[Τέλος-Αποστολή] "Ο γητευτής των αλόγων" [Διεγραμμένος Χαρακτήρας]

Φωνές και φασαρία μας ξύπνησαν την επόμενη μέρα. Όλη η πόλη βούιζε, σαν ένα πολύβουο μελίσσι που είχε στρωθεί στη δουλειά. Φωνές που έδιναν οδηγίες, για να στηθούν τέντες, τραπέζια κι άλλα διάφορα πράγματα ακούγονταν από 'δω κι από 'κει. Όλη η πόλη είχε αρχίσει να ζει στο ρυθμό του πανηγυριού. Ήδη εδώ και κάποιες μέρες οι πιο προνοητικοί είχαν κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στα καταστήματα τους για να δεχτούν το πλήθος του κόσμου που θα συνέρεε στην πόλη. Οι πιο αργόσχολοι ή αυτοί που είχαν να κάνουν πολλές δουλειές είτε ολοκλήρωναν τώρα τα τελευταία μερεμέτια ή μόλις είχαν αρχίσει. Η όλη αυτή φασαρία έδινε ένα ωραίο χρώμα στην πόλη, την έκανε πιο εξωτική. Έβλεπες παντού πλέον πραματευτάδες, γυρολόγους, περιφερόμενους διασκεδαστές, υποψήφιους αγοραστές, κτηνοτρόφους, τουρίστες. όλοι είχαν αρχίσει να έρχονται εδώ με πλοία από τα χαράματα. Όσοι δεν ήταν από το νησί, έψαχναν ένα μέρος να μείνουν, προς τέρψην των ξενοδόχων και των πανδοχέων οι οποίοι τρίβαν τα χέρια τους με ικανοποίηση μπρος στη σκέψη του κέρδους που είχαν να βγάλουν. Οι ταβερνιάρηδες και λογής άλλοι κάπελες είχαν ήδη προμηθευτεί κρασί και ποτά για μια ολόκληρη χρονιά, αλλά ήξεραν πως θα ξεπουλούσαν μέχρι το τέλος του πανηγυριού. Ήταν γι' αυτούς η περίοδος των παχιών αγελάδων.
Καθόμασταν στα μπαλκόνια του κτιρίου της πολιτοφυλακής του νησιού και κοιτούσαμε έκθαμβοι το θέαμα. Αρκετοί από εμάς δεν είχαμε ξαναδεί τόσο μεγάλο πλήθος κόσμου μαζεμένο σ' ένα μέρος. Τα χρώματα, τ' αρώματα, οι ήχοι μας μάγευαν. Είμασταν απλά εκστασιασμένοι. Ο Mors μας έβγαλε από την ονειροπόληση μας κάπως απότομα αλλά έπρεπε να φεύγουμε σιγά σιγά. Είχαμε κι ένα καθήκον να κάνουμε. Όπως είχαμε σχεδιάσει μεταφερθήκαμε όλοι στο δημαρχείο. Λάβαμε θέση έξω από την αίθουσα στην οποία θα φυλασσόταν τα χρήματα. Πριν καθορίσουμε τα πόστα μας, μπήκαμε μέσα στην αίθουσα, την ελέγξαμε εξονυχιστικά κι αφού σιγουρευτήκαμε πως δεν υπήρχε δολιοφθορά εκ των έσω σφραγίσαμε την αίθουσα και λάβαμε θέσεις εκτός από την πόρτα και σε επιλεγμένα σημεία στο δημαρχείο τα οποία οδηγούσαν σε αυτή. Ο Mors μαζί με μένα κι άλλον έναν μπήκε μέσα στην αίθουσα και κάθισε μέσα. Είχαμε μεταφέρει προμήθειες αρκετές ώστε να κρατήσουν για όλη τη μέρα. Επίσης ακόμα δεν είχε φτάσει εδώ μέσα ούτε ένα beli οπότε δεν χρειαζόταν να είμαστε πολύ αυστηροί. Η πόρτα θα άνοιγε αν χρειαζόταν κάποιος να πάει κάπου. Έτσι περιμέναμε μέχρι αργά το βράδυ ώσπου να καταφτάσουν τα πρώτα χρήματα στο χρηματοκιβώτιο. Μετά κλειστήκαμε μέσα και φυλούσαμε σκοπιά παίρνοντας σειρές, ώστε να μην μείνει ποτέ το χρηματοκιβώτιο κι η αίθουσα αφύλακτη. Η όλη αυτή διαδικασία κράτησε μέχρι την άλλη μέρα.

Τίποτα απρόοπτο δεν παρουσιάστηκε ως το επόμενο πρωινό, δεν αναμέναμε κάτι τέτοιο εξάλλου. Ακόμα ο σωρός των χρημάτων ήταν πολύ μικρός. Την τελευταία μέρα, τότε που ο σωρός θα ήταν τουλάχιστον πενταπλάσιος και τα χρήματα που θα είχαν μαζευτεί εδώ θ' αρκούσαν για μια οικογένεια να περάσει την υπόλοιπη ζωή της στη χλιδή, τότε ήταν που περιμέναμε το χτύπημα. Αν για κάποιο λόγο ερχόταν νωρίτερα θα κατέστρεφε κάθε ελπίδα για μια καλή μπάζα και θ' αποκάλυπτε πως αυτοί οι τύποι ήταν "ψιλικατζήδες" όπως τους έλεγαν στη γλώσσα τους. Οπότε είχαμε άλλες έξι μέρες στις οποίες απλά θα βρισκόμασταν σε αυτό το κτίριο χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτα. Μετά όμως αν όλα πήγαιναν κατ' ευχήν θα άρχιζε μια μεγάλη περίοδος δράσης, μαχών και κυνηγητού. Όλοι εκτός από τον Mors που ήθελε ν' αποφύγει όσο το δυνατόν πιθανές απώλειες, κι εμένα που ήμουν από φύση φιλειρηνικός Pandaren, αδημονούσαν να έρθει αυτή η στιγμή της δράσης. Αλλά έκαναν όπως όλοι υπομονή, διότι πριν από τη διασκέδαση προηγούνταν η δουλειά.
Την επόμενη μέρα επαναλάβαμε την ίδια ακριβώς ρουτίνα. Δεν υπήρξε απολύτως τίποτα διαφορετικό. Κι εμείς απλά κάναμε υπομονή κι εκτελούσαμε το καθήκον. Μας. Ανυπομονούσαμε για δράση, για περιπέτεια, για μια ευκαιρία ν' αποδείξουμε τι αξίζαμε. Η οποία δεν είχε ακόμα έρθει. Όλη ξέραμε πως η ευκαιρία αυτή απείχε λίγο ακόμα. Ήταν τόσο κοντά μας κι ταυτόχρονα τόσο μακρυά μας. Ήμασταν όμως Marines και συμπεριφερθήκαμε ως τέτοιοι. Δεν αφήσαμε την ανυπομονησία και την υπερηφάνεια μας να κυριαρχήσουν πάνω μας. Με μεγάλη πειθαρχία εκτελέσαμε το καθήκον μας, εκείνη τη μέρα και την επόμενη, και τη μερά αμέσως μετά. Δεν μπορούσαμε να εκθέσουμε στα μάτια των άλλων τον αξιωματικό μας. Μια τέτοια έλλειψη πειθαρχίας θα ήταν ασυγχώρητη. Κι οι μέρες κύλησαν σαν νερό σε ρυάκι. Ώσπου η τελευταία μέρα αυτού του πανηγυριού έφτασε. Και μαζί με αυτή έφτασε κι η πολυπόθητη μέρα όπου σύμφωνα με το σχέδιο του Mors οι ληστές θα έπρεπε να επιτεθούν.
Είχε φροντίσει ο Mors όλες αυτές τις μέρες να διαδώσει πως θα υπήρχαν πολλά χρήματα στο θησαυροφυλάκιο, πως θα ήταν αφύλακτο και διάφορες άλλες φήμες, κάποιες από αυτές υπερβολικές, κάποιες όχι. Σκοπός του ήταν να υπάρχει μια σύγχηση και μια ατμόσφαιρα μυστηρίου γύρω από το ακριβές ποσό και τη φύλαξή του. Έπρεπε να κινήσει την περιέργεια των ληστών. Και τα κατάφερε περίφημα όπως αποδείχθηκε.

Οι φήμες εξαπλώθηκαν γρήγορα, πιο γρήγορα κι από τη φωτιά σε δάσος με ευνοϊκό για εκείνη άνεμο. Σε λίγο όλη η πόλη συζητούσε για τον πακτωλό των χρημάτων στο θησαυροφυλάκιο του δημαρχείου.

Σε ένα ξύλινο δωμάτιο σε κάποιο παλιό οχυρό σε κάποιο σημείο του νησιού.

Ένας άντρας ντυμένος με ρούχα λερωμένα, φτωχικά, φθαρμένα, μπήκε στο δωμάτιο. Γύρω από ένα τραπέζι πέντε άνθρωποι συζητούσαν πάνω από ένα τοπογραφικό σχέδιο. Η συζήτηση ήταν έντονη, και ζωηρή. Διαφωνίες και φωνές ενοχλημένες ακούγονταν. Ήταν προφανές πως οι άντρες αυτοί διαφωνούσαν για κάτι. Ο άντρας στάθηκε στην πόρτα και περίμενε να τον προσέξουν. Σύντομα κάποιος το έκανε. Αμέσως τον φώναξαν να πλησιάσει. Υπάκουσε αμέσως. Ένας από αυτούς του απήυθυνε το λόγο:
-"Jose πες μας τι έμαθες στην πόλη."
-"Έμαθα καπετάνιο πως τα λεφτά είναι πολλά. Πάρα πολλά. Τόσα που θα μπορούσαμε να ζήσουμε για όλη μας τη ζωή χωρίς να κάνουμε τίποτα και πάλι θα περισέψουν άλλα τόσα. Αλλά τα φυλάνε λένε στο δημαρχείο, στο θησαυροφυλάκιο. Και είναι αυτοί οι Ναυτικοί εκεί. Στέκονται απ' έξω μέρα νύχτα, χωρίς να φύγουν. Θα είναι δύσκολο αλλά πιστεύω πως θα τους φάμε και θα πάρουμε το παραδάκι."
Προς στιγμήν όλοι οι παρευρσκόμενοι σώπασαν, ζυγίζοντας τα όσα άκουσαν. Μετά ξανάρχισαν τη συζήτηση ρωτόντας τον άντρα κι άλλα, ανταλλάσοντας γνώμες και προτείνοντας λύσεις σε προβλήματα. Μετά τον εδιωξαν και συνέχισαν το σχεδιασμό για όλη τη νύχτα. Την επόμενη μέρα άρχισαν να εφαρμόζουν το σχέδιο τους.

Τελευταία μέρα του πανηγυριού. Σ' ένα δάσος λίγο έξω από την πόλη. Σκιες άρχισαν να καταφτάνουν από παντού. Όλες ντυμένες με σκούρα ρούχα, κρατώντας όπλα. Ήταν χωρισμένοι σε πολύ μικρές ομάδες των δύο ή τριων ατόμων. Ελαφρά οπλισμένοι, οι περισσότεροι με μικρά όπλα που μπορούσαν εύκολα να κρυφτούν κάτω από τα ρούχα τους. Πλησίασαν την πόλη κι άρχισαν να μπαίνουν μέσα, όπως είχαν έρθει, κατά ομάδες αλλά με προσοχή και σε καθορισμένα χρονικά διαστήματα. Δεν ήθελαν να προκαλέσουν υποψίες.
Η πρώτη ομάδα που μπήκε στην πόλη κατευθύνθηκε σε ένα σχετικά κακόφημα μαγαζί όπου περίμεναν συνεργοί. Πήρα ένα κάρο και το πήγε σ' ένα στενό σχετικά κοντά στο δημαρχείο. Εκεί το άφησε και σκορπίστηκε στους γύρω δρόμους. Ακολούθησαν κι άλλες ομάδες με άλλα απαραίτητα για την επιχείρηση πράγματα. Αργά το βράδυ, όταν όλοι είχαν μπει στην πόλη κι όλα τα απαραίτητα σημεία είχαν εξασφαλιστεί, κι οι ομάδες εξοπλιστεί, άρχισε η επιχείρηση κλοπής των χρημάτων.

Το σχέδιο ήταν απλό αλλά πρακτικό. Όλα τα έσοδα θα συγκεντρωνόταν στο δημαρχείο της πόλης μέχρι το τέλος της ημέρας, όλοι το ξέραν αυτό. Αλλά την τελευταία μέρα γινόταν μα μεγάλη γιορτή με αύθονο ποτό και φαϊ, όλα δωρεά των κατοίκων του νησιού για να γιορταστεί η επιτυχία του πανηγυριού. Επίσης κατά τη διάρκεια των γιορτών λάβαιναν χώρα διάφορες επιδείξεις από διασκεδαστές και καλλιτέχνες, δεξιοτέχνες της ιππασίας κι άλλους. Στο τέλος είχαν μια φαντασμαγορική επείδηξη πυροτεχνημάτων. Εκείνες της ώρες ο δήμαρχος κι όλοι οι επίσημοι θα ήταν εκεί. Σχεδόν όλο το νησί θα ήταν εκεί. Οι μόνοι που θα έλειπαν θα ήταν οι δώδεκα Ναυτικοί που είχαν μείνει να φυλάνε το δημαρχείο. Εύκολη σχετικά λεία για τουλάχιστο τριάντα ληστές οπλισμένους από σαν αστακούς.    
  Οπότε είχαν μεταφέρει κρυφά οπλισμό από τις προηγούμενες μέρες, σε μικρές ποσότητες, τον οποίο είχαν κρύψει σε δικά τους σπίτια. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας μέρας μπήκαν σχεδόν όλοι οι ληστές σε μικρές ομάδες για να μην κινήσουν υποψίες, συγκεντρώθηκαν σε συγκεκριμένα σημεία και μοιράστηκαν τον οπλισμό που είχαν ετοιμάσει οι σύνδεσμοί τους κι οι πρώτες ομάδες που εισήλθαν στην πόλη. Όταν άρχισαν οι φιέστες κίνησαν για το δημαρχείο αφήνωντας φρουρά τουλάχιστον δέκα άτομα στα δύο σημεία εξόδου που θα χρησιμοποιούσαν. Ήταν στο σύνολο πενήντα άντρες, αφήσαν είκοσι άτομα φρουρά, είχαν μείνει τριάντα. Ήταν μια μάχη τρεις προς ένα. Θα εφορμούσαν με την κάλυψη των πυροτεχνημάτων για να καλύψουν τη φασαρία. Είχαν στήσει ήδη ένα θέαμα με δικούς τους ανθρώπους, ένα θέαμα με σκοπευτές και επίδειξη σκοποβολής, θα έκρυβαν τα κλοπιμαία εκεί όταν θα έφευγαν από το δημαρχείο, παριστάνωντας τους πελάτες που ήθελαν να δοκιμάσουν τις ικανότητές τους στη σκοποβολή. Και μετά θα έφευγαν σαν κύριοι καλυπτόμενοι από τους μεθυσμένους πολίτες και το πνεύμα της γιορτής. Σχέδιο απλό και λειτουργικό.  
 Στην ώρα που έπρεπε το δημαρχείο κυκλώθηκε από τριάντα σκοτεινές φιγούρες. Άρχισαν να πλησιάζουν σιγά σιγά απ' όλες τις πλευρές κάνοντας σχεδόν μηδενικό θόρυβο. Οι δύο φύλακες του δημαρχείου δεν αντιλήφθηκαν τίποτα. Μόνο ένιωσαν δύο σφαίρες να τους τρυπάνε το στήθος και πέσαν νεκροί. Αλλά ο ήχος των πυροβολισμών χάθηκε μέσα στον ήχο της φασαρίας της γιορτής. Αμέσως μπήκαν μέσα στον περίβολο και σκορπίστηκαν μέσα κι άρχισαν να προχωράνε προς το κτίριο. Μπήκαν μέσα σκοτώνοντας τους δύο φρουρούς της εισόδου το ίδιο αθόρυβα όσο τους πρώτους δύο. Σκορπίστηκαν κι ερεύνησαν κάθε όροφο. Δεν υπήρχε κανένας. Έξω από την πόρτα του δωματίου που φυλούσαν τα χρήματα υπήρχαν μόνο δύο άντρες με τις γνωστές στολές να στέκονται σκοπιά. Δεν είχαν αντιληφθεί το παραμικρό. Οι ληστές τους παραμόνεψαν και περίμεναν το δεύτερο γύρο των πυροτεχνημάτων. Μόλις ξεκίνησε, δύο πυροβολισμοί ακούστηκαν κι οι άντρες έπεσαν κάτω. Αμέσως οι ληστές σηκώθηκαν και μετακινήθηκαν προς το μέρος τους. Αμέσως μόλις οι πρώτοι έφτασαν εκεί κοίταξαν τα πτώματα, δεν υπήρχε καθόλου αίμα τριγύρω τους. Με την πρώτη ματιά κατάλαβαν πως ήταν διακοσμητικές πανοπλίες ντυμένες με τη στολή των Ναυτικών. Γύρισαν να φωνάξουν στους υπόλοιπους να μην πλησιάσουν γιατί ήταν παγίδα, αλλά δεν πρόλαβαν ποτέ. Οι πόρτες του δωματίου άνοιξαν διάπλατα προς τα έξω και μια βροχή από σφαίρες ξεχύθηκε προς το μέρος των συγκεντρωμένων.
 

Πέντε από τους ληστές στέκονταν στην πόρτα, και κατέληξαν νεκροί δεχόμενοι την πρώτη ομοβροντία. Ο πρώτος που ξεπρόβαλε από την πόρτα δέχθηκε μια ομοβροντία, κι έμεινε ακίνητος. Ήχοι συρσύματος ακούστηκαν, κι ένα τραπέζι εμφανίστηκε από τη μια μεριά. Λίγο μετά ένα άλλο ήρθε και κόλλησε δίπλα του σχηματίζοντας ένα πρόχειρο οδόφραγμα. Αμέσως όπλα εμφανίστηκαν από τις άκρες τους κι έλουσαν με σφαίρες το δωμάτιο. Αλλά ο Mors μας είχε ήδη προετοιμάσει. Είχαμε φέρει όλα τα τραπέζια από την αποθήκα εφώ κι είχαμε φτιάξει οχυρώματα. Πίσω από αυτά είχαμε βάλει σακιά με σιτάρι οπότε δεν είχαμε θέμα με τις όποιες σφαίρες τύχαινε να διαπεράσουν τα τραπέζια μας. Επίσης είχαμε κι άφθονά πυρομαχικά. Και την υποστήριξη της φρουράς τους νησιού η οποία ειδοποιημένη από έναν από εμάς καλά κρυμμένο στην σκεπή του δημαρχείου, με ένα κόκκινο καπνογόνο. Απλά έπρεπε να τους καθυστερήσουμε όσο να έρθουν οι ενισχύσεις μας. Κι έτσι μια μάχη με αντίπαλο το χρόνο ξεκίνησε.
Το πιστολίδι καλά κρατούσε για ώρα. Όλοι προσπαθούσανε να πυροβολούνε χωρίς να δίνουν στόχο, αφήνοντας λιγότερο από 1 δευτερόλεπτο για όλη την κίνηση, (σχεδόν 0.5 δευτερόλεπτα για στόχευση αν ήσουν πολύ γρήγορος) οπότε οι περισσότερες σφαίρες πήγαιναν όπου λάχει. Πολλοί πινακες, απέκτησαν τρύπες, μαζί με πολλά σημεία των τοίχων, διάφορα έπιπλα, χαλιά και γενικά ότι μπορούσε να χτυπηθεί εκτός από εμάς. Προς τιμήν των νεοσύλλεκτων όμως οι σφαίρες που αστόχησαν από τη μεριά μας θα ήταν το πολύ το 1/3 των σφαιρών των άλλων, και δεδομένου ότι οι άλλοι έριχναν εικοσι πέντε σφαίρες στον ίδιο χρόνο που εμείς ρίχναμε έντεκα τότε έπρεπε να ήμασταν απόλυτα ευτυχισμένοι. Το κακό όμως ήταν πως τόση ώρα μόνο ένας από τους ληστές είχε πεθάνει, αυξάνωντας τον αριθμό των θυμάτων τους σε έξι. Είχαμε άλλους είκοσι τέσσερις και όχι και τόσο χρόνο. Αν το είχαν σκεφτεί καλύτερα τότε θα μας είχαν κάνει έφοδο, και μάλλον αυτό θα ήταν το τέλος μας. Μιας και σε μια μάχη δύο προς ένα, δεν θα επιζούσαμε για πολύ.
 Ο χρόνος όμως πίεζε τους ληστές κι έτσι κάποιοι από αυτούς με το κόμπλεξ του ήρωα αποτόλμησαν την έφοδο. Είδαμε ξαφνικά πέντε τύπους να ορμάνε από τα τραπέζια με πιστόλια και σπαθιά στα χέρια, ενώ από πίσω ένας καταιγισμός σφαιρών τους κάλυπτε. Δυστυχώς γι' αυτούς βέβαια ένας από αυτούς σκοτώθηκε από φίλια πυρά λόγω της παροιμιώδους αστοχίας τους, δύο από αυτούς σκοτώθηκαν από δικά μας πυρά, ο ένας έφτασε τα οχυρά μας αλλά τον σκότωσε το πιστόλι του Mors που ήταν δίπλα του για τέτοιο ενδεχόμενο και τον τελευταίο ο Nigel ο οποίος είχε προλάβει να ξαναγεμίσει το όπλο του. Αλλά οι ληστές είχαν καταλάβει πια πως Αν μας επιτίθονταν κατά μάζες θα μας σκότωναν εύκολα και γρήγορα. Κι άδραξαν την ευκαιρία τους. Και για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, οι δέκα φρουροί της μιας εξόδου ήρθαν ως ενισχύσεις στους συναδέλφους τους οι οποίοι είχαν αργήσει, δίνοντας τους και πάλι σημαντικό αριθμητικό πλεονέκτημα. Αυτό έκανε την κατάσταση μας πολύ δύσκολη κι ακόμα οι βλαμμένοι της φρουράς δεν είχαν έρθει, γεγονός που σχεδόν σφράγιζε τη μοίρα μας. Αλλά δεν είχαμε κι άλλο δρόμο εκτός από τη μάχη και την ελπίδα.

Αμέσως μετά την ομοβροντία αρκετοί ληστές έπεσαν στο πάτωμα ουρλιάζοντας. Ξαφνικά η πίεση σ' εμάς χαλάρωσε αισθητά. Οι ληστές είχαν κοπεί στα δύο. Οι μισοί πολεμούσαν μ' εμάς κι άλλοι με τους άντρες στην είσοδο. Μου φάνηκε περίεργο μιας και δεν είχαμε ακούσει εμείς κανέναν πυροβολισμό απ' έξω από το δημαρχείο. Τίποτα που να προμήνυε την άφιξη ενισχύσεων. Και μετά συνειδητοποίησα πως δεν ύπήρχε κανείς έξω να πολεμήσουν οι ενισχύσεις μας μιας και κανείς δεν υπολόγιζε στην άφιξη τους. Δεν υπήρχαν σκοποί έξω από το κτίριο. Οπότε έφτασαν ως εδώ ανενόχλητοι, πάνω στην ώρα για να μας σώσουν. Οι αριθμοί τους ξεπερνούσαν κατά πολύ τους ληστές. Κάθε αντίσταση ήταν μάταιη αλλά αυτό δεν ήταν το ευκολότερο συμπέρασμα. Ειδικά για ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Πολέμησαν σκληρά και γενναία μέχρι τέλους. Ή σχεδόν, μιας και μόλις πέθαναν οι αρχηγοί τους οι υπόλοιποι ζωντανοί παραδόθηκαν. Αμέσως τους δέσαμε, και τους οδηγήσαμε σε μια αποθήκη όπου τους πετάξαμε φρουρούμενους. Μεταφέραμε τους τραυματίες σε νοσοκομεία που στήθηκαν γι' αυτο το σκοπό στο κέντρο της φρουράς. Τους περιποιηθήκαμε κι επιδέσαμε τις πληγές τους και τις δικές μας ταυτόχρονα. Αλλά το έργο μας δεν είχε τελειώσει εδώ. Από τα λίγα που μάθαμε είχαμε άλλη μια μικρή ομάδα ληστών να πιάσουμε, στο κρησφύγετό τους. Ευτυχώς όμως ήταν μόνο οι δέκα άντρες που είχαν μείνει να φυλάνε την άλλη έξοδο.
 Δεν ξέραμε ακριβώς πόσοι ήταν όλοι κι αν είχαν κι άλλους συνεργούς. Ο χρόνος μας πίεζε. Ο Mors ανέλαβε την ανάκριση διατάζοντας μας να μείνουμε (όσοι μπορούσαμε να σταθούμε ακόμα όρθιοι) φρουροί απ' έξω και να μην μπούμε στο δωμάτιο ότι κι αν ακούσουμε. Κι οι ήχοι από το δωμάτιο δεν προμήνυαν τίποτα το καλό ή το ηθικό. Πολλές φορές η μοναστική μου πειθαρχία μου φάνηκε χρήσιμη μιας κι έτσι αντιστάθηκα στην παρόρμηση να μπω στο δωμάτιο και να σταματήσω τα όσα διαδραματίζονταν μέσα. Από τους ήχους και μόνο μάντευε κανένας τις σκηνές απανθρωπιάς που λάβαιναν χώρα. Ώρες αργότερα και κατόπιν πολλών εναλλαγών ανάμεσα στους αιχμαλώτους ο Mors βγήκε από το δωμάτιο, κάθιδρος και αρκετά συνοφρυωμένος. Γαύγισε κάποιες διαταγές σε μας κι αμέσως αρματώθηκε κι έκανε να φύγει.
Αμέσως συγκροτήσαμε μονάδα καταδίωξης. Από τους Ναυτικούς που είχαμε έρθει εδώ, στεκόμασταν μόλις και μετά βίας πέντε. Αμέσως πήραμε μαζί μας όλους τους πολιτοφύλακες κι ορμήσαμε προς τη δεύτερη έξοδο της πόλης. Έπρεπε να κινηθούμε γρήγορα, δεν είχαμε καθόλου χρόνο. Πιθανότατα είχαμε ήδη αργήσει. Το πανηγύρι είχε εδώ και ώρα τελειώσει, οι τελευταίοι πλανόδιοι μάζευαν τις πραμάτιες τους κι ετοιμάζονταν να φύγουν. Οι ληστές είχαν ήδη φύγει, όπως είχε συμφωνηθεί στο σχέδιο τους.

Τρέχαμε σαν αλαφιασμένοι, προσπαθώντας ταυτόχρονα να κάνουμε όσο το δυνατό λιγότερο θόρυβο, μιας και δε θέλαμε να βγάλουμε κι ανακοίνωση πως ερχόμασταν για να πιάσουμε τους ληστές. Αλλά και πάλι ήμασταν μια αρκετά θορυβώδη ομάδα, πολλά παράθυρα άνοιξαν μέσα στη νύχτα, κεφάλια μισοκοιμισμένα με τους σκούφους του ύπνου ακόμα φορεμένους μας κοίταζαν παράξενα. Κάποιοι βλαστήμησαν την ώρα και τη στιγμή που εμφανιστήκαμε, ακούσαμε και μερικά "ευγενικά" σχόλια, αλλά κατά τ' άλλα κανένας δεν μας έδωσε περισσότερη σημασία, γεγονός που αν μη τι άλλο δεν μας προξένησε καμία λύπη. Το τελευταίο που θέλαμε ήταν περίεργους χωριάτες ν' ανακατεύονται στα πόδια μας.
Φτάσαμε στο σημείο που μας είχε υποδείξει ο ληστής, δεν υπήρχε κανένας εκεί. Είχαμε αργήσει. Ο Mors είχε ένα ύφος, σαν να ήθελε να κάνει φώνο. Εξέτασε το χώρο και βρήκε πεταμένα τσιγάρα, από ώρα σβησμένα. Είχαμε αργήσει αρκετά λοιπόν. Σύμφωνα με τις υποθέσεις του Mors μάλλον είχαν φύγει την ώρα που ανέκρινε τον αιχμάλωτο. Το ύφος του Mors όσο πήγαινε και σκυθρώπιαζε, τα φρύδια του ενώθηκαν σε μια πυκνή ευθεία γραμμή, σημάδι του μεγάλου εκνευρισμού του. Αν μιλούσε ήμασταν σίγουροι πως θα ούρλιαζε, έξαλλος. Αμέσως γύρισε κι άρχισε να κατευθύνεται στο φρουραρχείο. Όλοι μας ξέραμε πως δεν πήγαινε εκεί για καλό, ένα  κακό προαίσθημα μας βασάνιζε. Ο Mors μπήκε στο κτίριο και τράβηξε γραμμή για το δωμάτιο που είχαμε τους συλληφθέντες. Άνοιξε με μια κλωτσιά την πόρτα. Άρπαξε έναν ληστή και του γαύγισε τη διαταγή να τον οδηγήσει στο κρυσφήγετό τους. Αρνήθηκε. Ο Mors τράβηξε το όπλο του και τον εκτέλεσε εν ψυχρώ. Είχαμε μείνει άφωνοι, δεν μπορούσαμε ν' αρθρώσουμε λέξη από την κατάπληξη μας. Στο μεταξύ ο Mors συνέχισε με τον επόμενο ληστή. Αρνήθηκε κι εκείνος. Τον πυροβόλησε δίχως να διστάσει. Ο τρίτος μιμίθηκε τους άλλους δύο. Ο τέταρτος το ίδιο. Κι ο κατάλογος των θυμάτων μεγάλωνε ολοένα.
Ο έβδομος από τους ληστές ήταν ένα αμούστακο παιδί. ήταν δεν ήταν δεκαπέντε χρονών. Όταν τον άρπαξε ο Mors άρχισε να τρέμει σαν το ψάρι. Του επανέλαβε τη διαταγή ενώ ταυτόχρονα γέμιζε ξανά το πιστόλι του. Ο νεαρός δεν απάντησε, δεν ήταν σε θέση άλλωστε. Του είχαν κοπεί τα πόδια από την τρομάρα, μετά βίας στεκόταν όρθιος. Ο Mors σήκωσε το όπλο του και πήγε να τραβήξει τη σκανδάλη, ο νεαρός με το που ένιωσε την κάνει ν' ακουμπει τον κρόταφο του κατέρευσε. Η κύστη του άδειασε ασυναίσθητα από το φόβο του. Ο Mors δεν πτοήθηκε, έστρεψε το πιστόλι του προς τα κάτω κι ετοιμάστηκε να πυροβολήσει. Πετάχτηκα μπροστά μη μπορώντας ν' αντέξω άλλες δολοφονίες.
-"Φτάνει!!! Ως εδώ ήταν." είπα και μπήκα μπροστά από το μικρό.
-"Φτάνει κύριε διοικητά, όχι άλλο. Είναι εγκληματίες αλλά τους αξίζει μια δίκαιη δίκη και μια άλλη τιμωρία από το θάνατο. Κι αυτό εδώ είναι παιδί ακόμα, δείξτε έλεος." ήταν τα μόνα λόγια που μπόρεσα να πω. O Mors με κοίταξε με ύφος γεμάτο λύσσα.
-"Παραμέρισε νεαρέ, φύγε! Όσο δεν μας οδηγούν στο κρυσφήγετό τους, ένας ένας θα πεθαίνουν. Ούτως ή άλλως άχρηστοι είναι στην κοινωνία τους, χάρη της κάνουμε και την απαλάσσουμε από αυτά τ' αποβράσματα." ήταν η απάντηση του. Αμέσως μετά πήγε να με παραμερίσει για να συνεχίσει το έργο του.
Ως εδώ ήταν, αρκετά το είχα ανεχτεί όλο αυτό. Μ' ένα βρυχηθμό που δεν ήταν στο στύλ μου, άρπαξα το χέρι του Mors και το έστριψα πίσω από την πλάτη του εγκλωβίζοντας το. Το χέρι με το όπλο, δέχτηκε ένα χτύπημα στο σωστό νέυρο και παρέλυσε. Ήταν πλέον στο έλεος μου κι όσο κι αν πάλευε δεν μπορούσε να ξεφύγει από την κατά πολύ μεγαλύτερη μυική μου δύναμη. Όλοι οι νεοσύλλεκτοι είχαν μείνει να κοιτάνε εμβρόνητοι.

Ο Mors πάλεψε, με απείλησε με χίλιες δυο παραδειγματικές τιμωρίες κι ότι χειρότερο μπορούσε να σκεφτεί. Δεν πτοήθηκα, δεν τον άφησα. Αφού πέρασε κάποια ώρα κι ηρέμησε σχετικά, αποφάσισα να τον αφήσω. Δέχτηκα το ψυχρό του βλέμμα, το γεμάτο μίσος πλέον βλέμμα του, και σκέφτηκα πως μόλις είχα κάνει έναν θανάσιμο εχθρό. Αμέσως διέταξε να με αρπάξουν, και να με συνοδεύσουν σ' ένα άλλο δωμάτιο όπου θα έμενα υπό περιορισμό μέχρι το πέρας της αποστολής. Μαζί μου πήρα και το νεαρό ληστή. Όταν έφυγα είδα το Mors να ξαναγεμίζει το όπλο του. Αμέσως μετά άκουσα έναν ακόμα πυροβολισμό. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, και το μυαλό μου με θλίψη και θυμό. Μέχρι να φτάσω στο δωμάτιο είχα ακούσε άλλον έναν πυροβολισμό. Ο Mors συνέχιζε το αποτρόπαιο έργο του.
 Παρέμεινα στο δωμάτιο όλη την υπόλοιπη μέρα, και την επόμενη, και τη μεθεπόμενη. Έτσι δεν ήμουν μπροστά στη σφαγή του Mors. Οι πυροβολισμοί συνεχίστηκαν για όλοι την υπόλοιπη μέρα. Κάποια στιγμή απλά σώπασαν. Ακούστηκαν φωνές και ποδοβολητά. Κατάλαβα πως επιτέλους κάποιος είχε μιλήσει. Για πρώτη φορά χάρηκα. Αλλά η επόμενες ώρες θα αποδεικνύονταν ακόμα πιο αποτρόπαιες και βασανιστηκές. Μιας κι ο Mors είχε μόλις αρχίσει να παίρνει την εκδίκησή του. Όταν έφυγαν όλοι για την τελική αναμέτρηση με τους ληστές ένας από την πολιτοφυλακή, άνοιξε την πόρτα μου και μου είπε πως ο διοικητής μου με διέταζε να πάω στο δωμάτιο των ανακρίσεων και να καθαρίσω το χάλι που είχε δημιουργηθεί. Με σκυμμένο το κεφάλι υπάκουσα. Καταπνίγοντας τα συναισθήματα της αηδίας, του οίκτου, του θυμού κι όλα τα συναφή, υπάκουσα. Κάθε πτώμα που μάζευα μου προκαλούσε θλίψη και δάκρυα, κάθε σπιθαμή αίματος οργή. Καθάρισα το δωμάτιο αργά, τελετουργικά. Μετέφερα τα πτώματα σε μια αποθήκη, όπου τα έπλυνα και τα τύλιξα σε λευκά υφάσματα. Κάθισα από πάνω τους κι έψαλα τις προσευχές για τους νεκρούς, για τη συγχώρεση των αμαρτιών τους, για τη μετάβασή τους στον παράδεισο της πίστης τους και προσευχήθηκα για την ανάπαυση των ψυχών τους. Μόλις τελείωσα επέστρεψα στο δωμάτιο μου και περίμενα.
 Μέχρι να γυρίσουν ο Mors κι οι δικοί του από τη μάχη είχα την ευκαιρία να γνωριστώ με το νεαρό που έσωσα από την εκτέλεση. Ήταν ένα καλό παιδί, με μυαλό, αγαθό στη φύση και καλοσυνάτο. Αλλά είχε ένα ελάττωμα. Εϊχε γεννηθεί φτωχός,κι ορφανός. Η πείνα τον εξώθησε στη ληστέια, κι αυτή με τη σειρά της τον ώθησε στη γνωριμία με τη συμμορία. Γι' αυτόν ήταν θέμα επιβίωσης η συμβίωση με τους ληστές. Και γι' αυτό αν δεν είχε λιποθυμήσει θα είχε λυγίσει και θα πρόδιδε την τοποθεσία του κρυσφήγετου τους. Αλλά η ανηπομονυσία κι η τυφλή εκδίκηση του Mors δεν θα του έδιναν την ευκαιρία. Εκείνες τις ημέρες της αναμονής αποφάσισα πως θα του έδινα την ευκαιρία να κάνει κάτι στη ζωή του. Του πρότεινα και δέχτηκε να έρθει μαζί μου στη βάση του Ναυτικού. Εκεί θα δικαζόταν και θα εξέτειε την ποινή του. Μετά θα κανόνιζα την μεταγωγή του στο Kashamin όπου θα του έδινα μια επιστολή για τον ηγούμενο της μονής μου. Ήμουν σίγουρος πως θα έβρισκε εκεί μια στέγη και μια οικογένεια. Δέχτηκε με χαρά απόρεια περισσότερο της νεαρής του ηλικίας παρά της ώριμης σκέψης του.

Το απόσπασμα του Mors γύρισε μια ημέρα αργότερα. Στο σύνολο είχαν λήψει τρεις ημέρες, στις οποίες είχαν πάει στο κρυσφήγετο των ληστών, είχαν διεξάγει μια αιματηρή σφαγή μέχρι και τον τελευταίο άντρα κι είχαν γυρίει πίσω. Οι νεοσύλλεκτοι ήταν συγκλονισμένοι, όσοι είχαν πάει δηλαδή. Οι θηριωδίες που διαπράχτηκαν στο κρυσφήγετο ήταν ανήκουστες, ακόμα κι η γλαφυρότερη πένα δεν μπορούσε να τις περιγράψει. Για την επόμενη μέρα όπου περιμέναμε την άφιξη ενός πλοίου για να μας παραλάβει και να μας οδηγήσει στη βάση μας, κανείς τους δεν βγήκε από τα δωμάτια τους. Κυκλοφορούσαν σαν φαντάσματα, με το βλέμμα άδειο, πεταγόνταν τρομαγμένοι μόλις τους μιλούσες και έκοβαν την κουβέντα σχεδόν αμέσως. Το βράδυ άκουγες ανήσυχα παραμιλητά, φωνές και κλάμματα. Ήταν όλοι ψυχολογικά ράκη. Ο Mors δεν βγήκε κι αυτός πολύ από το δωμάτιο του, παραμόνο για να με επισκεφτεί και να μου ανακοινώσει με χαρά και βλέμμα γεμάτο μίσος τ' αποτελέσματα τις αποστολής μας. Δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την πρόταση μου για το νεαρό, λέγοντας πως δέν έχει σημασία μιας κι ο Sharinguru συμμεριζόταν τις απόψεις του για την "καθολική δικαιοσύνη", οπότε ο μικρός ήταν ούτως ή άλλως τελειωμένος. Ακόμα δεν είχαμε μάθει τότε τα δυσάρεστα νέα.
Όταν ήρθε το πλοίο, επιβιβαστήκαμε και φύγαμε σιωπηλά, χωρίς φανφάρες και τελετές, χωρίς δημόσιες ευχαριστίες και τα λοιπά. Κανένας δεν ήρθε να μας αποχαιρετήσει, το νησί συνέχισε απλά τη ζωή του χωρίς κανένας να ενδιαφερθεί για τα όσα γίναν. Εξάλλου ήταν απλά κάποιοι ληστές, τους άξιζε ότι είχαν πάθει. Αυτή ήταν η γενική άποψη. Για ποιο λόγο να νοιαστούν εξάλλου, κανένας από αυτούς δεν ήταν δικός τους συγγενείς ή φίλος. Τους έκλεβαν το βιος, τη ζωή. Η βια γέννησε βία και κανένας δεν κοίταξε το γιατί αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να στραφούν στη ληστεία. Κανείς δεν ασχολήθηκε παραπάνω απ' όσο χρειάστηκε για να εξιστορήσει τα γεγονότα και να πει τη γενική άποψη. Κι όλο αυτό το περιστατικό χάθηκε στη λήθη του χρόνου.
Όταν το πλοίο ξεμάκρυνε έριξα μια τελευταία ματιά σε αυτό το νησί. Η πρώτη μου επαφή με τον έξω κόσμο μου είχε αφήσει μια πικρή γεύση. Ήλπιζα να μην ήταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος έτσι. Αλλά θα τον γνώριζα και θα μάθαινα. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Γύρισα το κεφάλι μου από την άλλη κι έβαλα το όλο συμβάν κι εγώ εκεί που ανήκε, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.