[ΤΕΛΟΣ] Σφαγή,Αίμα,Φυγή [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ζήλος Πεινάω, πεινάω, πεινάω, πεινάω, πεινάω, πεινάω και μάντεψε τι! Αν είπες ότι ΠΕΙΝΑΩ τότε το βρήκες!!!  Σε ποιον κάθομαι και μιλάω?! Πρέπει να έχω τρελαθεί!... Και να πεθαίνω! Ναι, αυτό είναι! Πρώτα τρελένομαι και μετά πεθαίνω! Είναι το πλέον λογικό πράγμα μετά από ότι συνέβη....

Αφού όμως πεθαίνω που πεθαίνω και δεν έχω τίποτα να κάνω, κάτσε αναπαυτικά και άκου την ιστορία μου!
Ακόμα και αν δεν υπάρχεις.
Ήμουν ένα τυπικό παιδί, γέννημα-θρέμα του Colt Island. Φαντάζομαι ξέρεις τι σημαίνει αυτό...ΟΧΙ?!
Τότε επέτρεψέ μου να σου εξηγήσω. Όπως ξέρεις, εδώ φτιάχνονται τα καλύτερα όπλα που υπάρχουν. Αν θες κάτι γυαλιστερό, που να σκοτώνει, αυτό είναι το μέρος που θα το αγοράσεις. Αρκεί βέβαια να είσαι διατεθημένος να πληρώσεις το αντίτιμο... Αν κλείσει η συμφωνία, είναι λεφτά. Αλλιώς, είναι μολύβι. Φυσικά αυτή η νοοτροπία έχει περάσει και στα παιδιά! Τα παιδιά αποκτάνε όπλο από τα 12 τους και το πιο διαδεδομένο και ίσως μοναδικό τους παιχνίδι είναι ο πόλεμος στο δάσος.

Για να μην τα πολυλογώ, το νησί αυτό έχει τους καλύτερους σκοπευτές που υπάρχουν. Από παιδιά αντιμετωπίζουν μάχες και δε φοβούνται να πεθάνουν. Έτσι ήμουν και εγώ, σχεδόν. Αν και σε σχέση με οποιουσδήποτε άλλους σκοπευτές, ήμουν πολύ δεινότερος , στο συγκεκριμένο νησί, δεν ήμουν ο καλύτερος στο στόχο. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα παιδιά με σκίζανε. Παρόλα αυτά, κανένας δεν έκανε μονομαχίες μαζί μου πια. Ο λόγος ήταν απλός: για να εξισορροπήσω την αδυναμία μου στα όπλα εξ' αποστάσεως, έμαθα να χειρίζομαι σπαθιά. Λόγω μάλιστα των αντιπάλων μου και του ταλέντου μου έμαθα να αποκρούω σφαίρες με τη λεπιδα μου, να τις κόβω στη μέση, μέχρι και να τους αλλάζω την πορεία! Δεν έχει νόημα να πυροβολείς κάποιον που μπορεί να <<χορεύει>> με τις σφαίρες, σωστά? Έτσι κρατήθηκα ζωντανός και σε φόρμα σε όλη μου την εφηβεία. Μέχρι που ήρθε εκείνη η μέρα. Η καταραμένη εκείνη μέρα. Μέχρι τότε, είχα μια οικογένεια. Έναν, πατέρα, μία μητέρα, έναν αδελφό. Μέχρι που εκείνος τους σκότωσε. Εξαιτίας του έμεινα μόνος μου και αυτό θα το πληρώσει ακριβά. Πολύ ακριβά.

Με το που πάτησε αυτός ο τύπος το πόδι του στο νησί, ήξερα ότι δεν είχε έρθει για καλό. Έψαχνε τον καλύτερο σιδερά ώστε να του φτιάξει όπλα. Δυστυχώς αυτός ήταν ο πατέρας μου. Ήθελε όπλα για να κατακτήσει ένα νησί στην East Blue. Ο πατέρας μου του έδειξε τα καλύτερα κομμάτια.
Arlong: Τέλεια! Αυτά θα πάρουμε. Όσο για αυτό το μεγάλο πριονωτό πράγμα, θα το χειρίζομαι εγώ ο ίδιος προσωπικά!
Πατέρας: Τότε έχουμε συμφωνία. Βέβαια θα σου κοστίσουν αρκετά. Δεν γίνονται εκπτώσεις ακόμα και αν πάρεις όλα τα όπλα που μου έδειξες.
Arlong: ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ?! Άντρες! Δέστε τους όλους!!!
Από το πουθενά εφόρμησαν στο σπίτι 10 ψαράνθρωποι και έδεσαν με αλυσίδες τους γονείς μου και τον αδερφό μου. Κυνήγησαν και εμένα αλλά εγώ τους ξέφυγα μέσα στο δάσος.
Arlong: Τιποτένιο πράγμα! Θα έπρεπε να είναι τιμή σου και καμάρι σου που εφοδιάζεις ψαρανθρώπους!!!
Εκείνη τη στιγμή όρμισα μέσα μαζί με περίπου 20 πιστολέρο καθώς και τους αδελφούς Earp (και τους 3). Είχα έρθει για διάσωση. Μετά από μία σύντομη αλλά έντονη μάχη στην οποία δεν πήρα μέρος ο Arlong με τους ψαρανθρώπους που είχαν εισβάλει στο σπίτι μας αιχμαλωτίστηκαν. Εγώ όρμισα πρώτος στη μάχη αλλά με την πρώτη γροθιά που έφαγα από τον Arlong έμεινα αναίσθητος στον τοίχο σαν τμήμα της ταπετσαρίας μας.

Το υπόλοιπο πλήρωμα του Arlong ξέφυγε αφού σάλπαρε για να κρυφτεί στην ανατολική μεριά του νησιού. Ήταν έξυπνο σχέδιο. Στο κάτω-κάτω το ανατολικό μέρος του νησιού ήταν μία μεγάλη έρημος. Κανένας δε θα τους έβρισκε, δυστυχώς. Όσο για μένα, ο συνδυασμός ανδρείας και ηλιθιότητας που επέδειξα όντως κολλημένος στον τοίχο του σαλονιού δεν άφησε τον δήμαρχο ασυγκίνητο. Όταν συνήλθα ο κ.James με συγχάρηκε προσωπικά. Αφού οι δράστες περιορίστηκαν, κλειδώθηκαν στη φυλακή από τους σερίφηδες Wyat και Virgil. Το μόνο που χρειαζόταν να γίνει για να τελειώνει αυτό το επεισόδιο ήταν να έρθουν οι marines και να τους παραδώσουν στο Ναυτικό και στη δικαιοσύνη. Η τάξη είχε για άλλη μια φορά αποκατασταθεί. Αργότερα πήγαμε οικογενειακά στο σαλούν της Madame Susu για να το γιορτάσουμε. Περάσαμε τρομερά! Έφαγα τόσο που ήμουν σίγουρος ότι θα εκραγώ! Ο πατέρας μου με την μητέρα μου χόρευαν ασταμάτητα μαζί με τα άλλα ζευγάρια, ενώ ο μικρός μου αδερφός έψαχνε το θάρρος για να μιλήσει στον παιδικό του έρωτα! Νόμιζα ότι χειρότερα πέρασαν. Έκανα τρομερό λάθος.

Σε κάποιο σημείο της γιορτής μας, οι marines έφτασαν στο λιμάνι μας. Δεν έμαθα ποτέ πότε ακριβώς έγινε αυτό. Δεν με ενδιέφερε. Όταν γυρίσαμε από τη γιορτή και μπήκαμε στο σπίτι μας, μας επιτέθηκαν! Ήταν ο Arlong μαζί με τους υπόλοιπους ψαρανθρώπους που είχαν αιχμαλωτιστεί. Για δεύτρη φορά σε μία μέρα αλυσόδεσαν όλη την οικογένειά μου, εκτός από εμένα. Όμως αυτή τη φορά δεν το είχα σκάσει. Με θεωρούσαν υπεύθυνο για τη σύλληψή τους και ήθελαν να με βασανίσουν.
Arlong: Βρε, βρε! Τι τρέχει νιάνιαρο? Δεν μπορείς να ξεφύγεις τώρα?! Έλα όρμα μου! Αν με δείρεις θα ελευθερώσω την οικογένειά σου!!!
Ζήλος: Τώρα θα δεις!!! Θα σε κομματιάσω!!!
Και του όρμηξα...Για ένα δευτερόλεπτο το είχα πιστέψει. Νόμιζα ότι θα τον έδερνα αφού του έσπαγα μερικά κόκαλα και ικέτευε για τη ζωή του, θα έσωζα την οικογένειά μου. Κρίμα όμως που τελικά αυτό δε συνέβη. Κάτι με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Η γροθιά του. Δε λιποθύμησα όμως. Δε με άφησαν να λυποθυμήσω. 'Οταν συνήλθα πόναγα παντού και το πρόσωπό μου ήταν μία μεγάλη μελανιά. Αυτό όμως που αντίκρισα με έκανε να ξεχάσω τον πόνο. Τον σωματικό πόνο.

Ο Arlong στεκόταν πάνω από τους δικούς μου με την πριονωτή του λεπίδα που πήρε από τον πατέρα μου. Ήθελε αίμα. Αίμα και εκδίκηση.
Arlong: Πες τους αντίο μικρέ!
Ετοιμαζόταν να τους σκοτώσει. Η μητέρα μου έκλαιγε κρατώντας αγκαλιά τον αδερφό μου που είχε βουρκώσει. Ο πατέρας μου στεκόταν ήρεμος. 'Ηξερε ότι δε μπορούσε να κάνει κάτι και προσπαθούσε απλά να μη χειροτερέψει την κατάσταση. Εγώ τρελάθηκα. Η καρδιά μου πήρε φωτιά και το κεφάλι μου κόντευε να εκραγεί. Έκλαιγα από τη λύπη και το φόβο. Ταυτόχρονα όμως έβραζα από θυμό. Ο ψαράνθρωπος κατέβασε βίαια τον όπλο του με φανερή πρόθεση να τους αποκεφαλίσει και τους 3. Όρμηξα ουρλιάζοντας να τους σώσω. Μάταια όμως. Ήξερα ότι δε θα προλάβαινα. Τότε όμως, τότε, τ-τ-τ-τοτ-τότε ο, ο πατέρας μου, ο πατέρας μου τους αγκάλιασε από πάνω και έφαγε το χτύπημα στη πλάτη!!!
Ζήλος: Δε-δε-δε μπορώ άλλο! Αυτό το ση- αυτό το σημείο θα το π-παραλείψω!!! Περί-περίμενε λίγο να συνέλθω! Σε παρακαλώ! Μ-μ-μ-μετά θα συνεχίσω την ιστορία μου! Το, το υπόσχομαι!!!

Εντάξει! Τώρα είμαι καλύτερα!!! Σχεδόν δηλαδή! Ακόμα πεινάω, πεινάω, πεινάω, πεινάω, πεινάω, πεινάω και πεινάω! Ας συνεχίσω λοιπόν την ιστορία!

Αναδρομή στο παρελθόν (πάλι)

Πριν φάω μερικές ανάστροφες ακόμα και μείνω στον τόπο (όταν είχα ξεκινήσει να πιστεύω ότι ήμουν αναπόσπαστο κομμάτι εκείνης της ταπετσαρίας) έμαθα ότι ένας marine, ο Ray Tor είχε εξαγοραστεί ώστε να αφήσει τον Arlong και το πλήρωμα του ελεύθερους. Ξύπνησα μέσα στη νύχτα από το ξύλο που μου δώσαν και στο νου μου δεν υπήρχε παρά μόνο ένα πράγμα: η εκδίκηση. Δε θα ησύχαζα, αν δε χυνόταν αίμα. Τότε φώναξα με όση φωνή είχα έναν όρκο που αν επιζήσω θα με βαραίνει για πολύ καιρό:
Ζήλος: ΚΑΘΑΡΜΑ ARLONG ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ!!! ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ! ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΥΦΤΕΙΣ ΘΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΗΣΩ! ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΣΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΟΥ!!!
Το είχα πάρει απόφαση: θα κυνηγούσα πρώτα αυτόν τον προδότη τον Ray Tor και μετά θα πήγαινα για τον Arlong και το κεφάλι του. Παρόλα αυτά έφαγα αρκετό ξύλο. Αυτή τη φορά θα έκανα τα πράγματα σωστά. Πρώτα θα κοιμόμουν (λες και δεν είχα κοιμηθεί αρκετά τόσες ώρες που ήμουν αναίσθητος) και μετά θα πήγαινα για κυνήγι!

Σηκώθηκα στις 6 το χάραμα με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν το μουδιασμένο μου πρόσωπο. Ετοιμάστηκα βιαστηκά και πήγα να καθίσω στο τέρμα του δάσους, σε ένα ξέφωτο για να ηρεμήσω. Αυτό το ξέφωτο ήταν το αγαπημένο μου μέρος για να κάθομαι και να ηρεμώ. Συνήθως ξάπλωνα ανάσκελα και παρατηρούσα τα σύννεφα να περνάνε αλλάζοντας σχήμα και χρώμα καθώς πλησίαζε το μεσημέρι και έπειτα το σούρουπο. Όχι όμως αυτή τη φορά. Τώρα θα κατέσρωνα ένα σχέδιο για να βρω τον Ray πρώτα, και έπειτα να πάω για τον Arlong. 10 λεπτά μετά είχα τελειώσει το διαλογισμό και είχα σχέδιο. Ευτυχώς πέρα από τους αδερφούς Earp δεν υπήρχε κάποια διοίκηση στην πόλη πράγμα που μου επέτρεψε με τη δικαιολογία του ανεφοδιαστή να εισβάλλω στο πλοίο των marines. Ρώτησα έναν μούτσο που του είχαν αγκαρέψει την καθαριότητα του καταστρώματος που είναι ο καμπίνα του Ray και δε δίστασε να μου πει. Η καμπίνα του Ray βρισκόταν στο κάτω μέρος του πλοίου σχετικά κοντά στην πρύμη του.

Πλησιάζα απειλητικά την καμπίνα ενώ αναλογιζόμουν τον καλύτερο τρόπο να του αποσπάσω πληροφορίες. Αποφάνθηκα ότι θα τον απειλούσα με το μαχαιράκι που είχα στερεώσει στη ζώνη μου. Χτύπησα την πόρτα αλλά δεν πήρα απάντηση. Μπήκα ήσυχα και έκλεισα την πόρτα. Την κλείδωσα κιόλας για την περίπτωση που το σχέδιο ναυαγούσε. Ο τύπος κοιμάταν ακόμα. Και διεφθαρμένος και τεμπέλης, σκέτηκα, τέλεια. Τον πλησίασα. Έφτασα στο προσκέφαλό του και του ψιθύρισα:
Ζήλος: Έλα αγαπούλα μου, σήκω. Ώρα να σηκωθείς. Δώσε μου ένα φιλάκι!
Πλησίασα το πρόσωπό του. Τότε πρωτοάνοιγε δειλά, δειλά τα μάτια του.
Ray: Άσε με ρε μωράκι μου νυστάζω... ΑΑΑΑΑ!!!! Ένας ομοφιλόφιλός!!!
Ζήλος: ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ!!! Είμαι αυτός που θα σε σκοτώσει! ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΥ, ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΥΓΕΙ Ο ARLONG ΑΠΟ ΤΟ COLT ISLAND ΤΩΡΑ!!! ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΤΩΡΑ!!!
Ray: Δ-δ-δεν ξέρω!
Ζήλος: Αυτό πες το στον φίλο μου, το μαχαιράκι που σφάζει προδώτες!!!
Ray: ΕΕΕΕΕΕι! Όχι και προδώτης! Και για κάτσε, ΤΙ θα κάνεις δηλαδή, θα με σκοτώσεις μέσα σε ένα πλοίο γεμάτο marines? Θα σε σκοτώσουν πριν προλάβεις να κλάσεις!!!!
Ζήλος: Πάει, θα πεθάνεις!
Ray: ΧΑΧΑΧΑ! Αποκλείεται! Δε θα μου κάνεις τίποτα!!!
Και ήταν αλήθεια, μερικώς. Δεν θα τον σκότωνα, δεν μου αρέσει να σκοτώνω. Εκτός από τον Arlong. Αυτός θα πεθάνει. Αλλά ο Ray θα την γλυτώσει, αρκετά φθηνά. Βέβαια, θα φροντίσω όλοι να μάθουν τι προδώτης είναι. Πρώτα τον άφησα αναίσθητο και μετά αποφάσισα για την τιμωρία του.

Αφού του χάραξα την τιμωρία του έφυγα από το πλοίο των marine βιαστικός αλλά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Τελικά δεν κατάφερα να μάθω τίποτα για τον Arlong αλλά ξέρω ότι θα τον ξαναδώ. Και τότε, θα είμαι έτοιμος! Τώρα έμελε να φύγω απο το νησί γιατί σύντομα εξαιτίας τόσο της απόδρασης των ψαραθρώπων, όσο και του τωρινού μου κατορθώματος, το νησί θα γεμίσει marines. Κατευθύνθηκα όμως προς το σπίτι μου πρώτα γιατί είχα αρκετά πράγματα να κάνω μέχρι να φύγω από το νησί μου, την πατρίδα μου! Πρώτα έκανα κηδεία στην οικογένειά μου και μετά τους έφτιαξα σωστούς τάφους. Μετά πήρα μαζί μου μία καρότσα με 5 βαρέλια εκ των οποίων, τα 2 ήταν γεμάτα με νερό, ενώ τα υπόλοιπα άδεια και ξεκίνησα για την έρημο. Θα έφευγα από την ακτή της ερήμου στα ανατολικά. Στο δρόμο κατάλαβα ότι κάπου εκεί θα ήταν και ο Arlong με το πλήρωμά του. Αν δεν είχαν ήδη φύγει φυσικά. Αλλά δεν είχα σκεφτεί αυτό το κομμάτι του σχεδίου. Πρώτα έπρεπε να επιζήσω από την έρημο. Αφού έφαγα και ήπια όσο μπορούσα ετοιμάστηκα να ξεκινήσω. Τότε το άκουσα! Με το που το άκουσα πέθανα στα γέλια! Τουλάχιστο όσο θα ψηνόμουν στην έρημο θα είχα στο νου μου τον Ray και θα ήταν ευχάριστω ταξίδι!