Ο παραμυθάς. [Τέλος] [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Ένας όμορφος δύοντας ήλιος φώτιζε φυσικά το πλωτό εστιατόριο ένα Αυγουστιάτικο δείλι. Εκείνη τη στιγμή, ακριβώς πριν ανοίξουν οι σερβιτόροι - έστω κι αυτοί οι λίγοι που υπήρχαν - τον τεχνητό φωτισμό, ένας άντρας καθόταν μόνος του στο ακριανό τραπέζι του μαγαζιού. Εκείνο που ήταν μπροστά από το μικρό ανατολικό παράθυρο. Δεν ήθελε το φως να τον χτυπάει στα μάτια. Το φαΐ του είχε δώ και ώρα κρυώσει, ενώ παρέμενε μισοτελειωμένο στο πιάτο του. Το γεράκι στον ώμο του δεν τσιμπούσε όμως, εφόσον η πείνα του είχε εδώ και ώρα ικανοποιηθεί. Το όπλο του άντρα, μια παλιά αλλά φαινομενικά καινούργια καραμπίνα, έστεκε όρθια αλλά ντροπαλή στο τραπέζι με τη μία θέση. Ήταν καλογυαλισμένη, προσεγμένη καραμπίνα, μα αν κανείς την κοιτούσε προσεχτκά θα έβλεπε όλες τις μικρές γρατζουνιές και καψίματα που είχα μείνει ανεξίτηλα πάνω της απ'την χρήση.

Ανεξίτηλα ήταν και μερικά απ'τα σημάδια πάνω του. Το πρόσωπό του κοσμούσε μια μικρή ουλή κάτω από το μάγουλο και μέχρι σχεδόν το στόμα, που τα μαύρα του μαλλιά δεν ήταν πλέον αρκετά μακριά για να κρύβουν. Τα είχε κουρέψει σχετικά σύντομα για να μην τον εμποδίζουν στο σημάδι. Πάντα του άρεζαν μακριά και τα προτιμούσε, αλλά εδώ και πολύ καιρό είχε σταματήσει να σκέφτεται έτσι, μόνο πρακτκά. Και η πρακτική του έλεγε να τα κόβει που και πού. Πήρε μια βαθειά ανάσα και αέρας γέμισε τα πνευμόνια του. Κι εκεί είχε ουλές που γισ πάντα θα έμεναν πάνω του, αλλά εκείνες δε φαίνονταν. Είχαν κρυφτεί από τα ρούχα του ΄ κάπως ξεφτισμένα αλλά πάντα πράσινα. Ίδιο χρώμα και με την κορδέλα που κάλυπτε το σημάδι στο μέτωπό του. Εκεί ανάμεσα στα μάτια υπήρχε ένας αποχρωματισμός του δέρματός του, πιο ανοιχτό από το σταρένιο του δέρμα. Κάποιος είχε προσπαθήσει να τον μαχαιρώσει, αλλά κατάφερε να τον αποφύγει. Νωχελικά, πήρε το κρασί στα χέρια του και, αφού το μύρισε πρώτα, ήπιε μια γουλιά αργά αλλά λαίμαργα--ήταν μεγάλη. Ήθελε να ξεδιψάσει, εφόσον μιλούσε τόση ώρα.

Μα τι έλεγε και σε ποιον; Μιλούσε στο πλήθος που είχε μαζευτεί γύρω του φυσικά, πρόθυμο να μάθει τη συνέχεια της ιστορίας του.

Ότα πρωτομπήκε σ'αυτό το μαγαζί, τράβηξε την προσοχή πάνω του λιγουλάκι επειδή κανένας από τους πελάτες δεν είχε όψη όμοια με τη δική του. Όσοι σερβιτόροι ήταν νεοπροσληφθέντες - δηλαδή οι περισσότεροι - ανησύχησαν με τον τρόπο που το παράξενο όπλο προεξείχε πίσω από την πλάτη του, μα κανείς δεν του αρνήθηκε παραγγελία.

Γι αυτό και είχε έρθει εδώ εξαρχής ο ταλαιπωρημένος άντρας. Ήθελε να φάει κάπου χωρίς να αλλάξει μέρος τρεις φορές ή να δώσει υποσχέσεις πως θα συμπεριφερθεί κόσμια. Εξάλλου, δεν ήξερε και τι σήμαινε αυτό που όλοι τον πίεζαν να κάνει μάλιστα! Μα ήταν κι εξαιρετικά δύσκολο να βρει ένα μέρος που να δεχθεί το πτηνό μέσα. Κοτόπουλο λέγανε το γεράκι, μια ονομασία που δεν είχε σκεφτεί ή δώσει αυτός εν τέλη, αλλά ο σύντροφός του. Ο συνταξιδιώτης του δηλαδή, που πάντα έλεγε πως δεν έπρεπε να τον αποκαλεί σύντροφο γιατί ακουγόταν σαν να τα είχαν. Και καλά.

Πφφφ, βλακείες, στοιχημάτιζε και το αριστερό του μάτι πως δεν ήταν γι αυτό. Απλώς ο Brandon είχε πρόβλημα να δεθεί συναισθηματικά με τον οποιονδήποτε. Και θα έδινε και το δεξί του χέρι για να τον έκανε αυτήν τη στιγμή να το παραδεχτεί.

Όμως αυτό δεν ήταν το σημαντικό, ούτε γι αυτό είχε μαζευτεί κόσμος γύρω του. Παρότι την αρχική τους δυσφορία, όσο η ώρα περνούσε και ο άντρας δεν έκανε τίποτα άλλο από το να χαμογελάει και να είναι ευγενικός, τόσο οι γύρω του άρχισαν να γίνονται πιο περίεργοι για το τι τον έφερε σε αυτήν την αμφίεση-κατάσταση σε αυτό το μέρος.

Την αρχή την έκανε ένα κοριτσάκι που δειλά δειλά πήγε στο όπλο του κι ξεκίνησε να πειράζει την περίεργη πρόσθετη μεταλλική θέση που είχε κάτω από την κάνη. Ήρεμα τη συμβούλεψε να μην πειράζει τέτοια πράγματα γιατί είναι επικίνδυνα. Όταν εκείνη τον ρώτησε με την παιδική της αφέλεια γιατί να το μεταχειρίζεται ο ίδιος εφόσον μπορεί να βλάψει κάποιον, εκείνος χαμογέλασε και της εξήγησε πως αυτή η καραμπίνα δεν ήταν δική του, μα ενός φίλου κι αυτός την κρατούσε σαν ενθύμιο.

Όταν εύλογα τον ρώτησε η μητέρα του κοριτσιού που είχε σηκωθεί για να τη μαζέψει από κοντά του, κάπως αναστατωμένη, τι απαγγελόταν εν τέλη - κοιτώντας την ουλή του και την γενικότερη όψη του - εκείνος γέλασε λίγο λες και μόλις κατάλαβε το πρόβλημά της. Κούνησε τα χέρια του κατευναστικά και είπε πως απλώς ζούσε μέρα με τη μέρα όσο πιο σωστά κι έντιμα μπορούσε λέγοντας ιστορίες. Αυτό ήταν το επάγγελμά του. Γι αυτό και αυτά τα ρούχα, ήταν μέρος της παράστασής του.

Αυτό όχι μόνο ηρέμησε τη μητέρα σημαντικά πολύ, μα έκανε και το κοριτσάκι να του ζητήσει να του διηγηθεί μια ωραία και μεγάλη ιστορία γιατί μόλις που είχαν έρθει και βαριόταν σ'αυτό το άδειο μέρος μόνη της. Πάντα πρόθυμος, ο άντρας έγνεψε καταφατικά στη μικρή, που ήταν δεν ήταν δέκα χρονών, ενώ ταυτόχρνα έδωσε στη μητέρα να καταλάβει πως δεν χρειαζόταν να τον πληρώσει για τις υπηρεσίες του, τουλάχιστον όχι αυτήν τη φορά. Ευχαριστημένη η μητέρα, επέστρεψε στο τραπέζι της ενώ ειδοποίησε τους σερβιτόρους να τους μεταφέρουν κοντά του για να μπορούν να επιβλέπουν το παιδί τους αλλά και ν'ακούει την ιστορία.

"Με λένε Bola Serie και η ιστορία που θα ακούσεις δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικά πρόσωπα ή γεγονότα. Είναι μύθοι, που προήλθαν από θρύλους, που προήλθαν από μεγάλους και ξακουστούς άνδρες... Ξαφνικά έπιασε το πηγούνι του σκεπτικός. "...οπότε ποιος ξέρει τι είναι ψέματα και τι είναι αλήθεια τελικά;
Δεν άφησε τη μικρή ν'απαντήσει, μόνο απάντησε ο ίδιος ενθυσιασμένα: "Κανένας! Κι ούτε εγώ είμαι δω γι αυτό. Μόνο θα σου πω τις πιο διασκεδαστικές ιστορίες και είναι στο χέρι σου να διαλέξεις τι να πιστέψεις και τι όχι..."

Έτσι άριχσε η ιστορία του. Είπε για ψηλά βουνά και βαθειές θάλασσες. Μίλησε για τα μακρινά νησιά και τα επικίνδυνα ταξίδια. Τις μεγάλες φουρτούνες. Για τα όμορφα δάση. Τα άγρια ζώα...όμως για πιο πολύ απ'όλα μίλησε για έναν γενναίο άντρα και πολεμιστή, πραγματικό υπέρμαχο της δικαιοσύνης και της ισότητας. Το όνομά του ήταν χαμένο στις σελίδες της ιστορίας ΄ το μόνο που άντεχε στο πέρασμα του χρόνου ήταν ένα μόνο ψευδώνυμο: Shotgun B. τον αποκαλύσαν και η χαρακτηριστική του καραμπίνα, να μια σαν κι αυτή που είχε κι ο ίδιος, ήταν η υπεύθυνη.

Από μικρό αγόρι ακόμα οι ιδέες του ήταν επαναστατικές και ολοκληρωμένες. Επιθυμούσε έναν δίκαιο κόσμο που όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή. Κανένας δε θα ντρεπόταν για το ποιος ήταν ούτε από πού. Κανένας δεν ήθελε να πεθαίνει κι έτσι πίστευε πως όλοι θα να ασπαστούν τον τρόπο του ειρηνικά επειδή πίστευε πως είχε την καλύτερη λύση για όλους. Όταν μεγάλωσε όμως, μαζί ωρίμασε και η σκέψη του. Κι όχι μόνο! Μέσα από τις εμπειρίες του κατάλαβε πως μερικοί άνθρωποι δε θέλουν τους άλλους να είναι ίσοι με αυτούς--κυρίως οι προνομιούχοι. Παρόλο που ήταν και ο ίδιος τέτοιος όμως, σκεφτόταν διαφορετικά και ήθελε να κάνει κάτι γι αυτό.

Έτσι, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, αποφάσισε να μπαρκάρει για να μοιραστεί τις απόψεις του. Και το ταξίδι ήταν μεγάλο όμως, κι όσο πήγαινε απογοητευόταν. Είχε εμμείνει στις επιλογές του, αλλά δεν έβλεπε άλλον να θέλει τα ίδια μ'εκείνον. Γιατί οι καρδιές των ανθρώπων εύκολα διαφθείρονταν και υπήρχαν πολλοί που τους βόλευε η διαφθορα. Κι εκεί που ήταν έτοιμος ν'απελπιστεί, βρήκε ομοϊδεάτες! Ένιωσε σαν το σπίτι του αμέσως, ενώ συνέχισε να πολεμάει για τα ιδανικά του με ανανεωμένο πάθος! Όλη του η ζωή ήταν πράξη δκαιοσύνης μετά από πράξη δικαιοσύνης κι όλα στη ζωή του ήταν ορθώς γινομένα.

Κι εκεί που πίστευε πως επιτέλους ο κόσμος άριχσε ν'αλλάζει για το καλύτερο, δέχτηκε το ισχυρότερο πλήγμα...

"Γιατί βλέπεις μικρή μου, όσο και να τον ομόρφυνε, ο κόσμος ήταν άσχημος. Τον έκανε να κόψει τα μακριά όμορφα μαλλιά του, τον έκανε να χάσει την όρασή του από τα δεξιά, να χάσει την αίσθηση στο αριστερό του πόδι...και σαν όλα αυτά να μην ήταν αρκετά..." έκανε μια παύση για να δώσει στο κορίτσι μια στιγμή αγωνίας "το χειρότερο όλων έγινε: τον πρόδωσαν!"

"Α!" έκανε το κοριτσάκι σκανδαλισμένο.
"Α!" έκανε η μητέρα του προσβεβλημένη από την πράξη κάποιου άγνωστου σε κάποιον άγνωστο.
"Κι όμως, έτσι έγινε. Ένας όμορφος, καλός άνθρωπος παρουσιάστηκε μπροστά του για να τον βοηθήσει. Επικαλούμενος τις ίδιες αρχές με τον ίδιο, τον έκανε φίλο του και κέρδισε την εμπιστοσύνη του...όμως δεν έπρεπε.

Κρατούσαν την αναπνοή τους και περίμεναν να συνεχίσει ΄ ο Bola χαμογέλασε δαιμόνια. "Δεν έπρεπε γιατί όπως ήξερε και ο ίδιος καμιά φορά άνθρωποι που παρουσάζονται καλοί δεν είναι. Όμως αυτόν τον πίστεψε γιατί ήταν πολύ καλός αλλά και ταυτόχρονα αληθινός για να μην τον πιστέψει. Έτσι του είπε πράγματα και σχέδια που δεν είχε αποκαλύψει ποτέ σε κανέναν άλλο. Κι εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση."

Σταμάτησε να μιλάει εκεί και τότε ήπιε το κρασί του. Δεν είχε καταλάβει πότε είχε μαζευτεί τόσος κόσμος γύρω του αλλά και πάλι, ποτέ δεν το καταλάβαινε. Χαμογέλασε και πήρε μια βαθειά αναπνοή για να συνεχίσει.

"Γιατί ο κόσμος είναι σκληρός και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων...Ο ίδιος του ο πατέρας ήρθε να τον απειλήσει, όντας από τους πρώτους προνομιούχους, πως αν δεν επέστρεφε στο σπίτι του και δεν παρατούσε αυτήν τη ζωή που κάνει, που παλεύει για τη δικαιοσύνη, θα τον έπιανε και θα τον φυλάκιζε...ή και χειρότερα."

Μερικοί και πάλι αναφώνησαν ξέπνοα ενώ εκείνος περίμενε να σταματήσουν οι αναστατωμένοι ψύθιροι ικανοποιημένος με τον εαυτό του. "Εκείνος όμως, ήταν μεν δίκαιος αλλά πονηρός. Ήθελε κι αυτός να επιστρέψει στο σπίτι του για τους δικούς του σκοπούς...έτσι συμφώνησε. Όμως ο καλός ξένος άνθρωπος που του είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη, πήγε και πρόδωσε τα μυστικά του στον πατέρα του Shotgun B.! Κι έτσι, ενώ νόμιζε πως υπηρετούσε τη δικαιοσύνη ενώ κορόιδευε την αδικία, υπηρετούσε το δίκαιο αλλά η αδικία τον κορόιδευε..."


Ο Bola, o Brandon και ο Kei είχαν αισίως φτάσει σε ένα από τα πιο σημαντικά μέρη του κόσμου: τη Mariejois. Δεν πίστευαν πως θα έφταναν μέχρι σ'αυτό το μέρος ποτέ στη ζωή τους. Κι όμως, νατοι που βρίσκονταν εκεί. Ήταν τόσο...τεράστιο το μέρος. Και τόσο υπερβολικό. Για τα γούστα του ταπεινού κι απλού Bola όλα ήταν υπερβολικά: πολύ μεγάλα, πολύ εντυπωσιακά, πολύ άγουστα...κι όμως, ήταν εκεί εξαιτίας του κοκκινομάλλη άντρα που είχε στην πλάτη του.

Σ'εκείνον, τον Brandon, όλα φαίνονταν γνώριμα. Να το μέρος που μεγάλωσε μέσα στη διαφθορά και την ασυδοσία. Tην αλλαζονία που απορρέει από τη σίγουρη εξουσία και τα λεφτά, τη συγκεντρωμένη δύναμη, την εξασφαλισμένη τους ζωή. Πάντα ήθελε να δει πώς θα αντιδρούσαν αν--όχι, όταν, τους τα έπαιρνε όλα κι έμεναν αδύναμοι.

Έτρεχαν μέσα στο μεγάλο χωλ αγωνιωδώς για να φτάσουν έξω, στο φως ΄ αν φτάνανε στον ήλιο, τότε θα κατάφερναν να πηδήξουν και πάνω στο μεγάλο πλοίο που θα έφευγε από κει σε ακριβώς πέντε λεπτά. Δε μπορούσε να ακυρωθει το ταξίδι του πλοίου, κι αυτό θα εκμεταλλεύονταν οι τρεις τους. Γι αυτό τόσο τρέξιμο και ανησυχία. Γι αυτό και τους κυνηγούσαν, εξάλλου. Ήξεραν οι διώκτες τους τι ήθελαν να κάνουν και δεν έπρεπε να τους αφήσουν να δραπετεύσουν, πάσει θυσία.

Τουλάχιστον όχι τον άνθρωπο με τις πληροφορίες από τα Πονεγλυφικά.

Μετά από τόσο καιρό, μετά από τόσο ψάξιμο, επιτέλους είχε βρει ο Brandon - ένας από τους λίγους αρχαιολόγους ακόμα δραστήριους - τα πολύτιμα στοιχεία που έψαχνε. Κατάφερε με πολύ κόπο και με πολλά ψέματα να μπει μέσα στην αίθουσα που πάντα ήθελε--που όταν ήτανε μικρός προκάλεσε τον θάνατο ενός αγαπητού του προσώπου. Κατάφερε να μπει κι επιτέλους να αποκρυπτογραφήσει με την ησυχία του το Πονεγλυφικό που ήταν εκεί μέσα, συν ακόμα ένα που το είχαν προσθέσει πρόσφατα. Τα είδε και τα δύο και τα μελέτησε εις βάθος. Τρεις μέρες είχε κάτσει εκεί μέσα, ενώ οι μόνοι που τον επισκέπτονταν ήταν ο πατέρας του κι άλλοι όμοιοί του.

Και τώρα, αφού κατάφερε να μάθει την αλήθεια, αφού εκπλήρωσε τον πιο κρυφό του στόχο, έπρεπε να φύγει. Έπρεπε ο κόσμος να μάθει όλα τα συνταρακτικά πράγματα που βρήκε, έπρεπε να μάθουν όλοι την αλήθεια γι αυτήν την κυβέρνηση και το πόσο ή μάλλον αν της άξιζε να είναι η άρχουσα τάξη.

Φυσικά και ο Kei, ο δωδεκάχρονος σύντροφός τους, που και οι δύο τον αγαπούσαν σαν γιο τους, μα και ο Bola ήταν συνεννοημένοι για τη μεγάλη τους απόδραση. Μάλιστα, εφόσον ο κοκκινομάλλης αρχαιολόγος πλέον είχε χάσει την όρασή του από το ένα μάτι και την κίνηση στο ένα πόδι, ήταν λογικό να υπάρχει εκεί ο πιο μυώδης Bola για να τον κουβαλήσει. Κι έτσι κι έγινε.

O πατέρας του Brandon ήξερε πως ο γιος του δεν είχε βάλει μυαλό, μα τον άφησε να γυρίσει γιατί ειχε κι αυτός το δικό του σχέδιο, που κανείς από τους τρεις όμως δεν ήξερε. Πληροφορημένος από τον Caesar, έναν παραδόξως έμπιστος και ικανός Marine, παρόλο το ότι δε φαινόταν καθόλου έτσι, ο πατέρας του ήξερε πως ο Brandon θα τον προδώσει. Όμως εκείνος ήξερε πως να του αλλάξει τη γνώμη...

Αυτοί όμως δεν είχανε καμιά γνώση αυτού του γεγονότος. Και τρέχανε. Μόνο τρέχανε. Έπρεπε να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερο στη φρεγάτα για να την προλάβουν πριν σαλπάρει. Βγήκαν από το μεγάλο χωλ, κάνοντας μια μεγάλη στροφή. Την έβλεπαν τώρα, ήταν μπροστά τους στα εκατό μέτρα. Σκάγια έσκαγαν γύρω τους ενώ μερικά πέρασαν ξυστά, αφήνοντας μικρές πληγές στο πέρασμά τους. Τα ξύλα που πετάγονταν έμπαιναν στα μάτια τους ή τους χτυπούσαν στο πρόσωπο αλλά δεν τους ένοιαζε. Είχαν έναν προορισμό. Και κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε κι ακόμα στέκονταν ήταν ένα δευτερόλεπτο κερδισμένοι. Όταν τα παίζει κάποιος όλα για όλα, μόνο ο θάνατος είναι ανεπιθύμητο αποτέλεσμα...

Κι εκεί που ήταν έτοιμοι να πιστέψουν πως είχαν ξεφύγει, εμφανίστηκε ο πατέρας του Brandon από τη δεξιά μεριά της προκυμαίας. "Αν αφήσεις τους άλλους δύο να φύγουν μόνοι τους και χωρίς τις σημειώσεις σου, δε θα κάνω σε κανέναν κακό. Αλλά εσύ θα πρέπει να μείνεις εδώ και ν'αναλάβεις το πόστο μου." δήλωσε δυνατά αλλά ψύχραιμα, μόλις τριάντα μέτρα μακριά.

Οι άλλοι έτρεχαν, απομακρύνονταν, μα και πάλι ακουγόταν. Και πάλι ήταν στο στόχαστρο των αντρών του, όλοι οπλισμένοι με τόξα ίδια με του αρχαιολόγου. Μπορεί κάπου εκεί μέσα να ήταν όντως το παλιό του τόξο. Όμως ο αρχαιολόγος ούτε μια στιγμή δεν το σκέφτηκε--δεν απάντησε καν στον πατέρα του. Μόνο φώναξε στον Bola "Φτάνουμε, πιο γρήγορα!"

"Χε, καλώς λοιπόν. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα μείνεις εδώ...και με τη δική σου θέληση."

Κι αυτό το άκουσε ο αρχαιολόγος ΄ κι αυτό το άκουσαν όλοι. Όμως κανείς δεν έδωσε πραγματική σημασία και συνέχισαν να τρέχουν, γιατί ήταν μόνο λίγα μέτρα πλέον μακριά. Θα έπρεπε όμως γιατί δεν αστειευόταν σίγουρα. Γι αυτό, κάτι στον τόνο του, έκανε τον Brandon να γυρίσει να τον κοιτάξει, για μια στερνή φορά. Μπορεί να ήταν και η νοσταλγία του ότι δε θα τον ξαναέβλεπε μα και η ανησυχία για το τι θα μπορούσε να εννοεί...τελικά όμως γύρισε πάνω στην ώρα: ο πατέρας του είχε πάρει ένα από τα τόξα των αντρών του και στόχευε. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ που είδε τον πατέρα του με ένα οποιδήποτε όπλο, όταν είδε που ήταν γυρισμένο, έμεινε απολύτως ακίνητος. Τα χέρια του ήταν σαν ψάρια στις παλάμες του Bola που τον κρατούσε.

"Ρε Bianca, τι έπαθες; Πηδάμε!"
"...ν-..."

Ο πατέρας του ελευθέρωσε το βέλος που κρατούσε. Ο Brandon ελευθερώθηκε μόνος του από τη λαβή του Bola. Πριν κανείς καταφέρει να διαμαρτυρηθεί, μία ξέπνοη φωνή ξέφυγε από τα χείλη του αρχαιολόγου κι έπεσε κάτω.

"Γιατί...;!"

Το βέλος προοριζόταν για τον μικρό Kei μα ο Brandon το είδε έγκαιρα. Πήδηξε από την πλάτη του Bola και κάλυψε τον μικρό με την έκταση του σώματός του...όμως το βέλος καρφώθηκε ακριβώς στην καρδιά του. Μόνο ο πατέρας του τον είδε να καταρρέει προστατεύοντας το παιδί, ενώ ο Bola είχε ήδη πηδήξει στη φρεγάτα.

O Kei κατάλαβε τι έγινε μόνο αφού πήδηξε κι ο ίδιος. Ο γδούπος του σώματος του αρχαιολόγου έφτασε πολύ αργά στ'αυτιά όλων. Μέχρι να καταλάβουν οι δύο σύντροφοί του τι είχε γίνει, ο πατέρας του είχε φτάσει ήδη στο πλευρό του και τον κρατούσε τρεμάμενος.

"Μπαμπά!" αναφώνησε ο μικρός Kei όταν γύρισε να δει τι έγινε.
"Bianca!"
"Γιατί...; Γιατί το έκανες αυτό...;" ρώτησε ο πατέρας του αλλά η φωνή του έβγαινε με παύσεις, δε μπορούσε να μιλήσει. Είχε πιαστεί στον λαιμό του. Δεν ήθελε να σκοτώσει τον ίδιο του τον γιο...μόνο εκείνο το παιδί μπας και πείσει τον Brandon πως δεν έχει κάτι άλλο για ν'αγωνίζεται.

Αίμα κυλούσε από το μάγουλο του αρχαιολόγου καθώς πάλευε γι αναπνοή. Μπορεί να μην τον είχε πετύχει ακριβώς στην καρδιά τελικά αλλά σίγουρα του την έσπασε...το αίμα ήταν όμως πολύ στους πνεύμονες κι όσο πήγαινε πνιγόταν, δε μπορούσε ν'αναπνεύσει σωστά. Αλλά όσο λιγόστευαν οι ανάσες του, τόσο το χαμόγελό του μεγάλωνε. "Δεν ήθελα να σου κάνω κακό, όχι εσένα, τον γιο μου δεν ήθελα...Γιατί, μα γιατί;"
"Επ-...ειδή...ο Kei είναι ο δ-δ...δικός μου γιος...μα....δε σου κρατά...ω-..."

Ο αρχαιολόγος ψυχοραγούσε στα χέρια του πατέρα του, όμως ένιωθαν πως εκείνοι ήταν η πραγματική του οικογένεια. Οι σημειώσεις του αρχαιολόγου έμειναν μαζί του ως το τέλος και πλέον το μόνο που είχαν να τους τον θυμίζει ήταν η καραμπίνα του.

Γιατί το πλοίο απομακρύνονταν τώρα από την προκυμαία και το μόνο που έβλεπαν ήταν ακαθόριστες σκιές...δεν μπόρεσαν να δουν το φως να χάνεται από τα μάτια του. Ούτε το χαμόγελο που διακοσμούσε το πρόσωπό του. Ούτε την γεμάτη ικανοποίηση έκφρασή του...γιατί πέθανε χαρούμενος. Έκανε κάτι για το οποίο ήταν περήφανος σαν την τελευταία του πράξη και ο στόχος του, να βρει την μία αλήθεια πραγματοποιήθηκε. Και τώρα, ολοκληρωμένος πια, πήγαινε να συναντήσει τους δημιουργούς του.