[Τέλος - Αποστολή] Strawberry Fields [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Τους πήρε ώρα για να φτάσουν και το ταξίδι δεν ήταν πολύ διασκεδαστικό με τον Zap να μιλάει συνεχόμενα και να γελάει με εκείνο το βαρύ, δυνατό και σπαστικό γέλιο του. Ο Edgar κάθε τόσο σκούπιζε τα χώματα από πάνω του και έπιανε τον εαυτό του με τις άκρες των δαχτύλων του, τις τελευταίες μέρες ήταν μέσα στην λίγδα, δεν είχε προλάβει να κάνει μπάνιο καθώς τα βλέμματα των πειρατών ήταν συνεχώς πάνω του. Όπου και να πήγαινε, ήξερε ότι κάποιος τον παρακολουθούσε.
Το πόδι του δεν το πάτησε ούτε μία φορά στο πλοίο, έμενε σ’ ένα μικρό σπίτι που του είχε ετοιμάσει ο Aidan και περνούσε την μέρα του δουλεύοντας ως καθαριστής στο κτήριο του Metsu. Ποιος να το έβλεπε και να το πίστευε, ο μεγάλος Edgar J. Mowbray να χρησιμοποιεί κουβά, σκούπα και πανί, όταν πριν ένα μήνα καθόταν στην μεγάλη καρέκλα του γραφείου του.

«Ώστε αυτός είναι,» άκουσε μια φωνή να λέει καθώς εκείνος ήδη είχε αρχίσει να γνωρίζεται με τους υπόλοιπους πειρατές και να πίνει μπύρες τρώγοντας ζουμερά κρέατα.

Ο Edgar γύρισε σιωπηλός να κοιτάξει προς το μέρος από όπου είχε έρθει η φωνή. Ένας άνδρας με αποκρουστική εμφάνιση εμφανίστηκε μπροστά του. Μπλε μαλλιά, με μια χαρακτηριστική ξανθιά αφέλεια να ανεμίζει στο αεράκι που φυσούσε. Φορούσε κοστούμι και ένα τεράστιο κόκκινο παπιγιόν κοσμούσε τον λαιμό του. Ήταν αρκετά λεπτός, πιο λεπτός και από εκείνον τον νεκροθάφτη που θυμόταν στην Colt Town. Αυτός ήταν ο αρχηγός;

«Σοβαρά τώρα;» αναρωτήθηκε από μέσα του ενώ παρατηρούσε από την κορφή ως τα νύχια τον άνδρα, όπως έκανε και εκείνος.
«Zap, ποιο είναι το όνομά του;» ρώτησε.
«Nil. Nil Serton,» απάντησε ο Zap γελώντας πίνοντας την μπύρα του. Το φρύδι του άνδρα ανασηκώθηκε και πλησίασε τον Edgar με αργά βήματα. Όλοι είχαν σωπάσει στην παρουσία του λεπτού και κοντού άνδρα.
«Nil Serton; Το πρόσωπό σου παρόλα αυτά μου φαίνεται γνώριμο.»
«Και το δικό σου γνώριμο μου είναι, σε θυμάμαι από την επίθεση.»
«Αμφιβάλλω, αν θα σε θυμόμουν ποτέ από εκεί. Δεν θα έδινα σημασία σε αξιολύπητους που μου αντιτίθονταν.»

«Χαχαχα! Πολύ σωστός είσαι!» γέλασε ο Edgar, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήξερε πως έπρεπε να αντιδράσει.
«Zap! Ξεκουμπίσου και πάνε πιο εκεί,» είπε και ο μεγαλόσωμος άνδρας εξαφανίσθηκε από την θέση του στο δευτερόλεπτο.

Ήταν τόσο δυνατός αυτός ο άνδρας που όλοι τον φοβόντουσαν; Αλλά δεν θα έπρεπε να κρίνει από την εμφάνιση, πάντα αυτό έκαναν και στον ίδιο άλλωστε. Ο αδύναμος Edgar J. Mowbray που η γλώσσα του είναι φαρμάκι, το μόνο όπλο που κατέχει και τίποτα παραπάνω. Άχρηστος.

«Διασκέδασε γιατί τις επόμενες μέρες έχουμε να στήσουμε ένα σχέδιο, άκουσα ότι γνωρίζεις πότε θα γίνει η επίθεση που σχεδιάζουν οι πολίτες.»
«Ναι, φυσικά,» χαμογέλασε ο Edgar και πάλι πίνοντας μια μεγάλη γουλιά από το ποτήρι του. Συνέχισε να γελάει και να πίνει στην υγειά των πειρατών και στην επερχόμενη νίκη τους. Το πρόσωπό του είχε κοκκινίσει ήδη από το ποτό, αλλά εκείνος ήξερε πόσο το άντεχε ακόμα και αν στους άλλους φαινόταν το αντίθετο. Ο Bayan τον παρατηρούσε συνέχεια, σαν να περίμενε να μεθύσει και να ξεστομίσει πράγματα.

Όταν ο Edgar άρχισε να χορεύει και να φωνάζει δυνατά, ο Bayan τον πλησίασε και τον βοήθησε να καθίσει και πάλι στην θέση του. Τα κόκκινα μάγουλα και μάτια, το τραγούδι και ο χορός έδειχναν στον Bayan ότι αυτός ο άνδρας πλέον ήταν εκτός ελέγχου. Αλλά ο Edgar δεν ήταν καθόλου ευαίσθητος στο ποτό, μπορούσε να πιει ολόκληρη κάσα και μάλιστα μικρός κρυβόταν στο κελάρι του πατέρα του για να πιει κρασί. Ο χορός και το τραγούδι ήξερε ότι τον έκαναν να φαίνεται γελοίο, αλλά δεν το έβαζε κάτω. Αν ήταν να φανεί γελοίος για να ξεγελάσει αυτόν τον ξιπασμένο που τον υποπτευόταν θα το έκανε.

«Για πες μου τώρα, Nil, τι πιστεύεις για τους πειρατές;»
«Οι πειρατές είναι φοβεροί!» ούρλιαξε ενώ έπινε ακόμη μια γουλιά κρασί. Ο Bayan προσπάθησε να του τραβήξει το ποτήρι με το κρασί για να τον κάνει να μιλήσει, αλλά μάταια.
«Πολύ καλά,» συνέχισε. «Για πες μου τώρα, πράγματι υπάρχει σχέδιο των πολιτών;»

«Ναι, το σχεδιάζουν εδώ και μέρες,» γέλασε ο Edgar ενώ προσπαθούσε επίτηδες να δημιουργήσει λόξιγκα. «ΧΑΧΑΧΑ! Λες και θα καταφέρουν τίποτα. Χα χα χα,» άρχισε να γελάει υστερικά ενώ ο Bayan μόρφαζε στην εικόνα του άνδρα μπροστά του, αηδιασμένος από το μεθύσι και την κατάσταση που βρισκόταν.
«Είσαι σίγουρος γι’ αυτό; Έχεις ακριβή ημερομηνία;»
«Έχω και χαρτιά,» είπε ο Edgar βγάζοντας από το σακίδιο του κάτι χαρτιά που είχε ετοιμάσει ο Aidan για να τα δώσει στον Bayan, ως ψεύτικο υλικό. «Σήμερα –χικ!... τα πήρα από –χικ!...το γραφείο…χικ!...του Metsu, όταν το…χικ!...το καθάριζα.»

Τα χαρτιά βρέθηκαν στο δευτερόλεπτο στα χέρια του Bayan, τα κοιτούσε με μεγάλη περιέργεια ενώ τα δάχτυλά του έτρεμαν.

«Χαλάρωσε και πιες κάτι-χικ!» είπε ο Edgar βαρώντας τον στην πλάτη φιλικά.

Ο Bayan τον αγριοκοίταξε και στην συνέχεια του χάρισε ένα σατανικό χαμόγελο αποχαιρετώντας τον για το βράδυ. Βγήκε γρήγορα από το μαγαζί και ο Zap τον ακολούθησε. Ο Edgar σηκώθηκε από την θέση του και κάνοντας πως χορεύει πλησίασε την πόρτα. Οι δύο άνδρες συνομιλούσαν και τα λόγια που άκουγε δεν τον συμφέρανε, ο Bayan δεν το εμπιστευόταν απόλυτα αλλά το σατανικό του γελάκι καθώς κουνούσε τα χαρτιά στο πρόσωπο του Zap θριαμβευτικά λέγοντας του ότι επιτέλους είχε καταφέρει κάτι.

Το επόμενο πρωί ήταν το καλύτερο για τον Edgar. Η υποτιθέμενη αφέλειά του είχε κερδίσει ένα μεγάλο ποσοστό εμπιστοσύνης των πειρατών και το κυριότερο ήταν τα χαρτιά που είχαν πια στα χέρια τους. Το γραφεί του Bayan τον δέχτηκε με μεγάλη χαρά και τον φιλοξένησε λες και ήταν φίλος τους χρόνια. Ο Bayan καθόταν σε μια μεγάλη πολυθρόνα, πίσω από ένα σχετικά μικρό γραφείο για το μέγεθος της καρέκλας και χαμογελούσε καθώς παρατηρούσε τα χαρτιά. Είχε τσιμπήσει λαβράκι, σύμφωνα με τις δικές του θεωρίες.

«Κάτσε,» είπε ο Bayan και του έδειξε μια από τις πολυθρόνες του. «Θα ήθελα να μου εξηγήσεις το σχέδιο που σχεδιάζουν.»
«Ε, παλικάρι, δεν ξέρω και πολλά,» είπε ο Edgar και κάθισε με τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι για το τσάι. Ήταν ίσως υπερβολικός και η συμπεριφορά αυτή αηδίαζε και τον ίδιο αλλά προσπαθούσε να την υποστεί μέχρι το δικό του σχέδιο να έμπαινε σε εφαρμογή. «Ξέρω ότι θα σας επιτεθούν σε 7 μέρες, το απόγευμα της Κυριακής. Βράδυ, δείχνουν και τα σημεία στα οποία από ότι φαίνεστε εσείς είστε αδύναμοι στα χαρτιά που σου έδωσα.»
«Το παρατήρησα, στοχεύουν τα σημεία στα οποία δεν γίνεται περιπολία. Οι περισσότεροι είναι κοντά στα χωράφια, τα οποία μετά την μάχη θα γίνουν δικά μας!» γέλασε δυνατά. Τα μάτια του είχαν γουρλώσει και το γέλιο του ηχούσε στο δωμάτιο, σαν εκείνων από τις τρομαχτικές ιστορίες που διάβαζε μικρός. «Θα ενισχύσουμε τα σημεία στα οποία εκείνοι πιστεύουν ότι δεν έχουμε περιπολίες, ίσως μας κοστίσει λιγότερα άτομα στις άλλες περιοχές αλλά δεν πειράζει! Θα ετοιμάσου ήδη αυτές τις δυο μέρες τις αλλαγές που πρέπει στους δικούς μας για να είμαστε πανέτοιμοι!»
«Έτσι σε θέλω!» φώναξε ο Edgar.
«Και κόψε τις οικειότητες,» του είπε κοφτά ο Bayan και γύρισε την πολυθρόνα του.

Οι επόμενες δυο μέρες ήταν αγχωτικές για τον ευγενή. Οι προετοιμασίες για το πώς θα αιφνιδιάσουν τον εχθρό που υποτίθεται ότι θα τους έκανε επίθεση είχαν αρχίσει να γίνονται και έπρεπε να ενημερώσει τον Aidan με κάποιο τρόπο. Οι δυο μέρες πέρασαν και οι πειρατές ήταν γεμάτη χαρά, το μόνο που περιμένανε τώρα ήταν να πάρουν τον λόφο στα χέρια τους και να νιώσουν την εξουσία, έχοντας στα χέρια τους όλο το νησί και όλα τα χωράφια. Γέλια, φωνές, ακουγόντουσαν στην πλατεία του χωριού Tempes και εκείνος έμενε προβληματισμένος. Είχε βοηθήσει τον Bayan να στήσει τις στρατιές και τους φύλακες του χωριού, στα σημεία από τα οποία δεν θα περνούσαν οι δικοί του για να γνωρίζουν που είναι αλλά δεν ήξερε αν εκείνος ο πειρατής είχε τηρήσει την συμφωνία τους. Εκείνος είχε κάνει αυτό που έπρεπε.

Αυτό που δεν περίμενε ο Bayan ήταν ότι επίθεση θα γινόταν σε τρεις μέρες και όχι σε εφτά. Το βράδυ της τρίτης ημέρας ο Edgar πρότεινε στον Bayan να κάνει ένα φαγοπότι, να ευχαριστήσει τους συντρόφους του και τους συμμάχους που κέρδισε από το νησί για να ανέβει η αυτοπεποίθησή τους. Εκείνος δέχτηκε, άλλωστε του άρεσαν αυτές οι εκδηλώσεις. Οι ώρες περνούσαν και το φαγοπότι και το κρασί είχε αρχίσει να πειράζει στο κεφάλι του πειρατές, ο χορός και το τραγούδι τους είχε εξουθενώσει. Και όταν το ρολόι σήμανε μεσάνυχτα, κάποιες σκιές εμφανίστηκαν στην πλατεία από τα σοκάκια της πόλης. Μεγάλος όχλος, πολλές σκιές, μάτια που γυάλιζαν.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η πλατεία είχε γεμίσει από κόσμο και μια μάχη είχε αρχίσει, έντονη, με φωνές. Ο Edgar στεκόταν σε μια άκρη κοιτάζοντας τρομαγμένος τα αγριεμένα πρόσωπα όλων, τα τσεκούρια και τις τσάπες. Είχε συνηθίσει τις μάχες που γινόντουσαν στην Colt Town αλλά εκεί έπεφτε καθαρό πιστολίδι και εκείνη την στιγμή ούτε ένα όπλο δεν κρατούσε πάνω του. Το βλέμμα του συνάντησε του Aidan ο οποίος του πέταξε ένα μεγάλο τσεκούρι.

«Τι κάνω μ’ αυτό;» ρώτησε ο Edgar προσπαθώντας να κρατήσει το βάρος του τσεκουριού.
«Επιτίθεσαι;» ρώτησε ο Aidan θεωρώντας ανούσια την ερώτηση του συντρόφου του.
«Πώς;»
«Σοβαρά τώρα;»

Ο Edgar κούνησε το κεφάλι του και δοκίμασε να επιτεθεί σε έναν πειρατή που ούρλιαζε δίπλα του. Το τσεκούρι του έφυγε από τα χέρια και στόχευσε έναν πειρατή που είχε πέσει στο έδαφος, πέφτοντας πάνω στο πόδι του.

«Ω, συγγνώμη!» είπε ο Edgar. «Βασικά,» συνέχισε. «Το χρειάζομαι αυτό,» έβγαλε το τσεκούρι από τον γοφό του άνδρα που ούρλιαξε από πόνο.

Ο δεύτερος πειρατής βλέποντας την σκηνή άρχισε να τον κυνηγάει ουρλιάζοντας. Τα μάτια του Edgar γούρλωσαν και άρχισε να τρέχει μέσα στον κόσμο κρατώντας ψηλά το τσεκούρι τσιρίζοντας. Τα πόδια του τον οδήγησαν προς τα χωράφια που εκτείνονταν δίπλα από το χωριό. Μαζί μ’ εκείνον όλος ο όχλος μετέφερε την μάχη εκεί, πιστεύοντας ότι εκείνο το ιδανικό μέρος για να αποφασίσουν ποιανού θα ήταν τα χωράφια και ο λόφος στην μέση του νησιού. Η κίνηση του θεωρήθηκε συμβολική, αλλά εκείνος συνέχισε να τρέχει στα χωράφια προσπαθώντας να ξεφύγει από τον εξαγριωμένο πειρατή.

«Αααα!» φώναξε καθώς σκόνταψε σε ένα από τα φυτά των χωραφιών. Το τσεκούρι ήταν πολύ βαρύ στα χέρια του και καθώς παραπάτησε έκανε μια μικρή σβούρα βρίσκοντας σε έναν από τους αντιπάλους του με το ξύλο του τσεκουριού. «Αυτό πρέπει να πόνεσε ε;» ρώτησε με αφέλεια καθώς ο άνδρας προσπαθούσε να σηκωθεί ζαλισμένος.

«Nil! Nil!»

Δεν απάντησε αρχικά αλλά μετά συνειδητοποίησε ότι εκείνον φώναζαν.

«Ναι;» ρώτησε τρομαγμένος και γύρισε και είδε μπροστά του τον μεγαλόσωμο άνδρα, το όνομα του Zap. «Α! Zap! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!» είπε ενώ τα χείλια του έτρεμαν.
«Τι σημαίνουν όλα αυτά;»
«Ας πούμε ότι ήταν μια φάρσα! Δεν σου αρέσει;» είπε και άρχισε να τρέχει και πάλι. Δεν ήταν πάρα πολύ γρήγορος αλλά οι δύο άνδρες ήταν πολύ μεγαλόσωμοι για να τον προλάβουν. Πέταξε το τσεκούρι, το οποίο βρήκε σ’ έναν άνδρα κάνοντας τον Edgar να αηδιάσει με την σκηνή και συνέχισε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Κοιτούσε συνεχώς πίσω του, αλλά οι άνδρες είχαν χαθεί μέσα στο πλήθος.

Κοίταξε και πάλι τους άνδρες και έβλεπε ότι ο αριθμός των ανδρών των πολιτών ήταν πολύ μεγαλύτερος. Τι συνέβαινε εκεί; O Aidan! Ο Aidan θα ήξερε. Τα μάτια του παρακολουθούσαν όλο το σημείο της μάχης σαν το πουλί που ψάχνει το θύραμά του. Τα μάτια του έπεσαν στον Bayan, εκείνος βρισκόταν αντιμέτωπος με τον Aidan. Τα πόδια του σε χρόνο μηδέν τον οδήγησαν εκεί, ο Aidan είχε φέρει σε δύσκολη θέση τον Bayan αλλά εκείνος ξέφυγε με την ευελιξία του.
«Και πάλι στα πόδια μου!» φώναξε ο Bayan.
«Η παρουσία μου σ’ ενοχλεί, έτσι δεν είναι;» γέλασε ο Aidan.
«Ανέκαθεν. Από τότε που εμφανίστηκες με φιλικές σχέσεις σ’ εμάς! Χαχαχα! Ας γελάσω! Δεν ήξερε όμως ότι βρισκόσουν ακόμη εδώ πέρα, ποταπέ,» φώναξε γελώντας ο Bayan.
«Τι δεν καταλαβαίνω εδώ;» ρώτησε ο Edgar. «Από πότε είχες φιλικές σχέσεις μαζί του;» Ο Aidan δεν απάντησε, παραμόνο έχασε τα λόγια του εκείνη την στιγμή. «Σ’ευχαριστώ για τις πληροφορίες,» τον ειρωνεύτηκε ο Edgar κοιτώντας τον με βλέμμα όλο απορία και θυμού χωρίς να προσέξει την επίθεση που του έκανε ο Bayan. Το σώμα του νεαρού ευγενή βρέθηκε αναίσθητο, μετά από μια δυνατή επίθεση στο στομάχι του με το πόδι, που του έκανε ο πειρατής.

Τα μάτια του Edgar άνοιξαν σιγά σιγά και πάλι και κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν ακουμπισμένος στον κορμό ενός ξύλου. Το θέαμα που αντίκριζε ήταν περίεργο, άνδρες που σήκωναν αναίσθητους άνδρες ακόμη και νεκρούς. Αλλά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ποιος είχε καταφέρει να νικήσει, όλοι ήταν εξαφανισμένοι. Τα βήματα ενός ατόμου ακούστηκαν στο γρασίδι από πίσω του και ένα χέρι του πρόσφερε ένα φλασκί νερό. Το άρπαξε δίχως δισταγμό και το ήπιε όλο μονορούφι.

«Χαχαχα! Τέτοια δίψα, Edgar. Θα ήταν περίεργο να έλεγα ότι κουράστηκες κιόλας,» γέλασε δυνατά ο Aidan.
«Με το να έχω τον τρελάρα στο κεφάλι μου, ναι.»
«Μέχρι και ο τρόπος που μιλάς άλλαξε μέσα σε λίγες μέρες,» συνέχισε να γελάει.
«Το ξέρεις ότι η συμπεριφορά σου μπορεί να σταλθεί ως αναφορά στον Dolan, έτσι; Δεν με βοήθησες καθόλου. Βασικά, θα έπρεπε να είχα βασιστεί μόνο στον εαυτό μου και όχι τον καθένα που μου έστελναν. Όλα τα μαθαίνω τυχαία και τελευταία,» είπε ο Edgar σοβαρεύοντας.
«Και εγώ θα μπορούσα να στείλω μια αναφορά στον Dolan ότι δεν ήσουν και πολύ χρήσιμος, παραμόνο έμεινες αναίσθητος στην διάρκεια της μάχης.»
«Εγώ δεν ήμουν χρήσιμος; Εγώ; Τόσες μέρες με παρακολουθούσαν, τους μπέρδεψα, κέρδισα την εμπιστοσύνη τους και μου λες ότι δεν έκανα τίποτα; Τίποτα;» τα νεύρα του πάλι έκαναν την εμφάνισή τους.
«Χαχαχα! Μ’ αρέσεις. Γελάω μαζί σου. Ευτυχώς για εσένα δεν είπα τίποτα τέτοιο, τα λόγια που είπα στον Dolan στο Den Den Mushi ήταν υπέρ σου. Αλλά μάλλον ήταν λίγα και προτιμά να σου δώσει άμεσα και άλλη δουλειά,» γέλασε δυνατά.
«Σοβαρά τώρα; Γελάς μαζί μου; Πόσο χαίρομαι που το ακούω,» είπε ο Edgar και έπεσε στο έδαφος. «Και ο Dolan; Δεν μπορείς να συνεννοηθείς με αυτόν τον άνδρα, ούτε να του μιλήσω δεν μπορώ.»
«Βασικά, αποφάσισε να σου δώσει ένα μικρός Den den mushi. Μπορεί να σε καλεί μόνο εκείνος,» είπε και έβγαλε έναν σάκο από την τσάντα του. «Είχε σκοπό να το κάνει από την αρχή, αλλά αποφάσισε να περιμένει να δει τις αποδόσεις του. Ίσως φταίει και η ηλικία σου που ακόμα δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.»
«Συγγνώμη, νεαρέ, που είμαι πολύ γέρος,» ανασήκωσε το φρύδι του Edgar. «Ακόμη τα τριάντα δεν τα πάτησα, εκείνος δεν θα έπρεπε να μιλάει.»

Πέρασε αρκετή ώρα. Η νίκη είχε φτάσει στα χέρια των πολιτών, οι περισσότεροι πειρατές είχαν λιποθυμήσει από το ποτό αλλά η επιβολή των πολιτών ήταν αρκετή για να ησυχάσουν τα πράγματα. Σύμφωνα με τα λόγια του Aidan, είχε έρθει κάποια ενίσχυση από το σώμα τους παρόλα αυτά αν δημιουργούταν μεγάλο πρόβλημα οι επαναστάτες θα βοηθούσαν άμεσα τους πολίτες. Η συμφωνία είχε κλειστεί με τον δήμαρχο Metsu, που αν και πρώην ναυτικός δέχτηκε την βοήθεια των επαναστατών.

«Τα μάτια μου ίσως άνοιξαν παραπάνω, βλέποντας ποιος ενδιαφέρεται,» του είπε καθώς ο Edgar ανέβαινε στο πλοίο του. «Φρόντισε να μάθεις και εσύ την αλήθεια, δεν έχεις δει τίποτα,» χαμογέλασε και γύρισε την πλάτη του προς τον ευγενή.

Ο Edgar καθήμενος στο κατάστρωμα άφηνε πίσω του τον Aidan, που δεν συμπάθησε και ποτέ για να πει την αλήθεια κοιτώντας το Strawberry Hill. Ένιωθε μεγάλη χαρά που άφηνε αυτό το νησί, ένιωθε ότι η περιπέτειά του εκεί δεν του είχε δώσει κάτι και περίμενε με αγωνία το τηλεφώνημα του Dolan. Μια αποστολή που θα μπορούσε να αποδείξει την αξία του, μια αποστολή που θα τα κατάφερνε μόνος του. Ο Aidan του είχε δώσει έναν σάκο με τα απαραίτητα και ένα ζευγάρι κίτρινα γυαλιά λέγοντας του πως θα τα χρειαστεί σίγουρα εκεί που θα τον έστελναν. Ακουγόταν ενδιαφέρον και μυστήριο, η αδρεναλίνη του ανέβαινε. Δυστυχώς για εκείνον το τηλεφώνημα του Dolan, τον απογοήτευσε.

«Γεια σου αγαπητέ! Άκουσα αρκετά για εσένα; Πώς πάνε οι επιχειρήσεις σου;»
«Εσύ θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα απ’ όλους, έτσι δεν είναι Dolan;»
«Και πώς είναι το κεφάλι σου; Έμαθα σε βαρέσανε ενώ δεν κοιτούσες γύρω σου. ΧΑΧΑΧΑ! Εσύ Edgar, πού πάντα ήσουν καχύποπτος και κοιτούσες μην σου τι φέρει κανείς; Να μην πω για την περιέργειά σου.»
«Πες ότι η περιέργειά μου δημιούργησε αυτό το συμβάν.»
«Πολύ καλά. Μου έστειλες και νέο αίμα πριν κανένα μήνα, θα έλεγα ότι ήταν μια καλή ενίσχυση του σώματός μας.»
«Τι εννοείς;» ρώτησε με περιέργεια ο Edgar. Δεν είχε καταλάβει τι εννοούσε ο άνδρας.

«Ο Lewis!»
«Ποιος Lewis;»
«Δεν ξέρεις τον Lewis;» ακούστηκε με απορία η φωνή του Dolan από την γραμμή.
«Το ότι τον ξέρω είναι το θέμα.»
«Όπως πάντα το φαρμάκι στην γλώσσα. Πάντως να ξέρεις ότι έχει κάνει μια σημαντική πρόοδο και έχει βοηθήσει πολύ το σώμα των επαναστατών.»

Ο Edgar στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσει αυτό που άκουγε. Ο νεκροθάφτης της Colt Town που έμπλεκε πάντα σε μπελάδες, ήταν καχύποπτος αλλά πάντα έφερνε τον εαυτό του σε δύσκολη θέση πλέον ήταν μέλος της παράταξής του και μάλιστα έκανε καλή δουλειά;

«Μάλιστα είναι και σε μεγαλύτερη θέση από εσένα!»
«Ορίστε;» ο Edgar συγκρατήθηκε με αυτά που άκουγε. «Πες μου περισσότερα γι’ αυτό.»
«Δεν χρειάζεται να σου πω! Θα τον συναντήσεις εσύ μόνος σου, υποθέτω ότι έχετε πολλά να πείτε.»
«Από αυτό άλλο τίποτα, κάναμε πολλές συζητήσεις με τον Lewis και μου έλειψαν,» ειρωνεύτηκε ο Edgar.
«Χαίρομαι! Χαίρομαι! Λοιπόν, άκου. Μέσα στον σάκο που σου έδωσε ο Aidan υπάρχει ένας χάρτης. Ο επόμενος προορισμός σου πρέπει να είναι το Island of Mist. Ο Lewis βρίσκεται ήδη εκεί σε αποστολή, οπότε θα πας να τον βρεις. Βρίσκεται εκεί για να συμφιλιώσει τον Don Bonifacio Monferatio με τον Alexander Petrovic, με τον τελευταίο να θέλει να παντρευτεί την κόρη του πρώτου.»

«Α, προξενιά. Δύσκολη αποστολή. Πρέπει να του δώσετε προαγωγή γι’ αυτό.»
«Μπορεί να του δοθεί με την αποστολή που θα δώσω και στους δυο σας τώρα,» είπε κοφτά ο Dolan.
«Η οποία είναι;»
«Ο Don Anieri έχει μάθει τα σχέδια μας σχετικά με την ένωση του Don Bonifacio Monferatio με τον Petrovic και θέλει να την σταματήσει πάση θυσία. Εσείς οι δυο θα πρέπει να φροντίσετε ώστε ο Petrovic να μείνει "κρυμμένος" έως ότου έρθουμε σε κάποια συμφωνία με τον Don Anieri. Θα έρθει κάποιος ανώτερος για να το πραγματοποιήσει αυτό. Φροντίστε να μην τα θαλασσώσετε. Αυτά από εμένα. Σε χαιρετώ,» έκλεισε την γραμμή αφήνοντας τον Edgar με το μικρό τηλέφωνο στο χέρι.
«Θα ρίξουμε πολύ γέλιο,» είπε ο Edgar γελώντας μόνος του.

Ήξερε ότι ο Lewis δεν τον συμπαθούσε και θα ήταν η καλύτερη συνάντηση. Αναρωτιόταν αν θα μπορούσαν να καταφέρουν να φέρουν εις πέρας αυτήν την αποστολή και οι δυο μαζί, αν θα μπορούσαν να συνεργαστούν. Όλα αυτά του ακουγόντουσαν από την μία αστεία αλλά από την άλλη τραγικά, δεν γνώριζε ποια θα ήταν η κατάληξη όλων αυτών. Σηκώθηκε από το κατάστρωμα και έμεινε να αγναντεύει τον ορίζοντα, ενώ οδηγούσε το τιμόνι.

Το αεράκι φυσούσε δυνατά στο πρόσωπό του και βοηθούσε τα πανιά του Άμλετ να φουσκώσουν, γεμάτα αέρα, δίνοντας ώθηση στην μικρή σκούνα να ταξιδέψει. Το Island of Mist τον περίμενε.