[Τέλος-Αποστολή] Επιχείρηση Αρκτούρος

Όταν άνοιξε τα μάτια του, ο Zhong δεν ήταν εκεί. Δίπλα του, οι καπνός μιας φωτιάς που μόλις πριν λίγο είχε σβήσει αναδυόταν ακόμα. Κοίταξε έξω από το μικρό άνοιγμα, όπου διέκρινε μια φιγούρα άγνωστη. Και ο ήλιος σιγά-σιγά υψωνόταν. Σαν να γαλήνεψε την ψυχή του το ζεστό του φως, διέλυσε τους εφιάλτες που είχε δει όλες τις προηγούμενες μέρες. Και το χέρι του ασυναίσθητα άγγιξε την πληγή του που ήταν δεμένη με φύλλα και λινά υφάσματα.

“Ξύπνησες, νεαρέ; Σήμερα ξημέρωσε όμορφη μέρα, δε νομίζεις;”

Η φωνή που τον καλημέρισε ήταν ήρεμη και κελαριστή. Του θύμισε τον ήχο του νερού στα ποτάμια του Κάσαμιν. Ανακάθισε στο στρώμα, φτιαγμένο από ξερά χόρτα και σκεπασμένο με ύφασμα, και κοίταξε γύρω του. Πέρα από τη σβησμένη φωτιά και τα δικά του υπάρχοντα, δεν βρισκόταν τίποτα άλλο εκεί μέσα. Η παλάμη του ακούμπησε κάτι κρύο. Προς έκπληξή του ήταν το ρολόι που είχε εμπιστευτεί στον Zhong. Πού βρισκόταν και τι είχε συμβεί; Οι τελευταίες σκηνές από το πεδίο της μάχης και ο Zhong είχαν αρχίσει να επιστρέφουν σιγά-σιγά στο μυαλό του.
“Πού βρίσκομαι; Τι απογίνανε οι υπόλοιποι;” ρώτησε αγχωμένος και πέταξε το λεπτό σκέπασμα που είχε επάνω του.

“Θα σου συνιστούσα να μην κάνεις απότομες κινήσεις, μπορεί να ανοίξει και πάλι η πληγή σου.”

Η φιγούρα, πιο ξεκάθαρη πλέον κάτω από το φως του ήλιο, στάθηκε μπροστά από το άνοιγμα με ηρεμία. Σαν όλα τα υπόλοιπα μέλη της φυλής του, η περήφανη στάση του άνδρα ξεχώρισε αμέσως. Αλλά κάτι επάνω του ήταν αλλιώτικο. Ίσως ήταν η ηρεμία της έκφρασής του, ίσως τα απαλά, κάπως γέρικα χαρακτηριστικά του, ή μήπως ήταν ο σεβασμός που απέπνεε χωρίς να προσπαθήσει να κερδίσει;

“Ονομάζομαι Shen Rui,” είπε.
“Μιλάς…”
“Την ανθρώπινη γλώσσα; Ναι, τη διδάχτηκα πριν αποσυρθώ εδώ,” συμπλήρωσε χαμογελώντας. “Τι συνέβη; Γιατί βρίσκομαι εδώ;”
“Ένας καταζητούμενος άνδρας, θα έπρεπε να ευχαριστεί που βρίσκεται εδώ πριν κάνει ερωτήσεις,” είπε ενώνοντας τα πέλματά του πίσω από την πλάτη του. “Δες και μόνος σου. Μια εικόνα αρκεί για να σου δώσει την απάντηση που θέλεις.”

O Πάνταρεν γύρισε αργά την πλάτη του και προχώρησε προς την άκρη του γκρεμού, λίγα μέτρα μόλις από την είσοδο της σπηλιάς. Ο επαναστάτης δίστασε. Δεν ήταν σίγουρος αν ήθελε να πάρει την απάντησή σου με αυτόν τον τρόπο, αλλά το ήρεμο βλέμμα του προσέφερε ο Shen Rui με τις άκρες των ματιών του, τον καθησύχασε και τον ενθάρρυνε να σηκωθεί. Τίναξε το σχισμένο του παντελόνι, και κάλυψε του γυμνούς του ώμους με το ελαφρύ σκέπασμα που είχε επάνω του και με ασταθή βήματα πλησίασε τον Πάνταρεν που αγνάντευε τη θέα. Στάθηκε δίπλα του.
Τα μάτια του σάρωσαν την περιοχή και στάθηκαν το πληγωμένο μέρος του νησιού. Εκεί που οι φωτιές είχαν αφήσει πίσω τους ένα σκούρο μαύρο, παίρνοντας μαζί τους ανθρώπους και φύση. Το σάλιο στάθηκε στον λαιμό του. Τι τραγωδία μπορεί να είχε ακολουθήσει εκείνη τη νύχτα;

“Και ποιος νίκησε;” ρώτησε βραχνά.
“Θα έπρεπε να είναι προφανές,” απάντησε αμέσως και σταθερά ο Shen Rui. “Κανένας.”
“Κανένας;” η απάντηση του Shen Rui τον εξέπληξε.
“Όταν χάνονται ζωές, απάντησε μου, νεαρέ… Ποιος θα μπορούσε να είναι κερδισμένος;” γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια.
“Μα…”
“Σημασία δεν έχει ποιος κέρδισε στα χαρτιά. Η ίδια η φύση μπορεί να σου δείξει πως μια καταστροφή…” έδειξε το μαύρο σημείο του νησιού. “Θα αφήσει πίσω τα σημάδια της για καιρό. Μα αίμα… και μίσος… Αυτοί οι άνδρες που χάθηκαν είχαν παιδιά… Και όταν τα παιδιά μισούν, γίνονται όπλα που τα εκμεταλλεύεται ο καθένας. Και τα όπλα φέρνουν κι άλλο αίμα… κι άλλο μίσος… Αλλά αυτό δεν έχει σημασία πια,” είπε και γύρισε μπροστά. “Κανένας δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Αλλά το παρελθόν είναι εκεί για να μας δείξει τι πρέπει να αποφύγουμε στο μέλλον. Η φυλή μου πρέπει να καταλάβει, πώς δεν γίνεται οι άνθρωποι να μας ανοίξουν το δρόμο για έξω. Εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να εξηγήσουμε τη φύση μας. Ο αγώνας ξεκίνησε λάθος… Μα είμαστε ακόμα στην αρχή. Κι εσύ… άνθρωπε…” του είπε χαμογελώντας. “Καλύτερα να αφήσεις το νησί το συντομότερο δυνατόν. Ναυτικοί ή επαναστάτες, στα μάτια των περισσότερων, όλοι θα είσαστε εχθροί τους.”

“Μου λες να φύγω έτσι;” διαμαρτυρήθηκε δείχνοντας τη θέα απέναντί τους. “Χωρίς να μάθω κάτι; Χωρίς να προσπαθήσω να εξηγήσω; Όταν μεγαλώνεις τις ενοχές μου με τα λόγια σου;”
“Νεαρέ, τι νομίζεις ότι είσαι σε αυτό το σύμπαν;” ρώτησε και του γύρισε την πλάτη.
“Τι νο-Τι σημασία έχει αυτό τώρα; Σου μιλάω!” φώναξε προς τον άνδρα. “Σου μι-“

Δεν πρόλαβε να ακουμπήσει την οργισμένη του λαβή. Με μια απαλή και ακριβής κίνηση, ο Σεν Ρούι απώθησε το χέρι του και γύρισε προς τη μεριά του.

“Επειδή ζω στα βουνά, δε σημαίνει ότι δεν απαιτώ καλούς τρόπους,” εξήγησε. “Πιστεύεις ότι εσύ είσαι το κέντρο όλων αυτών; Λάθος. Ακόμη κι αν δεν υπήρχες εσύ, κάποιος άλλος θα βρισκόταν στη θέση σου.”
“Κάποιος που θα μπορούσε να πετύχει και να μη χαθούν τόσες ζωές;”
“Ακριβώς. Όπως και κάποιος που μπορεί να θυσίαζε πολύ περισσότερα στην πορεία. Βλέπεις, οι πράξεις μας, πολλές φορές ορίζονται από τον χαρακτήρα μας. Αλλά, σχεδόν ποτέ δεν είναι αμοίραστο στο κρίμα. Τι θα γινόταν αν απέναντί σου είχες έναν αντίπαλο που ήθελε να λύσει το θέμα ειρηνικά. Ή αν ο αντίπαλός σου ήταν αδύναμος; Το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό, αλλά κανένας δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι δε θα είχαν χαθεί ζωές. Οπότε, η προσκόλληση σου στο παρελθόν, δεν έχει ουσία. Ουσία έχει, τι θα κάνεις από εδώ και πέρα γι’ αυτό… “ είπε ακουμπώντας την άκρη του νυχιού του στο μέτωπο του νεκροθάφτη. “…Λι Γουάνγκ.”
“Λι Γουάνγκ; Το όνομά μου…”
“Είναι Λι Γουάνγκ.”
“Μα-“
“Και απόψε το βράδυ, θα αφήσεις αυτό το νησί.”

Τον κοίταξε στα μάτια. Η ασάλευτη ματιά του Σεν Ρουί τον έκανε να υποκύψει. Γύρισε τα μάτια του αλλού. Το γέλιο του γέροντα τον εξόργισε. Αναρωτήθηκε αν όλοι οι γέροι επάνω σε εκείνο το νησί ήταν έτσι.

“Τη στιγμή που απαρνείσαι τον ουρανό και βρίσκεις παρηγοριά στο έδαφος, είναι η στιγμή που χάνεις τη μάχη,” του είπε και χτύπησε την πλάτη του. “Αν και με τόσο λίγη άσκηση,” είπε πιέζοντας τα μπράτσα του. “Η μάχη ίσως είναι χαμένη πριν αρχίσει.”

Γέλασε ξανά. Το αίμα του πρώην πολίτη της Colt ανέβηκε στο κεφάλι. Και ο πληγωμένος ήδη εγωισμός του, δεν μπορούσε να δεχθεί άλλη τέτοια προσβολή. Δυνατός πολύ μπορεί να μην ήταν, αλλά αδύναμος εντελώς, όχι. Έσκαβε από νεαρό παιδί, είχε μάθει να χειρίζεται όπλα και ήθελε να πιστεύει ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, το μυαλό του μπορούσε να καλύψει τους υπόλοιπους μύες. Χωρίς να το σκεφτεί, επιτέθηκε στον Πάνταρεν, μα η γροθιά του βρήκε το πέλμα του Σέν Ρούι.

“Η οργή σου είναι ο χειρότερος εχθρός σου…” είπε απλά. “Και τι είναι αυτό το βλέμμα…” έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. “Άσε με να μαντέψω… Πιστεύεις ότι αν είχες όπλο, δεν θα ήμουν εγώ αυτός που θα είχα το πλεονέκτημα. Σωστά;”

Γέλασε πριν πάρει απάντηση και κάθισε στην άκρη σχεδόν του γκρεμού. Ο Lewis θεώρησε πως δεν είχε νόημα να απαντήσει σε αυτόν τον ισχυρισμό. Ο Πάνταρεν είχε μαντέψει τη σκέψη του και το χειρότερο ήταν, ότι στην πραγματικότητα η σκέψη του πρόδιδε μόνο αδυναμία.

“Άσε με να σου κάνω μια ερώτηση. Σε αυτήν τη μάχη πρέπει να συνάντησες αρκετούς αντιπάλους. Ένας όμως σου έδωσε αυτό το τραύμα,” ο Lewis κοίταξε ασυναίσθητα τους επιδέσμους του. “Όταν βρέθηκες αντιμέτωπος μαζί του, τι κοίταζες. Εκείνον ή το όπλο του;”
“Εκείνη, το όπλο της… Δεν είχε διαφορά,” απάντησε ο Lewis νιώθοντας ένα ρίγος σε όλο του το σώμα.
“Ακριβώς. Το όπλο από μόνο του είναι επικίνδυνο. Μα ο πολεμιστής που το κρατάει είναι αυτό που του δίνει ζωή,” είπε γνέφοντας ευχαριστημένα το κεφάλι. “Ένας πολεμιστής στον έξω κόσμο κρίνεται από τις πράξεις του, μα μέσα στο πεδίο της μάχης κρίνεται από την αποφασιστικότητα και τη δύναμή του απέναντι στον αντίπαλο,” είπε και κάθισε στο έδαφος. “Την αποψινή ημέρα, κάτσε και αναλογίσου όλα όσα συνέβησαν σε αυτό το νησί. Μια συγνώμη τώρα, δε θα έλυνε τίποτα,” δήλωσε και κάθισε οκλαδόν. “Σήμερα θα αφήσεις το νησί. Κι ελπίζω… όταν αποφασίσεις να πατήσεις ξανά το πόδι σου σε αυτά τα χώματα… Να είναι για τα δικά σου πιστεύω. Να δεις και να μάθεις όσα έχει να προσφέρει ο λαός μου. Όχι σαν επαναστάτης, όχι σαν ένα άτομο που υπηρετεί ένα καθήκον… αλλά σαν άνθρωπος…” χτύπησε το σημείο δίπλα του. “Η μέρα θα είναι μακριά.”

Κοίταξε τον Πάνταρεν δισταχτικά και στο τέλος πλησίασε και κάθισε κάπως απρόθυμα δίπλα του. Ο Σεν Ρούι έκλεισε τα μάτια του ευχαριστημένος και στάθηκε απολύτως ακίνητος. Προσπάθησε να τον μιμηθεί, αλλά δεν μπόρεσε. Σύντομα άνοιξε τα μάτια του γεμάτος παράπονο και αντιρρήσεις. Ήθελε να εξηγήσει τη στάση του, να απαντήσει κάτι σε όλα αυτά τα λόγια που του είχε πει ο άγνωστος, μα η ματιά του ξεκουράστηκε στο τοπίο απέναντί του και για πρώτη φορά παραδόθηκε στους ήχους του νησιού. Πράγματι, η εικόνα ήταν μαγευτική, γεμάτη αποχρώσεις του καφέ και του πράσινου.

Και απέναντι το απέραντο γαλάζιο. Ένας καμβάς που ξεχώριζε από την απλότητα της εικόνας του. Χαμογέλασε άθελά του και πέρασε τα δάχτυλά του μέσα από τα λιγδωμένα του μαλλιά. Το ξηρά του γένια φαγούριζαν το πρόσωπό του. Είχε φυσικά μέρες να κάνει μπάνιο, αλλά δεν γνώριζε καν για πόσες μέρες ήταν αναίσθητος.

Τελικά, τι είχαν πάει να κάνουν σε αυτό το νησί; Μία ολόκληρη μέρα δεν αρκούσε να του δώσει την απάντηση. Και όταν το βράδυ, με τη βοήθεια του Σεν Ρούι έφτασε στο σημείο που του είχε ετοιμάσει μία βάρκα ο Τσόνγκκ, άφησε το νησί νιώθοντας ένα βάρος στους ώμους του. Ο γέρος Πάνταρεν του χαμογέλασε.

“Αρκετά μίλια μακριά, σήμερα θα αγκυροβολήσει ένα δικό σας πλοίο για μερικές ώρες. Θα είναι δύσκολο, αλλά θα πρέπει να φτάσεις εκεί μόνος σου. Διαφορετικά, θα πρέπει να περιμένεις άλλη μια βδομάδα στο νησί ή να τα βγάλεις πέρα με τη θάλασσα μόνος σου. Αντίο, νεαρέ…”

Του έγνεψε καταφατικά και έπιασε τα κουπιά της βάρκας, που φιλοξενούσε μόνο εκείνον και μια μικρή ποσότητα νερού και φαγητού. Δεν ήθελε να πει αντίο, ένιωθε ότι δε θα ήταν η τελευταία φορά…

Σημείωση:Οι βαθμολογίες είναι από τον Destro. Λόγο έλλειψης χρόνου του σας τις βάζω εγώ, ωστόσο την κατάληξη του πολέμου θα την ποστάρει ο ίδιος σήμερα ή αύριο.

Όνομα χαρακτήρα: Lewis W. Cardon

P.o.M. Points: 37

Belli: 110.000

Τυχόν παρατηρήσεις: Τα πομ και μπέλι που αφαιρέθηκαν οφείλονται στο γεγονός πως δεν έγινε σχεδόν καθόλου ανάπτυξη της μάχης σου με τον Elf.