[Τελος-Quest]Η νεα θαλασσα και ο Χιονισμενος Τιγρης

-Και η αληθεια ειναι,οτι και εγω το ειχα ξεχασει αλλα ευτυχως το θυμηθηκα εγκαιρα.Προλαβα και σε εβγαλα απ'το νερο αλλα τα προβληματα μας δεν ειχαν τελειωσει.Ημασταν στην μεση του πουθενα και κρατιομασταν απο μια σανιδα ξυλου.Θα ειμασταν νεκροι και ο δυο αν ο Farkas δεν εμφανιζοταν ως απο μηχανης θεος.Σ'αυτο το σημειο σταματησε και εδειξε τον αντρα απεναντι του.-Ευτυχως για εμας ειχε βγει για ψαρεμα απο το πρωι αλλα εξ'αιτιας της κακοκαιριας ξεκινησε να γυριζει πισω στο νησι του.Μας εβαλε στην βαρκα του και ετσι λοιπον φτασαμε σωοι στο σπιτι του,στο νησι Micqueot!!!Εκει που θελαμε δηλαδη.Απ'οτι φαινεται ειμασταν πιο κοντα απο οσο πιστευα.Εκανε ξανα παυση ωστε να μου δωσει χρονο να καταλαβω τα παντα.
-Σε ευχαριστω πολυ για ολα ειπα στον Farkas,αφου περασαν μερικα δευτερολεπτα,κανωντας μια ευγενικη υποκλιση.Αυτος χαμογελασε απλα,ειλικρινα και μου προσφερε μια θεση στον καναπε μαζι με μια κουπα καφε.Εκατσα μαζι τους και ηπια ηρεμα την πρωτη γουλια.Αμεσως η ζεστασια του ροφηματος εξαπλωθηκε μεσα μου και ενιωσα να αφυπνιζομαι εντελως.
-Ποτε μπορουμε να ξεκινησουμε λοιπον,Farkas?ρωτησε ο Haytham.
-Να ξεκινησετε για που?πεταχτηκα.
-Α ξεχασα να σου πω.Ο Farkas με ενημερωσε οτι ο Jegins δεν ζει στην πρωτευουσα του νησιου,εδω που ειμαστε τωρα δηλαδη,αλλα ζει σε ενα χωριο στο κεντρο του νησιου.Ο Farkas και ο αδερφος του βοηθουν πολλους τουριστες να πανε στα χωρια,με την αντιστοιχη αμοιβη βεβαια και δεχτηκε να μεταφερει και εμας.

Μολις ακουσα τα τελευταια λογια,κοιταξα τον φιλο μου γεματος εκπληξη.Τον πλησιασα και του ψιθυρισα πολυ σιγα,προσεχωντας να μην φτασει ουτε λεξη στα αυτια του οικοδεσποτη μας.
-Το ξερω οτι χρωσταμε την ζωη μας σ'αυτον τον ανθρωπο αλλα δεν πιστευω να του μιλησες για τις δουλειες μας?
-Με απογοητευεις μικρε.Πιστευεις οτι μια τετοια μικρη αναποδια θα με εκανε να χασω τα λογικα μου?Του ειπα απλα οτι γυρευουμε τον Jegins γιατι θελουμε πολυ να ακουσουμε τις διασημες ιστοριες του.Αν το καλοσκεφτεις δεν του ειπα και ψεμματα.Ειχε δικαιο.Επρεπε να ξερω καλυτερα,οτι δεν πανικοβαλλεται και πολυ ευκολα.Δεν θα εκανε ποτε ενα τοσο παιδικο λαθος.
-Λοιπον τι λες?ειπε γυρνωντας ξανα στον Farkas.
-Μολις γυρισει ο αδερφος μου θα μπορουμε να ξεκινησουμε τις διαδικασιες αναχωρησης.
-Αναχωρησης για που?ακουστηκε ξαφνικα μια βαρια φωνη.Γυρισαμε ολοι σχεδον ταυτοχρονα και κοιταξαμε προς την εισοδο του σαλονιου.Εκει,στεκοταν ενας πανυψηλος ανδρας που εμοιαζε τρομερα σ'αυτον που καθοταν στην πολυθρονα απεναντι μας.
-Ειι!!!Virkas!!!Γυρισες κιολας?φωναξε χαρουμενος ο Farkas.
-Nαι.Ολοι οι δρομοι εχουν κλεισει εξ'αιτιας της χιονοθυελλας και ετσι οι "πελατες" μου ξανασκεφτηκαν την εκδρομη τους στα χωρια απαντησε αυτος,καπως εκνευρισμενος.
-Αυτοι οι τουριστες,θελουν ολα να γινονται οπως τους βολευει.Λες και μπορουμε εμεις να ελεγξουμε τον καιρο!!!συνεχισε στον ιδιο τονο.

-Χαχαχα.Ηρεμησε μικρε και ελα να σου γνωρισω τους δυο αυτους κυριους ειπε ο Farkas προσπαθωντας να τον ηρεμησει και του εκανε νοημα να μπει μεσα.
-Απο εδω ο Haytham και ο Raziel.Τους γνωρισα κατω απο πολυ περιεργες συνθηκες.Θελουν και αυτοι να πανε σε καποιο απο τα χωρια του νησιου μας και συγκεκριμενα στο Tirm,ξερεις αυτο που ειναι στο κεντρο του νησιου.Ερχονται απο μακρια και ψαχνουν τον Jegins για να ακουσουν τις ιστοριες του.Ο Virkas μας πλησιασε και μας εσφιξε το χερι με θερμη αλλα το βλεμμα του εδειχνε οτι κατι αλλο σκεφτοταν.Αυτη η μικρη λεπτομερεια δεν ξεφυγε απο τον Haytham.
-Τρεχει κατι νεαρε?τον ρωτησε με ηρεμη φωνη.
-Οχι,απλως σκεφτομαι οτι τωρα τελευταια,ο Jegins εχει μεγαλη ζητηση.
-Τι εννοεις?ξαναρωτησε ο Haytham,με εναν τονο ανησυχιας αυτη την φορα.
-Να,λιγο πριν μπω πετυχα εναν περιεργο τυπο που μου ζητησε και αυτος να τον οδηγησω στον Jegins και αυτο ερχομουν να συζητησω τωρα με τον αδερφο μου.Ομολογω οτι κατι επανω του δεν μου πολυ αρεσε.Στο ακουσμα των τελευταιων λεξεων γυρισα και κοιταξα τον δασκαλο μου με γουρλωμενα ματια και αυτος ανταπεδωσε το ιδιο βλεμμα.Υστερα γυρισε προς τον Virkas.
-Θυμασαι πως ηταν αυτος ο "περιεργος" οπως λες?
-Φυσικα.Σας ειπα,δεν εχει περασει σχεδον ουτε δυο λεπτα απο την ωρα που την ειδα.Πιστευω οτι δεν θα εχει απομακρυνθει και πολυ ειπε με σιγουρια και πηγε προς ενα παραθυρο του σπιτιου.

Τραβηξε της κουρτινες και κολλησε το προσωπο τους στο τζαμι.Εψαξε για λιγο με την ματια του και υστερα απο μερικες στιγμες απολυτης ησυχιας φωναξε με δυναμη:-Τον βρηκα!!!Αυτος εκει ειναι και εδειξε με το δαχτυλο του προς μα κατευθυνση.Αμεσως σηκωθηκαμε ορθιοι και σταθηκαμε διπλα του.Οι δρομοι εξω ηταν καταλευκοι απο το χιονι που και εκεινη την στιγμη επεφτε πυκνο.Ελαχιστοι κυκλοφορουσαν,φορωντας ολοι βαρια ρουχα.Ακολουθησαμε με τα ματια μας την νοητη γραμμη που δημιουργουσε ο δεικτης του Varkas και βρηκαμε αυτον που μας εδειχνε.Στεκοταν στο απεναντι πεζοδρομιο,ακουμπωντας σε μια κολωνα και ξεχωριζε ευκολα απο ολους τους υπολοιπους.Ηταν πιο ελαφρια ντυμενους αλλα το γεγονος αυτο δεν εδειχνε να τον απασχολει και ιδιαιτερα.Στην μεση ειχε περασμενο ενα μεγαλο σπαθι και το παραστημα του απεπνεε σιγουρια.Ηταν σιγουρα δολοφονος της Οργανωσης.Ειχαμε αργησει αλλα ειχαμε ακομα ελπιδες.Χωρις να πουμε λεξη,εγω και ο Haytham,εγκαταλειψαμε το παραθυρο και ξεκινησαμε για την εξωπορτα,με τα δυο αδερφια να μας κοιτανε ξαφνιασμενα.Προχωρησαμε με σιγουρο βημα αλλα στα μισα σταματησα.Ο δασκαλος μου συνεχισε ομως δεν με ενοιαξε,γιατι εκεινη την στιγμη,συνειδητοποιησα για πρωτη φορα,απο την στιγμη που ξυπνησα,κατι τρομερο.Δεν ειχα δει πουθενα το δρεπανι και την μασκα μου.Λογικα καπου θα ειχαν χαθει οταν ναυαγησαμε.Αισθανηθηκα τον κοσμο να χανεται για λιγο και παραπατησα.Τα δυο αυτα αντικειμενα ειχαν τεραστια αξια για μενα...

17 Xρονια πριν σε καποιο νησι της South Blue
Η ερημος απλωνεται πελωρια προς ολες τις κατευθυνσεις.Λευκη,εκτυφλωτικη,ανυδρη και μονοτονη, μοιαζει αιωνια κατω απο ουρανο.Ενα επταχρονο αγορι,αδυνατο με μακρια μαυρα μαλλια,που φτανουν ως τον ωμο του αλλα οχι αρκετα χαμηλα ωστε να καλυπτουν το σημαδι που εχει απο την γεννηση του,προχωραει μπροστα και πισω του ακολουθει ενας μαυροντυμενος αντρας.Το παιδι αισθανεται πονο σε ολο του κορμι και νιωθει τα ματια του να φλεγονται.Ειναι εξαντλημενο απο τα μαρτυρια που περασε τις τελευταιες μερες και οι συνθηκες που επικρατουν σ'αυτον τον αχανη ερημοτοπο,δυσκολευουν ακομα περισσοτερο την κατασταση.Το δερμα του,εχει χασει το παλιο σκουρο χρωμα του και εχει γινει λευκο,πραγμα που κανει τον καυτο ηλιο που καιει απο πανω του,ιδιαιτερα επωδυνο.Ολη αυτη η κατασταση,το οδηγει στα προθυρα της λιποθυμιας.Ομως αντεχει.Ο θυμος του ειναι αυτο που τον κραταει ορθιο και του δινει δυναμη για να συνεχισει.Και αυτο κανει.Προχωραει μπροστα στην ατελειωτη ερημο,με δακρυα να κυλανε στα κοκκινα πλεον ματια του.
-Μα τι κανεις?του φωναζει ο μαυροντυμενος αντρας.-Γυρνα πισω!!! Το παιδι σταματαει αποτομα και ο αντρας που το ακολουθει απο κοντινη αποσταση κανει το ιδιο.Ενα απαλο αερακι φυσαει και μπερδευει την αμμο στα ποδια τους,καθως οι αναμνησεις των τελευταιων ημερων περνουν ξανα μπροστα απο τα ματια του παιδιου.

Ειναι ολες εφιαλτικες εκτος απο μια.Αναμεσα στα δεκαδες αλλα προσωπα,που με ευχαριστηση του προσφεραν πονο,θυμαται και ενα που του προσφερε ελπιδα.Ειναι το προσωπο του μαυροντυμενου αντρα που τον ακολουθει.Αυτος ο αγνωστος τον εσωσε.Ο λογος που το εκανε παραμενει μυστηριο.
-Ακουσε ξενε,του λεει με παιδικη,αλλα σοβαρη φωνη.-Σε ευχαριστω πολυ που μου εσωζες την ζωη και ειλικρινα θα σε θυμαμαι για ολη την υπολοιπη ζωη μου.Δεν πιστευω να υπαρχει καποιος τροπος για να ανταποδωσω για αυτο σε παρακαλω,αφησε με μονο.
-Κι ομως αν το θελεις,υπαρχει τροπος να ανταποδωσεις.
-Τι εννοεις?
-Γιατι νομιζεις οτι σε εσωσα?
-Δεν με ενδιαφερει καθολου ο λογος και ειλικρινα εχω αρχισει να χανω την υπομονη μου.Ή θα μου πεις ή θα μ'αφησεις να συνεχισω μονος μου.Το παιδι ακουει τα λογια του και αναγνωριζει οτι δεν ειναι σωστα.Ξερει οτι θα επρεπε να φερεται πολυ πιο ευγενικα στον ανθρωπο που τον εσωσε,ομως η οργη του καταπνιγει καθε αλλο συναισθημα και λογικη.Τοτε,μεσα στην απολυτη ησυχια ακουει τον μοναδικο ηχο που θα περιμενε.Ο αντρας πισω του χασκογελα.Ο πιτσιρικας,ακουγοντας τον,γουρλωνει τα ματια και γυριζει να τον κοιταξει.
-Εισαι σκληρο καρυδι μικρε,το παραδεχομαι.Για αυτο σε εσωσα αλλωστε.Πες μου,τι σκοπευεις να κανεις τωρα που εισαι ελευθερος?
-Να καταστρεψω ολους αυτους που ευθυνονται για τα μαρτυρια μου απανταει ο μικρος,χωρις να το σκεφτει ουτε δευτερολεπτο.

-Και πως σκοπευεις να το κανεις αυτο?τον ρωταει ο αντρας ψυχρα.Ο μικρος ξαφνιαζεται.Αυτο δεν το ειχε σκεφτει.Τυφλωμενος απο την οργη του,πιστευε οτι μπορουσε απλα να τους βρει και να τους διαλυσει μονος του.Ομως τωρα που το ξανασκεφτεται,καταλαβαινει οτι δεν υπαρχουνν και πολλες πιθανοτητες για κατι τετοιο.Σφιγγει τις γροθιες του,μεχρι που τα νυχια χωνονται στο δερμα και τον κανουν να ματωσει.Υστερα ξεσπαει σε λυγμους και γονατιζει εκει,στην μεση της ερημου.
-Ειμαι χαμενος και τοσο μονος!!!Δεν ξερω τι να κανω!!!ακουγεται να φωναζει,αναμεσα στα αναφιλητα του.Ο αντρας τον πλησιαζει αργα,γονατιζει μπροστα του και τον αγκαλιαζει.Το παιδι κλαιει στον ωμο του και ο αντρας του χαιδευει τα μακρια μαλλια του.
-Ηρεμησε.Δεν εισαι μονος.Εγω ξερω τι πρεπει να κανουμε του λεει με απαλη φωνη.Ξαφνικα το παιδι σταματαει να κλαιει και ησυχαζει.Βγαινει απο την αγκαλια και κοιταζει τον αντρα στα ματια.Τα δικα του ματια,παροτι εχουν αποκτησει ενα τρομακτικο κοκκινο χρωμα,διατηρουν ακομα κατι απο την παιδικη τους αθωοτητα.
-Αληθεια?τον ρωταει για να λαβει ως απαντηση ενα καταφατικο νευμα και ενα απαλο χαιδεμα στα μαλλια.Υστερα ο μαυροντυμενος αντρας σηκωνεται ορθιος και απλωνει το χερι στον μικρο και αυτος το σφιγγει με το δικο του.
-Ειμαι ο Haytham του λεει με καποια επισημοτητα.-Θα σε βοηθησω να καταστρεψεις τους ανθρωπους που σε εκαναν να υποφερεις.
-Raziel απανταει απλα ο μικρος.
-Χαρηκα πολυ.Τωρα Raziel ας φυγουμε απο αυτο το νησι.Θα επιστρεψουμε οταν ερθει η καταλληλη στιγμη.
-Μισο λεπτο.Πρεπει να κανω κατι λεει ο Raziel και γυριζει το κεφαλι προς την αντιθετη κατευθυνση.Ξεκιναει να περπαται ξανα προς τα εκει και για ακομη μια φορα,ο Haytham τον ακολουθει.Μετα απο αρκετες ωρες περπατηματος φτανουν σε μια περιοχη,οπου η μυρωδια του καμμενου υπαρχει παντου.Υπαρχουν μερικες γκρεμισμενες νομαδικες σκηνες και αρκετα πτωματα παρατημενα.Ειναι ο καταυλισμος της φυλης του Raziel.Ο ιδιος καταυλισμος που ειχαν καταστρεψει τα μελη της Οργανωσης μερικες βδομαδες πριν.Ο μικρος παει κατ'ευθειαν στην κεντρικη σκηνη,η οποια ειναι και η μοναδικη που εχει διασωθει.Μπαινει μεσα και μερικα λεπτα αργοτερα βγαινει κρατωντας δυο αντικειμενα.Ενα μεγαλο δρεπανι και μια μασκα.Το δρεπανι ανηκε στον πατερα του και ηταν το συμβολο της αρχηγιας του.Η μασκα ανηκε στον μεγαλυτερο αδερφο του ο οποιος την ειχε αγορασει μονο και μονο για να τον τρομαζει.Απο δω και περα θα την φοραει αυτος για να τρομαζει τους εχθρους του.Αυτα τα δυο αντικειμενα,ειναι οτι εχει απομεινει απο την οικογενεια του και θα τα εχει παντα μαζι του.Πλησιαζει στον Haytham που τον κοιταει καπως παραξενα.
-Τωρα,μπορουμε να φυγουμε του λεει χαμογελωντας γαληνια και ο αντρας,που επροκειτο να γινει ο μεγαλος του δασκαλος,του δινει το χερι και μαζι ξεκινανε.

Πισω στο Micqueot
Aυτη η αναμνηση μου ηρθε τοσο εντονη και ξαφνικη,για να μου υπενθυμισει ποσο σημαντικα ηταν αυτα τα αντικειμενα για μενα και ποσο αχρηστος θα επρεπε να αισθανομαι.Χτυπησα με δυναμη την παλαμη στο μετωπο μου,οργισμενος με μενα κυριως αλλα και με την κακοτυχια μου.
-Σταματα να χτυπιεσε ακουστηκα ξαφνικα η φωνη του Haytham.Στεκοταν μπροστα μου και με κοιταζε ηρεμος.Στα χερια του κρατουσε τα πολυτιμα κειμηλια μου.
-Μα...μα πως?αναρωτηθηκα,αδυνατωντας να το πιστεψω.
-Ξερω ποσο σημαντικα ειναι για σενα οποτε οταν βρηκα ευκαρια,τα αναζητησα και τα μαζεψα.Για καλη σου τυχη,η τρικυμια δεν τα ειχε παρασυριε μακρια οποτε τα βρηκα σχετικα ευκολα.Αντε,φορεσε τα τωρα για να μπορεσουμε να ξεκινησουμε.
-Σε ευχαριστω πολυ!ειπα γεματος ευγνωμοσυνη και τα πηρα στα χερια μου.Aφησα τα δαχτυλα μου να "χορεψουν" για λιγο πανω στην λαβη του Harvester,του μεγαλου μου δρεπανιου,και υστερα το εβαλα στην ειδικη θηκη του,στην πλατη μου.Υστερα ,εριξα απο πανω μια μαυρη καπα που μου δανεισε ο Varkas,παρομοια με αυτην που φορουσα πριν ναυαγησουμε,και τελος εβαλα την μασκα μου.
-Πολυ καλυτερα ετσι ειπα με ευχαριστηση και εκανα νοημα στον Haytham να προχωρησει.

Mε το που ανοιξε την εξωπορτα,ενα παγερο ρευμα διαπερασε τα κορμια μας.Η θερμοκρασια ηταν τοσο χαμηλη,που τα παντα γυρω μας ειχαν παγωσει.Οι δρομοι ηταν καλυμμενοι με ενα χοντρο στρωμα παγου,κατι που αναγκαζε οσους μετακινουνται να ειναι ιδιαιτερα προσεκτικοι,και απο τα μπαλκονια και τις οροφες κρεμοταν σταλακτιτες,που εδειχναν θανασιμα επικινδυνοι.Η αλλαγη του κλιματος ηταν πολυ μεγαλη για μενα,που ημουν γεννημα θρεμμα της South Blue,και την αισθανθηκα εντονα.Αντιθετα ο Haytham,που ειχε μεγαλωσει σ'αυτη την θαλασσα φαινοταν να χαιρεται με την κατασταση.
-Επιτελους λιγο κρυο!Ειχα αρχισει να βαριεμαι την ζεστασια της South ειπε δυνατα,επιβεβαιωνοντας ετσι την σκεψη μου.Καναμε μερικα μετρα και ειδαμε ξαφνικα τον "στοχο" μας,να εγκαταλειπει την θεση του και να κινειται προς την αντιθετη απο εμας κατευθυνση.Αμεσως ανοιξαμε το βημα μας,οσο μας το επετρεπαν οι συνθηκες,και τον ακολουθησαμε.Αλλαζε συνεχως και ταχυτατα πορεια και τελικα τον χασαμε.Ετσι,αποφασισαμε να χωριστουμε,μηπως και τα καταφερουμε καλυτερα μ'αυτον τον τροπο.Kαθως προχωρουσα,μονος μου πλεον σε μια μεγαλη πλατεια,ακουσα ψιθυρους απο ενα στενο.Σταματησα αποτομα και κολλησα στην γωνια.Τεντωσα προσεκτικα το κεφαλι μου και ειδα τον αντρα που κυνηγουσαμε να μιλαει σε ενα Den Den mushi.
-Tα πραγματα γινονται περιεργα.Δυο αγνωστοι βγηκαν απο το σπιτι του Virkas και δεν εδειχναν για απλοι τουριστες.Με πηραν στο κατοπι αλλα καταφερα να τους ξεφυγω.Μπορει να ειναι αυτοι που κατεστρεψαν μερικες βασεις μας στην South τον ακουσα να λεει,φανερωνοντας απολυτα την ταυτοτητα του.Ηταν σιγουρα μελος της Οργανωσης.
-Χμμ...ενδιαφερον.Χαχαχα,ισως τα πραγματα να γινουν λιγο πιο διασκεδαστικα.Που βρισκεσαι τωρα?
-Εχω χωθει σε ενα στενο κοντα στην κεντρικη πλατεια.
-Ωραια.Φροντισε να μην σε βρουν και οταν μπορεσεις επεστρεψε στην βαση. και μ'αυτα τα λογια διακοπηκε η επικοινωνια.Την ιδια στιγμη,απο την αλλη πλευρα του στενου,μπηκε ο Haytham.Περπατουσε με σταθερο βημα και σιγουρια στο βλεμμα.Ο ανθρωπος της Οργανωσης τον αντιληφθηκε λιγακι αργα αλλα μολις αυτο εγινε,τραβηξε αμεσως το σπαθι του για να τον αντιμετωπισει.Χαμογελασα βλεπωντας την σκηνη και τραβωντας το δρεπανι μου,βγηκα απο πισω του.

O Haytham "πεταξε" σχεδον προς τον εχθρο ενω παραλληλα μου φωναξε:-Τον θελουμε ζωντανο!Ο αντιπαλος μας,απεκρουσε την επιθεση του και γυρισε προς το μερος μου,γεματος εκπληξη.Γελασα περιφρονητκα κατω απο την μασκα μου και με μια πολυ γρηγορη κινηση του δρεπανιου μου,του εκοψα το χερι που κρατουσε το σπαθι.Ο αντρας ουρλιαξε απο τον πονο,καθως το κομμενο ακρο του επεφτε και το αιμα του "ποτιζε" το χιονισμενο εδαφος.Το κοκκινο χρωμα του αιματος φανηκε πιο εντονο,απλωμενο στο λευκο του χιονιου,που και αυτο εδειξε λευκοτερο,συνθετωντας ετσι μια ομορφη και συναμα αποτροπαια εικονα.Εκλεισα το στομα του αντρα με το χερι μου,για να σταματησει να φωναζει και υστερα τον πεταξα κατω.Συρθηκε μερικα μετρα μακρια και με μια ατσαλη κινηση εβγαλε ενα φιαλιδιο απο την τσεπη του παντελονιου του.
-Τι...εκανε να ρωτησει ο δασκαλος μου αλλα ηταν πλεον αργα.Πριν προλαβουμε να κανουμε την παραμικρη κινηση,ο μονοχειρας εχθρος μας,εβγαλε το καπακι του μικρου μπουκαλιου και κατεβασε μονορουφι το ροζ περιεχομενο του.Συσπαστηκε για λιγες στιγμες και επειτα,αφησε την τελευταια του πνοη.Προτιμησε να πεθανει εκει,σε ενα παγωμενο στενο του Micqueot,απο το να ρισκαρει να μαθουμε οτιδηποτε απο αυτον για την Οργανωση.Η αφοσιωση των μελων της ηταν αδιαμφισβητητη αλλα η επιιδειξη αυτοθυσιας που ειδα με τα ιδια μου τα ματια με εκανε να αηδιασω και να τους μισησω ακομα περισσοτερο.