[Τέλος] Πες το με ένα δηλητήριο

I. Γραφείο Κηδειών "Trinity"
II. 13 Σφαίρες
III. Η Τελευταία Μπαλάντα (ft Makoto)
IV. 1+1 Τρόποι για να Σώσετε το Τομάρι σας
V. Τρία Τσιγάρα Δρόμος
VI. Πιο Αργός Κι Απ'την Σκιά Του
VII. Πασπαρτού
VII. Στο Τέλος Ξυρίζουν τον Γαμπρό
IX. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; (ft Makoto)
X. Άδης: Τρίτη Πόρτα Δεξιά
XI.I. Επιχείρηση Αρκτούρος
XI.II.Οι Αρκουδιάριδες (ft FAI&Makoto)

“Δεν τεμπελιάζουμε, ναύτη!”

Ο άνδρας ούρλιαξε δίπλα του. Ένιωσε το τύμπανό του να πονά και κάλυψε ενστικτωδώς το αφτί του. Κι όμως, μόνο για μια στιγμή είχε σταθεί. Ανυπομονούσε να αφήσει αυτό το πλοίο, όπου άπλυτοι και αξύριστοι άνδρες έβριζαν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο ο ένας τον άλλον, έξυναν τις λιγδιασμένες κοιλιές τους και καθάριζαν το πλοίο με βρωμόνερα. Αν και οι λέξη “καθάριζαν” μάλλον δεν άρμοζε σε αυτήν την περίπτωση. Απλά πασάλειβαν περισσότερο τη βρωμιά, ίσα-ίσα για να μην εξαφανιστεί η αγγαρεία.

Μετά την επιβίβασή του στο μαύρο πλοίο που περίμενε στα ανοιχτά του Κάσαμιν, έπρεπε να μετεπιβαστεί σε ένα δεύτερο, στη μέση του ωκεανού για να βρεθεί στον προορισμό που ήθελε. Ο Καπετάνιος του προηγούμενου πλοίου, είχε προσπαθήσει αρκετές φορές να τον πείσει να αλλάξει γνώμη, αλλά δεν ήθελε να ακούσει. Φυσικά, η πρότασή του να τον μεταφέρει στο νησί Φαμπούλ, απ’ όπου θα μπορούσε να επικοινωνήσει με τον σύντροφό του και να το ζητήσει να ταξιδέψει κι εκείνος ως εκεί, ήταν απολύτως λογική. Μα η αλήθεια ήταν ότι ο μοναδικός λόγος που δεν ήθελε να την ακούσει ήταν ότι ήθελε να ξεφύγει από όλα αυτά. Χρειαζόταν ένα διάλειμμα, λίγο αέρα, μια γνώριμη φιγούρα. Όλο το εκείνο το διάστημα δεν είχε καταφέρει να μάθει ούτε ένα νέο για τον νεαρό συνταξιδιώτη του. Ο ίδιος, δεν ήταν συνεπής στο ραντεβού του. Ήλπιζε μόνο ότι το μήνυμα που του είχε στείλει πριν ταξιδέψει προς το νησί των Πάνταρεν είχε φτάσει στα χέρια του Caleb και ότι εκείνος δεν είχε αφήσει το νησί.

Ανυπομονούσε να δει στεριά. Κλώτσησε με μανία τον κάδο με τα βρωμόνερα και έριξε την ταβανόβουρτσα στην μούρη του άνδρα. Εκείνος εξαγριώθηκε, μα οι υπόλοιποι τους συγκράτησαν πριν ξεσπάσει καβγάς. Τον ίδιο, η παρεμβολή τους τον συνέφερε. Μπορεί να είχαν περάσει σχεδόν τρεις εβδομάδες από τότε που είχε δεχθεί το τραύμα του, αλλά δεν ήθελε να το διακινδυνεύσει. Σκούντηξε τους άνδρες που τον κρατούσαν και περπάτησε με γρήγορα βήματα προς τις καμπίνες. Τα ξυπόλυτα πόδια του μουσκεύτηκαν κι άλλο από το βρώμικο νερό. Τα τίναξε με αηδία. Ήταν σαν να είχαν αποκτήσει δικές τους σόλες από τη βρωμιά που επικρατούσε σε εκείνο το μέρος.

“Μη δίνεις σημασία,” του είπε ο συγκάτοικός του ακουμπώντας στην κάσα της πόρτας γελώντας. “Ο Ρούφους κοιτάζει να βρει ευκαιρία να κάνει τον νταή. Αύριο θα βρούμε στεριά, θα τον ξεφορτωθείς εντελώς.”

Ο Τζόσουα, ή Τζός, όπως απαιτούσε να τον φωνάζουν, ήταν ένας ήρεμος άνδρας, γύρω στα τριάντα. Του άρεζε να διηγείται ιστορίες για τις επιτυχίες του με τις γυναίκες και όταν δεν είχε να κάνει τίποτα άλλο στο καράβι, συνήθως σκάλιζε διάφορα επάνω σε άχρηστα ξύλα και σφύριζε. Ήταν ο λόγος που αρκετές φορές ο πρώην νεκροθάφτης είχε στερηθεί μερικές ώρες πολύτιμου ύπνου και όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι της πάστας του, δε δίσταζε να φέρεται πιο φιλικά απ’ όσο του επέτρεπε κανονικά ο πρώην κάτοικος της Κόλτ. Τα νέα που του έφερε ήταν κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα και ο άνδρας δεν έβλεπε την ώρα να φύγει από εκεί μέσα. Στρίμωξε σε ένα μικρό πουγκί τα λιγοστά υπάρχοντα που του είχαν απομείνει, τίναξε το μαξιλάρι του με νεύρο και πλάγιασε.

“Από τώρα;” παρατήρησε ο Τζος. “Μην παραπονεθείς αν ο Ρούφους βρει ευκαιρία για καβγά,” γέλασε.
“Δεν θα το κάνω. Θα ήθελα να μην ξαναδώ τα μούτρα του μέχρι να αποβιβαστώ από αυτό το καταραμένο πλοίο αν είναι εφικτό.”
“Πάλι με αυτές τις περίεργες λέξεις; Νομίζω ότι μας πήρες με κακό μάτι παρόλα αυτά. Θα μείνουμε για μερικές μέρες στο νησί. Σκέψου το να συνεχίσεις να ταξιδεύεις μαζί μας. Αυτό το πλοίο χρειάζεται έναν γιατρό.”
“Και να ασχολούμαι με το κοκκίωμα στο νύχι του γερο-Μπάγκς ή τις τροφικές δηλητηριάσεις; Σε λίγο καιρό οι άνθρωποι θα είναι κίνδυνος μολύνσεων για τα ποντίκια σε αυτό το πλοίο και όχι το αντίθετο. Όχι, ευχαριστώ.”
“Έτσι όπως το λες…” έξυσε το κεφάλι του. “Τουλάχιστον θα φτάσεις στο μέρος που θες. Δες το θετικά.”
“Απορώ πώς ταξιδεύει ακόμα αυτό το πλοίο,” αναστέναξε ο νεκροθάφτης ακούγοντας τα ξύλα να τρίζουν.

Όταν το πλοίο αγκυροβόλησε το επόμενο πρωί στο νησί του Λόφου με τις φράουλες, ο πρώην νεκροθάφτης ήταν ο πρώτος που πήδηξε στην προκυμαία, παρά τις κατάρες που εξαπολούσαν οι υπόλοιποι ναύτες εναντίων του. Έγνεψε ένα γρήγορο αντίο και τους γύρισε την πλάτη.

“Έι, Κάρντον, γιατί τόσο βιαστικά;” φώναξε ο Τζός σκύβοντας πάνω στην κουπαστή.
“Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Καλή σου τύχη,” του απάντησε απρόθυμα, δυσαρεστημένος από την ανεπιθύμητη προσοχή που είχε συγκεντρώσει επάνω του.
“Είσαι σίγουρος πως θα τον βρεις στην Τέμπες; Σίγουρα δε θέλεις να σε βοηθήσουμε να βρεις μεταφορικό για τη Μέλον;” ρώτησε.
“Πίστεψέ με, δε θα χρειαστεί!” φώναξε προχωρώντας με την πλάτη γυρισμένη στον μόλις πρώην συγκάτοικό του. “Άλλωστε, δεν μπορώ να φανταστώ η χάρη του θα έμενε μόνο στην έντιμη πλευρά του νησιού…”

Αναστέναξε και μόνο με τη σκέψη. Η αναζήτηση που θα ακολουθούσε προβλεπόταν μακριά. Χρήματα είχε ελάχιστα επάνω του. Ο Καπετάνιος του πλοίου του είχε δανείσει μόνο μερικές χιλιάδες μπέλι και μια τριμμένη φορεσιά, κόστος που θα αφαιρούταν από τον μισθό για τις υπηρεσίες του. Θα του έφταναν μόνο για δύο μέρες το πολύ αν δεν έβρισκε δουλειά. Μα το κύριο μέλημα του ήταν πώς θα ανακάλυπτε τον νεαρό ανάμεσα στους υπόλοιπους κατοίκους.

Η πόλη Τέμπες, δημιουργημένοι από συμμορίτες για συμμορίτες, ήταν ένα τέτοιο μέρος για μια βρώμικη αγορά κάτω από τη βιτρίνα μιας αγροτικής πόλης. Και παρόλο που η μυρωδιά της φράουλας ήταν έντονη στα σοκάκια, δεν έλλειπαν τα καπηλειά με τα σκονισμένα τζάμια και οι βρώμικοι κάδοι. Ελάχιστα σπίτια φαινόταν φροντισμένα και οι κάτοικοι περπατούσαν στους δρόμους κακόκεφοι και κουρασμένοι, ο ίδιος ταίριαζε απόλυτα στο μουντό αυτό μοτίβο. Αφού βγήκε φουρκισμένος από τις εξωφρενικές τιμές αρκετών πανδοχείων της πόλης, κατέληξε στο πανδοχείο μιας γριάς κυρίας. Το σπίτι της είχε μόνο δύο δωμάτια για νοίκιασμα και η τιμές τις πιο λογικές από όσες είχε ακούσει ως τότε. Η γριά από την άλλη έκανε πολλές ερωτήσεις, ίσως περισσότερες από ότι θα έπρεπε κι αυτό δεν του άρεζε. Ανάμεσα στα άλλα, προσποιούνταν ότι ήταν κάπως κουφή, τέτοια δικαιολογία για να ακούς. Μα ήταν η μόνη του επιλογή, λέγοντάς της ότι είχε ιατρικές γνώσης, εκείνη προθυμοποιήθηκε να του κατεβάσει το νοίκι αν τις έκανε ιατρικές εξετάσεις οι οποίες κόστιζαν πολύ ακριβά στην πόλη, όπως τον ενημέρωσε η ίδια, νέο διόλου κακό για εκείνον. Τις επόμενες μέρες, μια ουρά από κατά φαντασία ασθενείς πολίτες έρεε μπροστά από το σπίτι της γριάς, άνθρωποι που μάλλον δεν είχαν εξεταστεί για καιρό. Αφού έβγαλε μερικά χρήματα, εξαφανίστηκε από το σπίτι της την ίδια κιόλας νύχτα αφήνοντας μόνο ένα μικρό σημείωμα και το νοίκι που χρωστούσε.

Ήταν γεγονός ότι η μούρη του θα φιγουράριζε σε μερικές γωνιές αυτού του κόσμου, και με μια επικήρυξη στο κεφάλι του, δύσκολα κάποιος θα ένιωθε ασφαλής. Η Τέμπες τη νύχτα άλλαζε πρόσωπο όπως και πολλές άλλες πόλεις του κόσμου. Άνδρες κυρίως, νυχτοπερπατούσαν με τις συνοδούς τους και παρέες-παρέες τρέκλιζαν στους δρόμους από το ποτό. Τα κόκκινα φανάρια δεν έλειπαν ούτε κι από αυτήν την πόλη στους δρόμους με τα μαγαζιά νυχτερινών διασκεδάσεων και οι γυναίκες περιτριγύριζαν τους άνδρες σαν τις μέλισσες τη γύρη.

“Έι, κύριος,” άκουσε μια φωνή να τον καλεί και ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο του. “Τι θα έλεγες να περάσεις από το μαγαζάκι μας; Κανένας άνδρας δεν θέλει να νιώθει μόνος του τα βράδια, ε; Τι θα έλεγες για τη συντροφιά μιας γυναίκας;”

Τα λόγια του νεαρού και η εύθυμη φωνή του, που ήταν πιο γνώριμη απ’ ότι περίμενε, τσίτωσαν τα ήδη ταλαιπωρημένα νεύρα του. Κοίταξε τον νεαρό ντελάλη με την άκρη του ματιού του και έτριξε τα δόντια του. Θα αναγνώριζε παντού αυτή τη βαμμένη, μωβ κόμη. Γύριζε απότομα με τα μάτια γουρλωμένα από την έκπληξη και την απογοήτευση που ένιωθε και το χέρι του άρπαξε αμέσως το αφτί του νεαρού.

“Τη συντροφιά μιας γυναίκας; Το μαγαζάκι μας;” Ξεφώνησε τρομάζοντας μερικούς περαστικούς.

Η έκπληξη του νεαρού δεν ήταν μικρότερη από τη δική του. Αφού προσπάθησε να ελευθερωθεί από τη λαβή του ξένου, όταν συνειδητοποίησε ποιος ήταν ο άνδρας απέναντί του, η έκφρασή του βάφτηκε με ντροπή και τρόμο. Προσπάθησε να ψελλίσει κάτι για να δικαιολογηθεί, μα το μόνο που κατάφερε να πει ήταν: “Αφεντικό;”

“Τι στην ευχή; Νόμιζα ότι θα χτένιζα το μέρος να σε βρω και ξαφνικά εμφανίζεσαι μπροστά μου για να μου πουλήσεις τέτοιες υπηρεσίες;” η φωνή του σφύριξε ανάμεσα από τα δόντια του και η λαβή του έγινε ακόμα πιο δυνατή.
“Αφεντικό, να σου εξηγήσω. Δεν ήταν τόσο εύκολα-“
“Τι να μου εξηγήσεις, ρε;” ρώτησε.
“Δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα. Άλλωστε εμείς, να δεν προσφέρουμε τέτοιου είδους διασκέδαση, να είναι… πιο ευγενική και…” έψαχνε να βρει τα λόγια του. “Και στο κάτω-κάτω…” ο νεαρός φάνηκε να βρίσκει την αυτοκυριαρχία του. “Εσύ ήσουν αυτός που δεν εμφανίστηκε στην ώρα του,” στάθηκε καλύτερα στα πόδια του. “Μη μου ζητάς και τα ρέστα,” πίεσε το στέρνο του νεκροθάφτη με τον δείκτη του.

Ο νεκροθάφτης μόρφασε, κατάπιε τα λόγια του και πέρασε τα δάχτυλά του νευρικά ανάμεσα από τις λιγδωμένες τρίχες των μαλλιών του. Ήθελε να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Αναμφισβήτητα, και ο ίδιος θα προτιμούσε να κάνει αυτή τη δουλειά, παρά να έπαιρνε μέρος σε μια αιματοβαμμένη επανάσταση, μα όπως και να είχε, ήταν ανεπίτρεπτο. Ακόμα και στην Κολτ, αυτή η δουλειά ήταν ντροπιαστική, ένας άνδρας δύσκολα τη δεχόταν. Οι γυναίκες αναλάμβαναν μόνες τους την διαχείριση τέτοιων επιχειρήσεων, φρόντιζαν εκείνες όλες τις λεπτομέρειες.

“Εξάλλου, δε θεωρείς υποκριτική τη στάση σου; Δεν σε επηρεάζει καθόλου η θέα τέτοιων μαγαζιών, αλλά έκανες ολόκληρη σκηνή επειδή δουλεύω σε αυτή τη θέση;”
“Αυτό δεν…”
“Παρεμπιπτόντως, τα χάλια σου έχεις…” είπε κοιτάζοντάς τον από επάνω ως κάτω. “Στοιχηματίζω ότι δε θα σου έπαιρνε πάνω από μία ώρα ν’ αφήσεις όλο το κομπόδεμά σου μέσα στο μαγαζί.”
“Δεν πέρασα και τις καλύτερες μέρες της ζωής μου όσο έλειπα, ξέρεις,” απάντησε πικρόχολα.
“Έλα, σου χρειάζεται μια αλλαξιά.”

Του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει πριν ο αξύριστος άνδρας του φέρει αντίρρηση. Ήταν απίστευτο το γεγονός ότι φερόταν λες και δεν είχε περάσει μια μέρα από τότε που είχαν χωριστή. Ο Λιούις τίναξε τα χέρια του στον αέρα από απελπισία και τον ακολούθησε δίχως να έχει άλλη επιλογή. Ένα μπάνιο δεν έφτανε για να σουλουπώσει την εμφάνισή του. Το είδωλό του στο παράθυρο του μαγαζιού αντικατόπτριζε ένα τρομαχτικό θέαμα ακόμη και για τον ίδιο. Ο Κάλεμπ τον οδήγησε στο πίσω μέρος του κτηρίου όπου βρισκόταν ένα μικρό χτίσμα, σαν αποθήκη

“Κας, αντικατέστησέ με για λίγο!” του φώναξε.

Όποιος κι αν ήταν αυτός που απάντησε, κατάφερε να καταραστεί την τύχη του, το αφεντικό του, τον Κάλεμπ και όλο το νησί μέσα σε μία πρόταση, μα ο Κάλεμπ δε φάνηκε να αντιδρά σε αυτό. Άνοιξε την πόρτα της αποθήκης και του έδειξε ένα ξύλινο λουτρό, έναν καθρέφτη και ξυριστικά εργαλεία ενώ ταυτόχρονα άναψε μια μικρή λάμπα που ήταν ακουμπισμένη σε ένα ράφι. Μέσα σε μια ανοιχτή ντουλάπα, υπήρχαν αρκετά ζευγάρια όμοιων κουστουμιών.

“Αυτό εδώ, το λέμε χτένα σε περίπτωση που το έχεις ξεχάσει,” του είπε ακουμπώντας μια χτένα στη χούφτα του ατημέλητου επαναστάτη. “Ελπίζω να αποκτήσετε μια ιδιαίτερη σχέση στον χρόνο που θα περάσετε μαζί. Μάλλον θα χρειαστεί αρκετός…” είπε παρατηρώντας το μαλλί του πρώην νεκροθάφτη, που είχε μακρύνει τουλάχιστον τρία δάχτυλα μέσα στο διάστημα που είχαν χαθεί.
“Πάω να ζεστάνω το νερό,” είπε γρήγορα πριν χαθεί πίσω από την πόρτα.

“Είσαι καλά, Κάλεμπ; Ω, υπέροχα. Κι εγώ καλά είμαι, σ’ ευχαριστώ!” είπε μονόχνοτα ο επαναστάτης και κοίταξε εκνευρισμένος τη χτένα που είχε στα χέρια του. Την πέταξε με νεύρα στην άκρη και κοίταξε την άδεια, ξύλινη μπανιέρα παρατώντας τον μικρό του σάκο στην άκρη.
“Αφεντικό, θα είναι έτοιμο σε ένα τέταρτο,” φώναξε ο νεαρός από έξω. “Εγώ επιστρέφω στη δουλειά.”
“Ναι, μην ανησυχείς, έχω πολλά να πω με τον αέρα και τις αράχνες!” είπε θυμωμένα και κάθισε πάνω σε μια παλιά καρέκλα.

Κρέμασε τα χέρια του και κοίταξε τριγύρω. Δεν του άρεζε καθόλου η ιδέα ότι θα έπρεπε να γδυθεί και να κάνει μπάνιο μέσα σε εκείνο το μέρος αλλά θα έκανε τα πάντα για να ξεφορτωθεί τα ρούχα που μπορούσε. Ήταν έτοιμος να ανάψει μια φωτιά και να χορέψει γύρω τους καθώς θα καιγόντουσαν αν έπρεπε. Έβγαλε και πέταξε τα παπούτσια του στην άκρη αποφεύγοντας να τα μυρίσει και έβγαλε τις κάλτσες του. Η γριά κυρία του είχε χαρίσει ένα ζευγάρι λέγοντας πως ανήκαν στον άνδρα της κάποτε και ήταν το μόνο ρούχο που έμοιαζε κάπως καινούριο. Αφού πέρασε ένα δεκάλεπτο, έβγαλε και τα υπόλοιπα ρούχα του, τα στοίβαξε σε μια γωνιά και κοίταξε την μπανιέρα με σταυρωμένα τα χέρια, προσπαθώντας να καταπολεμήσει την επιθυμία να μπει μέσα στο νερό πριν ζεσταθεί. Έκανε μερικές βόλτες δεξιά αριστερά κι έπειτα έλεγξε τη θερμοκρασία του νερού, το άφησε να τρέξει ώσπου να γεμίσει η μπανιέρα μέχρι το μισό τουλάχιστον και μπήκε μέσα. Ήταν απόλαυση να νιώθει το ζεστό νερό επάνω στο δέρμα του και χωρίς να το σκεφτεί, άδειασε αρκετό σαπούνι από το μπουκάλι που βρισκόταν εκεί στα χέρια του και το έτριψε επάνω του με δύναμη. Ένιωθε ότι τίποτα δεν θα μπορούσα να χαλάσει εκείνη τη στιγμή, όταν η πόρτα της αποθήκης άνοιξε και ένας ψηλός άνδρας, με μαύρα σπαστά μαλλιά και μεγάλα μάτια μπήκε μέσα.

Έμεινε άναυδος, βουτηγμένος μέσα στο νερό και τις σαπουνάδες, κοίταξε γύρω του. Έπρεπε να ντραπεί ή να θυμώσει; Μα ακόμη κι αν έλεγε κάτι, η στιγμή δε θα μπορούσε να γίνει πιο αμήχανη για εκείνον. Ο άνδρας από τη μεριά του, μπήκε ανενόχλητος μέσα, κάπως εκνευρισμένος, και ακούμπησε κάτι επάνω στην καρέκλα. Τον κοίταξε πρώτα με τις άκρες των ματιών του κι έπειτα πήρε στα χέρια του το τσιγάρο που κρατούσε στο στόμα του.

“Τι κοιτάς, ρε κ*****η;”

Δεν του χρειάστηκε πολλή ώρα να συνειδητοποιήσει ότι επρόκειτο για τον ίδιο άνδρα απ’ τον οποίο ο Κάλεμπ είχε ζητήσει νωρίτερα να τον καλύψει. Ήταν η ίδια αθυρόστομη, χοντρή φωνή που είχε ακούσει και νωρίτερα.

“Έφερα κ***εσώρουχα να μη σου κρυώσει ο πισινός. Για τη με περάσατε εδώ μέσα, για *******;” είπε άγρια και έφυγε βαρώντας την πόρτα πίσω του.
“E… Ευχαριστώ… υποθέτω…” είπε αφού είχε βιώσει μία από τις πιο περίεργες στιγμές της ζωής του.

Μέσα στο επόμενο μισάωρο, είχε πλυθεί, είχε ξυριστεί και είχε αλλάξει σε μία από τις στολές που υπήρχαν κρεμασμένες στην ντουλάπα και παιδευόταν αρκετή ώρα με τη χτένα, όταν ο Κάλεμπ επέστρεψε στην αποθήκη.

“Έτοιμος;”
“Υποθέτω,” είπε κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. “Βέβαια-“
“Ναι, δεν εννοούσα αυτό,” είπε τραβώντας τον από το μπράτσο.
“Τότε;”
“Νομίζεις ότι τα ρούχα τα μοιράζουν τζάμπα;”
“Φυσικά και ό-Όχι! Όχι-όχι-όχι!” φώναξε προσπαθώντας να ξεφύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση. “Θες να δουλέψω εκεί μέσα για να τα κερδίσω; Με τίποτα.”
“Ακου, αφεντικό. Δωρεάν μπάνιο, εσώρουχα και ρούχα και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να δουλέψεις μια νύχτα εδώ και να συναντηθείς με την αφεντικίνα για να βγάλεις μισθό αρκετό για να αγοράσεις δικά σου.”
“Ορίστε; Με θυμάσαι για άτομο που τα πηγαίνω καλά με τους άλλους;” αντιπαρέθεσε. “Δεν πρόκειται να βγάλω δεκάρα τσακιστή από αυτή τη δουλειά.”
“Τι; Εννοείται ότι δε θα δουλέψεις στην ίδια θέση με εμένα,” είπε λες και ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο και τον έσπρωξε προς τα μέσα. “Το πολύ-πολύ, να έδιωχνες τους πελάτες αν σου δινόταν τέτοιο πόστο,” συμπλήρωσε και άνοιξε μια μικρότερη πόρτα.

Βρέθηκαν πίσω από ένα μπαρ. Μπροστά τους μπορούσαν να δουν το σαλόνι του μαγαζιού όπου άνδρες χαρτοέπαιζαν και έπιναν με τη συνοδεία γυναικών πολυτελείας. Ο Κάλεμπ τον χτύπησε απαλά στον ώμο και του έδειξε με νόημα τον Κας.

“Βλέπεις τον Κας; Δεν είχε καμιά ελπίδα να δουλέψει εδώ σε άλλο πόστο, αλλά όσο σερβίρει τα ποτά χωρίς να ανοίξει το στόμα του, δεν υπάρχει πρόβλημα… βασικά, υπήρξαν μερικά μικροπροβλήματα, αλλά λύθηκαν. Το αφήνω επάνω σου,” είπε χτυπώντας τον πάγκο.
“Τι; Στάσου, τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω;” ρώτησε πανικοβλημένος.
“Εσείς οι γιατροί τα πάντα καλά με τις μείξεις, σωστά;” ρώτησε κάνοντας την κίνηση αναπαραστατικά. “Άρα θα τα πας καλά με τα ποτά. Είσαι τυχερός που δεν είχαμε κάποιον να καλύψει τη θέση σήμερα.”
“Τι;” η φωνή του βγήκε ψιλή. “Κάλεμπ, το ένα δεν έχει καμία σχέση με-“


Ξεφύσησε αγανακτισμένος και ακούμπησε τον πάγκο με απελπισία. Γύρω του ποτά διαφόρων ειδών ήταν ταχτοποιημένα επάνω σε ράφια. Τα κοίταξε με τη γωνία των ματιών του. Ζήτημα ήταν να αναγνώριζε δέκα από αυτά, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να αυτοσχεδιάσει αν του ζητούσαν κάποιο κοκτέιλ.

“K*******, μια τεκίλα για το πέντε,” είπε μονότονα ο Κας.
“Δε μας παρατάς κι εσύ;” μουρμούρισε και γέμισε το ποτήρι. Το ακούμπησε άτσαλα επάνω στον δίσκο. “Και πού ‘σαι… Ενημέρωσε τους κυρίους, ότι τα κοκτέιλ θα είναι μόνο έκπληξη σήμερα, να μη δίνουν συγκεκριμένες παραγγελίες.”

O Κας έβρισε ως απάντηση και ο Λιούις με τη σειρά του έψαξε μάταια για κάποιο εγχειρίδιο για κοκτέιλ. Θα ήταν θαύμα αν υπήρχε ένα εκεί, στον μπάρμαν που δούλευε εκεί προφανώς κάτι τέτοιο θα ήταν αχρείαστο. Έτσι, βάλθηκε να διαβάζει τις περιεκτικότητες των ποτών.

“Τουλάχιστον υπάρχει γιατρός στο μαγαζί αν πάθουν κάτι από αυτό που θα πιουν,” μονολόγησε.

Δεν ανησυχούσε πραγματικά για το τι θα ακολουθούσε. Ήταν βέβαιος πως οι γυναίκες θα έπειθαν τους θαμώνες του μαγαζιού να δοκιμάσουν και να πιουν ό,τι ποτό κι αν τους προσφερόταν. Επίσης, δεν ενδιαφερόταν να κρατήσει τη θέση, ακόμη κι αν τον πετούσαν με τις κλωτσιές έξω από το μαγαζί, δεν θα είχε κανένα αντίκτυπο στην ψυχολογία του. Μα όπως κι αν είχαν τα πράγματα, έπρεπε να δουλέψει εκείνο το βράδυ. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να το κατηγορήσουν για κλοπή και καταπάτηση ιδιοκτησίας, και για να το πετύχει αυτό, έπρεπε να υιοθετήσει τον ρόλο του μπάρμαν, έστω και για μία νύχτα.

Άρχισε λοιπόν να κάνει διάφορες μείξεις, κατά κύριο λόγο δικής του έμπνευσης, σημειώνοντας τα υλικά που είχε χρησιμοποιήσει. Δοκιμάζοντας κάθε απόπειρα για τη δημιουργία νέου ποτού. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν τουλάχιστον τρία διαφορετικά κοκτέιλ τα οποία θα μπορούσα να σερβίρουν ως δημιουργία του μαγαζιού. Και η αλήθεια ήταν πως είχε στη διάθεσή του πολλά υλικά. Γι’ αυτό, με κάθε απλή παραγγελία, φρόντιζε να δοκιμάζει μια γουλιά από το ποτό που είχαν παραγγείλει και μετά από ένα-δύο αποτυχημένα πειράματα, κατάφερε να βγάλει μερικά ικανοποιητικά αποτελέσματα, αν και οι συνέπειες όλων αυτών των δοκιμών είχαν αρχίσει να γίνονται εμφανείς επάνω του.

Ήταν γεγονός ότι ο οργανισμός του δεν άντεχε κάθε είδος ποτού, έτσι οι πρώτες ζαλάδες τον επισκέφτηκαν γρήγορα, κι ενώ οι καλεσμένοι δεν έδειχναν ακόμα καμία διάθεση να αποχωρήσουν από το μαγαζί παρότι η ώρα ήταν περασμένη, ακούμπησε στον πάγκο κουρασμένος και επιδόθηκε σε συνεχόμενα και δυνατά χασμουρητά. Ούτε οι βρισιές του Κας δεν τον έκαναν να δουλέψει πιο γρήγορα όταν έφτανε στα χέρα του μια παραγγελία. Παρόλα αυτά, η ώρα κυλούσε γρήγορα και η ατμόσφαιρα του μαγαζιού ήταν εύθυμη, αφού χτύπησαν μεσάνυχτα, η ίδια η ιδιοκτήτρια επισκέφτηκε τους κυρίους που άφηναν τα ωραία τους λεφτά στην επιχείρησή της και τίποτα εκείνη η νύχτα δε διέφερε σε τίποτα με τις προηγούμενες, τουλάχιστον όχι μέχρι φωνές και κραυγές από τη μεριά του ταράξουν την ησυχία των πελατών και των κοριτσιών. Η φασαρία μάλιστα ήταν αρκετή για να τους κάνει να αφήσουν τα βολικά καθίσματά τους και να οδηγηθούν προς την πόρτα και τα παράθυρα του μαγαζιού για να δουν τι συνέβη.