Οι αρκουδιάριδες. [Τέλος-Αποστολή] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Προηγούμενες ιστορίες:

Spoiler:

Και τώρα η συνέχεια...

O Bola βρισκόταν στη μέση του ωκεανού, κωπηλατώντας. Και πάλι μόνος, και πάλι ξένος. Με το γεράκι να ξεκουράζεται κουρνιασμένο σε μια γωνία της μεγάλης βάρκας, ο μαυρομάλλης άντρας βρέθηκε σε αναπάντεχη σιωπή. Όσο την αντιπαθούσε, τόσο έβρισκε τον εαυτό του βυθισμένη σ'αυτήν. Αν και τα πράγματα είχαν καλυτερέψει γι αυτόν τις τελευταίες βδομάδες, με την παρέα του απαθή - φαινομενικά - αλλά πολυλογά Joss...όμως κι αυτό όπως φάνηκε δεν κράτησε για πάρα πολύ έστω κι αν ήταν εξαναγκαστικό. Μάλιστα, η απομάκρυνσή του από τον νέο του συνταξιδιώτη ήταν υποχρεωτική.

Νέα αποστολή είπαν οι ψηλά υφιστάμενοι και νέα πρόσωπα να συναντήσει. Όλα της παράταξης, κανένας ξένος...γι αυτό και δεν του επιτρεπόταν και του ίδιου να φέρει κάποιον που δεν ήταν στο δυναμικό τους. Με συνοπτικές διαδικασίες λοιπόν, αφού πήρε τις διαταγές του, κατάλαβε πως έρπεπε διακριτικά να τον χάσει. Γι αυτό τι έκανε ο πανέξυπνος, πανέξυπνος άντρας ονόματι Bola που αυτή τη στιγμή σφούγγιζε το πρόσωπό του από τον ιδρώτα ενώ είχε σταματήσει για ένα μικρό διάλειμμα; Του είπε πως έπρεπε να δει έναν παλιό φίλο. Όχι, δεν ήταν κάτι πολύ σημαντικό, δεν έπρεπε να ανησυχεί. Μάλιστα, θα προτιμούσε, επειδή αυτός ο φίλος είναι ιδιότροπος, να πάει μόνος του. Αν τον άφηνε στο νησί Warship όλα θα ήταν μια χαρά.

Φυσικά, εκεί ήταν το μέρος συνάντησης με τους επαναστάτες όπου και παραδόξως ήταν όντως η ιδιαίτερη πατρίδα του, έτσι έλεγε μισά ψέματα--θα μπορούσε να επισκεφθεί δύο τρεις παλιούς γνωστούς όσο ήταν εκεί. Όταν ο Joss ρώτησε στεναχωρημένος πότε θα ξανασυνατηθούνε, τότε του απάντησε ήρεμα πως θα τελείωνε σε τέσσερις βδομάδες. Και τότε θα λάμβανε ένα γράμμα που θα έλεγε τον νέο τόπο συνάντησης των φίλων.

Το όριο των τεσσάρων εβδομάδων ήταν αυθαίρετο, βεβαίως. Μα για να φτάσουν στο νησί Kashamin, να κάνουν ό,τι τους διέταξαν και να στείλει ένα γράμμα, υπέθεσε πως τόσο θα έφτανε. Υπέθεσε, δεν ήξερε. Εξάλλου, πιο πολύ το ήλπιζε παρά οτιδήποτε άλλο. Ένα μήνα από τη ζωή του για μία μόνο αποστολή ήταν υπερβολικό έξαρχης, μα η φύση της το καθιστούσε μάλλον φυσικό. Αναστέναξε, ενώ τα ξαναθυμόταν. Έπρεπε να πάει εκεί και να κάνει τι ακριβώς; Επανάσταση. Με τα πάντα. Να τα πείσει δηλαδή να επαναστατήσουν.

Πφφφφφ, παιχνιδάκι η αποστολή σιγά!

Και δεν ήταν πως είχε καμιά όρεξη να κάθεται να κάνει κουπί με τις ώρες πάλι - είχε καλομάθει υπερβολικά στην υπέροχη μηχανοκίνητη σκούνα του νέου του φίλου - αλλά γι άλλη μία φορά ήταν αναγκασμένος. Αφού έκατσε δύο μέρες ολόκληρες εν τέλη στο νησί του, όπου είπε όλων των ειδών τις ιστορίες στους κατοίκους - μέχρι και ο γέρος Bokuden τον άκουγε μετά περισσής προσοχής - κι αφού ανεφοδιάστηκε καταλλήλως, ήρθε το καράβι των επαναστατών στο μικρό τους λιμανάκι.

Κι όλα αυτά κάτω από τη μύτη του απεχθή Eric ο οποίος είναι κυνηγός επικηρυγμένων για την κυβέρνηση και καταλαβαίνει τους εγκληματίες μόνο όταν πάνε να τον σκοτώσουν προσωπικώς προφανώς ή αν έχει ένα πολύ πολύ μεγάλο πόστερ με την φάτσα τους πάνω. Χε! Τον ηλίθιο...και ανησυχούσε στην αρχή να μη γίνει τίποτα αλλά έχουν γνώση οι φυλακές!

Τέλος πάντων, δύο μέρες αργότερα κι αφού ξεκουράστηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά με το μόνο που έκανε να ήταν να δουλεύει στα χωράφια, να τρώει και να κοιμάται σε κύκλο, ήρθαν και τον πήραν με το μεγάλο τους καράβι. Δεν ήταν εντυπωσιακό φυσικά, ούτε τεράστιο, αλλά ήταν λιτό, σχετικά ευρύχωρο και πάνω απ'όλα...μαύρο. Αυτή η λεπτομέρεια είχε μείνει μαζί του παραπάνω από κάθε άλλη. Δεν είχε ξαναδεί ποτέ μαύρο ξύλινο πλοίο και τον εντυπωσίασε έτσι όπως έμοιαζε. Λες και ήταν πειρατικό αλλά όχι ακριβώς. Ήταν κάτι πολύ, πολύ πιο επικίνδυνο.

Ήρθαν, τον πήραν, και τον πήγαν μέχρι τη South Blue και το νησί Karate όπου και τον παράτησαν. Όμως αρκετά κυριολεκτικά: του δώσανε σ'ένα φάκελο ο οποίος εμπεριείχε συνοπτικά αυτό που πέντε μέρες του εξηγούσαν, τον βάλανε μέσα σε μια μαύρη ξύλινη βάρκα και τον ρίξανε στη θάλασσα με φαΐ και νερό για δύο μέρες. Το γεράκι του δεν το είχαν θυμηθεί! Μόνο του σηκώθηκε και πέταξε στο πλευρό του Bola. Παραλίγο να θυμώσουν και οι δύο γι αυτήν τους την παράλειψη.

Όμως το πρώτο πράγμα που έκανε ο Bola ήταν να ανοίξει τον φάκελο: εκεί μέσα είχε σχεδόν καμία λεπτομέρεια για την αποστολή παρά αφίσες καταζητούμενων με τα πρόσωπα των ανθρώπων που θα συναντούσε...όσοι είχαν. Είδε έναν Lewis W. Cardon, με μια φάτσα λες και κάποιος του είχε δώσει πολλά χάπια για να ηρεμήσει και πολύ ωχρό δέρμα. Το περίεργο καπέλο του, του έμεινε πολύ. Μετά είδε την φωτογραφία ενός τύπου από κάποιο πάρτι και ήξερε πως αυτός μάλλον δεν είχε πολλές συγκρούσεις ακόμα με τους Marines και ήταν επιτυχώς κρυμμένος. Τον λέγανε Edgar J Mowbray και φορούσε καλά ρούχα πάλι με ένα καπέλο κι ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη. Για τους άλλους δύο είχε μόνο περιγραφή κι αυτή όχι πολύ καλή.

To χαρακτηριστικό μουσάκι του κυρίου Edgar, το ωχρό δέρμα του Lewis, η αινιγματική φιγούρα ενός άλλου με κοντά ξανθά μαλλιά και το παιδί με την τάση να σκοτώνει ό,τι βρεθεί στο διάβα του...αυτοί ήταν οι μελλοντικοί πιθανοί του σύντροφοι. Οι δύο ελευταίοι βέβαια ήταν αμφίβολοι, εφόσον πιο δύσκολα θα τους έβρισκαν.

Ήπιε νερό για τρίτη φορά και μόνο αφού τελείωσε τη γουλιά του έπιασε ξανά τα κουπιά. Γύρισε το κεφάλι να δει που βρισκόταν--το θέαμα τον έπιασε εξ'απροόπτου...ήταν πολύ πιο κοντά απ'ότι νόμιζε ή υπολόγιζε: το απέραντο πράσινο του νησιού Kashamin απλωνώταν μπροστά του, ασταμάτητο και ανώθευτο. Οι πλαγιές των λίγων αλλά εντυπωσιακών δεν είχαν ούτε μια γυμνη σπιθαμή και το νερό γύρω από το νησί ήταν τόσο καθαρό, που ο Bola ήθελε αμέσως να βουτήξει μέσα! Όλων των ειδών καθαρές ανάσς ερχόνταν από κει κι εκείνος τις κατανάλωνε λαίμαργα. Τόση ομορφιά...ένας μικρός παράδεισος επί γης. Τι κρίμα να μην είναι εδώ μαζί του ο μικρός να το έβλεπε--ή ο Brandon να θύμαζε το τοπίο και να έψαχνε τα μέρη γι αρχαία...

Η μελαγχολία του όμως δε στάθηκε δυνατότερη της δίψας του για εξερεύνηση ΄ γρηγόρευσε τον ρυθμό του και έβαλε στόχο να φτάσει σε λιγότερο από είκοσι λεπτά στην ακτή, παρόλο που υπο κανονικές συνθήκες θα του έπαιρνε μισή ώρα. Χαμογέλασε στον εαυτό του και στο γεράκι που ακόμα κούρνιαζε. "Έλα Κοτόπουλο, ξύπνα! Μας περιμένουν πολλά ωραία πράγματα σε αυτό το νησί. Δες κι από μόνο σου..."

Το γεράκι έκρωξε ενοχλημένο, αλλά σηκώθηκε. Πέταξε στον ώμο του αφεντικού του κι έκατσε με την ουρά να κοιτάει εκεί που κοιτάει το πρόσωπο του Bola, αφού ο ίδιος είχε πλάτη στο νησί. Ξαναέκρωξε το γεράκι, αλλά αυτήν τη φορά συμφωνούσε με τον άντρα. "Ναι το ξέρω. Θα είσαι σαν το σπίτι σου εδώ. Καλά θα περάσουμε."

Πάντα αισιόδοξος, χαμογέλασε στον ορίζοντα που άφηνε πίσω του. Νέα άτομα, νέα αποστολή, νέα περιπέτεια ΄ τι άλλο να ζητούσε;

Ο γδούπος της βάρκας όταν έφτασε σε ρηχά νερά ήταν η αφύπνιση του κωπηλάτη. Γύρισε και πάλι πίσω του να δει το μέρος--ήταν πέντε μέτρα απ'την ακτή. Με ελατήρια στα πόδια, άρπαξε τα πράγματά του, έβαλε τη μπλούζα που είχε βγάλει από την πολύ ζέστη και ζώστικε ό,τι είχε μαζί του. Πήδηξε με την ίδια ενεργητικότητα μέσα στο νερό που έφτανε δεν έφτανε μέχρι τα γόνατά του κι άπλωσε το χέρι του για να έρθει το γεράκι. Εκείνο τον σνόμπαρε κι άρχισε να πετάει ψηλά. Κύλησε τα μάτια του ο επαναστάτης αλλά χαμογέλασε. Κι έτσι άρχισε να περπατάει προς το νησί.

Ένα πράγμα που πρόσεξε ήταν αυτό: όλα φαίνονταν πολύ πιο μεγάλα απ'ότι περίμενε από κοντά. Ναι, σίγουρα αυτό ισχύει για όλα τα νησία μα αυτήν τη φορά ήταν λες και περπατούσε μέσα σε νησί για ημι-γίγαντες...αν και, αν τα πάντα υπερκαλύπτονταν από αυτά τα δέντρα, ήταν λογικό να έχουν δυο φορές το ύψος του. Επιβλητικά μεν, όμορφα δε, όλα. Ακόμα και τα μικρά - συγκριτικά - λουλούδια με τα παρδαλά τους χρώματα έδιναν κάτι στην εικαστική αυτή πανδαισία που λεγόταν το δάσος του Kashamin. Κοιτούσε τριγύρω του συνεχώς, προσπαθώντας να θυμηθεί ό,τι έβλεπε για να το διηγηθεί μετά καλύτερα σε κάποια από τις ιστορίες του ενώ παράλληλα προσπαθούσε να σκεφεί έναν πιο ακαδημαϊκό τρόπο για να εκφράσει το κάλλος που έβλεπε--πώς θα το περιέγραφε ο Brandon με όλες του τις μεγάλες λέξεις...

Αλλά μάταια. Η ζέστη τον σκότωνε! Δε μπορούσε να βγάλει όμως τη μπλούζα του εδώ γιατί με τη ζέστη αλλά και την υγρασία και όλον του τον ιδρώτα θα έπεφτε θύμα καμιάς αρρώστιας. Γι αυτό έκανε το μόνο λογικό: άρπαξε τα μανίκια του, ένα τη φορά, και τα τράβηξε με δύναμη! Σκίστηκαν εύκολα. Έτσι τώρα είχε μια αμάνικη μπλούζα και μόνο τα προστατευτικά στα χέρια του, που χρησίμευαν και σαν τόπος προσγείωσης για το Κοτόπουλο.

Το οποίο ξαφνικά έκρωξε πολλές φορές! Κάτι το τρόμαξε, ήξερε τους τρόπους του ο Bola. "Τι είναι Κοτόπουλο, τι συμβαίνει; Ποιος έρχεται;"

Με μανία το γεράκι χτυπούσε τα φτερά του λες και έδειχνε σε μία κατεύθυνση: δεξιά και στο βάθος. Μαθημένος, ο Bola σκαρφάλωσε σ'ένα δέντρο να δει τι ερχόταν τόσο απειλητικά προς το μέρος τους...για να δει ένα κοπάδι με ρινόκερους να έρχεται αργά αλλά σταθερά προς το μέρος τους. "Ωωωωωω μάνα. Τι βάψαμε," μονολόγησε.

Δεν κατέβηκε από το δέντρο. Αποφάσισε πως η καλύτερη τακτική για την ώρα είναι να πηγαίνει από δέντρο σε δέντρο παρά από το έδαφος, τουλάχιστον μέχρι να έχουν τους ρινόκερους σε μια καλή απόσταση και να μην έχουν τον φόβο του ποδοπατήματος. Το γεράκι συμφώνησε κι αυτό με την ιδέα του αφεντικού του προφανώς εφόσον του υποδείκνυε τα δέντρα που θα έπρεπε να προτιμήσει. Ουκ ολίγες φορές είδε με τα μάτια του το γεράκι να παίρνει ένα φίδι και να το πετά κάτω για να πατήσει ο Bola - κάτι που τον συγκινούσε αλλά και τον έκανε να αναρωτιέται ακριβώς πόσα φίδια μπορεί να είχε ένα μόνο δάσος πια - ή αν υπήρχε κάποια κυψέλλη να τη βλέπει πρώτο και να του δείχνει ένα άλλο δέντρο ή κλαδί.

Μετά από δύο ώρες που έκανε τον Ταρζάν εκεί πάνω, αποφάσισε πως είχε απομακρυνθεί αρκετά από το κοπάδι. Το Κοτόπουλο δεν προέβαλε καμία διαμαρτυρία έτσι το πήρε δεδομένο και κατέβηκε. Όμως πριν το κάνει αποφάσισε να δει τον ορίζοντα μια τελευταία φορά. Μόλις που είχε θυμηθεί για την σπηλιά που έπρεπε να πάει και ήταν μόνος του χωρίς κανέναν οδηγό--αλλά είχε τον χάρτη μαζί του. Ήταν ένα από τα λίγα πράγματα που δεν κατέστρεψε γι ασφάλεια.

Τον έβγαλε από τον σάκο του λοιπόν και τον κοίταξε ΄ και ή τον κρατούσε λάθος ή αυτή τη στιγμή ήταν ανάποδα. Μάλλον τον κρατούσε λάθος γιατί το αίμα στο κεφάλι του δεν ανέβαινε και δεν ήταν και νυχτερίδα. Κούνησε το κεφάλι του και προσάρμοσε το κομμάτι χαρτί σύμφων με αυτά που έβλεπε. Καθώς συγκεντρωνόταν, παρατήρησε κάτι πολύ, πολύ καλό για τον ίδιο: με όλο αυτό το τρέξιμο από τα άγρια ζώα, ενώ αρχικά είχε λοξοδρομήσει, τώρα ήταν στον σωστό δρόμο. "Ναι" αναφώνησε και πέταξε τη γροθιά του στον αέρα!

Αφού κατέβηκε από το δέντρο, και με μόνο οδηγό τον χάρτη του τώρα, δεν του πήρε πάνω από...μισή ώρα να βρει την πολυπόθητη σπηλιά ή αλλιώς τα αρχηγεία των επαναστατών στο νησί.

Όταν πήγε να χτυπήσει την αυτοσχέδια πόρτα που υπήρχε βαθειά μετά από το άνοιγμα της σπηλιάς, εκείνη άνοιξε μόνη της. Ένας άντρας μυώδης και σοβαρός στεκόταν μπροστά του και τον κοιτούσε με αυστηρότητα. Εκείνος αποφάσισε να συστηθεί μόνος του, μπας και ο Ράμπο τον έπαινρε με καλύτερο μάτι. "Bola Serie, Shotgun B., κατέφθασα επιτέλους," είπε περιπαιχτικά και "παρουσιάστηκε" πολύ πιο χαλαρά απ'ότι θα έπρεπε για έναν στρατιώτη.

"Καλώς," είπε εκείνος και σταύρωσε τα χέρια του με αποδοκιμασία "είσαι ο πρώτος που έφτασε. Εμπρός, μέσα."

Λες και υποκλίθηκε στον τύπο μπροστά του, πέρασε από δίπλα του μισό-γερμένος και το χαμόγελο μεγάλο. Ο τύπος συνέχισε να τον κοιτάει αποδοκιμαστικά, αλλά δεν τον ένοιαξε. Το Κοτόπουλο ήρθε και στάθηκε ακριβώς πάνω στον ώμο του - αφού ίσιωσε - λες και συμφωνούσε με τη συμπεριφορά του. "Παραπάνω λιχουδιές για σένα," του ψιθύρισε ενώ χάιδευε το κεφαλάκι του.

Καθώς όμως πήγαινε μέσα στο "αρχηγείο" έβλεπε όλο και πιο πολλά άτομα ή αυτοσχέδια έπιπλα μέσα ΄ άτομα που όλοι φορούσαν τα ίδια βαρετά ρούχα εκπαίδευσης που πάλι καλά δεν χρειάστηκε να φορέσει ποτέ και υπήρχε ένας χαμός ολόγυρά του, που ήταν σίγουρος δεν είχε δημιουργηθεί πάνω από μία βδομάδα πριν. Koιτώντας ακόμα γύρω του για να βρει το γραφείο στο οποίο έπρεπε πραγματικά να παρουσιαστεί για να γίνει επισημη η άφιξή του, έπεσε πάνω σ'ένα πάντα. "Άου, συγγνώμη-..."

Πρώτη φορά έβλεπε οποιονδήποτε από τους φημισμένους Pandaren. Toν κοίταξε εντυπωσιασμένος από μέγεθος αλλά και από το γεγονός πως φαινόταν να τον καταλαβαίνει τέλεια. "Δεν πειράζει, πρόσεχε μόνο. Την επόμενη φορά μπορεί να πέσεις σε κανα όπλο πάνω."
"Χα χα χα, όχι εντάξει. Προσέχω προσέχω. Bola" είπε κι έδωσε το χέρι του ΄ δεν το τράβηξε μέχρι που το έσφιξε το πάντα "χαίρομαι πολύ για τη γνωριμία. Είσαι ο πρώτος Pandaren που συναντώ. Πώς σε λένε;"
"...Shang," απάντησε επιφυλακτικά αλλά και πάλι του χαμογέλασε.

Εκεί κάπου κατάλαβε ο Bola πως μάλλον το έκανε από ευγένεια γιατί είχε ακούσει πως οι Pandaren ήταν γνωστοί για το ήθος τους. "Πω πω, κάνω σαν τουρίστας, ε; Συγγνώμη, συγγνώμη. Πάω να με δουν και έρχομαι να μιλήσουμε--αν με αφήσουν δηλαδή. Αν κάνω πάνω από πέντε λεπτά μη με περιμένεις."

Έτσι πήγε μέσα στο γραφείο του τύπου που του υπέδειχναν όλοι για τους νεοαφιχθέντες και πήγε να παρουσιαστεί. Εκείνος δυστυχώς τον κράτησε και του είπε να περιμένει μέχρι να έρθει τουλάχιστον ένας ακόμα από αυτούς που περίμεναν. Κι έτσι έμεινε εκεί στη γωνιά του, με το Κοτόπουλο να κόβει βόλτες μες στο γραφείο και αυτόν να κάθεται και να σκαλίζει ένα ξύλο με το μαχαίρι του βαριεστημένος...

Ο άνδρας δεν είχε σηκώσει ούτε μία στιγμή το βλέμμα του από το μικρό ξύλο που σκάλιζε, σαν να μην έδινε σημασία στον άνδρα που μόλις είχε μπει στο γραφείο. Προχώρησε προς το μέρος του και στάθηκε από μπροστά του. Τα πράσινα μάτια του ανασηκώθηκαν και κοίταξαν τον ατημέλητο άνδρα που στεκόταν μπροστά του με κάποια απορία. Κουνήθηκε λίγο από την θέση του και άνοιξε λίγο το στόμα του αλλά μιλιά δεν βγήκε. Ήταν αρκετά μυώδης και το πρόσωπό του έδειχνε ότι είχε περάσει από αρκετές μάχες, μια χαρακτηριστική ουλή στόλιζε το πρόσωπό του σαν να έδειχνε το πόσο σκληρός ήταν. Το πρόσωπό του ήταν αξύριστο και τα μαύρα μαλλιά του έπεφταν ατημέλητα στο πρόσωπό του, πάνω από ένα μαντήλι που ήταν δεμένο στο μέτωπό του. Φορούσε πανοπλία, την οποία κάλυπτε ένα μεγάλο σχισμένο κομμάτι μιας μπέρτας, μάλλον από την κακοκαιρία και τις συνθήκες που είχε βρεθεί είχε σχιστεί. Ένα γεράκι στεκόταν στον ώμο του και κοιτούσε περίεργα τον Edgar που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε συστηθεί.

Απ' όλη αυτήν την εμφάνισή του, μόνο ένας θα μπορούσαν να ήταν. Ο άνδρας που του είχαν πει ότι ήταν ο βοηθός του Shotgun B. Από ότι γνώριζε, έπλεε πια στις θάλασσες με το όνομα του πρώην συντρόφου του. Shotgun B. Δεν γνώριζε πολλά για αυτόν τον άνδρα αλλά μέχρι και στην θάλασσα της West είχε ανακηρυχτεί ως θρύλος, ως μεγάλος επαναστάτης. Ποιος θα έλεγε ότι τελικά αυτός ο άνδρας ήταν γιος ενός ναυτικού; Ίσως η επανάσταση σήμαινε ακόμη περισσότερο για εκείνον και πόσο μάλλον γι' αυτόν τον άνδρα που τον γνώριζε τόσο καιρό.

Έτεινε το χέρι του προς το μέρος του και συστήθηκε.
"Το όνομά μου είναι Edgar J. Mowbray. Χάρηκα για την γνωριμία," είπε και συνέχισε. "Ελπίζω να έχουμε μια καλή συνεργασία και να φέρουμε εις πέρας αυτήν την αποστολή με τα καλύτερα αποτελέσματα." Ο άνδρας τον κοίταξε περίεργα και στην συνέχεια χαμογέλασε.
"Εγώ είμαι ο Bola. Χάρηκα, φίλε," είπε γελώντας και τον χτύπησε δυνατά στην πλάτη καθώς ο Edgar πήγε να σταθεί δίπλα του.

Το σώμα του τινάχτηκε με την δύναμη του άνδρα, ο οποίος ακόμη γελούσε. Φαινόταν χάρηκε υπερβολικά με την συνάντησή τους, αλλά αυτή του η αντίδραση τον προβλημάτισε. Μάλλον ήταν πολύ ανοιχτός σκέφτηκε από μέσα του, ενώ τον κοιτούσε με τα φρύδια του σουφρωμένα σαν να τρόμαξε από την κίνηση του Bola.

"Γερή γροθιά," είπε τραυλίζοντας. Τι δύναμη είχε αυτός ο άνδρας;
"Χαχαχα, ευχαριστώ!" είπε γελώντας παρατώντας το ξύλο που κρατούσε τόση ώρα, το οποίο είχε ακονίσει με τόση προσοχή και λεπτομέρεια. Το βλέμμα του Edgar κοιτούσε περίεργα τον άνδρα, αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να του φερθεί ως ανώτερός του.

"Τώρα ο μόνος που μας μένει είναι ο Lewis," είπε με έναν τόνο περίεργο, σαν να μην ήθελε να τον δει πάλι. "Τον έχεις γνωρίσει;"

O Bola τόση ώρα δεν είχε παρατηρήσει τον άντρα που στεκόταν μπροστά του, απορροφημένος από το ξύλο του, και είχε νιώσει άσχημα για την παράληψή του κι έτσι ήταν λίγο πιο διαχυτικός απ'ότι είχε συνηθίσει προφανώς, αν η αντίδρασή του ήταν ένδειξη. Αποφάσισε να είναι πιο "ήρεμος" και απλώς γέλασε με την αμηχανία του ίδιου του εαυτό του. Του μιλούσε ευγενικά αυτός ο άνθρωπος οπότε είπε να επιστρέψει την χάρη.

Όμως αυτός ήταν ο Edgar της φωτογραφίας; Κάτι ήταν διαφορετικό πάνω του--εκτός από το κοστούμι που το είχε αλλάξει και φορούσε πολύ απλά ρούχα, κάτι στο πρόσωπό του...ήταν διαφορετικό. Τι όμως; Προσπάθησε να μην κοιτάει πολύ έντονα αλλά δε μπόρεσε να μην το κάνει τελείως. Ήλπιζε μόνο να μην το πολυπρόσεχε ο άλλος.

Μετά σκέφτηκε την ερώτησή του. "Χμ...είναι ο τύπος που έχει την επικύρηξη--ο χλωμός που είναι σαν να πήρε πολλά ηρεμιστικά," είπε με βαθειά περισυλλογή - πρόσεξε το πνιχτό αυτάρεσκο γελάκι του Edgar που κατέληξε σε μειδίαμα - "σωστά;"
"Πολύ σωστά," είπε με έμφαση και πάλι η έκφρασή του δεν άλλαξε.
"Μπαααα, ποτέ δεν τον είδα από κοντά. Κι εσένα πρώτη φορά σε βλέπω. Όλους εδώ πρώτη φορά τους βλέπω, ακόμα και τους Pandaren. Καλά, δεν είναι πολύ πρώτο που είναι τόσο τεράστιοι και μαλλιαροί αλλά μιλάνε κανονικά; Θα θελα να 'χα κι εγώ τόσο μαλακό τρίχωμα..."
"Ναι αλλά το ξύρισμα θα ήταν θάνατος," σχολίασε χαριτολογόντας ο Edgar...

Και ο Bola έσκασε στα γέλια. Δεν περίμενε τόση ανταπόκριση μάλλον γιατί τον κοίταξε ξαφνιασμένος. "Λοιπόν, ό,τι πρέπει να ξέρεις για τον Lewis, εκτός από όλα αυτά τα πολύ σημαντικά που ήδη ανέφερες είναι" εκεί δίστασε λίγο αλλά συνέχισε με την ίδια άνεση μετά "δύο πράγματα: πρώτων..." έσκυψε λες κι έλεγε ένα μυστικό "ποθεί μεγάλους και δυνατούς άντρες. Οπότε να προσέχεις." Τα μάτια του Bola μεγάλωσαν σε φόβο και τον κοίταξε έκπληκτος. Καλά, το πρώτο πράγμα που του είπε ήταν κάτι τέτοιο; Ή είτε πολύ κακό - ή καλό - χιούμορ είτε αυτός ο Lewis έπρεπε να μείνει μακρυά του. "Το δεύτερο είναι πως είναι ανώτερός μας. Μάλιστα και οι δύο πρέπει να δίνουμε αναφορά σε αυτόν...τυπικά τουλάχιστον. Βέβαια τον φτάνω σιγά σιγά, αλλά είναι ακόμα ανώτερός μου.

Αν και παρατήρησε ένα μικρό θέμα που είχε ο άντρας με τους βαθμούς ή το γεγονός πως ο Lewis είναι πιο υψηλόβαθμος απ'τον ίδιο, προτίμησε να του δώσει να καταλάβει πως αυτόν δεν τον ένοιαζε. (Επίσης κατανακουφίστηκε γιατί μάλλον ήταν αστείο για τον Lewis. Αλλά θα το είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του για πάσει περιπτώσει.) "Ανώτερος, κατώτερος, τι σημασία έχει; Να γίνει η δουλειά και τι με νοιάζει ποιος νομίζει ότι κάνει κουμάντο;"

Ανασηκώνοντας τους ώμους του όμως ένιωσε το τσίμπημα απ'τα νύχια του γερακιού. "Α, ξέχασα ΄ από δω ο πιο πιστός μου σύντροφος: το Κοτόπουλο. Κοτόπουλο, πες γεια στον κύριο."

Το κρώξιμο του πουλιού συνόδευσε το τρίξιμο της πόρτας και ένας ψηλός μελαχρινός άνδρας έκανε την είσοδο του. Λίγα ήξερε όμως ο Lewis, αφού εκτός από την αναπάντεχη ύπαρξη ενός πουλιού μέσα στη βάση, που μάλιστα έκανε αισθητή την παρουσία του κράζοντας, στεκόταν εκεί, λίγο διαφορετικός από την τελευταία φορά, μα με το εκνευριστικό, σαρδόνιο χαμόγελο πλατύ επάνω στα χείλη του, η προσωποποίηση της κακοτυχίας, ο γρουσούζης, πλούσιος κύριος κύριος Mowbray που για άλλη μια φορά είχε βρεθεί στον δρόμο του. Το κακό προαίσθημα που είχε πριν μπει στην σπηλιά είχε βγει αληθινό και βλέποντας δύο από τα αρκετά πράγματα που αντιπαθούσε σε αυτόν τον κόσμο πλάι-πλάι, δεν πρόλαβε να συγκρατήσει μια τσιριχτή, άναρθρη κραυγή.

"Κατά φωνή και ο διάολος," είπε περιπαιχτικά ο Mowbray.
"Πράγματι, Mowbray, κι ότι έλεγα ότι μπορεί να πεθάνω σε αυτό το νησί, εμφανίζεσαι εσύ μπροστά μου," είπε ο Lewis χάνοντας αμέσως την ευδιάθετη του διάθεση και άφησε τον σάκο του στο πλάι.
"Έλα τώρα, Cardon, τόσες μέρες έχουμε να ιδωθούμε," είπε τείνοντας τις παλάμες του προς ένδειξη ειλικρίνειας, συνήθειο που είχε αποκτήσει μετά από πολλές εμπορικές διαπραγματεύσεις. "Από εδώ η πριγκίπισσα που αποφάσισε να φτάσει τελευταία," τον σύστησε προς τον Bola που τους παρακολουθούσε με ενδιαφέρον. "Στον ελεύθερό της χρόνο πίνει τσάι, διαβάζει βιβλία και θάβει κόσμο... Το τελευταίο το κάνει κυριολεκτικά, αλλά αυτό δεν μας ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή."
"Όρεξη έχουμε, Mowbray;" ρώτησε ο Lewis σκουντώντας το χέρι που είχε ξεκουραστεί στον ώμο του. "Lewis Cardon," συστήθηκε στον Bola απλώνοντας το χέρι του, το οποίο ο άνδρας το δέχτηκε με λίγο δισταγμό.
"Bola Serie, συστήθηκε. Στον κύκλο μας είμαι γνωστός και ως Shotgun B."
"Πρώτη φορά το ακούω," ομολόγησε χωρίς δισταγμό ο πρώην νεκροθάφτης και ο άνδρας τον κοίταξε με δυσπιστία.
"Πού έμενες, σε καμία σπηλιά και δεν το ξέρεις;" ρώτησε γελώντας και τον χτύπησε με δύναμη, φιλικά στην πλάτη.
"Κοντά έπεσες," μουρμούρισε ο Edgar κοιτώντας τον Lewis που είχε βγάλει μια υπόκωφη κραυγή από τον πόνο.
"Θα παρακαλούσα να αποφεύγουμε τέτοιου είδους κινήσεις," ζήτησε κάνοντας νόημα στον Bola ότι ήταν εντάξει όταν έκανε κίνηση να βοηθήσει.
"Τι έγινε, Cardon, το κατοικίδιό σου δεν είναι μαζί σου σήμερα; Είχατε κανένα καυγαδάκι;" ρώτησε ο Edgar.
"Σύμφωνα με τις πληροφορίες που έλαβα, περιμένουν αρκετά από εσάς, οπότε ελπίζω να έχουμε μια καλή συνεργασία," είπε ο Lewis προς τον Bola αγνοώντας τον Edgar που δεν παρέλειψε να χτυπήσει τον κρόταφο με τον δείκτη του για να του θυμίσει τα λόγια που του είχε πει λίγα λεπτά νωρίτερα.
"Μην ανησυχείς, μπορείς να βασίζεσαι επάνω μου," δήλωσε ο Bola χτυπώντας περήφανα το στέρνο του. "Αρκεί να μου πείτε τι πρέπει να κάνω, είμαι συνηθισμένος σε τέτοια. Και τα αρκούδια είναι πολύ συμπαθητικά, θα τα βρούμε μεταξύ μας."
"Τα αρκούδια;" επανέλαβε από μέσα του ο Lewis έξαφνος.

Ίσως δεν έπρεπε να ελπίζει σε πολλά. Πρώτα ο Mowbray κι έπειτα ένας απλοϊκός, ευδιάθετος τύπος, πιθανότατα κάπως αμόρφωτος κρίνοντας από τους χοντροκομμένους τρόπους... Αμφέβαλλε ότι και οι ίδιοι ταίριαζαν μεταξύ τους. Πόσο μάλλον εκείνος με αυτούς. Και αυτοί οι τρεις άνδρες, τόσο ανόμοιοι μεταξύ τους, έπρεπε να ξεκινήσουν επανάσταση σε ένα νησί με κατοίκους που ανήκαν σε μία τελείως διαφορετική κουλτούρα. Αναστέναξε πριν καν αρχίσουν να μιλάνε για τα σχέδιά τους, δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει.

"Τι έγινε, θείο; Γιατί σε πήρε από κάτω;" ρώτησε με ειλικρινή ανησυχία ο Bola, κάνοντας τον Lewis να στραβοκαταπιεί στο σάλιο του και να πυροδοτήσει αρκετά λεπτά δυνατά γέλιου από τη μεριά του Mowbray. "Φέρνεις κακά μαντάτα;"

Το βλέμμα του Lewis βρέθηκε να καρφώνει τον μυώδη άνδρα ο οποίος συνέχιζε να τον κοιτάζει ατάραχος χωρίς να έχει καταλάβει ότι είχε πει θείο έναν άνδρα αρκετά μικρότερο από την δική του ηλικία. Το γέλιο του Mowbray κόπηκε ξαφνικά, ξαφνιάζοντας τον Lewis που κοιτούσε περίεργα τους δύο μεγαλύτερους του σε ηλικία άνδρες. Γύριζε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι, σκεφτόταν από μέσα του. Τα σχόλια του ενός τα είχε ξανακούσει, αλλά το ότι το πράγμα που θα του έλεγε ο δεύτερος σύντροφός του θα ήταν κάτι τέτοιο έστω και από απερισκεψία, δεν το φανταζόταν.

"Σαν τον Χάρο," σχολίασε ο Edgar. Ο Bola δεν ήξερε αν έπρεπε να γελάσει, το σχόλιο του είχε φανεί κάπως μακάβριο. Τα μάτια του έμειναν καρφωμένα στον μαυροφορεμένο άνδρα που είχε κλείσει τα μάτια του και έκανε τα χέρια του γροθιές. Αναστέναξε και πάλι και ακούμπησε το χέρι στο γραφείο του άνδρα που τους κοιτούσε με ένα βλέμμα ανέκφραστο, σαν να μην τον ενδιέφερε το σκηνικό που διαδραματιζόταν μπροστά του.
"Τι έγινε, θείο; Συμβαίνει τελικά κάτι σοβαρό; Το ήξερα!" φάνηκε ανήσυχος ενώ κοιτούσε γύρω γύρω στο δωμάτιο.
"Μην ανησυχείς, απλά είναι εκνευρισμένος," χαμογέλασε ο Edgar ακουμπώντας το χέρι του στο μπράτσο του Bola κάνοντας δύο βήματα μπροστά. Το σαρδόνιο χαμόγελο είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό του με το βλέμμα του καρφωμένο πάνω στον Lewis που δεν δεχόταν να τον κοιτάξει εκείνη την στιγμή.
"Ας τον αφήσουμε να ηρεμήσει τότε, ε, Edgar;" είπε ο Bola και τον βάρεσε στην πλάτη. Ο άνδρας είχε καταλάβει την ένταση που υπήρχε μεταξύ τους αλλά φαινόταν ότι ο πρώην νεκροθάφτης μάλλον ήταν αρκετά οξύθυμος. "Πριν αρχίσουμε να οργανωνόμαστε άλλωστε πρέπει να έρθουν και οι υπόλοιποι που είναι υπεύθυνοι για την αποστολή. Ας ηρεμήσουμε μέχρι τώρα," συμπλήρωσε ο άνδρας θέλοντας να κατευνάσει τα πνεύματα. Ο Edgar ακούμπησε πάλι στον τοίχο της σπηλιάς, χαμογελώντας, δίπλα από τον Bola που δεν ήξερε πως να χειριστεί αυτήν την κατάσταση που βρισκόταν μπροστά του.

"Πάω να κάνω ένα τσιγάρο," είπε στους άλλους δύο και προχώρησε προς την πόρτα.

Ο Lewis, χωρίς δεύτερη σκέψη, βγήκε από το δωμάτιο με γρήγορες κινήσεις θέλοντας να αποφύγει μελλοντικές εντάσεις, μπροστά και στον άγνωστο για εκείνον ακόμα άνδρα. Ένα τσιγάρο θα τον ηρεμούσε σίγουρα, ήταν το μόνο που του ερχόταν στο μυαλό. Ο Edgar σηκώθηκε και τον ακολούθησε. Ο χαιρετισμός που έδωσε ο Edgar στον φύλακα δεν φάνηκε να χαροποιεί πολύ τον δεύτερο και έτσι εκείνος συνέχισε να ακολουθεί τον άνδρα, που προχωρούσε όλο και πιο γρήγορα.

"Το τσιγάρο θα σε κάνει να βρεθείς ένα βήμα πιο νωρίς πριν τον τάφο," το σχόλιο του Edgar έμεινε ασχολίαστο. Μια απόλυτη σιωπή επικρατούσε ενώ οι δύο άνδρες προχωρούσαν στα δυτικά από την σπηλιά, εκεί που ανοιγόταν ένα μεγάλο κομμάτι γης. "Έχεις ετοιμάσει το φέρετρό σου;"
"Σταμάτα τα ηλίθια σχόλια, Mowbray."
"Εγώ φιλίες θέλω να πιάσουμε," είπε και ακούμπησε πάνω στον βράχο. "Δεν είναι κακό έτσι;"
"Ποιος θα ήθελε να πιάσει φιλίες μαζί σου;"
"Οι γυναίκες που δεν είχες ποτέ."
"Άι στο διάολο, Mowbray."
"Πού θα μ' έστελνες εσύ;" είπε ο Edgar και γύρισε πάλι προς την είσοδο της σπηλιάς. "Πάω να κάνω παρέα στον καινούριο μου, φίλο. Τουλάχιστον εκείνος είναι καταδεχτικός." Εκείνα ήταν τα τελευταία του λόγια πριν αφήσει μόνο του τον σύντροφό του, συναντώντας και πάλι το καινούριο άτομο που γνώρισε, τον μυώδη άνδρα ονόματι Bola. Κάθισε δίπλα του έτοιμος να πιάσει και πάλι συζήτηση όταν άνοιξε με θόρυβο η πόρτα και ένας λαχανιασμένος επαναστάτης μπήκε μέσα κρατώντας δύο γράμματα στα χέρια του.

"Κύριε!" είπε και παρουσιάστηκε στον νεαρό σχετικά επαναστάτη που καθόταν στο γραφείο.
"Τι συνέβη;" αποκρίθηκε εκείνος κοιτάζοντας τον πάλι με εκείνο το απαθές βλέμμα στο πρόσωπό του.
"Ή-ήρθαν δύο γράμ-μματα!" είπε προσπαθώντας να πάρει ανάσα.
"Δώσε μου τα και πήγαινε να ηρεμήσεις," είπε σοβαρός παίρνοντας στα χέρια του τους δύο φακέλους, ο ένας μάλιστα είχε πάνω του το σήμα της οικογένειας Clavat ενώ ο δεύτερος μάλλον είχε απλά περάσει από άσχημες συνθήκες. Αρκετά λεπτά σιγής πέρασαν ώσπου διακόπηκαν από τον άνδρα ο οποίος τους έριξε μια ματιά με βλέμμα σαν να τους λυπόταν.

"Έχω να σας ανακοινώσω ότι τελικά θα είστε οι τρεις σας οι μόνοι υπεύθυνοι για την αποστολή. Προέκυψαν κάποια προβλήματα και οι άλλοι δύο δεν θα μπορούν να συμμετέχουν," είπε και σώπασε.
"Τέλεια," ειρωνεύτηκε ο Edgar και στην συνέχεια κοίταξε τον Bola. Περίμενε την αντίδρασή του.