμικά και έσκυψε σαν παιδί που προσπαθεί ν’ ανακαλύψει που είναι τα κρυμμένα γλυκά της μητέρας του για να ελέγξει τα περιεχόμενά του.

Μέσα στο ντουλάπι όμως δεν βρήκε τίποτα το ασυνήθιστο. Μερικές κούπες και άλλα σκεύη κατάλληλα για μαγειρική. Έκλεισε το ντουλάπι απογοητευμένος και γύρισε προς αυτά που κρέμονταν στον τοίχο ενώ ήταν ακόμα σκυμμένος κάτω. Βέβαιος ότι ίσως ανακάλυπτε κάτι αυτή τη φορά, έπιασε το πόμολο αλλά το χέρι του πάγωσε όταν άκουσε κάποιον να ξεφυσάει πίσω του.

“Είσαι ανυπόμονος άνδρας, κι εγώ που έκανα σχέδια για ετούτη τη βραδιά.”

Άφησε το ντουλάπι και γέλασε αμήχανα. Η γυναίκα απέναντί του είχε ακουμπήσει τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού στο μάγουλό της, έχοντας ένα φαινομενικά αθώο ύφος, ενώ στο άλλο κρατούσε ένα καλάθι γεμάτο λαχανικά, φρούτα και δυο καρβέλια ψωμί. Προς στιγμήν τα έχασε, κούνησε άγαρμπα τα χέρια του ρίχνοντας δυο σιδερένια σκεύη κάτω και τέλος στα σταύρωσε μπροστά στο στέρνο του προσπαθώντας να βρει τα λόγια του.

“Δε θα περίμενες φυσικά να σε εμπιστευτώ αμέσως,” είπε με θράσος, σαν να είχε κάνει το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου.
“Όντως, αν και δεν περίμενα ότι θα φτάσεις σε τέτοιο σημείο για χάρη μου,” χαμογέλασε και άφησε το καλάθι επάνω στο τραπέζι. “Λοιπόν; Βεβαιώθηκες τώρα; “
“Ποιος ξέρει,” απάντησε αινιγματικά. “Και τώρα με συγχωρείς, φαντάζομαι ότι έχεις να κάνεις ετοιμασίες για το βράδυ,” συνέχισε προχωρώντας προς την πόρτα.
“Μιας και είσαι ήδη εδώ, τι λες να μείνεις;” ρώτησε και πέρασε τα χέρια της γύρω από τους ώμους του λίγα βήματα έξω από την κουζίνα.

Ένιωσε όλο του το σώμα να τινάζεται με το άγγιγμα της. Έχοντας πλημμυρίσει από πανικό μα και ανήμπορος να κουνηθεί, έχασκε σαν σχολιαρόπαιδο στη μέση του δωματίου, προσπαθώντας να βρει τη θέληση να τη διώξει από πάνω του. Εκείνη ακούμπησε το σαγόνι της στον ώμο του και γέλασε χαριτωμένα. Δεν ήξερε τι ήταν πιο τρομαχτικό επάνω της, το γεγονός ότι δεν μπορούσε να της πει όχι, ή το γεγονός ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τη συμπεριφορά της. Μα δεν του έδωσε περιθώρια να το επεξεργαστεί. Με μια ανάλαφρη κίνηση μπήκε μπροστά του και πήρε το πρόσωπό του στα χέρια της ενώ εκείνος πισωπατούσε.

“Μια τέτοια αντίδραση σε τέτοια ηλικία είναι σχεδόν χαριτωμένη,” του είπε και πριν προλάβει να αντιδράσει ακούμπησε τα χείλη της επάνω στα δικά του.

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη, παραπατώντας ακόμα, δίσταζε να ακουμπήσει τα χέρια του επάνω της. Πριν καλά-καλά το καταλάβει, είχε τυλίξει τα πόδια της γύρω από τη μέση του και ανίκανος να κρατήσει την ισορροπία του, βρέθηκε στο έδαφος με εκείνη από πάνω του και μέσα σε αυτή τη μίξη συγκρουόμενων συναισθημάτων, άφησε τη στιγμή να τον παρασύρει και ανταπέδωσε το φιλί. Μα οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί. Παρασυρμένος από τη στιγμή, του πήρε λίγη ώρα να συνειδητοποιήσει την παράξενη αίσθηση ενός ξένου υγρού μέσα στη ζεστασιά του στόματος. Άνοιξε τα μάτια του απότομα, προσπάθησε να την απωθήσει, αλλά ήταν πολύ αργά. Με μια γρήγορη κίνηση, τα γόνατά της πίεσαν κάτω τους αγκώνες του, προσπάθησε να απομακρύνει το πρόσωπό του μα τα χέρια της το κράτησαν στη θέση του. Ξαπλωμένος ανάσκελα, ανίκανος να αναπνεύσει σωστά, κατάπιε το υγρό αναμεμειγμένο με το σάλιο του και δεν κατάφερε να πάρει σωστά αέρα πριν απομακρύνει τα χείλη της από τα δικά του.

Έβηξε δυνατά και γύρισε το κεφάλι του στο πλάι, αφήνοντας όσο σάλιο είχε παραμείνει συγκεντρωμένο στο στόμα του να χυθεί έξω, ενώ οι κόρες των ματιών του στράφηκαν ενστικτωδώς προς τη γυναίκα που σκούπιζε ψυχρά τα χείλη της με την ανάποδή του χεριού της. Η έκφρασή της είχε αλλάξει, το παιχνιδιάρικο χαμόγελο είχα χαθεί από τα χείλη της. Τον κοιτούσε με πλήρη απάθεια καθώς σηκωνόταν από επάνω του και χωρίς να διστάσει τον κλώτσησε στα πλευρά. Άφησε ένα δυνατό βογκητό πριν προλάβει να δαγκώσει τα χείλη του και γύρισε μπρούμυτα, βήχοντας ακόμα.

“Αυτή για να μην κοιτάς χωρίς άδεια έργα άλλων,” είπε και έσπευσε να μαζέψει τον πάπυρο που ο πρώην νεκροθάφτης είχε διαβάσει νωρίτερα.

Η χροιά της φωνής της είχε γίνει πιο βαριά. Αφήνοντας τον αδιάφορα στο πάτωμα και κάθισε σε ένα από τα παραδοσιακά καθίσματα που φαινόταν να έχει σχεδόν κάθε σπίτι του νησιού, που απαρτιζόταν από ένα μαξιλάρι με υποστήριξη για την πλάτη και ένα ξεχωριστό χερούλι για να ξεκουράζουν το χέρι τους. Πήρε στα χέρια της την πίπα που ξεκουραζόταν στο διπλανό τραπεζάκι και κάθισε οκλαδόν, με κινήσεις που πρώτη φορά φαινόταν αυθόρμητες.

“Θα σου αναγνωρίσω ότι είχες αρκετό θάρρος για να έρθεις εδώ, νωρίτερα και μάλιστα μόνος σου. Όχι ότι δεν το προέβλεψα δηλαδή,” είπε τελικά.

Δεν απάντησε στα λόγια της, μα δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είχε προβλέψει τόσο εύκολα μια τέτοια κίνηση, και μάλιστα ότι είχε βασίσει όλες της τις κινήσεις με βάση αυτό. Πώς δεν το είχε συνειδητοποιήσει νωρίτερα. Το επόμενο σπίτι χρειαζόταν τουλάχιστον ένα τέταρτο δρόμο με τα πόδια, θα ήταν αδύνατον να επιστρέψει τόσο γρήγορα, εκτός κι αν συναντούσε κάποιον για να την προμηθεύσει με τα ψώνια στη μέση της διαδρομής. Αν όντως είχε προβλέψει τις κινήσεις του, τότε ο μόνος λόγος που εμφανίστηκε τόσο νωρίς ήταν γιατί παρακολουθούσε κάθε του κίνηση και για να τον αποτρέψει να δει τα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα στο συγκεκριμένο ντουλάπι. Μα ακόμα κι έτσι, εκείνη τη στιγμή δεν το είχε σκεφτεί. Το καλάθι με τα φρούτα, το μόνο της λάθος, το στοιχείο που είχε ετοιμάσει για την περίπτωση που δεν έκανε την κίνηση να μπει μέσα στο σπίτι της ώστε να φανεί ως μια απλή βόλτα για ψώνια. Παρέλειψε να εντοπίσει το μόνο λάθος που είχε κάνει επάνω στον αρχικό πανικό της. Γέλασε με την απροσεξία του. Άλλωστε τα πόδια του δεν τον βοηθούσαν να σηκωθεί και οι πρώτες ζαλάδες είχαν αρχίσει να τον καταβάλλουν. Άφησε τον εαυτό του να πέσει και πάλι στο πάτωμα και γύρισε ανάσκελα.

“Τι βρίσκεις τόσο αστείο;” τον ρώτησε με ειλικρινή περιέργεια.

“Μάλλον ήταν κάπως φαντασμένο εκ μέρους μου να πιστέψω ότι έπιασε η γοητεία μου ή κάτι τέτοιο,” μονολόγησε ανασαίνοντας βαριά. “Το θέμα είναι… Γιατί η μεγάλη Όιραν φοβόταν τόσο πολύ έναν τυχαίο τύπο σε σημείο να στείλει κάποιον να τον ξεπαστρέψει.”
“E;” ανασήκωσε το κεφάλι του. “Ώστε δεν έχεις ιδέα, ε;”
“Ιδέα για ποιο πράγμα; Σου φαίνομαι σαν άνθρωπος που είχε ιδέα τι θα ακολουθήσει;” ρώτησε νιώθοντας τον λαιμό του να τον καίει. “Αν και, το πρώτο λάθος ήταν ότι εμπιστεύτηκα κάποια που δεν ξέρω. Από την άλλη, φαντάζομαι ότι είναι καλύτερα να πεθάνω έτσι αντί σφαγμένος σε ένα σοκάκι.”
“Το έχεις πάρει πολύ ψύχραιμα, έτσι;”
“Λοιπόν, δεν είναι η πρώτη φορά που κοντεύω να πάω στον άλλον κόσμο από γυναικείο χέρι. Τελικά, ίσως μου είναι γραφτό να φύγω προδομένος από το αντίθετο φύλο.”
“Τουλάχιστον κατάφερες να γνωρίσεις τον στόχο σου.”
“Τι εννοείς;” ρώτησε με δυσκολία.
“Εννοώ εμένα,” είπε και κάθισε δίπλα του ακουμπώντας το σαγόνι της στο λυγισμένο της γόνατο.
“Εσένα;” έσμιξε τα φρύδια του.
“Η Όιραν που δεν είναι η Όιραν, και η Όιραν που είναι επίσης ο χειρότερος εχθρός της,” είπε μελοδραματικά. “Σαν μυθιστόρημα δεν ακούγεται;”
“Δεν καταλαβαίνω,” είπε μπερδεμένος.
“Με άλλα λόγια, η Όιραν είμαι εγώ. Το πρώτο λάθος ήταν η υπόθεσή σου ότι η Όιραν δεν θα ερχόταν ποτέ να σε βρει η ίδια.”
[color=orange“Μα…”[/color] είπε εμβρόντητος.
“Το αστείο είναι ότι ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο,” είπε φυσώντας τον καπνό της. “Αναρωτιέμαι αν τα διφορούμενα λόγια μετράνε για ψέματα. ”
“Μάλιστα…”

Ξαφνικά τα πράγματα είχανε λογική και πάλι και όλα τα κομμάτια έδεναν μεταξύ τους. Ο τρόπος που τον προσέγγισε, το γεγονός ότι μιλούσε κάπως αινιγματικά, τα στοιχεία που έδωσε, το γεγονός ότι δεν ήθελε να τον αφήσει να πλησιάσει στα ντουλάπια, το δηλητήριο, όλα. Δάγκωσε με θυμό τη γλώσσα του, απογοητευμένος από τον εαυτό του που δεν είχε προσέξει τις λεπτομέρειες, που είχε αφήσει εκείνη τη γυναίκα να τον οδηγήσει εκεί που ήθελε.

“Λοιπόν; Ποιος σου ζήτησε να με βγάλεις από τη μέση;”

Η ερώτησή της τον εξέπληξε, γύρισε αδύναμα το πρόσωπό του προς τα εκείνη και δεν κατάφερε να συγκρατήσει ένα γέλιο παρά το ρίγος που είχε αρχίσει να νιώθει. Δεν ήταν σίγουρος πόση ώρα του επέμενε, αλλά κρίνοντας από τη διάθεσή της να κάνει ερωτήσεις το δηλητήριο δε θα επιδρούσε αμέσως.

“Φαντάζομαι ότι θα ακολουθήσει η κλισέ απάντηση, νομίζεις ότι θα σου πω;” Είπε αναστενάζοντας. “Λίγα βασανιστήρια, λίγο ο φόβος του οδυνηρού θανάτου, στο τέλος οι περισσότεροι τα ξεφουρνίζουν όλα,” είπε εμφανίζοντας ένα μαχαίρι κάτω από το κιμονό της.
“Δεν είμαι τόσο ανόητος. Αν ήξερα ότι κάτι θα μου έσωσε σίγουρα τη ζωή σε αυτή την περίπτωση, δε θα δίσταζα να το πω. Είδα μερικά από τα θύματά σου στο νησί του Λόφου με τις Φράουλες, πίστεψέ με, δε θα ήθελα να καταλήξω έτσι.”
“Έξυπνο αγόρι, θα εξοικονομήσω χρόνο.”
“Εντούτοις, κι εσύ η ίδια έχεις κάνει ένα λάθος,” είπε φτύνοντας σάλιο από το στόμα του.
“Μη μου πεις πως θα ακολουθήσει η ιστορία, δεν είμαι μόνος μου και θα έρθουν να με εκδικηθούν,” είπε με απάθεια.
“Φυσικά και όχι,” γέλασε. “Το λάθος έγινε όταν υπέθεσες ότι ήρθα εδώ για να σε σκοτώσω. Αν και φαντάζομαι ότι τα χέρια σου είναι τόσο λερωμένα που μια τέτοια υπόθεση είναι φυσική. Από την άλλη, ίσως ήταν λάθος να γίνει τέτοια προσφορά σε μια ξεπεσμένη γυναίκα του υποκόσμου, οπότε ίσως από μία άποψη ο θάνατός μου θα είναι για καλό.”
“Δεν μου αρέσουν οι πολλές κουβέντες,” είπε και έφερε το μαχαίρι στον λαιμό του. “Ποιος σε έστειλε και γιατί. Διαφορετικά θεώρησε τον μικρό που έχεις μαζί σου ξεγραμμένο.”
“Νομίζεις ότι δε θα περιμένει την επίθεσή σου όταν δει ότι δε θα επιστρέψω;”
“Αυτό θα έπιανε μόνο αν δεν επέστρεφες μετά τη συμφωνημένη ώρα, νομίζεις ότι δεν είναι αρκετός χρόνος για εμένα;”
“Ναι, αν δεν του είχα αφήσει οδηγίες να προσέχει σε περίπτωση που δεν επιστρέψω μετά από μερικές ώρες από τη στιγμή που έφυγα. Αν και δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσε να αποκρούσει μια επίθεσή σου. Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν ξέρει καν το πρόσωπό σου,” είπε και άλλο ένα κύμα βήχα τον έκανε να κουλουριαστεί στο πάτωμα.

“Δεν ξέρω αν πρέπει να σε παραδεχτώ που βλέπεις τόσο ψύχραιμα την κατάσταση ή να σε θεωρήσω αξιολύπητο που έχεις συμβιβαστεί τόσο με αυτήν…” είπε.
“Δεν περίμενα ποτέ ότι θα πεθάνω δοξασμένος. Συνηθίζεις να ασχολείσαι τόσο με τα θύματά σου;” ρώτησε και συνέχισε χωρίς να περιμένει απάντηση. “Αναρωτιέμαι αν παρακολούθησες όλα τα γεγονότα στη προηγούμενο νησί μέχρι το τέλος. Ήταν ωραίο να βλέπεις αυτές τις κοπέλες να λερώνουν τα χέρια τους;”

Τον κοίταξε σιωπηλή για λίγο και άφησε τα μαλλιά της να κυλήσουν στο πρόσωπό της.

“Άκου, τύποι σαν κι εσένα δεν έχουν κανένα δικαίωμα να με κρίνουν. Αυτές οι κοπέλες ζουν σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστεί οποιοδήποτε ρεμάλι αυτής της κοινωνίας. Ακόμη κι εδώ, άνδρες και γυναίκες εκδίδονται τις περισσότερες φορές χωρίς επιλογή. Είτε έχεις είτε δεν έχεις οικογένεια, μπορείς να πουληθείς για ένα κομμάτι ψωμί. Οπότε, αργά ή γρήγορα συνειδητοποιείς ότι έχεις μόνο δύο επιλογές. Ή θα πεθάνεις προσπαθώντας να προστατέψεις μια αξιοπρέπεια που μέσα στου ξέρεις ότι έχεις χάσει από καιρό, ή θα ξεχάσεις αυτή τη λέξη και κοιτάξεις να επιβιώσεις με κάθε τρόπο. Η επιλογή όπως και να έχει είναι δική σου,” χτύπησε την πίπα της ρυθμικά στο πάτωμα. “Ποιος ήταν αυτός που τις ώθησε στο έγκλημα όμως στην πραγματικότητα; Εγώ ή εκείνοι που δεν έμειναν ικανοποιημένοι μόνο στις σαρκικές απολαύσεις και τις κακοποιούσαν; Μπορεί να έδωσα το μέσο, αλλά δεν έδωσα ποτέ το κίνητρο… Θα μπορούσες να πεις ότι είμαι περισσότερο σαν ένας παρατηρητής που βλέπει επανειλημμένα να νικάει η άσχημη πλευρά των ανθρώπων. Ακόμη κι εσύ… Σκέφτηκες έστω και μία στιγμή να δείξεις εμπιστοσύνη; Ίσως αν το έκανες να μην βρισκόσουν σε αυτήν την κατάσταση τώρα. Ή, θα μπορούσες να επιλέξεις να τα βγάλεις πέρα μόνος σου, ακόμη και μετά τον εκβιασμό ή απλά να σταματήσεις τις έρευνες, όμως δεν το έκανες. Αντιθέτως επέλεξες να μπεις εδώ μέσα κρυφά για να βρεις τα στοιχεία που ήθελες.”
“Νομίζω ότι δεν έχει νόημα να πω συγνώμη γι’ αυτό σ’ αυτό το σημείο.”
“Λοιπόν; Τι ήθελες από εμένα;”
“Αυτή τη στιγμή μου αρέσει πολύ η ιδέα να πεθάνω χωρίς να πω λέξη. Σκέψου το. Εγώ νεκρός κι εσύ να μην ξέρεις ποιος βρίσκεται στα ίχνη σου.”

“Κρίμα, περίμενα κάτι πιο ενδιαφέρον. Δε θα αργήσει η στιγμή που θα βρω ποιος ήταν ο σκοπός σου. Επομένως η δήθεν σκληρή στάση που κρατάς δεν έχει κανένα νόημα.”
“Ώστε έχω ακόμα περιθώρια διαπραγματεύσεων αν είναι μέσα στα πλαίσια των πραγμάτων που σε διασκεδάζουν;” ρώτησε τραβώντας την προσοχή της. “Τι λες γι’ αυτό λοιπόν…”
“Ακούω. “
“Κρίνοντας από τα συμπτώματα και το γεγονός ότι το δηλητήριο δεν με σκότωσε ακαριαία, όπως και από το ότι δε δίστασες να βάλεις αυτό το δηλητήριο μέσα στο στόμα σου,” είπε ακουμπώντας την πλαστική μεμβράνη που είχε φτύσει νωρίτερα η γυναίκα. “Υποθέτω ότι το δηλητήριο αυτό δε είναι θανάσιμο, τουλάχιστον όχι στο 100% των περιπτώσεων. Οπότε πώς σου ακούγεται το εξής: Αν καταφέρω να ζήσω μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό όριο που εσύ θα θέσεις, θα μου δώσεις το αντίδοτο κι εγώ τις πληροφορίες που θέλεις.”
“Και γιατί να δεχτώ αυτούς τους όρους; Μου φαίνεσαι ήδη αρκετά απελπισμένος.”
“Δεν τελειώνουν εκεί.”
“Ακούω,” είπε μετά από μια μικρή παύση.
“Αν λυγίσω νωρίτερα και ζητήσω το δηλητήριο, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις μαζί μου. Να με σκοτώσεις, να με πουλήσεις, να με κρατήσεις για σκλάβο.”
“Κι αν όχι;”
“Για έναν χρόνο…” είπε με δυσκολία. “Για έναν χρόνο θα δέχεσαι κάθε συμφωνία που θα σου προσφέρω όσον αφορά τις γνώσεις σου.”

Τον κοίταξε στα μάτια για μερικά δευτερόλεπτα, έφερε την πίπα της στο στόμα της κι έπειτα φύσηξε τον καπνό αναστενάζοντας βαθιά. Σηκώθηκε χωρίς να πει λέξη και τον βοήθησε να σηκωθεί κάπως απρόθυμα.

“Πολύ καλά. Έχεις εικοσιτέσσερις ώρες,” είπε και τον ακούμπησε στο κρεβάτι της.”Έχεις δικαίωμα να ζητήσεις μόνο νερό. Από εδώ και πέρα δε θα σε βοηθήσω σε τίποτα. Δεν ξέρω αν αρμόζει να σου πω καλή τύχη εδώ πέρα.”
“Δεν χρειάζεται,” είπε ενώ ο πόνος στα άκρα του είχε αρχίσει να γίνεται πιο έντονος.
“Ή έχεις πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στο σώμα σου ή είσαι αρκετά τρελός για να κλείσεις μια τέτοια συμφωνία. Θα μπορούσα να θέσω ένα χρονικό όριο που με συμφέρει, ξέρεις.”
“Αλήθεια; Θα το έκανε πιο ενδιαφέρον αυτό; Μια σίγουρη νίκη που απλά θα έτρωγε τον χρόνο σου και δε θα είχε σασπένς; Εκτός κι αν βρίσκεις αρκετά διασκεδαστικό να βλέπεις τους άλλους να υποφέρουν, κάτι που αντικρούει τα προηγούμενα λεγόμενά σου.”
“Ποιος σου είπε ότι είμαι αγνή ψυχή; Φυσικά κι αν κάποιος με απειλεί, δε θα δείξω έλεος,” δήλωσε σφραγίζοντας τα λόγια της με ένα δαιμόνιο χαμόγελο.

“Δεν αμφιβάλλω. Θα μπορούσες να μου φέρεις δύο λεκάνες; Η μία να είναι με γεμάτη με νερό.”
“Νομίζω ότι συμφωνήσαμε μόνο νερό, γιατί να σου φέρω άλλη λεκάνη;”
“Εγώ το λέω για το καλό σου.”
“Νερό είναι το μόνο που θα σου φέρω,” είπε κατηγορηματικά και επέστρεψε μετά από λίγο με μια λεκάνη με νερό.

Έγνεψε με το κεφάλι του να την ευχαριστήσει και νιώθοντας το σώμα του όλο και πιο βαρύ έγειρε στο πλάι και πέρασε τον δείχτη του χεριού του όσο πιο βαθιά μπορούσε ώσπου ο εμετός πετάχτηκε ποτάμι στο πάτωμα. Έβηξε πονεμένα πάνω από τη μικρή λίμνη των γαστρικών του υγρών που παραδόξως του θύμισαν την κακή διατροφή των τελευταίων ημερών. Η γυναίκα κουνήθηκε από τη θέση της αηδιασμένη, ίσως μετάνιωνε που δεν είχε φέρει τελικά εκείνη τη λεκάνη. Γέλασε αδύναμα και βούτηξε το πρόσωπό του στη λεκάνη που βρισκόταν δίπλα του πίνοντας αχόρταγα όσο περισσότερο νερό μπορούσε.

“Τι νομίζεις ότι κάνεις;” ρώτησε κάπως θυμωμένα.
“Δε συμφωνήσαμε ποτέ ότι θα καθόμουν με σταυρωμένα τα χέρια περιμένοντας να δω αν θα πεθάνω ή όχι. Αναρωτιέμαι αν το γεγονός ότι απέφευγα να αναφέρω κάτι τέτοιο μετράει για ψέμα,” απάντησε με σαρκαστικό τόνο.