[Τέλος] Θυμήσου το μέλλον!

Spoiler:

Spoiler:

Πριν λίγες μέρες, ήταν δεν ήταν σούρουπο νομίζω, κάποιος μου χτύπησε την πόρτα. Στην αρχή δεν του απάντησα, γιατί στο νησί μας υπάρχουν πολλοί κλέφτες. Εκείνος όμως ξαναχτύπησε, αλλά μόλις ρώτησα ποιος ήταν που χτυπούσε την πόρτα μου, δεν πήρα καμιάν απολύτως απάντηση. Μα εκείνος χτύπησε για μια ακόμη φορά, έτσι κι εγώ χωρίς να το σκεφτώ άλλο άνοιξα την πόρτα. Πριν όμως καλά καλά προλάβω να ανιχνεύσω αυτόν τον, ομολογουμένως, παράξενο επισκέπτη, ένας άντρας με παραμέρισε και προχώρησε προς το σαλόνι μου!
- Λοιπόν Damian ομολογώ ότι το σπίτι σου είναι πολύ όμορφο! Το έχεις αλλάξει αρκετά από την τελευταία φορά, αλλά νομίζω πως μου αρέσει..

Η κατάσταση είχε ήδη αρχίσει να περιπλέκεται! Ένας εντελώς άγνωστος άντρας είχε σχεδόν εισβάλει βραδιάτικα στο σπίτι μου, μονολογώντας για την διακόσμηση. Η λογική έλεγε πως ήταν είτε τρελός είτε κάποιος τοκογλύφος από την πόλη που ρθε να εισπράξει όλα όσα χρωστούσα! Και η αλήθεια είναι ότι χρωστούσα αρκετά, μα κάθε φορά σκεφτόμουν δεν βαριέσαι; Όλοι χρωστάνε πια.., όπως όμως και να χε αποφάσισα να τον χειριστώ προσεχτικά.

-Βρίσκετε; Η αλήθεια είναι ότι τις έχω κάνει πολύ καιρό τώρα! Βλέπετε οι γονείς μου με τον θάνατο τους μου άφησαν ένα μικρό κομπόδεμα και το χάλασα ανακαινίζοντας το σπίτι μου..

Τότε ο ξένος άντρας γύρισε και με κοίταξε απότομα λες και γνώριζε το μικρό μου ψέμα, έτσι που πρέπει να χλόμιασα για μια μοναχά στιγμή. Δεν ήταν και εύκολο δα σε τούτα τα μέρη να έχει κανείς ένα μικρό κομπόδεμα! Σε κάθε γωνία υπήρχε θα λεγες και ένας καλοθελητής έτοιμος να σου αδειάσει την τσέπη με κάθε τρόπο που θα 'βαζε ο νούς σου. Η κλεψιά στα μέρη μας ήταν σαν να λέμε επιστήμη , από τον απλό ελαφροχέρη πορτοφολά που σε περίμενε στον πάγκο στο παζάρι μέχρι τον αλητήριο νταή που θα σ έβρισκε στο στενό για να σε λιανίσει και να σου πάρει ότι πολύτιμο τυχόν είχες μαζί σου. Αλλά δεν ήταν μόνον αυτό! Αλίμονο και στον τόπο μου η ληστεία ήταν πράγμα επίσημο! Χρόνια τώρα μας κυβερνούσαν κλέφτες, μαφιόζοι και μαχαιροβγάλτες! Στον τόπο μου λοιπόν, υπήρχαν φόροι για το κάθε τι! Φόρος για όσα είχες, φόρος για αυτά που θα έπαιρνες, φόρος για όσα θα έτρωγες ή θα έπινες αλλά φόρος και για όσα δεν είχες! Πόσο αστείος ήταν εκείνος ο φόρος!!! Θυμάμαι και την μέρα που τον ανακοίνωσαν! Ένας αλήτης μας μάζεψε στην πλατεία, ντυμένος σαν τον κύριο και μας είπε: " Από σήμερα και έπειτα όσοι δεν έχουν σπίτι θα πληρώνουν φόρο ακτημοσύνης! Γιατί δεν είναι δυνατό ο καθείς να κοιμάται και να ζει στην πόλη μας, στα στενά και τις πλατείες μας, να λυμαίνεται τα όμορφα συντριβάνια μας, να πίνει το νερό από τις γάργαρες πηγές μας και να μην πληρώνει φόρο για όλα τα καλά που οι τίμιοι πολίτες αυτού του τόπου με τους φόρους τους φτιάξανε!! "

- Μα δεν μου είπατε, πως σας λένε και για ποιο σκοπό χτυπάτε την πόρτα μου τέτοια ώρα;

- Δεν με θυμάσαι; Χμμμ.. Είναι λογικό. Πέρασαν άλλωστε χρόνια φίλε μου! Είμαι ο Bel και ήμουν πολύ καλός φίλος με τον πατέρα σου! Μαζί περάσαμε πολλά! Θυμάμαι ακόμα και την μέρα που σε κράτησε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του! Έπρεπε μικρέ μου να δεις το βλέμμα του... Δυστυχώς όμως, άργησα να ρθώ και δεν πρόλαβα να του πω το στερνό αντίο.

- Α! Συγχωρέστε με για την αγένεια μου! Τι απρεπής τρόπος να μάθετε για τον χαμό του φίλου σας! Καθίστε παρακαλώ. Σήμερα είστε προσκεκλημένος μου. Θέλω να μου πείτε όσα γνωρίζετε για τον πατέρα μου, όσα περάσατε μαζί και εγώ δεν γνωρίζω! Σταθείτε εδώ για λίγο σας παρακαλώ ωσότου εγώ να ετοιμάσω κάτι για να φάμε.

-Καλώς.. καλώς. Σε παρακαλώ όμως να μου μιλάς στον ενικό γιατί πια είσαι άντρας σωστός και δεν μας χωρίζουν τόσα πολλά όσα νομίζεις. Ο Bel χαμογέλασε ευγενικά και κάθισε δίπλα στο τζάκι κοντά στο παράθυρο, ενώ ο νεαρός Damian χάθηκε στην κουζίνα.

Όσο ο Bel κοιτούσε έξω από το παράθυρο θυμήθηκε πολλά για κείνον τον τόπο, όταν η ομίχλη δεν ήταν τόσο παχιά, τότε που οι καρδιές των ανθρώπων ήταν ξάστερες και συχνά πυκνά μπορούσε κανείς να κοιτά τον ουρανό. Το σπίτι του Damian ήταν μικρό και απλό, δεν ήταν από εκείνα τα πολυτελή λουσάτα σπίτια που ζουν οι άρχοντες. Δεν είχε πόρτες σκαλιστές και τοίχους χρυσωμένους, δεν είχε κρήνες στην αυλή και κήπους ολάνθιστους μα με έναν δικό του τρόπο ήταν ξεχωριστό. Ήταν ζεστό εκείνο το σπίτι, από την πρώτη στιγμή που θα μπαινες μέσα καταλάβαινες πως εδώ ζούνε καλοί και τίμιοι άνθρωποι, πράγμα σπάνιο πια σε αυτό τον τόπο. Μα και η θέση του σπιτιού δεν ήταν τυχαία. Ο Damian έμενε έξω από την πόλη , μακριά από τα φώτα και την βουή των δρόμων, μακριά από τα καζίνο, τα μπαρ, τις πόρνες και τους καβγάδες. Αυτό το σπίτι ήταν ένα μικρό ησυχαστήριο. Έτσι είχε επιλέξει ο πατέρας του Damian και γι αυτό το είχε επιλέξει ο ταλαίπωρος που πριν χρόνια ο Bel του είχε πειράξει το μυαλό.

Και από τα παράθυρα μπορούσε κανείς να δει τον ουρανό! Γιατί το σπίτι ήταν χτισμένο ψηλά, πάνω από την ομίχλη εκείνου του τόπου. Έτσι που την μέρα αν κανείς κοιτούσε θα λεγε πως κάτω από το σπίτι έχασκε μια λίμνη τεράστια, βαθιά και γκρίζα που στα νερά της λούζονταν νεράιδες και ξωτικά. Τα έθαβε όλα η ομίχλη σε κείνον τον τόπο, ένα πέπλο γκρίζο και σκοτεινό κάλυπτε τα πάντα. Ίσως από εκεί να έμοιαζε όμορφο και αλαργινό, ένας ουρανός που άγγιζε την γη, μα δεν είναι όλα όπως μοιάζουν να ναι. Ακόμη και ο ήλιος χάνονταν σε κείνο το πέπλο, οι φωνές και το βουητό μέναν μέσα του έτσι που σχεδόν πάντα βασίλευε σιωπή. Λίγα μαθαίνονταν εδώ, τα καλά και τα κακά χάνονταν, τα κατέτρωγε εκείνη η δίνη. Ακόμα και οι άνθρωποι χάνονταν, φεύγαν και δεν γυρνούσαν ποτέ, αλλά ακόμα κι όταν μέναν, πάλι χαμένοι ήτανε. Η ομίχλη τους θάμπωνε, γέμιζε τα μυαλά και τις καρδιές τους, έκρυβε τον δρόμο τους. Ξεχνούσαν όλοι σε τούτο τον τόπο, ξέχναγαν τι ήθελαν, ξέχναγαν όσους αγαπούσαν, όσα έκαναν ή σχεδίαζαν να κάνουν. Μέχρι που στο τέλος ξέχναγαν να ναι άνθρωποι. Παλιότερα ο Bel ερχόταν συχνά εδώ, αγαπούσε τούτο το μέρος. Του άρεσαν οι ραδιουργίες εκείνων των ανθρώπων, απολάμβανε να σουλατσάρει στους δρόμους εκείνης της πόλης, δίπλα σε ίντριγκες που σιγοκαίνε και με δυό λόγια μπορούσαν να ανάψουν καίγοντας όσους μπλέκονταν στα νήματα τους.

Ο Damian γύρισε στο δωμάτιο φορτωμένος με με μεζές και πιοτά, έστρωσε ένα μικρό τραπέζι δίπλα στο τζάκι, έβαλε δυο καρέκλες, την μια αντίκρυ στην άλλη, γέμισε τα ποτήρια με κρασί κι ύστερα κάθισε στη μια μεριά.

- Όλα είναι έτοιμα. Κάθισε Bel, φάε και πιές όσο τραβά η ψυχή σου ξεκουράσου από το μακρύ ταξίδι σου! Σήμερα, είσαι σε σπίτι φιλικό.

- Ναι, όλα μοιάζουν να ναι έτοιμα! Είσαι πολύ φιλόξενος νεαρέ μου, ευχαριστώ για όλα.

Καθίσανε, φάγανε και ήπιανε όσο τραβούσε η ψυχή τους, γελάσανε με αστεία φιλικά και ταξιδέψανε με ιστορίες που πότε ο ένας πότε ο άλλος θυμόνταν ή κατασκεύαζε στη στιγμή για να ευχαριστήσει τον άλλο. Μόλις τελειώσανε το γεύμα τους, ο Damian μάζεψε το τραπέζι και έφερε δυο ποτήρια κονιάκ, πρόσφερε ένα τσιγάρο στον καλεσμένο του και καθίσανε δίπλα στο τζάκι χωρίς να πούνε κουβέντα.

- Συγχώρεσε με μα δεν μπορώ να συγκρατηθώ άλλο. Λες πως γνωρίζεις τον πατέρα μου, πως είστε φίλοι από παλιά και ζήσατε μαζί πολλά. Μα τόση ώρα, δεν μου χεις πει ούτε μια ιστορία για κείνον, ούτε ένα μικρό σχόλιο. Τόσο που αμφιβάλω αν τελικά ποτέ τον γνώρισες..

- Λοιπόν Bel με συγχωρείς που αμφέβαλα! Είναι φανερό πια πως στα αλήθεια γνώρισες τους δικούς μου, εφόσον πέρασες την μικρή τρικλοποδιά που σου έβαλα στην γνωριμία τους..

Ο κύριος Bel δεν είπε τίποτα, απλά χαμογέλασε. Και δεν θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς αφού όσα μισόλογα είπε ήταν για τον αληθινό του πατέρα και όσα γεγονότα εξιστόρησε τα ήξερε όχι γιατί τα έζησε ο ίδιος μα γιατί από τη φύση του μπορούσε να τα ξέρει. Ύστερα, ήπιε μια γουλιά κρασί, κοίταξε για λίγο την φωτιά που σιγόκαιγε στο τζάκι και συνέχισε.

- Κι εσύ Damian. Εσύ πως είσαι;

- Μα πως θα μπορούσα να μαι; Τι υπάρχει σε τούτο τον τόπο που μπορεί να με κάνει χαρούμενο! Όλα είναι διεφθαρμένα, σαπισμένα, όλα έτοιμα να πεθάνουν. Τίποτα δεν έμεινε στον τόπο αυτό για μένα! Τίποτα δεν υπάρχει σε αυτή την εποχή για μένα..

- Είναι δύσκολα.. Θέλει κουράγιο νεαρέ μου..

Φεύγουμε! Ο ένας μετά τον άλλο μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και ξεκινάμε για αλλού! Όχι για ένα μήνα, όχι μέχρι να σταθούμε στα πόδια μας και να γυρίσουμε φορτωμένοι χρυσάφια! Όχι, εμείς φεύγουμε για πάντα! Αδειάζει ετούτος ο τόπος. Κι όσοι δεν φεύγουν γυρνούν από δω κι από κεί σαν όρθια πτώματα, ένα νησί από ζόμπι έτσι καταντήσαμε! Όχι δεν είμαι εγώ γι αυτά! Εγώ έπρεπε να έχω γεννηθεί μιαν άλλη εποχή πιο ευγενική! Δεν λέω να είχα γίνει άρχοντας. Απλά να μπορούσα να ονειρευτώ! Να μπορούσα να ταξιδέψω, να μπορούσα να ερωτευτώ! Να μουνα ένας από εκείνους που τα βρήκαν έτοιμα! Ένας από αυτούς που κάθονται σε γλέντια με φίλους και μιλάν για όσα θα κάνουν στην ζωή τους! Από εκείνους που γυρνούν τα μπάρ και γνωρίζουν όμορφες γυναίκες, απο κείνους που δεν κάνουν οικογένεια γιατί είναι νωρίς ακόμα! Αλλά που; Όχι εμείς δεν κάνουμε οικογένεια γιατί κάθεσαι και λες " Που να κάνω παιδιά εδώ καλά καλά το δικό μου στομάχι δεν γεμίζω!". Κι ύστερα ξημερώνει άλλη μια μέρα και ξεκινάω να βαδίσω και πάλι εκείνον τον άδειο δρόμο με τα μαγαζιά των παιδικών μου χρόνων, όλα κλειστά πια. Να τσαμπουκαλευτώ με κείνο το πρεζάκι που και σήμερα βάλθηκε να μου αδειάσει το πορτοφόλι. Να βρίσω εκείνο τον έμπορα που κάθε πρωί με κοντοζυγώνει χαμογελώντας με το πιο σιχαμένο χαμόγελο που έχω δει και να λέει "Ύπνο θέλεις;". Bel φοβάμαι! Φοβάμαι πως θα συνηθίσω να ζώ κι εγώ έτσι, και τότε δεν θα υπάρχει γυρισμός..